บทที่8 ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม!

บทที่8 ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม!

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้ ลุกขึ้นยืนแล้วพูด “ดูทีวีของเธอไปเถอะ”

มาถึงชั้นล่าง หร่วนซิงหว่านไปซื้อของที่ร้านขายยาเสร็จ ก็เดินไปทางซูเปอร์มาร์เก็ตด้านข้าง

--หลังจากซื้อของที่เพ้ยซานซานต้องการเสร็จแล้ว เธอมองแถวผ้าอนามัยตรงหน้า จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่มาเกือบจะสองเดือนแล้ว

ตั้งแต่ที่แท้งบุตรเมื่อสามปีก่อน ประจำเดือนของเธอก็มาไม่สม่ำเสมอ มักจะมาสองสามเดือนครั้ง

แต่ว่าก็คงจะใกล้แล้วล่ะ

เพื่อกรณีนั้น หร่วนซิงหว่านก็หยิบมาเพิ่มสองสามห่อ

ชำระเงินเสร็จ กำลังจะออกไป ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตู กระแทกไหล่ของเธอ ไม่พูดถึงที่กระแทกจนถุงช้อปปิ้งในมือเธอร่วงลงกับพื้น แล้วยังปัดเสื้อผ้าตัวเอง พูดอย่างไม่แยแส “เธอไม่ได้ลืมตาเหรอ?”

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองไปที่เธอ ดวงตามีความเย็นชาเล็กน้อย “นานขนาดนี้แล้วเธอยังเรียนรู้การเดินไม่ได้อีกเหรอ”

โจวอานอานสายตากวาดไปที่เธอ ในสีหน้าหยิ่งผยองมีความดูถูกอยู่ “เธอเองเหรอ ดึกขนาดนี้แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ คงไม่ใช่ถือโอกาสที่ลูกพี่ลูกน้องฉันไม่อยู่ ออกมาพบผู้ชายเป็นการส่วนตัวหรอกนะ?”

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจสนใจเธอ โค้งตัวหยิบถุงช้อปปิ้งที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา พูดนิ่งๆ” โจวอานอาน ในเมื่อเธอไปถึงต่างประเทศแล้ว ก็ไม่ควรกลับมา เธอคงยังไม่รู้ ฉันคนนี้ ไม่เพียงแต่จิตใจโหดเหี้ยม แต่ยังชอบแก้แค้นด้วย”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของโจวอานอานก็เปลี่ยนเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะถอยไปสองก้าว “เธอคิดจะทำอะไร?”

หร่วนซิงหว่านเลิกคิ้ว “ก็ไม่อะไร แต่ทางที่ดีชั่วชีวิตนี้เธออย่าตั้งท้อง ไม่งั้นเธออาจจำเป็นต้องระวังฉันตลอดเวลา ไม่แน่ว่าตอนไหนที่ฉันอยากคิดบัญชีกับเธอ ก็จะเข้าใกล้เธอโดยไม่เกี่ยงวิธีการ แล้ว......”

ขณะที่พูด สายตาของหร่วนซิงหว่านก็กวาดไปบนตัวเธออย่างเยือกเย็น

แม้ว่าโจวอานอานยังห่างไกลจากการตั้งครรภ์ แต่ก็ถูกสายตาแบบนี้ของเธอทำให้กลัวไม่น้อย “เธอบ้าไปแล้ว แท้ที่จริงแล้วเธอท้องหรือเปล่ามีแค่ตัวเธอเองที่รู้ อย่าคิดว่าฉันแค่ไปชนเธอนิดหน่อยโดยไม่ระวังก็จะมาตำหนิฉันได้ พูดอีกอย่าง เธอกล้าทำฉันก็ลองดู! ตระกูลโจวจะไม่ปล่อยเธอไว้! อีก......อีกอย่างลูกพี่ลูกน้องของฉันจะต้องหย่ากับเธอแน่ ไล่เธอออกจากตระกูลโจว เธออย่าคิดว่าจะได้อะไรไป!”

“งั้นก็ลองดูไง ถึงยังไงฉันก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว”

“ไอ้ประสาท!”

หลังจากโจวอานอานด่าไปอีกคำ ก็หันตัวก้าวยาวจากไป แผ่นหลังมีทั้งความรู้สึกผิดและประหม่า

หลังออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต โจวอานอานก็ดึงประตูรถแลนด์โรเวอร์ที่จอดอยู่ริมถนน สีหน้าดูไม่ดีนัก

ชายหนุ่มด้านข้างพูดขึ้น “เธอไม่ใช่ไปซื้อน้ำเหรอ”

โจวอานอานราวกับรอให้เขาเอ่ยปาก พูดบ่น “พี่หวยเจี้ยนนายยังจำผู้หญิงที่เมื่อก่อนฉันเคยพูดให้นายฟังได้ไหม? คนที่ใช้ข้ออ้างการท้องปลอมๆมาบังคับแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องฉัน ฉันเจอเธอที่นี่อย่างคาดไม่ถึง แค่คิดก็ขยะแขยงจะตายแล้ว”

จี้หวยเจี้ยนเพียงแค่พูดว่า “ไม่ซื้อน้ำก็ไปล่ะ”

“พี่หวยเจี้ยน นาย......”

โจวอานอานพูดได้ครึ่งหนึ่ง ถึงพบว่าสายตาของจี้หวยเจี้ยนหยุดอยู่ที่ไหนสักแห่งด้านนอกรถ เธอถือโอกาสมองไป กลับมองไม่เห็นอะไรเลย ในตอนที่อยากจะถามเขาว่าเป็นอะไร จี้หวยเจี้ยนก็ผลักประตูรถวิ่งออกไปอย่างกะทันหัน

โจวอานอานเห็นดังนั้น ก็รีบตามออกไป ดึงจี้หวยเจี้ยนที่เหมือนกับกำลังหาบางอย่างอยู่ท่ามกลางผู้คน “พี่หวยเจี้ยน นายเป็นอะไร นายหาอะไรอยู่น่ะ”

จี้หวยเจี้ยนเก็บความคิดกลับมาช้าๆ ลดสายตาลง “ไม่มีอะไร น่าจะจำคนผิด”

เมื่อกี้เขาเห็นแผ่นหลังที่เหมือนกับคนคนนั้นที่เขาคิดถึงอยู่ทุกคืนวัน

โจวอานอานพูด “งั้นเราไปกันเถอะ”

จี้หวยเจี้ยนชักมือออกมาจากอ้อมแขนเธอ “อานอาน ฉันเรียกรถให้เธอแล้วกัน ฉันยังมีธุระอื่นอีก ไม่ไปส่งเธอที่บ้านแล้ว”

“แต่ว่าทั้งๆที่นายรับปากฉันไว้......”

จี้หวยเจี้ยนไม่สนใจความเอาแต่ใจของเธอ หยิบมือถือออกมาเรียกรถ “ฉันส่งเลขป้ายทะเบียนรถไปในมือถือของเธอแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

ขณะที่พูด ก็ก้าวเร็วจากไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของโจวอานอานที่อยู่ด้านหลัง

……

หลังจากกลับมาถึงบ้าน หร่วนซิงหว่านก็นำข้าวของที่ซื้อมา—วางไว้ในตู้เย็น แล้วรินซุปน้ำตาลทรายแดงใส่แก้วถือไปให้เพ้ยซานซานที่อยู่บนโซฟาอย่างครึ่งเป็นครึ่งตาย

เพ้ยซานซานรับแก้วไป คิ้วขยับด้วยความดีใจ หยิบมือถือมาเขย่าตรงหน้าเธอ “เธอเดาดูซิเมื่อกี้ใครแอดฉันมา?”

“จอมโจรคิด หรือว่าเครยอนชินจัง?”

“ฉันพูดจริงจังอยู่นะ” เพ้ยซานซานวางมือถือไว้ตรงหน้าหร่วนซิงหว่าน บนนั้นมีแค่ข้อความสองบรรทัด ตรงไปตรงมาและชัดเจน

[ฉันคือจี้หวยเจี้ยน]

[เธอมีข่าวคราวของซิงหว่านไหม?]

หร่วนซิงหว่านมองข้อความสองบรรทัดนี้ ชะงักไปพักใหญ่ จนกระทั่งมือถือล็อกหน้าจอ

ผ่านไปสักพัก เพ้ยซานซานถึงพูดขึ้น “จี้หวยเจี้ยนกลับประเทศมาแล้ว เขาตามหาเธอทุกที่ ไม่รู้ว่าใครเอาช่องทางการติดต่อของฉันให้เขา เฮ้อ จะให้บอกเขาว่าตอนนี้เธออาศัยอยู่กับฉันไหม? หรือว่าจะให้ฉันผลักเธอไปหาเขาโดยตรงเลย?”

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว “ไม่เอา ตอนนี้ไม่เอา......”

เพ้ยซานซานรู้ว่าเธอกังวลอะไร จึงไม่ได้บีบบังคับ เพียงแค่ถอนหายใจ แสร้งทำเป็นไม่รู้ต่อจี้หวยเจี้ยน บอกว่าไม่ได้เจอหร่วนซิงหว่านมานานมากแล้ว แต่ถ้ามีข่าวคราวของเธอจะบอกเขาทันที

จี้หวยเจี้ยนเองก็ไม่รู้ว่าเขารู้ไหมว่าเธอกำลังบอกปัด หลังจากพูดเพียงคำว่า “ขอบคุณ” แล้วก็ไม่มีการตอบกลับใดๆ

นอนลงบนเตียง หร่วนซิงหว่านนอนไม่หลับทั้งคืน

ความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในสมองของเธอสลัดไม่ออก จนกระทั่งฟ้าสว่าง เธอถึงหลับตาไปอย่างสะลึมสะลือ

แต่ผ่านไปไม่นาน มือถือก็เริ่มสั่นอย่างสิ้นหวัง เธอคลำอยู่นานถึงรับสาย

ปลายสายโทรศัพท์มีเสียงของผู้ชายดังสวนมา “คุณนาย ทางฝั่งบริษัทมีเรื่องนิดหน่อย คุณมาดูเสียหน่อยจะดีกว่า”

ฝั่งนั้นพูดอะไรที่หร่วนซิงหว่านฟังไม่ชัดเจนสักคำ จนกระทั่งวางสายผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว เธอถึงตื่นขึ้นมาช้าๆ

บริษัท? บริษัทอะไร?

หร่วนซิงหว่านมองเบอร์ที่โทรเข้ามาอีกครั้ง เป็นผู้ช่วยของโจวฉือเซิน หลินหนาน

เธอจับผม เปลี่ยนเสื้อผ้า พุ่งไปที่ห้องน้ำล้างหน้าล้างตาอย่างรวดเร็ว รีบเรียกรถไปที่นั่น

รอกระทั่งเธอมาถึงโจวซื่อกรุ๊ป ก็เป็นเวลาเที่ยงสิบนาทีพอดี เวลาอาหารกลางวัน คนที่เดินผ่านไปมาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

เวลานี้ผู้คนต่างมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูตึกโจวซื่อกรุ๊ป มองดูความวุ่นวายอย่างสนอกสนใจ

“พวกแกกล้าแตะต้องฉัน! ฉันเป็นพ่อตาของประธานของพวกแก เชื่อไหมว่าฉันให้เขาไล่พวกแกออกได้?”

“โอ้ยนี่มันไม่ไหวจริงๆ พวกแกไปบอกโจวฉือเซินให้ฉัน ว่าต่อให้หย่า อย่างน้อยเขาก็ต้องแบ่งทรัพย์สินมาให้พวกเราครึ่งหนึ่ง”

“ลูกสาวฉันแต่งกับเขามาสามปี นอนเตียงเดียวกับเขาทุกวัน เขาไม่อายเหรอ หย่ากันไม่ให้เงินแม้แต่บาทเดียว ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม!”

ตอนที่หร่วนซิงหว่านมาถึง ก็ได้ยินประโยคสุดท้ายพอดี ใบหน้าซีดขาวทันที ความอัปยศอดสูที่ไม่เคยมีมาก่อนแผ่ไปทั่วตัวเธอ แทบรอไม่ไหวที่จะหายไปซะตรงนี้

ในตอนที่เธอคิดจะยกขาเดินจากไป หลินหนานที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ พูดเสียงเบา “คุณนาย คุณพ่อของคุณโวยวายอยู่ที่นี่มาครึ่งชั่วโมงแล้ว มีผลกระทบต่อโจวซื่อกรุ๊ปอย่างมาก ประธานโจวให้คุณจัดการเรื่องนี้ภายในสามนาที ไม่อย่างนั้น ก็จะโทรแจ้งตำรวจโดยตรงเพื่อดำเนินการตามกฎหมาย