[EPISODE2 ดื่มเพื่อลืมรัก]

สามีปีฉลู [สามีปีนักษัตร]

[EPISODE2 ดื่มเพื่อลืมรัก]

หลายวันต่อมา...

ตืด...ตืด...!

[ป้าม่อม...กำลังโทรเข้า]

เสียงเตือนสายเรียกเข้าจากแม่บ้านที่ดูแลบ้านของคุณย่าที่ต่างจังหวัด ทำให้วอร์ยันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วกดรับสายของป้าม่อมทันที

“ว่าไงครับป้าม่อม” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยทักปลายสาย

[“ป้าจะโทรมาถามคุณวอร์ค่ะ ที่คราวก่อนบอกว่าให้ป้าหาคนมาตัดแต่งต้นไม้หน้าบ้าน แล้วก็ลงแปลงกุหลาบใหม่ คุณวอร์ยังจะให้ป้าทำอยู่ไหมคะ ป้าพอจะเจอคนที่รับงานทำแปลงดอกไม้ได้แล้วค่ะ”]

ป้าม่อมถามมาทำให้ชายหนุ่มหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจว่าจะกลับไปที่บ้านของคุณย่าสักครั้ง เพราะวอร์รู้ดีว่าสภาพจิตใจของตัวเองยังไม่พร้อมที่จะหางานหรือพบเจอเพื่อนฝูงที่อยู่ในเมืองใหญ่แสนศิวิไลแห่งนี้ เขาอยากมีเวลาสำหรับพักใจและความรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องเสียเตชินท์ไป

“ถ้าหาได้รบกวนป้าม่อมช่วยติดต่อคนทำแปลงไว้เลยครับ เดี๋ยวผมจะไปพักผ่อนที่บ้านคุณย่าสักระยะ ฝากป้าม่อมทำความสะอาดบ้านให้ด้วยนะครับ”

[“คุณวอร์จะมาเหรอคะ ดีเลยค่ะวันก่อนคุณสร้อยยังถามถึงคุณวอร์อยู่เลย คุณวอร์จำคุณสร้อยได้ใช่ไหมคะเจ้าของฟาร์มวัวข้าง ๆ บ้านเราน่ะค่ะ”]

พอชายหนุ่มบอกว่าจะไปบ้านคุณย่า ป้าม่อมก็พูดถึงน้าสร้อยเจ้าของฟาร์มสัตว์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่รั้วติดกันกับบ้านของคุณย่าขึ้นมา

ทำไมวอร์จะจำน้าสร้อยไม่ได้ล่ะ เพราะเมื่อก่อนตอนที่เขายังเด็ก ๆ ลูกชายคนเล็กของน้าสร้อยยังเทียวมาเล่นกับวอร์อยู่บ่อย ๆ เลย ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าหนูตัวเล็กน่าเอ็นดูนั่นจะอายุเท่าไหร่ ถ้าจำไม่ผิดเจ้าหนูนั่นน่าจะอายุน้อยกว่าวอร์ห้าปีล่ะมั้ง ตอนนี้คงขึ้นมหาวิทยาลัยปี 1 แล้วสินะ

“จำได้สิครับ เอาไว้ถ้าผมไปถึงแล้ว ป้าม่อมช่วยส่งคนมารับผมที่ท่ารถด้วยนะครับ ผมว่าจะไม่ขับรถไป รู้สึกร่างกายล้า ๆ ไม่พร้อมขับรถไกล ๆ ครับ”

[“ได้ค่ะ ป้าจะเตรียมทำความสะอาดบ้านรอนะคะ”]

วอร์วางสายของป้าม่อมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ในหัวพลันคิดไปถึงวันก่อนที่ได้ทำใจกล้าเปิดดูโพสต์ในโลกโซเชียล ก็พบว่ามีข้อความแชทเป็นจำนวนมากของเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่พยายามจะชวนเขาออกไปดื่มคลายอาการอกหักทั้งที่ยังไม่ได้ลองรักกันด้วยซ้ำ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือข้อความของ ‘โชน’ เพื่อนสนิทอีกคนที่รู้มาตลอดว่าเขาแอบชอบพอเตชินท์ เพราะโชนเองก็เป็นพวกนิยมชมชอบในเพศเดียวกันเหมือนกับวอร์นั่นเอง

ตืด...ตืด!

จู่ ๆ เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ทำให้วอร์ผุดลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง จำได้ว่าเขาไม่ได้นัดกับใครไว้ และแน่นอนว่าคนที่สูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เล็ก ๆ อย่างเขาย่อมไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนมาเยี่ยมเยียนถึงคอนโดฯหรอก

“ใครครับ” วอร์เปิดปากถามคนหน้าห้องหลังจากกดอินเตอร์โฟนดูแล้วไม่พบว่าใครยืนอยู่หน้ากล้อง

“ฉันเอง เปิดประตูหน่อย” เสียงคุ้นหูที่ตอบมานั้นวอร์จำได้ดี โชนมาหาเขาอย่างนั้นเหรอ

กริ๊ก!

บานประตูถูกเปิดออก ปรากฏร่างสูงโปร่งของโชนที่หิ้วเบียร์กับไก่ทอดและขนมขบเคี้ยวมาเต็มไม้เต็มมือ

“ให้ตาย! ฉันไม่ออกไป นายก็มาชวนดื่มถึงที่เนี่ยนะ” วอร์เอ่ยอย่างยอมใจไอ้เพื่อนตัวดี

“ย้อมใจหน่อยสิพวก ยังไงไอ้เตมันก็ไปแล้ว” โชนพูดตรงไปตรงมาเสมอ ทำเอาคนฟังได้แต่ทำหน้าห่อเหี่ยวลงอีกครั้ง วอร์รู้แล้วว่าเตชินท์คงไม่มีทางกลับมาคบกับเขาเป็นเพื่อนได้อย่างสนิทใจ แต่ก็ไม่ต้องตอกย้ำกันบ่อย ๆ ก็ได้นี่นา

“ไม่พูดถึงจะดีกว่า ได้ยินชื่อแล้วเสียใจว่ะ” วอร์ว่า แล้วพยักพเยิดหน้าให้โชนเข้ามาในห้อง ทั้งสองพากันมาทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาหน้าทีวี โชนจึงจัดแจงหยิบเบียร์ออกมายื่นให้เพื่อนหนึ่งขวด ตัวเองหนึ่งขวด

“ขอบใจ บอกเลยว่าช็อคฉิบหายตอนที่รู้ว่าฉันดันพูดอะไรแบบนั้นออกไปในวงเหล้า” วอร์พึมพำ แล้วยกเบียร์กระดกลงคออึก ๆ ราวต้องการให้รสเย็นเฝื่อนนั้นชะล้างความรู้สึกแย่ ๆ ให้จางหายไปบ้าง

“ฉันบอกแล้วว่าไอ้เตมันไม่ชอบผู้ชาย นายก็ยังโง่ไปชอบมันอยู่ได้ คำพูดของเด็กเรียนหมอเป็นไงวะ เจ็บจี๊ดเลยดิ” โชนพูดแทงใจราวรู้ว่าเพื่อนรักไปพบเจออะไรมาบ้าง

“มาปลอบหรือมาด่าเอาสักอย่างสิวะ” วอร์ว่า แล้วยกเบียร์กระดกลงคออีกครั้ง

“พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ แล้วนี่คิดจะขลุกอยู่ในห้องไปถึงเมื่อไหร่วะ เพื่อน ๆ เป็นห่วงอยากเจออยากด่าอยู่นะเว้ย บอกเลยว่าสาว ๆ ที่เล็งนายไว้ก็ช็อคมากนะที่รู้ว่านายชอบดันไปไอ้เต” โชนบอกข่าวคราว ทำให้วอร์ได้แต่แค่นยิ้มเศร้า ๆ

“รู้ไหม...เตบอกว่าขยะแขยงฉันด้วยว่ะ แม่งโคตรเลย ฉันเป็นเพื่อนหมอนั่นมาตั้งเจ็ดปีนะเว้ย แถมไม่เคยพูดจาทำร้ายเพื่อนเลยสักครั้ง แค่ฉันเป็นเกย์มันผิดมากรึไงวะ ไม่ชอบฉันก็ไม่ว่า แต่พูดแบบนั้นมันเกินไปว่ะ” วอร์พูดขึ้น นัยน์ตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกไปถึงแววตาชิงชังของอีกฝ่าย แววตาที่แสดงออกว่ารังเกียจเขาชัดเจนเลย

“เลิกโง่แล้วหาคนใหม่สิวะ ถ้าไม่คบผู้หญิงก็หาผู้ชายสักคนที่ยอมรับคนอย่างเรา ไม่ใช่เสียเวลาไปกับคนที่มันไม่ได้ชอบนาย” โชนเอ่ย

ถึงแม้ที่ผ่านมาจะพยายามเตือนวอร์เรื่องเตชินท์ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง แต่คนอย่างวอร์ที่มักจะมุ่งมั่นและปักใจชอบใครสักคนอย่างจริงจังนั้น ถ้าไม่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดก็มักจะไม่รู้จักหลีกหนีออกมาได้หรอก โชนจึงทำได้เพียงคอยเฝ้ามองเพื่อนรักอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

“โอ้โห! ไม่น่าเชื่อว่าไอ้พวกสำส่อนแบบคุณโชนก็พูดอะไรแบบนี้เป็นแฮะ” วอร์เอ่ยอย่างเย้าหยอกแล้วขยับยิ้มจางทำให้โชนถึงกับคว้าห่อขนมมาขว้างใส่หน้าเพื่อนทันที

ตุบ!

“โง่แล้วยังขี้แซะ ฉันน่าจะปล่อยให้นายนอนอมทุกข์ตายนะว่าไหม”

“คุณโชนจะใจร้ายกับคนหล่ออย่างผมได้ลงคอเลยเหรอ” วอร์ว่าเสียงอ้อน แล้วลุกขึ้นไปนั่งลงข้างเพื่อน รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาจาง ๆ ค่อย ๆ เลือนหายไปทีละน้อย

“อะไร? นายจะร้องไห้เพื่อมันอีกแล้วรึไง พอเถอะน่า กินเบียร์ดีกว่ามั้ง” โชนทำเสียงราวรำคาญเมื่อหลุบสายตาไปเห็นว่าคนที่มานั่งพิงไหล่เขากำลังน้ำตาซึมออกมาเงียบ ๆ

“ก็คนมันเสียใจนี่หว่า ฮึก! เสียดายเวลาเจ็ดปีชะมัด นายลองคิดดูดิฉันป็อปมากทั้งในหมู่ผู้ชายและผู้หญิง แต่ดันมาอกหักเพราะแอบรักเพื่อนตัวเอง มันเป็นความรู้สึกที่น่าสมเพชเหี้ย ๆ เลยว่าไหม ยังไม่มีโอกาสได้สารภาพเลยด้วยซ้ำ” วอร์ที่น้ำตาซึมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้นเบา ๆ

“ก็นายมันงี่เง่าแถมโง่มากไง ต่อไปก็ถอยออกมาจากไอ้เตซะ นายก็เห็นแล้วนี่ว่าพอมันรู้ว่านายชอบผู้ชาย ไอ้สุภาพบุรุษที่นายเทิดทูนนักหนามันทำท่าทียังไงใส่นายบ้าง”

“ฮือ...อย่าซ้ำเติมนักสิเพื่อน ฉันกำลังเป็นผู้บาดเจ็บอยู่นะ จิตใจฉันมันอ่อนแอและต้องการคำปลอบโยนไม่ใช่ให้นายมาด่าฉันนะเว้ย” วอร์ปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออด เสียดายเวลา เสียดายความรู้สึก เสียดายมันทุกอย่างเลย

“เลิกทำตัวน่าสมเพชเถอะน่า หลุดจากไอ้เตได้มันก็ดีแล้วไง อนาคตยังมีผู้ชายดี ๆ อีกเยอะที่นายจะพบเจอ” สุดท้ายโชนก็ต้องหาคำมาปลอบใจเพื่อนจนได้

“เออ! ฉันก็กำลังมูฟออนอยู่นี่ไง แต่มันก็ต้องใช้เวลาหน่อยดิ เจ็ดปีนะเว้ยที่ฉันชอบหมอนั่น” วอร์ว่า

“ไอ้งี่เง่าจะตอกย้ำตัวเองไปเพื่อ?”

“เออ! ไม่ย้ำก็ได้วะ วันนี้ไม่เมาไม่เลิกนะเพื่อนเลิฟ นายซื้อมากี่ขวดต้องดื่มให้หมดนะเว้ย เมาเป็นเพื่อนฉันสักวันนะไอ้คุณโชน” วอร์ว่า แล้วยกเบียร์กระดกลงคออีกครั้ง วันนี้เขาจะเมาเพื่อลืมไอ้ผู้ชายใจร้ายคนนั้น เห็นทีคงต้องบอกลาความสัมพันธ์ที่เขาเก็บซ่อนมานานแล้วจริง ๆ ต้องบอกลาเตชินท์แล้ว

‘ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะวอร์ ต่อให้เรียนจบแล้วนายก็ห้ามหายหน้าไปนะ’ เขาควรทำตามคำพูดของเตชินท์ ไม่ควรรู้สึกเกินเพื่อนเลยจริง ๆ