7. ฟ้องแม่สามี

คืนเข้าหอที่เต็มไปด้วยความโมโหผ่านพ้นไปทั้งอย่างนั้น เฉินลี่เซียนตื่นสายกว่าหยางคุนหลงไปครึ่งชั่วยามทว่านางไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย เพียงถลึงตาใส่เขาอย่างปั้นปึ่งก่อนเดินออกจากเรือนตะวันตก ตรงไปทางเรือนใหญ่ของจวนกั๋วกงโดยไม่คิดจะรอเขาสักนิดเดียว

หลันหลันเดินตามอยู่ด้านหลัง เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจนัก “ฮูหยิน ไม่รอท่านเขยเช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ อย่างไรเขาก็เป็นสามีของท่าน ไปเรือนใหญ่เพียงผู้เดียวข้าเกรงว่าบ่าวไพร่ในจวนจะมองท่านไม่ดี”

“ไม่ดีแล้วอย่างไร มองไม่ดีคิดอยากปีนหัวข้าก็ต้องดูว่าข้ายอมหรือไม่” เฉินลี่เซียนกล้ำกลืนความอับอายไว้เต็มท้อง วันนี้จึงไม่มีสีหน้าดี ๆ ให้ดูชมสักนิดเดียว นางคล้ายได้ยินเสียงคนจากทางด้านหลังจึงหมุนกายหันกลับไปมอง เห็นหยางคุนหลงเดินตามออกมาพร้อมบ่าวชายคนสนิทก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

ดูสีหน้าท่าทางสบายอารมณ์ของเขาสิ ไม่คิดถึงความรู้สึกนางสักนิด!

เป็นเช่นนี้เฉินลี่เซียนก็ยิ่งไม่อยากรอเขา ตั้งใจจะเดินไปให้ถึงเรือนใหญ่ก่อนคุณชายจวนกั๋วกงตัวจริงให้ได้ ไหนเลยจะคาดคิดว่าเพียงนางเดินมาถึงหน้าประตูเรือน เขาเองก็เดินมาถึงแล้วเช่นกัน หยางคุนหลงผินหน้ามองภรรยา ยกยิ้มให้จาง ๆ ก่อนเอ่ยปากพูดว่า

“ลี่เซียน เจ้ารีบเร่งเดินปานนั้นหากสะดุดเข้าจะทำเช่นไร ท่านแม่หาได้เป็นคนใจร้ายเพียงเจ้าชี้แจงอย่างตรงไปตรงมานางก็ย่อมจะเข้าใจเจ้าอยู่แล้ว อย่างไรก็จับมือข้าไว้สักหน่อยดีกว่า เช่นนี้จะได้ไม่ล้ม”

เฉินลี่เซียนถลึงตาใส่เขาครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังยอมวางมือให้สามีเป็นฝ่ายประคองเข้าไปด้านใน และเพราะนางเอาแต่ปั้นปึ่งไม่สนใจมองเขา จึงไม่ทันเห็นรอยยิ้มขบขันที่วาบผ่านสายตาคู่คม

ภายในเรือนใหญ่มีคนนั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว ที่เก้าอี้ตำแหน่งหลักย่อมต้องเป็นหยางกั๋วกง เจ้านายของจวนนี้ ด้านข้างคือหญิงวัยกลางคนที่ดูมีอายุมากกว่ามารดาของนางอยู่สักหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็มิอาจปกปิดแววเมตตาที่กำจายอยู่ทั่วร่างนางได้ ผู้นี้คงจะเป็นมู่ซื่อ มารดาของหยางคุนหลงกระมัง

เฉินลี่เซียนดึงฝ่ามือออกจากการเกาะกุมของสามี นางคุกเข่าลงตรงหน้าคนทั้งสอง กล่าวเสียงนอบน้อม “ลูกสะใภ้คารวะท่านพ่อสามี ท่านแม่สามีเจ้าค่ะ”

หลันหลันรีบยื่นจอกชาไปให้ เฉินลี่เซียนรับมาเริ่มต้นพิธีอย่างเรียบง่ายทว่าสง่างาม ภายในห้องโถงหลัก นอกจากครอบครัวของหยางคุนหลงแล้วก็ไม่มีผู้อื่นอีก ครั้นรับของขวัญพบหน้าจากท่านพ่อและท่านแม่สามีเรียบร้อย เฉินลี่เซียนค่อยลุกขึ้น

“นับแต่นี้ต่อไป หากข้าทำเรื่องอันใดไม่ดี หวังว่าท่านพ่อและท่านแม่จะเมตตาสั่งสอนข้าด้วยนะเจ้าคะ”

มู่ซื่อยกมือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ นางหันไปทางหยางกั๋วกง “ท่านพี่ ท่านดูสิเจ้าคะ สะใภ้ของเราช่างรู้ความยิ่ง ไม่เหมาะสมกับต้าหลางแม้แต่น้อย เห็นนางเรียบร้อยอ่อนหวานข้าก็นึกเสียใจที่ให้นางแต่งกับบุตรชายเราเสียแล้ว”

หยางคุนหลงเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของจวนหยางกั๋วกง เขาจึงมีชื่อเล่นว่าต้าหลาง แม้หยางกั๋วกงจะไม่ได้มีมู่ซื่อเป็นสตรีเพียงผู้เดียวแต่เขาก็ไม่ได้เลอะเลือนถึงขนาดยอมให้อนุตั้งครรภ์เพื่อแข่งขันกับบุตรภรรยาเอก หยางคุนหลงได้ยินคำว่าเรียบร้อยอ่อนหวานก็พลันนึกไปถึงท่าทางของนางเมื่อเช้า เขายกยิ้มบาง เอ่ยกับมู่ซื่อว่า

“ท่านแม่ ท่านพูดเช่นนี้นับว่าเป็นการได้ใหม่แล้วลืมเก่าอย่างแท้จริง” หยางคุนหลงผินหน้ามองภรรยาที่ยืนสงบเรียบร้อยอยู่ด้านข้างแตกต่างจากอาการถลึงตาอย่างไม่ยอมคนโดยสิ้นเชิง

“เซียนเอ๋อร์ ท่านแม่ชมชอบเจ้าถึงเพียงนี้ต่อจากนี้ข้าก็คงได้แต่ฝากเจ้าดูแลท่านแม่แล้ว”

เฉินลี่เซียนเผลอตัวเงยหน้ามองเขา เห็นสายตาขบขันที่ทอดมองมายามเรียกขานนางว่าเซียนเอ๋อร์ก็รู้ว่าเขาจงใจล้อเลียนนางแน่แล้ว ฝ่ามือบอบบางกำแน่น นัยน์ตาหงส์เริ่มจะมีอารมณ์ร้อนแรงเข้าปกคลุม นางนึกอยากให้ห้องโถงนี้ไร้ผู้คนจะได้โต้เถียงกับเขาให้รู้แพ้รู้ชนะไปเสียเลย แต่เพราะไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เฉินลี่เซียนจึงได้แต่แสร้งทำท่าทางอ่อนหวาน เชื่อฟัง

“เจ้าค่ะ ท่านพี่”

มู่ซื่อมองเด็กทั้งสองที่สอดประสานกันอย่างลงตัวด้วยสายตาพออกพอใจ เมื่อพิธีเสร็จสิ้นทั้งสี่ก็ย้ายไปนั่งกินข้าวเช้าด้วยกันที่ห้องข้าง หยางกั๋วกงยังคงมีงานราชการที่ต้องไปจัดการจึงรีบออกจากจวน ส่วน หยางคุนหลงเขาอ้างว่าเพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวง ร้านค้าในมือยังจัดการไม่แล้วเสร็จจึงขอตัวออกไปเช่นกัน

มู่ซื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้คนงาม ด้านข้างมีสาวใช้คอยปรนนิบัติยกน้ำชา ถือขนม มองดูแล้วสำเริงสำราญใจเป็นที่สุด นางวางจอกชาลายครามลงกับโต๊ะด้านข้าง โบกมือไล่สาวใช้

เฉินลี่เซียนพลันนั่งหลังตรงขึ้นมาทันควัน นางรอกระทั่งสาวใช้ในเรือนขยับออกไปนอกระยะการได้ยินถึงได้พูดขึ้น “ท่านแม่มีอันใดจะถามลูกหรือเจ้าคะ”

มู่ซื่อเห็นนางพูดไม่อ้อมค้อมเช่นนั้นก็ยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่ นางปกครองเรือนหลังของหยางกั๋วกงมานานหลายสิบปี แม้จะมีอนุมาคารวะทุกต้นและกลางเดือนแต่ก็ไร้ผู้ใดให้พูดคุยอย่างสบายอกสบายใจในยามที่สามีออกไปทำงาน บุตรชายของนางผู้นั้นก็เหลือเกิน ทิ้งมารดาไว้ที่เรือนส่วนตนเองออกไปค้าขายได้หลายปี จนมีจดหมายเรียกกลับมาแต่งงานถึงได้ยอมกลับมา

มู่ซื่อในใจมองเฉินลี่เซียนเป็นดาวนำโชคไปเสียแล้ว หลายครั้งหลายคราที่นางพยายามจะเรียกต้าหลางกลับบ้านแต่เขาไม่ยอมกลับ มีสมรมพระราชทานครั้งนี้เขาถึงได้กลับมาเสียที หากไม่ใช่เพราะเฉินลี่เซียนแล้วจะเป็นผู้ใดไปได้อีก

เพราะจิตใจยกย่องนางไปหลายยก น้ำเสียงจึงยิ่งอ่อนโยน “แม่ไม่ได้มีอันใดจะถามเจ้ามากมายนักหรอก เพียงแต่อยากรู้ว่าเจ้ากับต้าหลางเป็นเช่นไรบ้าง เขาไม่ได้รังแกเจ้าใช่หรือไม่”

“ท่านพี่ดีมากเจ้าค่ะ ว่าไปก็นึกตลกในวาสนาไม่น้อย ท่านแม่เคยเล่าให้ข้าฟังว่าเมื่อก่อนตอนที่เด็กทั้งสองจวนพบปะเล่นกันบ่อย ๆ ข้าถึงขั้นร้องไห้อยากกลับมาจวนสกุลหยางกับท่านพี่ด้วย ใครเลยจะรู้ว่าตอนนี้ข้าจะแต่งเข้ามาในจวนสกุลหยางจริง ๆ”

มู่ซื่อหัวเราะเช่นกัน นางพยักหน้ารับ “ข้าเองก็จำได้ ตอนนั้นต้าหลางก็มายืนขอร้องให้ข้ารับเจ้าเป็นเจ้าสาว ข้าบอกเขาว่าพวกเจ้าเพิ่งจะอายุเท่าไหร่ เหตุใดต้องรีบร้อน”

เฉินลี่เซียนเห็นมู่ซื่อเริ่มผ่อนคลายก็เบาใจ นางค่อย ๆ พูดว่า “เพียงแต่ไม่เจอกันนานหลายปี เรื่องที่เคยสนิทสนมก็จืดจางไปแล้ว ข้าเลยไม่แน่ใจว่าระหว่างข้ากับท่านพี่ จะยังเป็นเหมือนเมื่อวันวานได้หรือไม่เจ้าค่ะ”

มู่ซื่อเห็นท่าทางคล้ายได้รับความไม่เป็นธรรมใหญ่หลวงของลูกสะใภ้ก็โน้มตัวเข้าหาด้วยความร้อนใจ เอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น หรือต้าหลางทำร้ายเจ้า เจ้ารีบบอกแม่มา”

“ท่านพี่ไม่ได้ทำร้ายข้าเจ้าค่ะ เพียงแต่-” เฉินลี่เซียนแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ คล้ายกับว่านางไม่อยากพูดเรื่องนี้เลยจริง ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องพูดออกไป

“เพียงแต่เมื่อคืนท่านพี่ไม่ได้แตะต้องข้า ข้าเลยคิดไปว่าเขาไม่พึงใจข้าเจ้าค่ะ ท่านแม่ หรือว่าท่านพี่เลี้ยงดูสตรีนางไหนอยู่หรือไม่เจ้าคะ มิเช่นนั้นแล้วเขาจะรีบร้อนออกจากจวนตั้งแต่วันแรกหลังแต่งงานทำไมกัน”

มู่ซื่อมองสีหน้าแดงก่ำคล้ายกำลังจะร้องไห้ของเฉินลี่เซียนด้วยความปวดใจ นางผุดลุกขึ้นยืน กระทืบเท้าเรียกบ่าวไพร่เสียงดังลั่น

“ส่งคนไปตามเจ้าลูกชั่วนั่นกลับมา ข้าอยากจะรู้นักว่าหลายปีมานี้เขาไปทำอันใดอยู่ข้างนอก!”

มู่ซื่อปกครองเรือนด้วยความเมตตาเสมอมา เห็นฮูหยินใหญ่โกรธเกรี้ยวเสียจนสีหน้าเคร่งเครียดก็พลันแตกตื่น รีบวิ่งแจ้นออกไปตามตัวคุณชายกันจ้าล่ะหวั่น เพราะเรือนใหญ่เกิดเรื่องจนไม่มีผู้ใดแก่ใจยืนมอง จึงไม่ทันเห็นสีหน้ายิ้มแย้มได้ใจของเฉินลี่เซียนที่นั่งอยู่เบื้องหลัง