1.ป่วย 2

(Ryu) : หงุดหงิด

พอเปิดหน้าไทม์ไลน์เฟซบุกขึ้นโพสต์แรกที่ผมเจอคือ โพสต์ที่พี่มันอัปเดตไปครึ่งชั่วโมงที่แล้ว มันน่าจะหมายถึงผมเพราะเห็นว่าพี่มันถ่ายรูปหน้าร้านหม่าล่าที่ผมไปยืนซื้อ

ตอนที่มันเจอผมที่ร้านหมาล่าสีหน้ามันก็ชัดเจนอยู่ว่ากำลังหงุดหงิดอยู่ แต่ผมไม่รู้ว่าพี่ริวไม่พอใจอะไรมา ผมไม่ได้สนใจโพสต์นั้นมากนักหรอกแค่กดอิโมจิรูปถูกใจให้ก็พอแล้ว ผมเลื่อนดูภาพโพสต์คนอื่นอีกสักพักก็ได้ยินเสียงข้อความของตัวเองดังขึ้น

แชท

Minne: จินถึงห้องยัง

เป็นมีนเพื่อนสนิทผมเองและเป็นคนที่น่ารักมากก็ไม่แปลกใจที่พี่มันจะชอบ ทั้งตัวเล็กน่ารัก น่าเอ็นดู นิสัยก็ดี จิตใจก็ดี ร่างกายบอบบางใคร ๆ ก็อยากเอาไปดูแล คิดแล้วก็อิจฉาเลยครับ

ME: ถึงนานแล้ว เกือบชั่วโมงแล้ว

Minne: ดีแล้ว มีนเพิ่งถึงเมื่อกี้พ่อพาแวะตลาดหน้าคอนโด ได้กับข้าวติดมือมานิดหน่อย

เพราะว่าหลังจากที่เราแยกกันที่คณะ ผมเห็นฝนเริ่มตั้งเค้า มีนน่าจะไม่เห็นผมตอนเดินกลับคอนโดเหมือนทุกวัน

หน้าจอโทรศัพท์ของผมถูกมือหนาของคนที่คุณก็รู้ว่าเป็นใครดึงออกไป เจ้าตัวเดินเข้ามาตัวเปียกโชกไปด้วยหยดน้ำที่เกิดขึ้นหลังจากการอาบน้ำเสร็จ ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนบางมัดหลวม ๆ ไว้ที่เอวจะหลุดร่วงลงพื้นอยู่ร่อมร่อ ร่างหนาสีแทนเนื่องจากการเล่นกีฬาออกกำลังกายกลางแจ้งเป็นเวลานาน ซิกแพคขึ้นเป็นลำทั่วหน้าท้อง กล้ามเนื้อไร้ไขมันดูน่าหลงใหล อกผายไหล่พึ่งบุคลิกภาพดี ทำเอาคนมองอย่างผมกลืนน้ำลายเสียงดัง

มือปีศาจกดส่งอิโมจิรูปหัวใจสีแดงดวงใหญ่ส่งไปให้มีนก่อนจะโยนกลับมาที่ตักของผมอย่างแรง

“พี่ริว!” ผมขึ้นเสียงใส่คนหน้ามึนทำตัวไม่รู้สี่รู้แปด ไปกดแบบนั้นมีนก็เข้าใจผิดกันพอดีสิ หรือต่อให้มีนไม่เข้าใจผิดแต่ผมก็ผู้ชายนะ ผู้ชายที่ไหนกดส่งรูปหัวใจสีแดงให้ผู้ชายคนอื่นกันเล่า

"อะไร" เขาตอบกลับผมหน้าตาย ไม่สนใจผมอีกแล้ว พี่ริวเดินไปหยิบผ้าเช็ดผมลงมาจากราวผ้าที่ตากไว้ของผมมาใช้อีกครั้ง

"ไม่มีมารยาท" ผมด่าพี่มันกลับไป ด้วยหน้านิ่ง ๆ ผมเบ้ปากล้อเลียนพี่ริว

"ก็กูเห็นมึงไม่กดตอบไปสักทีเลยกดตอบให้ไง ไม่ดีเหรออุตส่าห์กดแทนให้เลยนะ" พี่มันลากเสียงยาวล้อเลียนผม สักวันมันจะโดนผมเอาหมอนอุดจมูกตาย หรือต่อให้ผมไม่ทำผมว่านะ พี่ริวมันก็จะตายเร็วในสักวันถ้าไปปากดีกับคนอื่นนอกจากผมเนี่ย

"เหอะ!" ผมสบถออกมาอย่างหงุดหงิดและไม่เชื่อ

"ไปอาบน้ำสิ” นั่นไง ไล่ผมอีก

"ไม่" เรื่องอะไรผมจะยอมมันอ่ะ หม่าล่าผมยังไม่หมดเลยนะ ผมซื้อมาทั้งหมดสิบไม้นี่พึ่งหมดไปสามไม้เองครับ ผมปิดหูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อไม่สนใจพี่ริว

"มีนทักมาว่าอะไรวะ" จู่ ๆ พี่ริวก็ถามผม ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัวผมก่อนจะตอบไปแบบส่ง ๆ

“อืม ทักมาถามว่าถึงห้องยัง"

"ช่วงนี้เป็นไงบ้าง”

"ใคร? ถ้าพี่จะหมายถึงมีน พี่ก็เห็นทุกวันพี่ไม่รู้เหรอ" ผมตอบกลับไปเป็นเชิงคำถาม สายตามองจ้องประหนึ่งรำคาญ

ขอบอกนะครับว่าเราเรียนคณะเดียวกันก็จริงแต่คนละสาขา วิศวะผมเรียนออกแบบ พี่ริวเขาเรียนวิศวะเครื่องกล

"ดูแลเขาให้ดี ๆ" ไม่บอกผมก็ดูแลมันดีตลอดแหละครับพ่อคุณ ผมเบะปากล้อเลียนพี่มันไปทีหนึ่ง ไอ้มีนเพื่อนรักผมมันตามชีวิตผมยิ่งว่าพยาธิในสมองผมอีก มันไม่เคยจะว่างห่างออกจากผมเลยสักครั้งเว้นเสียแต่ตอนกลับบ้าน

"ไม่ถามผมบ้างเหรอว่าวันนี้ผมเป็นไงบ้าง" น้ำเสียงเนือย ๆ ของผมบอกตามอารมณ์ของผมในตอนนี้

ไม่รู้อะไรดลใจให้กล้าพูดอย่างนั้นแต่ลึก ๆ แล้วก็อยากรู้นั่นแหละครับ ชอบถามแต่คนอื่นไม่เคยถามผมบ้างเลย ผมก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ

"ไม่ล่ะ ขี้เกียจ ถามทำไมรู้อยู่ทุกวัน กูไม่ถามมึงก็ขยันเล่า"

ผมไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากที่พี่มันบอกไม่อยากฟัง