7

จ้าวหว่านอี้หวีดร้องอย่างไม่สบอารมณ์ และมีน้ำตาไหลเอ่อขอบตา

มันไม่ใช่เพราะอ่อนแอ หากนางเกลียดอีกฝ่าย และโกรธจัดจนไม่อาจกลั้นน้ำตาอุ่นๆ เอาไว้ได้ ขณะเดียวกัน นางก็พอจะรู้แล้วว่า บุรุษที่มีไอสังหารผู้นี้ คือใคร

“องค์ชายสาม... ทะ ท่านปล่อยข้าเถิด”

นางเอ่ยเสียงขาดหาย และเสียงนั้น คล้ายกับว่าจะเบาจนคนตัวโตไม่ได้ยิน

ทว่าเขายังรุกหนัก และจูบรุนแรงไม่พอ ยังใช้มือใหญ่ๆ อีกข้างแหวกกลีบสวาท เขาไม่ได้แทงนิ้วเข้าไป หากแค่ล้อเล่นด้วยการวาดนิ้ววนๆ ไปมาอย่างกลั่นแกล้ง พอนางสั่นผวา เขาก็เปลี่ยนตำแหน่งไปจัดการปุ่มเกรสของจ้าวหว่านอี้

สัมผัสเร่งเร้าของอีกฝ่าย ทั้งการถูไถ บีบบี้ ผสมกับการดูดริมฝีปากนาง ทำให้จ้าวหว่านอี้อ่อนระทวย ที่ขายหน้ายิ่งกว่านั้น น้ำหวานระรอกใหญ่ของนางหลั่งออกมาเปียกแฉะที่มือใหญ่ๆ ของบุรุษไร้ยางอาย ฝ่ายเขาก็ทำท่าราวกับจะเลียเพื่อชิมรสชาติ

“น่าประหลาดใจ เด็กน้อยชุยนั้น มันถูกตอนหรืออย่างไร นัดแนะผมเจ้าก็หลายหน ทั้งที่เปลี่ยว เรือนรับรองห่างไกล แต่ไฉนถึงไม่รู้จักเย้าหยอกกับติ่งเนื้อสีชมพูนี่ เฮ้อ ดูแล้ว คงไม่เคยถูกชายใดแตะต้องมาก่อนสินะ”

จ้าวหว่านอี้ไม่อยากได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ย มันน่าละอายเหลือเกิน อีกทั้งเขายังทำให้นางรังเกียจตัวเอง ที่ยามนี้สั่นสะท้าน และส่งเสียงอื้ออ้า ตามการสัมผัสของมู่ชิงเฉินเฮ่อ

“คนบัดซบเท่านั้นที่รังแกสตรีไร้ทางสู้”

นางโพล่งใส่หน้าเขา อยากเอามือปิดส่วนหวานฉ่ำที่ท้าท้ายสายตาคมกริบ หากไม่อาจทำได้

“หว่านอี้ เจ้าช่างกล่าวเหลวไหล ดูสิ ไร้ทางสู้ที่ไหนกัน กลีบของเจ้ากำลังลั่นราวกับกลองรบ และข้าอยากรู้นักว่า เจ้ามีกระบวนท่าใดบ้างที่จะใช้รับมือทวนทองอันใหญ่ยักษ์ของข้า แต่ช้าก่อน กระบี่อ่อนสากร้อนนี้ ดูเหมือนต้องการลิ้มรสชาติของเจ้าสักหน่อย หากเราพอจะเข้ากันได้ ข้าจะเริ่มกระบวนท่าที่ลึกขึ้น แรงขึ้น เพื่อคลายพิษดรุณีหยกแก่เจ้า เช่นนี้นับว่าช่วยต่อชีวิตสตรีโง่เขลาให้ได้มีลมหายใจต่อไปอีกสักระยะหนึ่ง”

“มู่ชิงเฉินเฮ่อ ท่านละอายใจเป็นหรือไม่”

“ฮ่าๆ ๆ ถามได้ ข้าแสนจะอับอายยิ่ง หากอนุที่จะแต่งเข้าตำหนักใช้ชีวิตเสเพล วันๆ ให้ท่าบุรุษอื่นไปทั่วเมืองหลวง หว่านอี้ อันที่จริงเจ้าไม่สมควรให้บิดา และฮูหยินผู้เฒ่าต้องคุกเข่าขอร้องข้าเพื่อรับเจ้าเป็นอนุเลย เสียทั้งชื่อเสียง และเงินทอง สกุลจ้าวหนอ... ช่างสิ้นคิด”

จ้าวหว่านอี้อ้าปากกว้าง เขาเป็นบุรุษที่ต่ำช้า ทั้งยังข่มเหงจิตใจนางถึงเพียงนี้ แต่ร่างกายนางกลับโหยหาสัมผัสระหว่างชายหญิงจากมู่ชิงเฉินเฮ่อ

“องค์ชายสาม ส่งข้ากลับจวนเถิด ยามนี้ทุกคนคงเป็นห่วง”

“หว่านอี้ เจ้าคิดว่าตนยังมีโอกาสนั้นอีกหรือ และตัวข้ามาถึงที่นี่ อย่างไรต้องได้สิ่งที่ต้องการติดมือกลับไปบ้าง”

คำตอบเขา ดูเหมือนไม่ใช่แค่ข่มขู่ และอึดใจต่อมา ชายหนุ่มยกสะโพกนางขึ้นเล็กน้อย ซึ่งในท่าที่นั่งทับบนร่างเขาอยู่นั้น ช่างเป็นเรื่องที่ชวนให้อดสู

“อยากกลับจวน จงต้องทำตามข้าสั่ง ความตายนั้นไม่ยากหรอก แต่คนที่รอเจ้าอยู่ พวกเขาต้องเผชิญสิ่งใดบ้างหัดคิดให้กระจ่าง แล้วอย่าอวดเก่งอีก”

“แต่ท่านกำลังจะเอ่อ... ทำให้ข้าเป็นสตรีไรยางอาย”

“เจ้าพูดเป็นแค่เรื่องนี้หรือ ข้ามีเลือดเนื้อมังกร เปลื้องผ้าให้เจ้าชมเช่นนี้ ใครกันแน่ควรหวงเนื้อหวงตัว อีกอย่างหากชักช้า เลือดเจ้าจะมีพิษผสมอยู่ แล้วทางเดียวที่ขจัดได้คือต้องกรีดแผล เปิดทางให้เลือดเหล่านั้นไหลออกมา หากโชคร้าย เลือดก็คงหมดตัว”

นางขนลุกทีเดียว ถึงอย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อใจเขาได้สักแค่ไหน

“แล้วองค์ชายสาม จะขับพิษบัดซบให้ข้าเยี่ยงไร”

“อืม เจ้าต้องรู้สึกเหมือนคนใกล้ขาดอากาศ หายใจไม่สะดวก สุดท้ายก็ปลดปล่อยความสุขออกมา ให้ได้มากที่สุด”

นางส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ขืนทำตามที่เขาบอก คงไม่ต่างจากการร่วมรัก

“อย่างไรข้ากับท่าน นับว่าเป็นคนแปลกหน้า ถึงแม้ในภายหน้า ข้าจะต้องเข้าไปอยู่ในตำหนักเฉียนซีกงก็ตาม”

“เหลวไหล เจ้าไม่ได้อยู่ที่นั่นแน่นอน แต่เป็นเรือนร้างหลังเล็กๆ ติดข้างกำแพงตำหนักของข้าต่างหาก”

เขาบอกจบ ก็ไม่ปล่อยให้เวลายืดเยื้อ เนื่องจากพิษกำลังทำร้ายนาง ในห้วงเวลาต่อมา หน้าอกอวบสวยถูกกอบกุมด้วยมือใหญ่ๆ และเรียวลิ้นสากร้อนก็ไล้ลากเลียยอดถัน สลับการขบเม้มเบาๆ

“อื้อ... อ๊ะ... ทะ ท่าน กัดข้า”

นางโวยวายเกินจริง เขาหาได้ทำเช่นนั้น ลิ้นสากจัดตวัดโลมเลียดูดยอดถันนาง ริมฝีปากเม้มตามผิวกายสาวเบาๆ เรียกสติไม่ให้นางหลับเพราะพิษร้ายกำลังกระจายทั่วร่าง