ตอนที่11รูปลักษณ์เดิม

ตอนที่11รูปลักษณ์เดิม

มู่น่อนน่อนไม่เคยละเมอ

หล่อนหน้าแดงหันไปหาเขา"เธอ......"

"ฉันเป็นผู้ป่วย"เฉินถิงเซียวหันหน้ามองหล่อน น้ำเสียงเรียบ

มู่น่อนน่อนไม่เคยร่วมเตียงกับผู้ชาย กลิ่นไอความเคร่งขรึมเข้มข้นเกินไป ออร่าที่ยิ่งใหญ่ทำเรี่ยวแรงกำลังของหล่อนหายหมด

หล่อนเม้มปากตื่นเต้นเล็กน้อย ดึกผ้าห่มออกจะลุกขึ้นลงจากเตียง นึกไม่ถึงว่าถูกผู้ชายข้างตัวจับข้อมือไว้

ดวงตาของเฉินถิงเซียวตกอยู่ใบหน้าหล่อในตามีความสำรวจเล็กน้อย"ทำไมมือเธอขาวขนาดนี้ สีหน้าถึงได้เหลือง?"

มู่น่อนน่อนดึงมือกลับอย่างตกใจ พูดเสียงต่ำว่า"เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ"

หลังจากนั้น ก็กระโดดลงเตียงเหมือนกระต่าย ไปห้องน้ำ

ด้านหลัง ในตาเฉินถิงเซียวมีอารมณ์สนุกกำลังมา

.......

ในห้องน้ำ

มู่น่อนน่อนมองในกระจก สีหน้าเหลืองของตัวเอง ในตาแวบผ่านความเยาะเย้ยตัวเอง

หยิบน้ำยาล้างเครื่องสำอางจากตู้ที่อยู่ใต้แท่นล้างมือ เริ่มล้างเครื่องสำอางออก

ผ่านไปไม่นาน ในกระจกปรากฏใบหน้าที่ขาวบริสุทธิ์ ผู้หญิงสวยงามที่มีดวงตาสดใสฟันขาว

ถ้าไม่ใช่ว่าหลังจากเรียบจบ เช่าห้องเองข้างนอก ล้างเครื่องสำอางทุกวัน หล่อนก็เกือบจะลืมรูปลักษณ์เดิมของตัวเองแล้ว

ลูกสาวหน้าตาสวยงาม เดิมทีแม่ต้องรู้สึกดีใจถึงจะถูก

แต่ตอนเด็ก เซียวชู่เหอกล่าวหาว่าเธอแย่งซีนมู่หวั่นขีตลอด ไม่ยอมซื้อเสื้อสวยให้เธอ

เธอในตอนนั้น เพื่อที่จะทำให้ดีใจ พูดได้ว่าพยายามอย่างหนัก

จากที่1ของชั้นกลายเป็นที่โหล่ จากดาวโรงเรียนกลายเป็นเด็กขี้เหร่ที่ไม่มีเพื่อนสักคน

แต่แล้วเซียวชู่เหอไม่ได้ดีใจจนมองหล่อนมากขึ้น

เธอไม่เชื่อมาโดยตลอด เซียวชู่เหอไม่รักเธอเลยสักนิด

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอจัดการตัวเองให้ดีอีกครั้ง ออกจากห้องน้ำ

เฉินถิงเซียวพิงบนหัวเตียง ถือโทรศัพท์เอียงข้างไม่รู้ว่าดูอะไรอยู่ สีหน้าท่าทางที่ไร้อารมณ์ดูเหมือนมีการหักห้ามใจเพิ่มขึ้น

เธอครุ่นคิด พูดว่า"ฉันจะออกไปข้างนอกแล้ว เธอโทรหาคนมารับเธอกลับตระกูลเฉินเองเถอะ"

เฉินถิงเซียวไม่ตอบ

มู่น่อนน่อนก็ไม่สนใจ ถือกระเป๋าออกไปเลย

งานครั้งก่อน เพราะเซียวชู่เหอสั่งให้เธอกลับบ้านรอแต่งงาน เลยจบอย่างรีบร้อน

เธอต้องหาเลี้ยงตัวเอง ยังต้องหางานใหม่

......

ช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เธอยืนรอรถที่ป้ายรถประจำทาง

ทันใดนั้น รถยนต์สีดำจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

หน้าต่างรถลดลง ใบหน้าอ่อนโยนของชายหนุ่มโผล่ออกมา"น่อนน่อน จะไปไหนเหรอ?"

ในตาของมู่น่อนน่อนประกายออกมา ยากที่จะซ่อนความตื่นเต้นในน้ำเสียงได้"เสิ่นชูหาน？เธออยู่ที่นี่ได้ไง?"

"ขึ้นรถก่อนเถอะ ที่นี่จอดนานไม่ได้"

เสิ่นชูหานพูดอยู่ แล้วเปิดประตูรถให้เธอ

มู่น่อนน่อนตรงขึ้นรถไป พอปิดประตูรถ ก็ได้ยินเสิ่นชูหานพูด"พอดีฉันได้นัดพี่สาวเธอทานข้าว กินด้วยกันเถอะ"

เขานัดมู่หวั่นขี？

เธอน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว

ตั้งแต่สมัยก่อนก็มีคนบอกว่ามู่หวั่นขีกับเสิ่นชูหานเป็นชายหญิงคู่กัน

แต่ทั้งสองไม่อยู่ด้วยกันสักที ดังนั้นเธอเลยแอบซ่อนความคิดของตัวเองได้ เป็นเพื่อนกับเสิ่นชูหานต่อไป

เธอฉีกมุมปากอย่างแข็งทื่อ"ฉันยังมีธุระ ก็ไม่ไปกับพวกเธอ......"

"ไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว ฟังฉันนะ"ท่าทีเสิ่นชูหานแข็งกร้าว ไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธเลย

ถึงร้านอาหารอย่างรวดเร็ว

มู่หวั่นขีถึงอยู่แล้ว พอเธอเห็นมู่น่อนน่อนกับเสิ่นชูหานมาด้วยกัน สีหน้าบูดบึ้งทันที

เสิ่นชูหานกลับไม่รู้สึก"หวั่นขี ฉันเจอน่อนน่อนระหว่างทาง ก็เลยพาหล่อนมาทานข้าวด้วยกัน เธอไม่ว่าอะไรใช่ไหม?"

มู่หวั่นขีเผยยิ้มออกมา พูดเสียงอ่อนโยน"ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว"

"ฉันไปห้องน้ำก่อน พวกเธอคุยกันก่อนเลย เสิ่นชูหานพูดทิ้งประโยคนี้ ก็หันหลังออกไปเลย

พอเขาออกไป รอยยิ้มบนหน้ามู่หวั่นขีหายไปเลย"ทำไม คนพิการตระกูลเฉินทำให้เธอพอใจไม่ได้ เลยมาอ่อยชูหาน？"