[EPISODE5 เสียอาการ]

สามีปีฉลู [สามีปีนักษัตร]

[EPISODE5 เสียอาการ]

“ฮะ! นายจะให้ฉันนั่งยังไงนะ” วอร์ส่งเสียงถามเจ้าของร่างสูงอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เมื่อสงครามพาเขาเดินมายังเจ้ารถกระป๋องเก่า ๆ ที่บรรทุกถังนมมาเต็มกระบะท้าย

“รถมันไม่มีแคปนี่ครับ ก็ต้องนั่งเบียด ๆ กันไป” สงครามว่าย้ำ ทำให้วอร์ไล่มองคนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

‘ไอ้เด็กบ้า! จะให้ฉันนั่งเบียดกับคนที่ถอดเสื้อโชว์กล้ามท้องแน่น ๆ นั่นไปตลอดทางเนี่ยนะ’

“โธ่! คุณพี่เมืองกรุงครับ ฟาร์มอยู่ไม่ไกลหรอกน่า แล้วอีกอย่างพวกเรามันก็ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น จะคิดเยอะทำไมล่ะครับผม” กระทิงเห็นว่าวอร์เอาแต่ยึกยักไม่ยอมขึ้นรถก็อดช่วยพูดอีกแรงไม่ได้

และถ้อยคำของกระทิงก็ทำให้วอร์ต้องตั้งสติอีกครั้ง ใช่แล้ว! เขาเป็นผู้ชาย สงครามกับไอ้เด็กน้อยกระทิงนี่ก็เป็นผู้ชาย ทำไมเขาต้องกังวลด้วยล่ะ

“ก็ได้ งั้นรีบไปสิ ฉันอยากพักแล้ว” วอร์พูดขึ้น ทำให้กระทิงยกยิ้มแล้วยักคิ้วให้สงครามอย่างรู้กัน ก่อนที่ทั้งสามจะพากันขึ้นรถ โดยมีกระทิงเป็นคนขับ ส่วนสงครามนั่งตรงกลางและวอร์นั่งริมประตู

“ขยับมาอีกสิครับ ประตูมันไม่ค่อยดี เกิดจู่ ๆ มันเปิดออกพี่จะตกได้นะ” สงครามพูดขึ้น เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่หนุ่มไปนั่งเบียดเสียชิดประตูขนาดนั้น ทำราวกับว่าเขาเป็นตัวเชื้อโรคอย่างนั้นแหละ

“ว่าไงนะ ประตูไม่ดี?” วอร์ย้อนถาม ก่อนจะขยับถอยห่างจากประตูอย่างอัตโนมัติ ทำให้ตัวเขามาเบียดกับเนื้อตัวของหนุ่มฟาร์มวัวแทน ซึ่งการที่ต้องมาใกล้ชิดกันแบบนี้ ทำให้วอร์ชักจะทำตัวไม่ถูก เพราะสงครามไม่ใช่เด็กน้อยตัวเล็กที่เขาคุ้นเคยเสียแล้ว

หมับ!

สงครามที่เห็นว่าวอร์เหมือนจะกลัวว่าตนเองจะพลัดตกรถจนถึงขั้นยอมขยับมาเบียดเขา ก็รั้งร่างของรุ่นพี่หนุ่มให้ขึ้นมานั่งบนตักของเขาแทน นั่นทำให้วอร์ถึงกับเบิกตาโตดิ้นขลุกขลักหวังจะลงจากตักของสงครามเสียเดี๋ยวนั้น

“ปล่อยฉันนะ! ให้ตายจู่ ๆ ทำแบบนี้ทำไม ฉัน...” วอร์กำลังจะบอกว่าเขานั่งของเขาได้ ทว่าสงครามก็แทรกเสียงขึ้นมาเสียก่อน

“นั่งตัวลีบขนาดนั้นเหน็บได้กินก้นก่อนถึงฟาร์มแน่ พี่นั่งตักผมไปก็ได้ จะได้ไม่ต้องเกร็งไงครับ” เสียงทุ้มว่า ทำเอาวอร์ถึงกับลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ

‘ไม่เกร็งบ้านป้านายสิ เล่นให้นั่งแบบนี้ฉันมีเหรอจะไม่เกร็งไอ้เด็กบ้า’ วอร์ได้แต่บ่น ๆ ในใจ

แม้ว่าเขากับสงครามจะเคยสนิทสนมกันมาก่อน แต่นั่นมันก็ตอนที่สงครามอายุแค่ห้าหกขวบเท่านั้น ไม่ใช่ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำแบบนี้สักหน่อย

“เตรียมตัวออกเดินทางได้!” กระทิงส่งเสียงอย่างชอบใจ ที่เห็นว่าลูกพี่ของตนหยอกเย้าหนุ่มเมืองกรุงจนผวาหน้าเจื่อนได้ขนาดนั้น

เส้นทางเดินรถเมื่อพ้นเขตตัวเมืองมาก็เข้าสู่ถนนดินขรุขระ สองข้างทางมีเพียงทุ่งหญ้า นาไร่ และบ้านเรือนของผู้คนที่ตั้งห่างกันออกไป วอร์มองทัศนียภาพในต่างจังหวัดอย่างสนใจ ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปนอกหน้าต่างรถที่กระจกคงเสียไปนานแล้ว ปล่อยให้สายลมเคล้ากลิ่นดอกไม้ใบหญ้าเขียวขจีพัดมาปะทะกับฝ่ามือ

“ชอบเหรอครับ” เสียงทุ้มของคนที่เขานั่งตักอยู่เอ่ยถามข้างหู ลมหายใจอุ่นกรุ่นอยู่ใกล้ท้ายทอยทำเอาวอร์หน้าร้อนวูบวาบไปหมด

“ทะ...ทำไมนายต้องพูดใกล้ขนาด...อ๊ะ!”

เสี้ยวหน้าเนียนใสของคนที่เอี้ยวตัวกลับมากะทันหัน ทำให้แก้มนุ่ม ๆ ของวอร์ชนเข้ากับปลายจมูกโด่งได้รูปของสงครามที่โน้มหน้าเข้าไปฟังรุ่นพี่หนุ่มพูด วินาทีนั้นวอร์ถึงกับเนื้อตัวสะท้านวาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่คิดเลยว่าเขาจะเสียอาการกับสงครามได้มากขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ท่าทางของอีกฝ่ายก็ดูปกติดีทุกอย่าง

“จะพูดอะไรเหรอครับ” คนเป็นน้องถามย้ำหน้าซื่อ ๆ แต่ดูเหมือนว่าคำพูดในหัวของวอร์จะมลายหายไปจนว่างเปล่าเสียแล้ว เขาจะพูดอะไรกับสงครามนะ ทำไมตอนนี้ถึงได้คิดอะไรไม่ออกเลย รู้แค่ว่าสัมผัสเบา ๆ ที่แนบลงตรงแก้มมันยังติดตรึงอยู่ราวกับว่าจมูกของสงครามยังคงกดอยู่ที่ข้างแก้มอย่างนั้นแหละ

ตึก ๆ ตึก ๆ

เสียงหัวใจของวอร์จู่ ๆ ก็เต้นถี่ระรัวขึ้นมา ใบหน้าเนียนใสเอาแต่แดงซ่าน และริมฝีปากที่เอื้อนเอ่ยถ้อยความอะไรตอบหนุ่มรุ่นน้องไม่ได้ ทำให้สงครามยกยิ้มบนมุมปากน้อย ๆ อย่างชอบใจ นัยน์ตาคมหลุบมองใบหูขาวที่ขึ้นสีระเรื่อแดงของรุ่นพี่หนุ่มแล้วก็รู้สึกอยากงับคมเขี้ยวลงไปเหลือเกิน แต่ก็ทำได้แต่กระชับท่อนแขนกำยำโอบกอดเอวเล็ก ๆ ของวอร์เอาไว้ เพราะไอ้ลูกน้องตัวดีดันจงใจขับรถตกหลุมนี่สิ

‘ผมไม่รู้เลยว่าพี่จะเป็นคนเปิดเผยขนาดนี้...น่ารัก’