14 คนอย่างเธอมันจะไปรู้อะไร

สามีปีศาจ 14 คนอย่างเธอมันจะไปรู้อะไร

หลังจากที่พาโยฮันกินข้าวเสร็จไอติมใช้เวลาช่วงหนึ่งเล่นกับลูกก่อนจะพาโยฮันไปอาบน้ำเพื่อเข้านอนเพราะตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆแล้ว เธอไม่อยากให้ลูกนอนดึกเพราะมันจะส่งผลเสียต่อสมองของเด็ก

พอได้อยู่กับลูกถึงรู้ว่าโยฮันเป็นเด็กฉลาดมากสามารถพูดภาษาอังกฤษได้คล่องวันไหนว่างๆจะลองสอนให้ลูกพูดภาษาไทยเผื่อวันหนึ่งเขาได้ไปเที่ยวประเทศบ้านเกิดแม่ของเขา

“เฮ้อ” หญิงสาวนั่งถอนหายใจก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

เมื่อไหร่ชีวิตจะมีความสุขเหมือนคนอื่นเขาซักที ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อและแม่เลยเพราะท่านทั้งสองไม่เคยสนใจใยดีอะไรในตัวของเธอเลยต่างจากน้องสาว ไม่ได้รู้สึกโกรธหรืออิจฉาน้องสาวแต่อย่างใดเพราะคนเป็นพี่ต้องเสียสละเพื่อน้องอยู่แล้ว เธอเริ่มหาเองใช้ตั้งแต่ ป.5 โดยการรับจ้างล้างจานในร้านอาหารใกล้ๆบ้าน พอโตขึ้นมาหน่อยก็เริ่มทำงานหนักขึ้นเพราะต้องหาเงินส่งตัวเองเรียนแม้จะเหนื่อยแต่มันก็ชินแล้วที่เป็นแบบนี้ และอาจจะเป็นเพราะความโลภมากของตัวเธอเองที่เห็นแก่เงินไม่กี่พันเมื่อเพื่อนชักชวนไปทำงานที่ร้านเหล้า

และหลังจากวันนั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดการ บางครั้งก็คิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อไปดี เพราะถ้าให้อยู่ในสถานะพี่สาวของลูกตัวเองแบบนี้มีหวังต้องขาดใจตายแน่ๆ อยากให้ลูกเรียกเธอว่าแม่อยากดูแลเขาอยากทำให้เขามีความสุขในทุกๆวันชดเชยในช่วงเวลาห้าปีที่ผ่านมาที่เขาไม่มีแม่ แต่ก็ไม่อยากคะยั้นคะยอถามเรื่องแม่เพราะบางทีกลัวโยฮันจะคิดมากที่มีพ่อแต่ขาดแม่

...แม่อยู่ตรงนี้แล้วลูกแต่แม่ไม่สามารถแทนตัวเองว่าแม่ได้ ซักวันหนูจะรู้ว่าพี่สาวคนนี้คือแม่ของหนูนะ

ก็อกๆๆๆ~

ในขณะที่ร่างบางกำลังจะล้มหัวลงนอนนั้นจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ใครกันมาเคาะดึกๆดื่นๆ ร่างบางค่อยๆแง้มประตูออกแล้วมองผ่านช่องประตูก่อนจะพบว่าคนที่มาเคาะคือยาคุชินั่นเอง แต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งการต่อสู้

“คุณ! ”

“...” ยาคุชิไม่ตอบแต่กลับแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ ไอติมมองตามร่างสูงด้วยความสงสัยอดแปลกใจไม่ได้ ทำไมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาถึงเปื้อนเลือด

“นั่นคุณจะทำอะไร! ” ไอติมทักท้วงเมื่อชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงของเธอในขณะที่เธอเองยังไม่อนุญาต

“...” หน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยรอยแผลหันมามองเล็กน้อย มุมปากของเขามีรอยเลือดแห้งเกรอะราวกับว่าพึ่งไปมีเรื่องชกต่อยมา “ทำแผลให้หน่อย”

“ตะ...แต่ฉันไม่มีอุปกรณ์ทำแผล”

“ฉันเอามาด้วย” ชายหนุ่มยื่นอุปกรณ์ทำแผลให้

“ทำไมคุณไม่ไปหาหมอหรือให้ลูกน้องของคุณทำแผลให้ล่ะ”

“ไม่ต้องถามมีหน้าที่ทำก็ทำไป” ยาคุชิโยนอุปกรณ์ทำแผลให้ด้วยความไม่พอใจจนไอติมเกือบรับไว้ไม่ทัน

“คุณไปมีเรื่องกับใครมา” ร่างบางหย่อนสะโพกลงข้างๆร่างสูงพรางเปิดอุปกรณ์ทำแผลเพื่อซ่อมหน้าหล่อให้เขา

“ฉันไปบุกแถวไซตะมะมา”

“คุณโตแล้วนะคะลูกก็มีแล้ว เรื่องตีรันฟันแทงควรเลิกได้แล้ว”

“นี่เธอเป็นแม่ฉันหรือเป็นแม่โยฮันกันแน่”

“ฉันก็แค่อยากให้คุณรู้ว่าทำอะไรก็นึกถึงหน้าของลูกหน่อย เผื่อคุณเป็นอะไรไปลูกจะอยู่ยังไง”

“ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก” ยาคุชิใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มก่อนจะยกมือแตะขอบปากเบาๆ “ไอ้พวกหมาลอบกัด”

“...” ไอติมลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อก่อนจะเทแอลกอฮอล์ลงบนสำลีเพื่อเช็ดคราบเลือดให้ชายหนุ่ม “เลิกได้แล้วนะอะไรที่มันไม่ดี ไม่ใช่เพื่อคุณแต่เพื่อลูก”

“เหอะ! อย่างเธอมันจะไปรู้อะไร” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อให้ไอติมทำแผลได้ถนัด “ใครๆมันก็อยากครองบัลลังค์เบอร์หนึ่งกันทั้งนั้น ทั้งหมดที่ฉันทำก็เพื่ออนาคตของโยฮัน”

“คุณเคยถามลูกซักคำไหมว่าเขาต้องการอะไร เขายังเด็กไม่ควรที่จะมารับรู้อะไรแบบนี้ บัลลังค์มันทำให้คุณมีความสุขหรอคะ”

“...” ยาคุชิเงียบ ก่อนที่ไอติมจะลงมือทำแผลอย่างเบามือ “ความสุขของคนเราไม่เหมือนกัน แต่ความสุขของฉันคือการได้ครอบครองบัลลังค์และ...โอ้ยย! เบาๆหน่อยสิ” ยาคุชิปัดมือเล็กออกแทบไม่ทันเมื่อไอติมจงใจเช็ดแอลกอฮอล์ลงบนแผลของเขา

“เจ็บเป็นด้วยหรอคะ”

“เจ็บสิยัยบ้าเอ้ย! ”

“แล้วทำไมตอนตีกันถึงไม่เจ็บ” ไอติมดึงหน้าหล่อเข้ามาใกล้ๆก่อนจะจิ้มสำลีที่เปียกชุ่มไปด้วยแอลกอฮอล์ลงบนแผลของเขาอีกครั้ง ส่งผลให้ชายหนุ่มร้องโอ้ยด้วยความเจ็บแสบก่อนจะมองหญิงสาวตาเขียวปั๊ด

“ฉันไม่ได้ไปหาเรื่องใคร แต่ที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะโดนลอบฆ่าต่างหาก! ” ชายหนุ่มพ่นลมหายใจก่อนจะเบือนหน้าหนีเพราะกลัวว่าเธอจะเอาแอลกอฮอล์เช็ดลงบนแผลอีกรอบ

“ตายจริง! ” ไอติมอุทานด้วยความตกใจ วันนี้ยาคุชิโดนลอบสังหาร!

“อย่างเธอมันจะไปรู้อะไร ชีวิตของฉันมีอะไรอีกมากมายที่เธอยังไม่รู้” ดวงตาคมจ้องลึกเข้ามาในดวงตากลมโตใสแจ๋ว เหมือนเขากำลังหลบซ่อนปัญหาไว้ในดวงตาคมคู่นั้น

“กะ...ก็ฉันไม่รู้” ร่างบางก้มหน้างุด เมื้อกี้เธอเผลอแกล้งเขาโดยการเช็ดแอลกอฮอล์ลงบนแผล “มาทำแผลต่อค่ะ”

“ไม่! ฉันจะทำเอง” มือหนาปัดสำลีที่กำลังจะโดนหน้าของเขาทิ้ง

“ฉันไม่แกล้งคุณแล้วค่ะ” ไอติมหยิบสำลีแผ่นใหม่ขึ้นมาก่อนจะเทยาทาแผลลงบนสำลีแผ่นนั้นเพราะดูเหมือนยาคุชิจะขยาด

“คอยดูนะทำแผลเสร็จเมื่อไหร่ฉันคิดบัญชีกับเธอแน่! ” ร่างสูงมองด้วยความไม่พอใจแต่ก็ยอมให้ไอติมทำแผลแต่โดยดี เพราะหลังจากทำแผลเสร็จเขาจะเป็นฝ่ายทำแผลให้เธอคืน...แผลที่เกิดจากมังกรยักของเขานั่นเอง