8 ศึกชิงลูก

สามีปีศาจ 8 ศึกชิงลูก

ปัง! ปัง! ปัง!

ผั้วะ!

“แม่นใช้ได้” ร่างสูงที่กำลังนั่งมองคนตัวเล็กฝึกยิงปืนปรบมือให้เพราะหญิงสาว เมื่อเธอยิงได้แม่นทั้งๆที่พึ่งเคยยิงปืนครั้งแรก

“...” ไอติมที่ยืนหลับตาปี๋ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อยิงไม่โดนหัวคน มือบางส่งปืนให้ยาคุชิด้วยความสั่นเทาปลายกระบอกปืนร้อนยังคงมีควันพวยพุ่งออกมา

“เหอะ! แค่ยิงปืนถึงกับสั่น”

“กะ...ก็มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้จับปืนนิ”

“จับบ่อยๆก็ดีเธอจะได้ชิน” ร่างสูงส่งปืนให้ลูกน้องก่อนจะหั่นไปสั่งชายชุดดำสามคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง “เอาพวกมันไปจัดการ”

ไอติมยกมือขึ้นปิดปากเมื่อชายสามคนที่ถูกมัดโดนลากออกไปต่อหน้าต่อตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสามคนนั้นจะต้องเจอกับอะไร

“คุณฆ่าคนเหมือนผักเหมือนปลา”

“มันคือเรื่องปกติของฉัน”

“นี่สินะคือโลกของมาเฟีย”

“...” ชายหนุ่มเอี้ยวตัวมาหาคนตัวเล็กในขณะที่ดวงตาคมหรี่ตามองหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะจิ้ปากพรางใช้ความคิด “แสดงว่าเธอแอบไปสืบประวัติของฉัน”

“ค่ะ” ร่างบางก้มกน้างุดเมื่อโดนสายตามคมราวกับเหยี่ยวจ้องไม่วางตา

เธอแพ้สายตาคมคู่นี้เหลือเกินมันทั้งดูลึกลับและน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน

“รู้เหตุผลรึยังทำไมฉันถึงต้องสอนให้เธอยิ่งปืน”

“นี่ใช่ไหมคือเหตุผลที่คุณพรากลูกไปจากฉัน คุณกะจะให้โยฮันเดินตามรอยของคุณใช่มั้ย”

“อย่ามาคิดแทนฉัน” ร่างสูงเบือนหน้าหนีตัวของเขารู้ดีว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้คืออะไร

ไม่มีพ่อคนไหนที่ไม่รักลูกของตัวเองหรอก

“ฉันไม่มีทางให้ลูกเป็นเหมือนคุณหรอกนะ ทางที่คุณเดินมันไม่เหมาะกับโยฮัน! ”

“ออกไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” ร่างสูงเค้นน้ำเสียงรอดไรฟันราวกับว่าเขาใกล้จะหมดความอดทน เพราะเขาปูทางให้โยฮันไว้หมดแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถมาขวางทางของเขาได้ “วันนี้ฉันจะให้เธอพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน”

ร่างสูงเดินกระทบไหล่คนตัวเล็กออกไปทิ้งให้ไอติมมองตามแผ่นหลังไม่วางตายิ่งรู้ว่าเขาเป็นมาเฟียยิ่งสงสารลูก โยฮันควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้

“รอหน่อยนะแม่จะพาหนูหนีจากที่นี่เอง! ”

ก็อกๆๆ

ขณะที่ยาคุชิกำลังนั่งดูดบุหรี่อยู่ริมหน้าต่างจู่ๆมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มจึงทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเดินไปเปิดประตูพบว่าคนที่เคาะคืออดีตแม่ของลูกนั่นเอง

“มีอะไร” ชายหนุ่มพูดด้วยความไม่สบอารมณ์รู้ดีว่าเธอมาด้วยจุดประสงค์อะไร

“ฉันอยากจะคุยกับคุณ” หญิงสาวสบตาคมนิ่งๆ

“ถ้าเป็นเรื่องของโยฮันฉันไม่มีอะไรจะพูด” ร่างสูงถอยหลังหมายจะก้าวเท้าหนีแต่กลับโดนมือเล็กคว้าข้อมือใหญ่ไว้ ชายหนุ่มปรายตามองมือเล็กที่กำลังจับมือของเขาอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างบาง

“ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนคุณ คุณไม่รู้ตัวจริงๆหรอคะว่ากำลังทำอะไรอยู่”

“อย่ามาสอนฉัน ฉันรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่”

“แต่คุณกำลังจึงดึงให้ลูกของฉันลงไปอยู่จุดเดียวกับคุณ”

“ฉันก็ไม่เห็นว่าการเป็นมาเฟียมันจะเสียหายตรงไหน” ชายหนุ่มยักไหล่อย่างไม่แยแส

“แต่มือโยฮันต้องขาวสะอาด ฉันไม่มีทางให้ลูกฆ่าคนเหมือนคุณแน่นอน” ไอติมเถียงอย่างเอาเป็นเอาตาย

“หึ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนที่มือใหญ่จะคว้าหมับเข้าที่ปลายคางมน “ฉันปูทางให้โยฮันไว้หมดแล้วเขาเป็นถึงนายน้อยแห่งคาซามะ อย่างเธอมันจะมีปัญญาเลี้ยงลูกหรอแค่ลำพังตัวเองก็ยังเอาไม่รอด”

“คุณจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะคะ ถึงฉันจะไม่ได้รวยแต่ฉันก็สามารถเลี้ยงดูโยฮันได้ คุณพรากเขามาจากฉันโดยที่ไม่คิดถึงจิตใจของฉันซักนิด”

“ทำไมฉันต้องคิด เพราะถ้าฉันมัวแต่คิดถึงจิตใจของคนอื่นฉันคงไม่มายืนอยู่จุดๆนี้”

“คอยดูนะฉันจะพาโยฮันหนีจากคุณ”

“ก็ลองดูสิ! ” ชายหนุ่มเพิ่มแรงบีบจนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“ปล่อย! ฉันเจ็บ! ”

“คิดจะแย่งลูกไปจากฉันงั้นหรอบอกเลยว่ามันไม่ง่าย เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันรู้ขึ้นมาว่าเธอพาโยฮันหนีไป ฉันฆ่าเธอแน่! ”

พลัก!

ยุคุชิผลักร่างบางกระเด็นติดฝาผนังอย่างแรงจนหญิงสาวเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“โอ้ย!!! ”

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรกับเธอ”

“ต่อให้คุณฆ่าฉันให้ตายฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะพาลูกหนี! ”

กึก!

ชายหนุ่มชะงักก่อนที่กรามหนาขบแน่นด้วยความโกรธ หากไอติมพาโยฮันออกจากที่นี่นั่นหมายความว่ากำลังพาโยฮันออกไปตาย โยฮันยังไม่โตพอที่จะใช้ชีวิตข้างนอกได้

“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าถ้าพาโยฮันหนีไปจากฉัน จุดจบของเธอจะเป็นยังไง! ”

“ว้ายยยยย!!! ”