ตอนที่4 บังคับ

ตอนที่4 บังคับ

"เออ แล้วแต่นายเลยถ้างั้น สกปรก" น้ำข้าวเอาหมอนลงมาผ้าห่มมีผืนเดียวเธอเลยไม่เอา พร้อมนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างของห้อง หญิงสาวนอนพลิกซ้ายผลิกขวา เธอก็นอนไม่หลับเพราะไม่ชินกับสถานที่ด้วยและต้องมานอนกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนยิ่งแล้วใหญ่ เธอแต่งงานแล้วแต่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับชินเลย ในห้องที่มืดสนิทมีแค่แสงไฟสลัวๆส่องเข้ามาทางหน้าต่างของห้องพอที่จะมองเห็นอะไรบ้างรางๆ ไม่นานมากนักหญิงสาวก็เข้าสู่นิทรา

เช้าวันต่อมา

หญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาช่วยแม่บ้านทำอาหารเช้า ตามประสาคนเคยทำปกติแล้วเวลาอยู่ที่บ้านก็ตื่นมาทำอะไรแบบนี้อยู่แล้วากับข้าวนับสิบอย่างจัดวางบนโต๊ะอาหารไม้เก่าที่ดูหรูหรา ชายหนุ่มลงมาที่หลังสุดเขาตื่นขึ้นมาไม่เห็นน้ำข้าวก็รีบลงมาดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

"เอ่อนี้ลูกชิน วันนี้แม่มีเเขกมาอย่ารีบไปทำงานก่อนนะจ๊ะ" นาถพิจิตรบอกลูกชาย ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้าสงสัยเพราะไม่รู้ว่าแขกที่แม่ของตนบอกคือใคร

"ครับใครมาเหรอครับ"เขาที่มองหน้ามารดาและบิดารอคำตอบ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรสร้างความสงสัยให้แก่ชายหนุ่มมากขึ้นไปอีก

เจ้าหน้าที่อำเภอมาหาตอนเก้าโมงเศษๆ น้ำข้าวใจไม่ดีในเมื่อเธอตกลงกับชายหนุ่มแล้วว่าจะไม่จดทะเบียนสมรสแต่ที่เห็นมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

"ตาชิน หนูน้ำข้าวมานั่งสิจ๊ะ" นาถพิจิตรบอกคู่สามีภรรยามือใหม่

"คือคุณแม่คะ หนูว่ามันเร็วไป"

"เร็วอะไรกันจ๊ะ พวกลูกแต่งงานกันเเล้วก็ต้องจดทะเบียนสิ"

"นั่นสิหนู จดกับลูกชายพ่อไม่แย่ขนาดนั้นหรอกนะ"นฤชัยพูดเสริมออกไปที่เห็นท่าทีลูกสะใภ้ที่ไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับลูกชายตน

"ค่ะ" น้ำข้าวพูดไม่ออกที่เห็นผู้ใหญ่ทั้งสองบอกเธอ ชายหนุ่มหน้าเสียพอได้เห็นท่าทางของน้ำข้าวที่ไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับเขาความรู้สึกที่เกิดขึ้นทำเอาชายหนุ่มไม่พอใจไม่น้อย

น้ำข้าวมองใบทะเบียนสมรสตรงหน้า ด้วยดวงตาเศร้าสร้อย มันเป็นแค่กระดาษใบเล็กๆ แค่สองแผ่นเท่านั้น แต่มันกับมีความสำคัญกับชีวิตเธอ เธอจับปากกาอยู่นานในหัวสมองคิดอะไรต่ออะไรจนตีกันไปหมด

"ทำไม รังเกียจนามสกุลฉันขนาดนั้นเลยรึไง"ชายหนุ่มที่นั่งมองอยู่ข้างๆ ขยับกายมากระซิบบอกเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"รีบๆจดไปซิ เรื่องจะได้จบๆ ฉันรีบไปทำงานไม่มีเวลามากพอกับเรื่องไร้สาระแบบนี้นานหรอกนะ"

ชายหนุ่มเองก็ไม่อยากจดทะเบียนกับผู้หญิงที่นั่งข้างๆมากนักหรอก แต่เห็นเธอมัวแต่ลังเลก็เริ่มหมั่นไส้เป็นภรรยาเขามีอะไรไม่ดีตรงไหนไม่ทราบ

"รู้แล้วว่ามันไร้สาระมากสำหรับคุณ"น้ำข้าวย้อนแต่ไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย

"เซ็นสิจ๊ะ ท่านนายอำเภอรอนานแล้ว"นาถพิจิตรเอ่ยเตือนน้ำข้าวที่ยังนิ่งอยู่

หญิงสาวจึงจำใจเซ็นชื่อไปอย่างรวดเร็ว หางตาชายหนุ่มแอบมองเล็กน้อยก่อนจะจรดปากกาเซ็นแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

"ผมไปทำงานได้แล้วใช่ไหมคับ"เขาลุกขึ้นพร้อมถามประชดมารดาอย่างไม่พอใจ

"จ่ะ ลูก อืมวันนี้พาน้องไปด้วยสิจ๊ะ"หญิงสาวอยากจะเอ่ยปากบอกปฏิเสธเพราไม่อยากไปแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธพูดขัดแม่สามีในนามออกมา

"จะไปด้วยก็รีบตามมา อย่าให้ฉันต้องเสียเวลามากไปกว่านี้"เสียงเข้มบอกก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วน้ำข้าวมองหน้าหญิงชราพอนาถพิจิตรพยักหน้าให้หญิงสาวจึงต้องทำตาม หญิงสาววิ่งตามอีกคนที่เดินเร็วยิ่งกว่าจรวดจนเธอแทบตามไม่ทัน

"จะรีบไปไหนเนี้ย ฉันก็ไม่อยากไปกับนายสักหน่อยถ้าคุณแม่ไม่บังคับฉันก็ไม่มาหรอก ไอ้คนบ้า"เธอบ่นตามหลัง ชายหนุ่มได้ยินทุกคำแต่ไม่ได้หันกลับไปคุยกับเธอ

หลังจากเดินมาถึงห้องทำงานของชินที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับไร่องุ่น ห่างเพียงไม่กี่เมตรก็ถึงไร่แล้ว คนงานนับร้อยที่ดีอกดีใจที่เห็นนายหญิงคนใหม่มาที่ทำงานด้วย หญิงสาวกลายเป็นหัวข้อพูดคุยกันไม่ขาดปาก

"นายหญิงสวยมากเลย ฉันอิจฉานายหญิงจัง"

"ใช่ๆ นายก็หล่อ นายหญิงก็สวยดูเข้ากันๆ" เสียงคนงานผู้หญิงคุยกันสองสามคนพูดถึงคู่สามีภรรยาคู่ใหม่ ถึงชายหนุ่มจะดูโหดจะดูดุ แต่เขาก็ไม่เคยเอาเปรียบคนงานสักคน

"นายครับ นายหญิงมาด้วยวันนี้ คนงานตื่นเต้นกันมากเลยครับนาย" นายป้องคนงานคนเก่าคนแก่ของไร่บอกขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้นายหญิงคนใหม่

"สวัสดีค่ะ" น้ำข้าวไหว้เมื่อเห็นคนอายุมากกว่ามาทักและพูดถึงเธอ

"ไม่ต้องไหว้ผมก็ได้ครับ นายหญิง" คนงานรีบยกมือไหว้เธอกลับ

"ไม่ได้หรอกค่ะ น้ำข้าวเป็นเด็กก็ต้องไหว้ผู้ใหญ่ถูกแล้ว"

"นี่ มีงานอะไรก็ไปทำซินายป้อง"นฤชิตเสียงดุใส่ที่เห็นมีคนต่างชื่นชมในตัวน้ำข้าว จนชายหนุ่มอดหมั่นไส้ไม่ได้

"ครับนาย ลุงไปก่อนนะครับนายหญิง" ลุงป้องเดินไปทันทีที่โดนชายหนุ่มบ่น ส่วนคนตัวสูงนั้นเหรอทำหน้าตาดุใส่จ้องหน้าหญิงสาวไม่กระพริบตา

"เก่งจริงนะ วิธีที่ทำให้ผู้ชายสนใจเนี้ย นายป้องเป็นคนเก่าแก่ที่นี่ อย่ามาทำตัวแบบนี้ต่อหน้าคนงานฉันอีก ทำไมชอบคนแก่มากขนาดนั้นเลยเหรอ ผู้หญิงสมัยนี้ก็แปลกดีนะ" ชายหนุ่มพูดชุดใหญ่จนน้ำข้าวทำหน้าไม่พอใจกับคำพูดของเขา

"ใช่ค่ะ ฉันชอบคนแก่กว่า เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะคนแก่เอาใจเก่งไม่งี่เง่าเหมือนคนหนุ่มๆ" น้ำข้าวพูดใส่เขาทำตาโตใส่กลับอย่างไม่พอใจในคำยอกย้อนของหญิงสาว

"ทำไมไม่เอาตัวเข้าแลกพ่อฉันเลยล่ะถ้าจะพูดแบบนี้"

"ถ้าคุณแม่เปิดทางให้ตั้งแต่ต้น ฉันก็เอาค่ะ" เธอไม่เคยเถียงใครแบบนี้มาก่อนจนมาเจอชายหนุ่มหน้ายักษ์คนนี้ คำพูดเธอยิ่งทำให้ชินโมโหขึ้นไปอีก