6. คืนเข้าหอช่างดี..ยิ่ง

รอไม่นานหยางคุนหลงก็มาถึงห้องหอ เพียงเขาเปิดประตูเรือนออกกว้างเฉินลี่เซียนก็ได้กลิ่นสุราฉุนจมูก นางช้อนสายตาขึ้น มองเงาร่างสูงโปร่งผ่านผ้าคลุมหน้าสีแดงสดทั้งยังเห็นเขาเดินตรงไม่มีท่าทีคล้ายคนเมาเลยแม้แต่น้อย ในขณะที่เฉินลี่เซียนลอบประเมินสามีหมาด ๆ ของนางที่หยุดอยู่ตรงหน้า หยางคุนหลงก็มองนางเฉกเช่นเดียวกัน

บรรยากาศในห้องคล้ายกลับไปเป็นวันนั้นที่ศาลารับลมอีกครั้ง เขาไม่ได้เจอนางมานานหลายปี ได้ยินข่าวอีกครั้งน้องสาวที่เคยเอ็นดูเมื่อวันวานกลับกลายเป็นเจ้าสาวพระราชทานของตนเองไปเสียแล้ว หยางคุนหลงก็ไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกยังไงทำได้เพียงยืนมองนางอยู่เช่นนั้น

สุดท้ายเขาก็ไม่อาจให้อารมณ์ส่วนตัวทำฤกษ์มงคลที่ทางวังหลวงจัดหาให้เสียหาย ร่างสูงขยับเข้าใกล้ หยิบเอาคันชั่งลายมังกรหงส์สีทองเสียดแทงสายตาช้อนเอาผ้าคลุมหน้าสีแดงสดออก เผยให้เห็นใบหน้างามแฉล้มภายใน หยางคุนหลงดวงตาเหม่อลอยโดยพลัน เขาเดินทางมามาก คิดว่าตนเองพบเจอหญิงงามมาก็ไม่น้อย แต่ไม่เคยมีใครที่งดงามได้แบบฮูหยินของเขาสักคนเดียว

เฉินลี่เซียนหาได้งดงามสูงส่งอย่างเหล่าบุปฝาภายในวังหลัง หาได้งดงามคล้ายสายน้ำเย็นฉ่ำสบายจิตใจ แต่ความงามของนางนั้นเป็นความงามเฉิดฉัน ทำให้คนมองรู้สึกหลงใหลได้ปลื้มไปกับนาง อยากครอบครองนาง อยากมีนางในอ้อมกอดคอยมองดวงจันทร์พลางร่ำสุราในคืนเดือนหงาย เพียงแค่นางปรายดวงตาหงส์แสนเย้ายวนผ่าน ๆ ก็แทบจะปลิดชีพผู้คนได้แล้ว

เป็นความงามที่ทำเอาหยางคุนหลงถึงขั้นรู้สึกหัวใจเต้นเร็วมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ถึงขั้นที่ความรู้สึกเฉยชาในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกซับซ้อนอธิบายไม่ได้ภายในชั่วพริบตา

เฉินลี่เซียนเห็นเขาเปิดผ้าคลุมตนเองแล้วเอาแต่ยืนมองก็รู้สึกงุนงงอยู่บ้าง นางเอ่ยปาก แต่เพราะไม่ได้ดื่มน้ำมานานหลายชั่วยาม น้ำเสียงที่เคยนุ่มลื่นหูจึงออกจะแหบไม่น้อย

“คุณชายหยาง-” พูดมาถึงตรงนี้เฉินลี่เซียนก็ชะงักไปเล็กน้อย นางกับเขาแต่งงานกันแล้ว หากยังเรียกขานด้วยถ้อยคำเกรงใจเช่นนี้คงไม่ดีแน่ นางจึงเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ “ข้าคงจะเรียกเช่นนี้ไม่ได้แล้ว เช่นนั้นข้าควรจะเรียกท่านว่าอะไรดี”

หยางคุนหลงได้ยินคนงามเอ่ยถามถึงเพิ่งได้สติกลับคืน เขากระพริบตาครั้งหนึ่ง ครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ค่อยตอบ “เรียกอย่างที่เจ้าอยากเรียกเถอะ”

เฉินลี่เซียนพยักหน้า นึกถึงคำกับชับของมารดาก็รู้สึกอยากจะใกล้ชิดเขามากขึ้นกว่าเดิมสักเล็กน้อย “เช่นนั้นข้าเรียกท่านว่าท่านพี่แล้วกัน ส่วนท่านเรียกข้าว่าลี่เซียนเถอะ”

“อืม” หยางคุนหลงวางคันชั่งไว้บนโต๊ะด้านข้าง เขาหมุนกายเดินไปทางฉากกั้นด้านข้าง “เมื่อครู่สหายคะยั้นคะยอให้ดื่มสุราเสียมาก กลิ่นอาจจะรบกวนเจ้าไม่น้อย เช่นนี้เจ้าก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ข้าเองก็จะอาบน้ำเช่นกัน”

“อ้อ”

เฉินลี่เซียนถูกเขาชักจูงง่ายดาย นางลุกขึ้นยืนยังไม่ทันได้ก้าวขาไปไหนก็เห็นหลันหลันเปิดประตูก้มหน้าเดินเข้ามาด้านในแล้ว ด้านหลังยังมีสาวใช้ขั้นสามอีกสองคนเดินประคองถังน้ำตามเข้ามา หลันหลันเหลือบสายตามองจนแน่ใจว่าท่านเขยไม่ได้อยู่ในระยะได้ยินถึงได้กระซิบเสียงเบาว่า

“ฮูหยิน เมื่อครู่ท่านเขยสั่งเอาไว้ว่าให้นำน้ำอุ่นมาให้ท่านอาบเจ้าค่ะ พวกข้าเลยรีบไปต้มน้ำมา คงไม่ได้มาขัดจังหวะนะเจ้าคะ”

เฉินลี่เซียนส่ายหน้าอย่างโง่งม ตอบออกไปโดยไม่รู้ตัว “ไม่ ไม่ได้ขัดจังหวะอันใด”

ที่แท้เขาก็สั่งสาวใช้ไว้ก่อนแล้ว

หลันหลันจัดการปรนนิบัตินายสาวเสร็จก็รีบพาสาวใช้ขั้นสามสองนางนั้นออกไปไม่รั้งรอ ตอนที่หยางคุนหลงเดินกลับมา หลันหลันก็งับบานประตูปิดอย่างพอดิบพอดี เฉินลี่เซียนปล่อยเส้นผมดำขลับยาวสยาย นางนั่งอยู่บนเตียงเตาแสนอบอุ่น สายตาสองคู่สอดประสาน เกิดความเงียบงันแทรกกลางระหว่างคนทั้งสอง

เฉินลี่เซียนอ้ำอึ้ง การพูดเรื่องเข้าหอต่อหน้าบุรุษสำหรับนางย่อมไม่ใช่เรื่องน่าอายอันใด แต่นางยังอยู่ในคราบของคุณหนูเฉินผู้มีกิริยามารยาทงามพร้อมมาโดยตลอด หากพูดออกไปแล้วทำให้ตนเองถูกรังเกียจขึ้นมาคงไม่ดีเป็นแน่

ส่วนหยางคุนหลงยิ่งมองสีหน้าไม่ออก ในเรือนจุดโคมไฟไว้ไม่กี่ดวง ภายใต้เงามืดที่ทาบทับใบหน้าเขาไปเสียครึ่ง เฉินลี่เซียนทำอย่างไรก็ไม่สามารถล่วงรู้ความในใจเขาได้เลย กลับเป็นหยางคุนหลงที่สาวเท้าประชิดขอบเตียงเป็นฝ่ายพูดว่า

“อาบน้ำแล้วก็นอนเถอะ เจ้าเหนื่อยมาทั้งวัน ข้าเองก็อยากพักเช่นกัน”

พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนที่ฝั่งนอน เฉินลี่เซียนไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกระเถิบกายเข้าไปด้านใน นางอ้าปากค้างมองสามีที่นอนหันหลังให้ตนเองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ นะ...นี่เขาจะไม่แตะต้องนางจริง ๆ หรือ?

หากเป็นตนเองในร่างคุณหนูสกุลหลี่ เฉินลี่เซียนจะต้องเข้าใจว่าตนเองอัปลักษณ์เกินไป เขาจะไม่อยากแตะต้องก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง ก็สมควรแล้ว แต่ร่างเฉินลี่เซียนนั้นแตกต่างกัน นางงามผุดผาดถึงเพียงนี้แต่เขากลับไม่แม้แต่จะกอดหรือจุมพิตนางสักหน่อย ทิ้งตัวลงนอนเช่นนี้มิคิดว่านางจะอับอายหรืออย่างไร

เฉินลี่เซียนเม้มริมฝีปากแน่น เอ่ยถามเสียงเบา “ท่านพี่ ท่านจะนอนแล้วหรือ”

ไร้การตอบกลับจนนางนึกไปว่าเขาหลับไปแล้วจริง ๆ กระทั่งนางเอนหลังลงบ้างถึงได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังผ่านความมืด “ใช่ เจ้านอนเถอะ อย่าคิดอะไรไร้สาระ”

เฉินลี่เซียนโมโหจนใบหน้าแดงก่ำ เขาหาว่าเรื่องเข้าหอเป็นเรื่องไร้สาระ? ดี! ดียิ่ง! หยางคุนหลง ข้าก็อยากจะรู้ว่าท่านจะทนไม่แตะต้องข้าไปได้สักกี่น้ำ!