ตอนที่1 ทำความรู้จัก2

“ทำไมเร็วอย่างนี้ครับแม่ ผมบอกว่าจะแต่งแต่ต้องไม่เร็วขนาดนี้” ชายหนุ่มไม่พอใจมารดาเล็กน้อย

“ไหน ๆ ลูกก็ยอมแต่งแล้วแม่ก็ไม่อยากให้เสียเวลา และอีกหนูน้ำข้าวก็น่ารักมากเลยนะจ๊ะ แม่กลัวว่าจะมีหนุ่มๆ มาแย่งไปซะก่อน”

‘น้ำข้าว ชื่อแบบนี้ต้องเป็นแม่ชีเรียบร้อยพูดน้อยตามแบบที่แม่ชอบแน่ๆ เฉยชะมัด’ชินนั่งนึกภาพจนนฤชัยสะกิด

“นั่งเหม่อเลยนะเจ้าตัวแสบ อยากเห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวแล้วสินะ พ่อก็ชักอยากจะเห็นเหมือนกันเห็นแม่เค้าบอกน่าตาน่ารักมาก"ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

“เปล่านะ ผมไม่อยากเห็นยัยนั่นด้วยซํ้า พ่อไปชื้อเธอมาเท่าไหร่ล่ะ”

“โอ้ย…..แม่ตีผมทำไมผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” หญิงชราฟาดแขนลูกชายเต็มแรง

“อย่าพูดแบบนี้กับหนูน้ำข้าวแบบนี้นะ ถึงพ่อกับแม่จะแลกลูกสะใภ้คนนี้มาด้วยหนี้ที่พ่อเขาสร้างไว้ แต่หนูน้ำข้าวเธอดีและน่าสงสารมากๆ ลูกต้องดูแลน้องให้ดีๆ ด้วย”

“อายุน้อยกว่าผมหรอคับ"เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“ใช่นะสิ แต่ห่างแค่ไม่กี่ปีหรอก หนูน้ำข้าวอายุน่าจะ24แล้ว ใช่ไหมคุณ” จิตรหันหน้าไปถามสามี

“คงงั้น” ชัยตอบพร้อมหันหน้าไปหาลูกชาย

จากที่ชายหนุ่มได้ฟังประวัติของว่าที่ภรรยาที่ไม่ต้องการเขาก็นั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะลุกขึ้นไปในห้องนอนชั้นสองของบ้าน บรรยากาศในห้องนอนที่ตกแต่งโทนสีเข้มทำเอาดูครึมๆ เหมือนหน้าตาของเจ้าของไม่มีผิด

ชายหนุ่มนั่งคิดเรื่องที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่หน้าตาก็ยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำผู้หญิงคนนั้นชื่อน้ำข้าวงั้นเหรอ หึ! น้ำเน่าละสิไม่ว่า สำหรับเขาแล้วผู้หญิงก็เหมือนกันทุกคนเขาเตือนใจตัวเองเสมอมาว่าอย่าใจอ่อนรักใครอีก ชายหนุ่มเคยมีความรัก เขาเคยรักผู้หญิงคนหนึ่งตอนเรียนมหาลัย เขารักเธอมากแต่สุดท้ายผู้หญิงที่เขารักก็ไปแต่งงานกับเศรษฐีชราคนนึง ตั้งแต่นั้นมาชายหนุ่มก็ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย อย่างมากก็แค่ซื้อจ่ายเงินแล้วก็จบ

วันต่อมา

น้ำข้าวไปทำงานที่โรงเเรมของพี่สาวอย่างปกติเฉกเช่นเคยที่เคยไปทำ หญิงสาวทำงานที่นี่มาได้เกือบปีแล้ว แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นอะไรกับพิมพ์ประพาย เพราะกลับบ้านก็กลับใครกลับมัน น้ำข้าวเข้าใจดีว่าคนในบ้านต่างไม่มีใครเห็นความสำคัญของเธอ เมื่อก่อนเธอเคยน้อยใจอยู่ไม่น้อยที่ทั้งพี่สาวทั้งพ่อไม่เคยสนใจใยดีอะไรเธอเลย แต่ทว่าพอนานวันเข้าเธอก็ชินไปเองแค่ตอนนี้มีที่ชุกหัวนอนกินอิ่มนอนหลับก็พอแล้วสำหรับเธอ

ขณะที่หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวย กำลังจัดห้องเตรียมให้เเขกเข้าพักจู่ๆ ก็มีผู้ชายคนนึงวิ่งเข้ามาในห้องโดยใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวทำเอาหญิงสาวตกใจไม่น้อยเธอจะร้องกรี๊ดออกมาชายหนุ่มตรงหน้าก็รีบใช้มือมาปิดปากเธอเอาไว้พร้อมทำมือขึ้นมาห้าม

"คุณ เป็นใครคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างหวาดกลัว

"เบาๆ หน่อยสิเดียวใครก็ได้ยินหรอก" เขาทำท่าเหมือนกำลังหลบใครบางคนทำให้หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตนเอง

เสียงคนมากมายกำลังวิ่งตามหาเขาก่อนจะตะโกนแถวหน้าห้อง ชายคนนั้นดูตกใจไม่น้อยที่พวกนั้นอยู่หน้าห้อง

"จะทำอะไรคะ ปล่อยนะ"

"เบาๆ กลัวพวกนั้นไม่ได้ยินรึไง!!!" เขาดึงเธอพามาแอบข้างในห้องน้ำ ก่อนจะมีผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาในห้องที่หญิงสาวกำลังทำความสะอาดอยู่

"มีใครอยู่ไหมคับ" ผู้ชายอีกคนร้องถาม

"คงไม่มีหรอกว่ะ"

"เป็นไปได้ไง กูตามติดๆหน้าจะอยู่ในนี้" ผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาบริเวรหน้าห้องน้ำ น้ำข้าวตัวสั่นจนคนที่ดึงเธอเข้ามาด้วยอดมองไม่ได้

"คุณ ช่วยผมหน่อยถ้าพวกนั้นจับผมได้ ผมตายแน่ๆ" น้ำข้าวเห็นคนกำลังเดือดร้อนก็อดที่จะช่วยไม่ได้ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำทำท่ากำลังทำความสะอาด

"พวกคุณเป็นใครคะ เข้ามาที่นี่ทำไม ตอนนี้ห้องนี้ยังให้บริการไม่ได้นะคะ"หญิงสาวทำเสียงดุชายกลุ่มนั้นอย่างไม่พอใจ

"เอ่อ ครับไม่ทราบว่าคุณเห็นผู้ชายนุ่งผ้าขนหนูมาแถวนี้ไหมคับ" ผู้ชายอีกคนถามเธอ

"ไม่เห็นนะคะ เพราะห้องนี้ยังไม่เปิดบริการเลย ยังไม่มีใครเข้ามาหรอกค่ะ" คำพูดที่หน้าเชื่อถือได้ ผู้ชายพวกนั้นก็เดินออกมาอย่างหัวเสีย

พอมีคนออกไปสักพัก ผู้ชายที่แอบอยู่ก็เดินออกมาพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"ขอบคุณนะที่ช่วยผม"เขาเอ่ยบอกพร้อมยิ้มมาให้เธอ ใบหน้าของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มอดที่จะมองไม่ได้เธอช่วย นั่นคือสิ่งที่ร้องบอกในใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่อย่าทำแบบนี้บ่อยนะคะ ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณไปทำอะไรมา แต่การหนีปัญหาแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ" ผู้ชายตรงหน้า หน้าเสียเลยหลังจากได้ยินคำพูดจากปากเธอ

"ก็จริงของคุณ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ ผมชื่อโชค หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก คุณชื่ออะไรครับ" เขาแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร

"เรียกฉันว่าน้ำข้าวก็ได้ค่ะ แต่หวังว่าเราจะไม่เจอกันในสถานการณ์แบบนี้นะคะ"