ตอนที่6 พาฉันออกไปให้ไว

ตอนที่6 พาฉันออกไปให้ไว

มู่น่อนน่อนมองเซียวชู่เหอตรงๆ สายตาเย็นชา"ขอโทษ? เป็นไปไม่ได้"

ในความรู้สึกของเซียวชู่เหอ ลูกสาวคนเล็กนี้ตอนสมัยเด็กสวยฉลาดจริงๆ แต่ยิ่งโตยิ่งขี้เหร่ยิ่งโง่ นี้ยังคงเป็นครั้งแรกที่เห็นมู่น่อนน่อนแสดงสายตาที่แหลมคมแบบนี้ ไม่คิดว่าเธอจะถูกสายตานี้ทำให้เย็นไปทั้งตัว

เธอกลืนน้ำลาย หันหน้าพูดเสียงเบากับมู่หวั่นขี"หวั่นขี วันนี้พวกเราพอก่อน ถ้าเกิดบีบบังคับหล่อนจน......"

ถึงแม้มู่หวั่นขีจะไม่ยอม แต่ก็ได้แต่ชั่งเถอะ

ถ้าเกิดมู่น่อนน่อนประสาทเสียขึ้นมาจริงๆทำเรื่องนอกกรอบ ตระกูลเฉินโกรธแล้วเอาตระกูลมู่เข้ามาเกี่ยว เธอยังจะใช้ชีวิตคุณหนูผู้สูงส่งได้อย่างไรกัน?

มู่น่อนน่อนเห็วพวกเขาช็อคกับคำพูดตนเอง จึงหันหลังไปเก็บของตัวเองที่ห้องชั้นบน

เธอใช้ชีวิตที่ตระกูลมู่มา20ปี ของน้อยเหมือนกับคนมาอาศัยบ้านคนอื่น

ตอนถือกระเป๋าสัมภาระลงมาชั้นล่าง ในห้องโถงไม่มีสักคน

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดอยู่กับที่สักครู่ แล้วอ้อมไปประตูหลังออกจากบ้านพักตากอากาศของตระกูลมู่

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเฉินถิงเซียวทำไมถึงสนใจเธอ แต่เธอรู้ ออกห่างจากเขาหน่อยดีที่สุด

......

เฉินถิงเซียวรออยู่หน้าบ้านพักตากอากาศตระกูลมู่นานแล้ว ก็ไม่เห็นมู่น่อนน่อนออกมา สีหน้าดูไม่ดีขึ้นมา

นึกถึงข้อมูลที่ได้จากเอกสารที่เห็นเมื่อวาน เขาขมวดคิ้วสวย ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้นไม่ใช่ว่าถูกคนของตระกูลมู่รังแกนะ?

ความคิดนี้โผล่ออกมา เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมาจับแก้มตัวเองที่ถูกหล่อนตบ หึเบาๆ หล่อนไม่เหมือนคนที่จะถูกรังแกง่ายๆนะ

"คุณ เธอจะเข้ามานั่งหน่อยไหม?"

เสียงอ่อนช้อยของผู้หญิงส่งมา เฉินถิงเซียวหันหน้าไปทางนอกหน้าต่าง ก็เห็นผู้หญิงที่หน้าตางดงามยืมสง่าอยู่ข้างรถ

ตอนมู่หวั่นขีเห็นหน้าตรงของเขา อดไม่ได้ที่จะตะลึง

ก่อนหน้านี้เธออยู่ชั้นบนเห็นมู่น่อนน่อนกับผู้ชายคนหนึ่งจู๋จี๋กัน แต่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาดีขนาดนี้มีออร่าขนาดนี้

ผู้ชายที่โดดเด่นแบบนี้จะชอบมู่น่อนน่อนที่เชยๆทั้งโง่ทั้งขี้เหร่นั้นได้ไง?

ดูแล้ว ความคิดที่เธอตัดสินใจออกมาลองดูสักหน่อยก็ไม่เลว

ความคิดแค่นั้นของหล่อน หลอกตาเฉินถิงเซียวไม่ได้อยู่แล้ว

เขายิ้มเยาะ"เธอคือใคร?"

"ฉันคือพี่สาวของน่อนน่อน ฉันชื่อมู่หวั่นขี"เธอไม่แคร์การเมินเฉยของเฉินถิงเซียวสักนิด

มู่หวั่นขี？

เฉินถิงเซียวนึกขึ้นได้ ตระกูลมู่มีลูกสาวสองคน นอกจากมู่น่อนน่อน อีกคนก็คือคู่หมั้นที่ราคาถูกของเขา

ใช้สายตาของคนธรรมดาดู งดงามดั่งบุปผาจริงๆ แต่ในสายตาของเขา คิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกหน้าตาที่น่าเกลียดของมู่น่อนน่อนจะสบายตามากกว่า

เขาไม่มีความอดทนที่จะคุยกับหล่อนต่อ แต่กล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์"มู่น่อนน่อนล่ะ?"

"หล่อน......หล่อนน่าจะยังเก็บห้องอยู่ในห้อง หล่อนให้ฉันลงมาเรียกเธอเข้าไปนั่ง"มู่หวั่นขีไม่อยากปล่อยโอกาสนี้ไป สานสัมพันธ์เป็นมิตรกับคนของ ฐานะที่บ้านก็ไม่เลว อีกอย่างหน้าตายังหล่อขนาดนี้

เฉินถิงเซียวที่มองทะลุความคิดของหล่อนแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเย้ย มู่น่อนน่อนจะเรียกเขาเข้าไปนั่งได้?

เวลานี้คงจะแอบหนีไปแล้ว!

สายตามากกว่านี้ของเขายังไม่อยากมีให้มู่หวั่นขี ลดหน้าต่างลง ขับรถออกไปโดยตรงเลย

มู่หวั่นขีไม่เคยถูกผู้ชายเมินแบบนี้มาก่อน วินาทีนั้นโกรธจนหน้าเขียว

......

มู่น่อนน่อนกลับห้องเดี่ยวขนาดเล็กที่ตัวเองเช่าไว้โดยตรง

หลังจากขึ้นมหาวิทยาลัย เธอก็อาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัย หลังจากนั้นจบมาฝึกงาน เธอก็เช่าห้องอยู่ข้างนอก

ถ้าไม่ใช่ช่วงนี้เซียวชู่เหอบังคับให้เธอแต่งเข้าตระกูลเฉิน ขังเธอไว้ในบ้านตลอด เธอไม่อยากเข้าตระกูลมู่เลยสักนิด

ยังไงเฉินถิงเซียวก็ไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ก็ไม่ได้อยากเจอเธอ เธอกลับไม่กลับไปก็ไม่เห็นจะเป็นไร?

หลังจากจัดของเสร็จ ก็ตอนเย็นแล้ว เธอจะออกไปซื้อของ

ที่ที่เธออยู่คือชุมชนแออัดที่ขึ้นชื่อของเมืองเซี่ยงไฮ้ เดินทางไม่สะดวก คนปะปนกันมั่ว

เพิ่งเลี้ยวเข้าซอยหนึ่ง เธอก็ได้ยินเสียง"ปัง"ดังมาก

เหมือนจะเป็น......เสียงปืน

เธอเงยหน้า ก็เห็นรถตู้สีขาวที่เหมือนหมาที่เป็นบ้าเข้ามา ควบคุมไม่ได้พุ่งมาทางเธอ

เธอหลบไปข้างๆอย่างหวุดหวิด นาทีที่รถคันนั้นเฉียดตัวเธอไปนั้น จู่ๆประตูรถเปิดออก ผู้ชายที่รูปร่างใหญ่กระโดดออกมา

เขากุมหัวกลิ้งมาที่ขามู่น่อนน่อนพอดี

เธอกำลังจะถอยหลัง จู่ๆผู้ชายคนนั้นลุกพรวดพราดขึ้นมา เอาสิ่งของที่เย็นดันขมับเธอไว้ น้ำเสียงน่าฟังของผู้ชายมีความคุ้นเคย"พาฉันออกไป ให้ไว"

ตอนมู่น่อนน่อนเงยหน้าเห็นหน้าผู้ชายอย่างชัดเจน จิตใต้สำนึกเรียกอย่างตกใจ"เฉินเจียฉิน!"