3.เจ้าสาวของซาตาน Ep3

“บุญหรือกรรมไม่ทราบ ที่ต้องมาเก็บเศษสิ่งปฏิกูลที่ชายอื่นไม่ต้องการมาเชิดชู..ผมสะอิดสะเอียนเต็มทนรู้ไว้ด้วย..”

“ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว..แก..แก..”

นริศฌาพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่กำลังของหญิงหรือจะเทียบเท่าชาย เมื่อเขาฉกทาบริมฝีปากมาหาเรียวปากของหล่อนก็ดูดซับอย่างหนักหน่วงแม้หล่อนจะพยายามเม้มขบเอาไว้เขาก็บดเคล้าจนสามารถแยกกลีบปากของหล่อนออกจากกันพร้อมกับรวบมือบางทั้งสองกดไว้เหนือศีรษะของหล่อน

แม้พงศธรจะบอกว่าทำเพื่อเงินแต่ในส่วนลึกเขาก็แอบพอใจหล่อนมาก ครั้งนี้เมื่อหล่อนปฏิเสธทำให้เขากล้าที่จะปลุกปล้ำหล่อนเพื่อให้สมกับความต้องการในส่วนลึกของหัวใจ

นริศฌาพยายามดิ้นรนแต่เขาก็วางฝ่ามืออีกข้างบีบเคล้นกดกระหน่ำไปตามเนื้อตัวที่เปล่าเปลือยของหล่อน ขยี้ขยำไปทุกสัดส่วนสร้างความเจ็บปวดให้หล่อนอย่างมาก

แต่ทว่า เมื่อหล่อนมีความรู้สึกเจ็บ อารมณ์ที่สงบราบคาบก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบางดิ้นเร่า ๆ กับสัมผัสที่หนักหน่วงของเขา เมื่อเห็นอาการของหล่อนเริ่มเตลิด

พงศธรก็ค่อย ๆ คลายฝ่ามือปล่อยมือของหล่อนออกจากกัน เพียงเท่านั้น ฝ่ามือของนริศฌาก็จิกที่เส้นผมของพงศธรแล้วตบหน้าเขาหลายฉาด

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วยกฝ่ามือตะปบลงที่ทรวงอกที่นุ่มละมุนอวบอิ่มของหล่อนขยี้ขยำบีบเคล้นอย่างหนัก ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของหล่อน เขาวางมือทาบลงไปตามเนื้อตัวของหล่อนแล้วบีบเคล้นในขณะที่หล่อนก็ทุบตีเขา ทั้งหยิกทั้งข่วน ร่างบางดีดดิ้นราวกับเจ็บปวดนักหนา

แต่ภายใต้ความทรมานที่ทุรนทุรายหล่อนกลับเกิดอารมณ์ร่วมที่แทบจะระเบิด เมื่อพงศธรวางมือลงที่สะโพกกลมมนนุ่มนิ่มของหล่อนแล้วขยี้ขยำก่อนจะพลิกร่างของหล่อนนอนคว่ำ พรมจูบไปทั่วแผ่นหลัง

นริศฌาครางเสียงแผ่วฝ่ามือของหล่อนควานไปทั่วเตียงกว้าง ในขณะที่พงศธรฝังปลายลิ้นใหญ่โลมเลียไปทั่วแผ่นหลังที่เนียนเรียบ

พงศธรจูบไล่ลงไปตามสะโพกท่อนขาแล้วดูดตามขาขาวของหล่อนจนเกิดเป็นจ้ำแดงจัดขึ้นแล้วก็ปล่อยก่อนจะดูดซับเรื่อยไปแล้วหันกลับมาหาทรวงอกอวบที่หล่อนหงายหน้าขึ้นวางมือหยิกตามเนื้อตัวของเขา

ริมฝีปากหนาทรงพลังดูดซับเจ้ายอดสีชมพูของหล่อนอย่างหนักก่อนจะช้อนสายตามองหน้าหล่อนที่บิดไปมาดวงตาปรือแทบปิดด้วยอารมณ์ที่ตื่นเพริด

“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ต่อจากนี้ ผมจะหยุดเป็นทาสทางเพศให้คุณ..ผมจะทิ้งทวนให้คุณจดจำไม่รู้ลืม..”

เขาพูดจบก็สอดผสานร่างลงไปทางเส้นทางหนึ่งที่เขาหรือชายหลายคนก็เคยได้ก้าวผ่าน แต่ครั้งนี้มันหนักหน่วงไร้ความยำเกรง จนหล่อนกรีดร้องออกมาแทบไม่ขาดระยะ แม้ในความรู้สึกจะมีอารมณ์ร่วมเมื่อถูกกระทบด้วยความรุนแรง ที่มันเริ่มมีมากขึ้น แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะถูกทารุณแบบนี้

นริศฌากรีดร้องเสียงระงมด้วยความเจ็บปวดที่พงศธรอัดร่างของเขากระหน่ำเบียดเข้าไปด้วยความเร็วและหนักหน่วงรุนแรง

“ไอ้สารเลว..”

นริศฌากรีดร้องไม่เป็นจังหวะ แต่หล่อนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดได้ไม่นาน เมื่อความรู้สึกหนึ่งมันเริ่มประเดประดังเข้ามาประสานกับความเจ็บปวด

เสียงร้องครวญครางเจ็บปวดเลือนหายไป เสียงที่โหยไห้ผ่านเล็ดออกมาเรียวฝีปากบาง ในขณะที่พงศธรยังคงกระหน่ำร่างของเขาอย่างหนักรวดเร็วและรุนแรง

เขาเริ่มผ่อนแรงขยับเมื่อเดินทางมาถึงที่สุดก่อนจะค่อย ๆ ถอนร่างออกไปจากร่างบางของหล่อนที่กระเสือกระสนคลานหนีไป

หล่อนจ้องหน้าพงศธรที่เอนร่างลงนอนเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง หล่อนมองหาบางอย่างที่อยู่ใกล้มือ แล้วก็เจอกับขวดเหล้าที่หัวเตียง หล่อนไม่ยอมปล่อยให้เวลาแห่งความเจ็บแค้นเลือนหายไป เมื่อคว้าขวดเหล้าฟาดลงไปที่หัวของเขาเต็มแรง จนแตกทั้งขวด แตกทั้งหัวของเขา

“โอ๊ะ!นริศฌา”

พงศธรลุกขึ้นยื่นมือจิกผมของหล่อนแล้วตวัดฝ่ามือใส่หน้าหล่อนอย่างไม่ยั้ง ทำให้นริศฌารู้สึกแค้นเคืองที่เขากล้าทำแบบนี้ หล่อนจึงปักปากขวดที่ถืออยู่ในมือใส่พุงของเขาอย่างจัง

“โอ๊ะ!”

พงศธรจ้องหน้าหล่อนพร้อมกับวางมือลงที่บาดแผล ทำให้นริศฌารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก หล่อนกระชากปากขวดออกมาแล้วปักลงไปที่อกของเขา

“เอื้อก!”

ร่างของพงศธรซบลงกับที่นอน เลือดสีแดงทะลักออกมา

“..ไม่..ไม่..ไม่..”

นริศฌาตกใจสุดขีดเมื่อเห็นสภาพที่น่าอนาถของพงศธร เขากระเสือกกระสนอย่างทรมาน เมื่อสองมือใหญ่พยายามจะยื่นมาหาหล่อนที่รีบก้าวหนีอย่างรนราน

แต่เพียงไม่นานนักร่างที่ทุรนทุรายของพงศธรก็ค่อย ๆ สงบแล้วนิ่งเงียบ ในขณะที่หล่อนซุกกายนั่งอยู่ที่ข้างประตูพร้อมกับร้องไห้ออกมาราวกับคนบ้า

หล่อนสะอื้นไห้อยู่นั้นเนิ่นนานกว่าจะค่อย ๆ หยุดแล้วเงยหน้าดูสภาพของพงศธรเมื่อหล่อนได้สติกลับคืน หล่อนส่ายหน้าไปมาก่อนจะยกสองมือมองดูเลือดที่แดงที่เกรอะกรัง

“ไม่!!ไม่..ไม่..”

หล่อนส่ายหน้าไปมา

“ไม่จริง ไม่จริงฉันไม่ได้ทำ..ไม่ได้ทำ..แม่ แม่ขา แม่!แม่อยู่ไหน แม่..”

นริศฌาสะอื้นไห้ออกมาราวกับคนบ้า ยามนี้หล่อนคิดถึงแม่ของหล่อนจับใจ

“ไอ้สารเลวแกกล้าทำร้ายฉัน แกสมควรแล้วที่ได้รับโทษแบบนี้ มันสาสมแล้ว..”

หล่อนยังคงสะอื้นไห้

“จะทำไงดี ทำไงดี”

หล่อนพยายามครุ่นคิดด้วยความหวาดกลัว

“รักษ์ ..รักษ์สิยา..”

เมื่อนึกถึงเจ้าของใบหน้าเรียวสะอาดหมดจดขึ้นมา ความร้อนรุ่มของหล่อนก็เลือนรางไป เพราะหล่อนใช้ชื่อรักษ์สิยาในการเปิดห้องนี้..

“ไม่ใช่นริศฌา..แต่เป็นรักษ์สิยา ใช่..รักษ์สิยา”

หล่อนลุกขึ้นยืนเมื่อนึกถึงหนทางรอด แต่เมื่อหันกลับไปมองสภาพของพงศธรหล่อนก็ต้องรีบยกมือปิดตาด้วยความหวาดกลัว เพราะดวงตาของพงศธรเหลือกมองมาหาหล่อนจนแทบถลนออกมานอกเบ้า

“ไอ้สารเลวแกกล้าทำกับฉัน แกต้องได้รับผลกรรมแบบนี้ สาสมแล้ว..”

นริศฌาสวมใส่เสื้อผ้าแล้วหนีออกไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว