ตอนที่1 ทำความรู้จัก

ชายหนุ่มร่างกำยำในชุดเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์ หน้าตาคมเข้มจมูกโด่งเป็นสันยิ่งปล่อยเครายิ่งมีเสน่ห์มากกว่าเดิม เขากำลังสั่งงานลูกน้องแต่ทว่าใบหน้าที่หล่อเหลาจนสาวๆ ต่างอยากจะครอบครองของชายหนุ่มต่างกับนิสัยที่ชอบดุไม่พอใจอะไรก็ด่า

“ฉันบอกว่ายังไง ให้พวกแกไปเฝ้าเวรยามกันไม่ใช่ให้ไปนั่งแดกเหล้าห๊ะ! ถ้าเกิดมีใครที่คิดปองร้ายไร่เราเข้ามาทำร้ายจะทำยังไงกัน” ชิน หรือ นฤชิต วรโชติวาทิน หนุ่มเจ้าของไร่องุ่นวัย 27ปี ความดุดันปิดบังความหล่อเหลาของเขาแทบหมด

“พวกผมขอโทษครับ นาย” คนงานประมาณต่างรีบขอโทษเขาเพราะใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าเวลาชายหนุ่มโมโหมันน่ากลัวแค่ไหน

“ครั้งนี้ แค่เตือนนะอย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจไหม?”

“ครับนาย พวกผมจะไม่ทำแบบนี้อีก” คนงานต่างดีใจที่เจ้านายไม่เอาเรื่องก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำงาน

“เสียงดังอะไรจ๊ะตาชิน แม่ตกใจหมด” จิตร หรือนาถพิจิตรแม่ของชินเดินลงมาหาลูกชายตัวดีด้วยความตกอกตกใจที่จู่ๆ ลูกชายตนก็เสียงดังขึ้นมาอย่างนั้น

“ผมแค่สั่งสอนพวกคนงานคับ แม่มาหาผมมีอะไรรึเปล่า”

“พ่อให้แม่มาตามไปทานข้าวจ่ะ เห็นว่ามีเรื่องที่จะคุยกับลูกด้วย” ผู้เป็นแม่บอกลูกชายพร้อมจับบ่าเบาๆ

“เรื่องอะไรคับ” จิตรยิ้มพร้อมส่งสายตาที่ไม่รู้ใส่ลูกชายสร้างความสงสัยให้ชายหนุ่มไม่น้อย

อาหารคาวหวานถูกจัดขึ้นโต๊ะผู้ร่วมโต๊ะมีแค่สามคนพ่อแม่และลูก วันนี้นฤชัยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทำเอานาถพิจิตรอารมณ์ดีไปตามๆ กัน

“วันนี้มีอะไรหรือคับ ทำไมดูแปลกๆ กันทั้งแม่และพ่อเลย” ชินถามบิดาที่เอาแต่ยิ้ม

“ก็มีข่าวดี พ่อเลยมีความสุขก็แค่นั้นเอง”

“ข่าวดี เรื่องอะไรครับพ่อ” ท่าทางของชัยทำให้ชินอยากรู้เข้าไปอีก

“ก็พ่อกับแม่กำลังจะมีลูกสะใภ้จ๊ะ” ชายหนุ่มตาโตขึ้นมาอย่างตกใจ ลูกสะใภ้ก็ต้องเป็นภรรยาเขาน่ะสิ

“ผมไม่อยากแต่งงานแม่ก็รู้นิคับ ผมเกลียดผู้หญิงพวกนั้นที่เห็นแก่เงินที่สุด” ชินพูดพร้อมกอดอกอย่างเอาใจ

“แต่คนนี้แม่ว่าเขาดูเป็นคนดีนะลูก แต่งเถอะพ่อกับแม่จะได้อุ้มหลาน"

“ผมไม่อยากแต่งงานครับ ผมบอกแม่แล้วเรื่องนี้” ชายหนุ่มยื่นคำขาด

“แต่แม่มีลูกชายคนเดียว แม่ก็แก่ขึ้นทุกวัน แม่อยากเห็นหน้าหลานสักครั้ง แม่ขอได้ไหม เรื่องนี้เรื่องเดียว แม่ไม่เคยบังคับลูกเลย แต่แม่ขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม”คุณหญิงนาถพิจิตรร้องไห้ออกมา พอเห็นท่าทางของคนเป็นมารดาชายหนูก็ถึงกลับถอนหายใจออกมาดังเฮือกในเมื่อแม่เขาเล่นใหญ่มาขนาดนี้ใครจะกล้าขัดใจ

“ก็ได้ครับ แต่แม่บังคับผมแค่เรื่องนี้นะครับ” ชายหนุ่มตกลง ทำเอาหญิงชราหันหน้าไปยิ้มให้กับสามีอย่างมีความสุข

“เคจ่ะ แม่จะไม่บังคับลูกอีก แม่รักลูกนะ” จิตรกอดลูกชายด้วยความดีใจ

แต่ทว่าสำหรับเขาก็แค่ตอบตกลงไปอย่างนั้นคนอย่างเขาเหรอที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น สำหรับเขาผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมดหน้าเงิน ซื้อได้ด้วยเงินกันทั้งนั้นความรักเหรอหึ! มันไม่มีจริงเลยสักนิด เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นภรรยาเขาจะทนเขาได้แค่ไหนรอยยิ้มร้ายกาจของชายหนุ่มเผยออกมา

ในห้องนอนของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าอมทุกข์ได้แต่นั่งคิดเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นใช่เธอไม่มีความสุขแต่ก็ต้องทำเพราะปฏิเสธชายชราไม่ได้

‘แม่คะ หนูต้องแต่งงานจริงๆ ใช่ไหมคะถ้าหนูแต่งงานพี่พิมพ์กับคุณพ่อจะมีชีวิตดีกว่านี้ใช่ไหมคะ แม่คะหนูคิดถึงแม่ หนูอยากกอดแม่สักครั้ง’ น้ำตาของน้ำข้าวไหลรินลงมาอย่างน่าสงสาร

พอนฤชัยได้รับคำตกลงจากลูกชาย เขารีบจัดการพูดคุยทางภานุพงศ์อย่างรีบร้อน จริงๆ แล้วนาถพิจิตร เคยเห็นน้ำข้าวแล้วครั้งหนึ่งครั้งแรกที่เห็นเธอก็ถูกชะตาจนอยากให้มาเป็นลูกสะใภ้ เธอได้สืบเรื่องราวของน้ำข้าว ว่าทำไมนายภานุพงศ์ถึงไม่เปิดตัวลูกสาวคนนี้เลย หลังจากที่รู้เธอยิ่งหลงรักน้ำข้าวมากยิ่งขึ้น และหวังว่าเจ้าลูกชายของเธอจะคิดเหมือนเธอเช่นกัน

“ลูกจ๊ะพ่อกับแม่ได้กำหนดวันแต่งแล้วนะ ต้นเดือนหน้าเป็นวันที่ดีที่สุดของปีนี้เลย"นาถพิจิตรบอกเจ้าลูกชาย ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นก็หน้าเสียขึ้นมา

“ทำไมเร็วอย่างนี้ครับแม่ ผมบอกว่าจะแต่งแต่ต้องไม่เร็วขนาดนี้” ชายหนุ่มไม่พอใจมารดาเล็กน้อย