[EPISODE4 ลูกแม่สร้อยฟาร์มวัว]

สามีปีฉลู [สามีปีนักษัตร]

[EPISODE4 ลูกแม่สร้อยฟาร์มวัว]

แช๊ะ! แช๊ะ!

เสียงชัตเตอร์ของกล้องโทรศัพท์มือถือราคาแพงที่วอร์กดถ่ายภาพของตัวเองเพื่อส่งให้กับน้าสร้อย ดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่ภาพนั้นจะถูกส่งไปยังปลายทาง

“ให้ตายคนอะไรทำไมมันหล่อออร่ากระจายได้ขนาดนี้นะ” วอร์พึมพำ เมื่อมองดูภาพของตัวเองในโทรศัพท์ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหากาแฟดื่มสักแก้ว เพื่อรอคนที่น้าสร้อยส่งมารับ

กรุ๊งกริ๊ง!

เสียงของโมบายล์กระดิ่งหน้าร้านดังกระทบกันกังวานเพื่อเป็นสัญญาณเตือนว่ามีลูกค้ามาเยือน ทว่าตอนที่วอร์เปิดประตูร้านเข้าไปนั้น เขาก็ต้องชะงักฝีเท้าอยู่กับที่เมื่อดันชนเข้ากับเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่คงจะออกมาพอดีเช่นกัน

ซ่า! พลันการปะทะการอย่างไม่ตั้งใจนั้นก็ส่งผลให้แก้วกาแฟในมือชายหนุ่มหกราดรดเนื้อตัวเขาทันที วอร์ที่มือยังคงวางคาอยู่กับแผ่นอกกำยำถึงกับเบิกตาโตอย่างตกใจที่ดันชนอีกฝ่ายจนกาแฟหกแบบนั้น

“ขะ...ขอโทษที พอดีฉันไม่รู้ว่าจะมีคนอยู่อีกฝั่งของประตู คิดว่ามันต้องผลักเข้าไปน่ะ” วอร์หน้าเจื่อน รีบเอ่ยขอโทษขอโพย ก่อนสายตาคู่สวยจะเหลือบไปเห็นว่ามีสติ๊กเกอร์ติดตรงข้างบานประตูว่า ‘ดึงเปิดเบา ๆ’

สงครามที่ไม่คิดว่าตัวเองจะซวยขนาดนี้ได้แต่หลุบตาคมมองเสื้อยืดสีขาวที่ชุ่มไปด้วยคราบกาแฟเย็น โชคดีนะที่วันนี้พี่ดาหวันคนสวยไม่ได้ชงกาแฟร้อนให้เหมือนทุกครั้ง ไม่อย่างนั้นเขาคงตัวพองไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าจนป่านนี้ยังมีคนที่เที่ยวเปิดประตูซี้ซั้วแบบไม่อ่านป้ายอยู่แฮะ

“ตายจริงสุดหล่อ เสื้อผ้าเปื้อนหมดเลย ใบตอง! เอากระดาษทิชชูมาให้พี่หน่อย เอาไม้ถูพื้นมาถูน้ำตรงนี้ด้วยนะ” ดาหวันเจ้าของร้านคนสวยที่เห็นว่ามีการปะทะกันเข้าตรงหน้าประตูรีบมาดูพ่อหนุ่มฟาร์มวัวทันที

“ผมรู้แล้ว ช่วยเอามือออกไปก่อนได้ไหมครับ” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ย ทำให้วอร์รีบชักมือที่ยังคงวางแหมะอยู่บนแผ่นอกของอีกฝ่ายออกทันที

“ขอโทษ ฉันตกใจน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรับผิดชอบเรื่องเสื้อผ้าแล้วก็กาแฟให้นายเอง” วอร์รีบพูดแสดงความรับผิดชอบ

“ไม่เป็นไรครับ” ทว่าคนตรงหน้าท่าทางจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขานี่สิ ทำไมถึงได้ทำตัวเย็นชาเสียขนาดนั้นล่ะ

“ลูกพี่ตกลงว่าเราต้องรอรับใครไหม อ้าว! ไหงเสื้อเน่าแบบนั้นล่ะ” กระทิงซึ่งเป็นเด็กในฟาร์มวัวส่งเสียงถามมา

“อืม รอแม่ส่งรูปมาอยู่” สงครามครางรับแค่นั้น ก่อนจะล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาดู เพราะได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้ามา คาดว่าแม่สร้อยคงส่งรูปของพี่วอร์มาแล้ว

วอร์ที่เห็นว่าอีกฝ่ายดูยุ่ง ๆ ก็ไม่กล้าพูดอะไร ยิ่งเขาขมวดเรียวคิ้วเข้มจ้องหน้าจอโทรศัพท์ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองสบตากัน วอร์ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก

“พี่วอร์?” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยชื่อของเขาออกมา ทำให้วอร์ทำหน้าเหลอหลา ทำไมสุดหล่อหน้าตึงคนนี้ถึงรู้จักชื่อเขาล่ะ

“นาย...นายรู้ชื่อฉันได้ไง” วอร์ย้อนถาม และเห็นว่าคนตรงหน้าค่อย ๆ ยกยิ้มบนเรียวปากจาง ๆ

“ผมสงครามไงครับ ลูกชายแม่สร้อยฟาร์มวัว” สงครามว่า หลังจากมองรูปถ่ายที่แม่สร้อยส่งมาให้ หน้าตาแบบนี้ เสื้อผ้าชุดนี้ไม่ผิดแน่ นี่คือพี่วอร์หลานคุณย่าวลีแน่นอน เพียงแต่ว่า...เขาเป็นผู้ชายจริง ๆ ด้วย

“ฮะ? มะ...ไม่จริงอะ ลูกน้าสร้อยตัวแค่นี้...” วอร์รีบปฏิเสธคนตรงหน้า พร้อมทำมือบอกส่วนสูงของเจ้าเด็กน้อยในความทรงจำ ซึ่งระดับที่วอร์ทำมือนั้นมันก็อยู่แค่เอวของเขาด้วยซ้ำ

“แต่ผมอายุ 19 แล้วนะครับ” สงครามแย้ง ตอนนี้เขาตัวใหญ่และสูงกว่าคนตรงหน้ามากทีเดียว

“นายคือลูกน้าสร้อยจริง ๆ เหรอ เจ้าหนูตัวเล็กที่วิ่งตามฉันตอนเด็ก ๆ อะนะ ไม่จริงอะ” วอร์ยังคงช็อคไม่หาย จากขนาดตัวของเจ้าหนูในตอนนี้มันผิดคาดมากจริง ๆ

สงครามเห็นว่าอีกฝ่ายดูผิดคาดกับการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายไม่ต่างจากเขา ก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ เขาเองก็ไม่คิดว่าพี่วอร์คนสวยในอดีตจะโตมาเป็นผู้ชายแบบนี้นี่นา แต่ถ้าลองมองดูดี ๆ ใบหน้าใส ๆ นี้ก็ยังคงเค้าความหวานอยู่ไม่น้อยเลย

“ผมว่าค่อยกลับไปคุยที่ฟาร์มดีไหมครับ ผมเหนียวตัว” สงครามเอ่ย แล้วหลุบสายตาคมมองเสื้อผ้าตัวเองที่ถูกวอร์ชน ผืนผ้าของเสื้อยืดสีขาวที่เปียกจนลู่ไปกับกล้ามท้องแน่นขนัดเป็นลูกลอนสวย ทำให้วอร์ที่มองตามไปถึงกับใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา

ชายหนุ่มคิดแล้วเชียวว่าภายใต้เสื้อยืดนั่นมันต้องแน่นมากแน่ ๆ ตะ...แต่ว่าใครจะไปรู้ล่ะ ว่าพอหนุ่มคันทรี่ที่เขาอุตส่าห์แอบมองมาตั้งแต่ต้นจะเป็นเจ้าหนูน้อยสงครามที่เขาเคยรู้จักตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยกแค่เอว