บทที่ 3

บทที่ 3

พี่จินของไอ้เจน 3

เจนนิษฐ์มองญาติผู้พี่ของตนกับเพื่อนรักที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนสลับไปมาด้วยสายตามีเลศนัย ก่อนที่เธอจะลองเช็กสเปคของผัวน้อยที่อันตาต้องการดูคร่าวๆ ว่ามีข้อไหนบ้างที่ตรงกับผู้ชายตรงหน้า

ข้อหนึ่ง... หล่อกว่าพี่เอก

สายตาคมกริบดุจเหยี่ยวไล่มองสำรวจเครื่องหน้าของญาติที่เธอไม่เคยนึกสนใจมาเกือบทั้งชีวิต ก่อนจะไล่ลงไปสำรวจรูปร่างสูงโปร่งของเขาที่เทียบชั้นนายแบบได้สบาย แล้วให้คะแนนอยู่ในหัว

เหอะ! พี่ชายของเธอหล่อคมเข้มออกขนาดนี้ มีหรือจะหล่อน้อยกว่าไอ้ตี๋หน้าจืดนั่น

เอาไปเลยค่า...า เต็มร้อย!

ข้อสอง... ไม่แคร์สื่อ

ข้อนี้เห็นทีว่าเธอคงต้องให้คะแนนพี่ชายแบบสิบเต็มล้าน เพราะนอกจากจินเจษฎ์จะชอบทำอะไรไม่แคร์สื่อแล้ว เขายังไม่เคยสนใจอะไรเลย นอกจากเรื่องงาน

ส่วนข้อสาม... นิสัยเหมือนอันตา

นักเขียนสาวขมวดคิ้วเข้ากันอย่างใช้ความคิด เนื่องจากไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตของทั้งคู่ต่างกันมาก ทำให้มันยากต่อการตัดสินใจ ทว่าเมื่อดูจากการถกเถียงกันเมื่อสักครู่แล้ว

บอกเลยว่า...

เหมาะสมกันยิ่งกว่าตะปูกับค้อน!

และข้อสี่... ไม่ทำตัวว่างงาน

คนตัวเล็กเหลือบตามองร่างสูงที่นานทีปีหนจะมีวันหยุดยาวกับเขาสักครั้ง หลังจากที่พึ่งผ่านภารกิจเสี่ยงตายมาอย่างหนักหน่วง

"มองพี่แบบนี้หมายความว่าไง" จินเจษฎ์ที่รู้ตัวว่ากำลังถูกลูกพี่ลูกน้องลอบมองอยู่เป็นระยะเอ่ยถามขึ้น

"พี่จินมีแฟนหรือยัง"

"ถามทำไม" ทหารหนุ่มถามกลับ

"อยากรู้"

"จะเอาเวลาที่ไหนไปมี" คนยียวนตอบกำกวม แต่ยังคงความชัดเจนในความหมายเหมือนทุกครั้ง ทำให้คนที่คุ้นเคยกับเขามานานพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

"แล้วเมื่อไหร่จะมีล่ะ"

"ไม่อยากมี"

"เอ๊า! ถ้าแก่ตัวมาแล้วใครจะดูแลล่ะ เจนบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเจนจะมีผัว ไม่มีเวลาหาข้าวหาน้ำมาประเคนให้หรอก" เจนนิษฐ์แกล้งบอกเสียงเข้ม ทว่าคนฟังกลับส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้มขบขัน

"กลัวจะตาย ก่อนแก่น่ะสิ"

"พี่จิน! อย่าพูดให้แม่ได้ยินเชียว" เธอปราม

"รู้น่า"

คนเจ้าแผนการพยักหน้าให้คนที่รับคำไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะหันไปส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้เพื่อนรักที่กำลังมองมายังเธอด้วยความสงสัย

"แกกินเสร็จแล้วหรอ"

"อือ" นางแบบสาวตอบ

"เหลือตั้งเยอะนะนั่น" จินเจษฎ์พูดขึ้นบ้าง ราวกับว่าเขารอเวลาที่จะหาเรื่องคุยกับเธออยู่แล้ว

"ฉันอิ่มแล้วค่ะ"

"ไม่เสียดายหรอคุณ มีคนอีกตั้งหลายชีวิตบนโลกใบนี้ที่เขาไม่มีโอกาสได้กินแบบเรานะ" ทหารหนุ่มพูด ก่อนจะเอื้อมมือไปเลื่อนชามมาม่าของคนข้างตัวมาไว้ข้างชามของตน

"เดี๋ยวผมกินเองก็ได้"

"ตาบ้า" อันตาบ่นพึมพำออกมา ก่อนจะส่ายหัวด้วยความระอาให้กับความเกรียนของเขา

"แกล้งเพื่อนเจนอีกแล้วนะพี่จิน"

"เขาไม่โกรธหรอกเชื่อสิ"

"ฉันโกรธ" นางแบบสาวแกล้งบอกด้วยท่าทีขึงขัง แล้วหันไปคว้ากระเป๋าถือของตน เพื่อเตรียมจะกลับบ้าน

"อย่าพึ่งกลับสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกหน่อย" คนมีแผนอยู่ในหัวรีบห้าม

"อะไรหรอ"

"ไปคุยกันบนห้องฉันดีกว่า" เจนนิษฐ์บอก ก่อนจะหันไปสั่งญาติผู้พี่ที่กำลังนั่งกินมาม่าจากชามของคนอื่นอยู่ "กินเสร็จแล้ว ล้างชามให้เจนด้วยนะ"

"รับทราบ"

หลังจากที่ร่างสูงตอบรับ สองสาวก็พากันขึ้นมาบนห้องนอนของเจ้าของบ้าน ก่อนที่คนพามาจะรีบล็อกประตู แล้วลากเพื่อนไปนั่งที่ปลายเตียง

"คืองี้นะแก ฉันว่าฉันเจอคนที่เหมาะจะเป็นผัวน้อยแกแล้วว่ะ"

"หือ...อ เดี๋ยวนะไอ้เจน แกคงไม่ได้หมายถึง..." อันตาลากเสียงยาว ขณะที่ในหัวของเธอมีภาพของผู้ชายยียวนลอยเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"พี่จินของไอ้เจนยังไงล่ะจ๊ะ" คนต้นเรื่องบอกด้วยรอยยิ้ม ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายหน้ารัวๆ อย่างไม่เห็นด้วย

"ไม่เอา!"

"แต่คุณสมบัติมันครบเลยนะแก"

"แต่พี่แกมันกวนทีนอะ" ร่างบางบอก

"อุ๊ย! แบบนี้สิดี พี่จินจะได้ช่วยแกกวนประสาทผัวเมียคู่นั้นยังไงล่ะจ๊ะ เพื่อนเลิฟ"

"โอ๊ยย...ย! ขืนเอาอีตาบ้านั่นมาร่วมแผนการ คนที่จะเป็นประสาทก่อนสองคนนั้น ก็ฉันเนี่ยแหละ" อันตาโวยวายพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยอารมณ์ที่ไม่เห็นด้วยอย่างแรง

"เอาน่าแก... พอถึงเวลาจริงจัง พี่จินก็ไม่ทำเสียให้การเสียงานหรอก" คนคิดแผนพยายามหว่านล้อม

"แต่ฉันว่า..."

"แกจะไม่ลองเสี่ยงดูสักหน่อยหรอ ฉันอุตส่าห์ยอมยกพี่ชายให้แกฟรีๆ แบบต้องลงทุนลงแรงเลยนะ" เจนนิษฐ์บอกติดตลก ทว่าอีกฝ่ายกลับเบะปาก แล้วส่ายหน้าไปมาท่าเดียว

"ไม่เอาอะ พี่แกไม่เหมาะกับการเป็นผัวฉัน"

"อ่ะ! ปฎิเสธแบบนี้ระวังไว้เถอะ อย่าหลงเสน่ห์ผู้ชายคารมดีแบบพี่ฉันก็แล้วกัน"

"ไม่มีทาง! คารมดีบ้าอะไรล่ะ กวนประสาทออกขนาดนั้น ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไม่มีเมีย" อันตาบอกด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ราวกับต้องการให้คนในประโยคสนทนารู้สึกสะเทือนกับคำพูดของเธอบ้าง

"เฮ้ย! เห็นแบบนี้สมัยเรียนพี่จินเสน่ห์แรงนะ"

"แล้วสมัยนี้ล่ะ ?"

"แกจะไปรู้อะไร สาวๆ ในค่ายทหารเทียวส่งข้าวส่งน้ำให้ตลอดแหละ"

"แปลว่าเจ้าชู้" นางแบบสาวกล่าวสรุป

"ลองคบดูไหมล่ะ" คนที่หวังจับคู่ให้เพื่อนกับพี่อยู่ลึกๆ ถามขึ้น

"ไม่ย่ะ!"

"แต่เราไม่มีเวลาหาผัวน้อยแล้วนะ ยิ่งเริ่มแผนเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีไม่ใช่หรอ" คนต้นเรื่องพยายามหว่านล้อมเพื่อนรักอีกหน เพราะยิ่งอีกฝ่ายปฏิเสธมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยากให้ทั้งคู่ลงเอยกันมากเท่านั้น

"นั่นมันก็ใช่ แต่ฉันยอมจ้างยามหน้าหมู่บ้าน ดีกว่าเอาพี่ชายแกมาเล่นเป็นผัวอะ"

"ไอ้บ้า! พี่ชายฉันออกจะหล่อลากไส้ จนพี่เวียร์ชิดซ้าย ณเดชน์ชิดขวาเลยนะเว้ย"

"แหวะ! ก็อยู่หล่อ แต่คงไม่ขนาดนั้น" อันตารีบแก้คำพูดของเพื่อนทันควัน เนื่องจากความกวนของเขามันลบล้างความหล่อไปหมดแล้ว

"ทำไม... แกกลัวหลงเสน่ห์ความหล่อของพี่จินล่ะสิ"

"อย่าพูดแบบนี้นะไอ้เจน แค่คิดฉันก็ขนลุกแล้วเนี่ย" นางแบบสาวว่าพลางลูบแขนตัวเองไปด้วย เพื่อย้ำชัดให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่มีทางหลงเสน่ห์คนกวนประสาทอย่างเขาเด็ดขาด

"งั้นแกก็ลองให้เขาเป็นผัวแกสิ"

"ไม่ใช่ผัว แค่แกล้งเป็นผัว" ร่างบางรีบแก้อีกครั้ง

"อ่อ... เป็นอันว่าตกลงเนอะ" เจนนิษฐ์สรุปเองเสร็จสรรพ แล้ววิ่งปรือไปคว้าลูกบิดประตูเอาไว้

"ไม่ไอ้เจน!"

"พี่จินน!" คนคิดแผนตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน ก่อนจะได้รับเสียงตอบรับจากเจ้าของชื่อ

"อะไร"