ตอนที่ 6 ท่านพี่ท่านแน่มาก

เฟิงหมิงหลิง

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโดนฉีกหน้า ได้เจ็บแสบถึงเพียงนี้ ไม่คิดเลยว่าคนอย่างหยางไซซีที่เบื้องหน้าเคยเป็นคนที่ข้าเคยคิดว่าเป็นเพียง คนที่มีรูปโฉมงดงามในแคว้น มีบิดาเป็นเพียงพ่อค้าที่ร่ำรวย ไม่รู้เพราะอะไรตัวข้าเองก็ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอดีตภรรยาผู้ที่เลยแม้แต่น้อย ไม่คิดว่า ภรรยาของนายท่านหยาง ศักดิ์ฐานะที่สูงส่งถึงเพียงนี้ ข้าดูถูกภรรยาของตนเองมากมายถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน

"ท่านพี่ท่านนั่งเหม่ออะไร"

"แค่คิดเรื่องอะไรเล็กน้อย"

"คิดเรื่องอดีตภรรยาของท่านอย่างนั้นหรืออีกแค่ไม่กี่เดือนเราสองคนก็จะแต่งงานกันแล้วฉันจะคิดถึงอดีตภรรยาทำไม"

"อวี่หง ข้าเพิ่งรู้ฐานะที่แท้จริงของภรรยาข้าเพิ่งหย่ากับเขาเมื่อบ่ายนี้เอง"

"เป็นท่านเองไม่ใช่หรือที่ต้องการหย่ากับเขา"

"หรือเจ้าไม่อยากให้ข้าหย่ากับเขาล่ะ"

"ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเจ้าค่ะแต่การที่ท่านคิดถึงเขาทำให้ข้ารู้สึกน้อยใจ"

"ถึงอย่างไรเราก็ต้องแต่งงานเป็นภรรยาของข้าข้าจะดูแลเจ้าให้ดีที่สุด"

"ข้าขอเพียงอย่างเดียวถ้าไม่อยากให้ท่านคิดถึงเขาอีกได้หรือไม่เจ้าคะ"

"ถ้าข้าไม่คิดถึงเขาเราก็อย่าไปวุ่นวายกับเขาอีกเลยนะเพราะเรื่องนี้ข้าก็ผิดเองที่ทำแบบนี้"

"ท่านพี่อย่าโทษตัวเองอีกเลยถ้าท่านพี่ผิดข้าก็ผิดเช่นเดียวกัน"

"เจ้ากลับไปยังจวนของเจ้าเถอะข้าจะไปส่ง"

"แต่ข้าอยากนอนที่นี่"

"ไม่ได้ต้องเป็นสตรีจะมานอนค้างอ้างแรมกับบุรุษที่เพิ่งหย่ากับภรรยาได้อย่างไรชาวบ้านจะเอาไปนินทาว่าร้ายเจ้าเอาได้"

"แต่ท่านก็เคยไปนอนที่บ้านของข้าไม่มีผู้ใดกล้าว่าหรอกนะ"

"ในครั้งนั้นเพราะเจ้าป่วย ต้นเหตุร้ายเกิดขึ้นเพราะข้า ถ้าไม่อยากให้ผู้ใดมานินทาว่าร้ายคนรักของข้าหรอกนะกลับกันเถอะข้าจะไปส่ง"

"ก็ได้เจ้าค่ะถ้าตามใจท่านพี่อยู่แล้ว"

เมื่อไปส่งคนรักเสร็จตัวของข้าก็กลับมายังจวนของตนเองมีท่านแม่ของข้านั่งรอคอยอยู่แล้ว ข้ารู้ว่าท่านแม่จะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งนั้นอยู่ดี

"งามหน้านัก!! ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเลือกเม็ดกรวดมากกว่าเพชรในตมเช่นนั้น"

"ท่านแม่ต้องพูดเช่นนั้น เป็นท่านเองไม่ใช่หรือ ที่เห็นดีเห็นงามในการหย่าร้างในครั้งนี้ท่านเองก็ไม่ชอบเขา ท่านด่าเขาตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาเป็นสะใภ้บ้านนี้แต่พอท่านแม่รู้ว่าเขามีสถานะที่สูงส่งแม่กลับด่าทอข้าที่เลือกอวี่หงมากกว่าไซซี"

"ก็เพราะเจ้าโง่ยังไงล่ะโง่ที่ไม่รู้ฐานะที่แท้จริงหากเจ้ารู้ หรือข้ารู้ข้าจะไม่ปล่อยให้หยางไซซีนั้นหลุดมือไปแน่!"

"ตอนแรกข้าก็ดีใจที่จะได้หลุดพ้นจากคนโง่ๆอย่างนั้นถ้าเคยคิดมาตลอดว่าเขาเป็นคนที่น่าเบื่อทำอะไรก็ไม่เป็น แต่เมื่อข้าลองมองย้อนกลับไปตอนที่ข้าไม่ได้ร่ำรวยถึงเพียงนี้ เขาเป็นถึง ลูกของพ่อค้าที่มีฐานะร่ำรวยกว่าเราไม่รู้ต่อกี่เท่าแต่เขาก็เลือกที่จะอยู่กับข้าแต่งงานกับข้าสร้างฐานะด้วยกันจนกระทั่งเรามีทุกวันนี้ ข้ารู้สึกผิดที่ซื้อและดึงรั้งคนเช่นนี้เอาไว้แต่เมื่อข้าความคิดเห็นแม่พูดและด่าทอเข้ามาโดยตลอดข้าก็รู้ดีว่าข้าสมควรที่จะปล่อยเขาไป ดีกว่าให้เขาอยู่ที่นี่"

"เจ้าเป็นคนดูแลทุกอย่างที่เจ้าสร้างมาเองมันไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง"

"ท่านแม่อย่าลืมตอนที่เขาแต่งงานมาข้ามีสินเดิมแค่ 1 คันรถ แต่ตัวของหยางไซซีมีสินเดิม ถึง 20 คันรถ แต่หลังจากที่เขาเก็บข้าวของกลับไปเขามีสินเดิมกับไปแค่ 5 คันรถไถแม่ก็คิดเอาเถิดว่าเขาหมดไปกับเรามากน้อยเท่าไหร่แล้วกิจการนี้ก็เช่นเดียวกันโรงน้ำชาเขาก็เป็นคนสร้างโรงเตี๊ยมมากมายในเมืองหลวงเขาก็เป็นคนช่วยสร้างขึ้นมาแต่เขาไม่เคยต้องการเอาอะไรสักอย่าง ท่านแม่จะให้ข้าคิดเห็นอย่างไร"

เจ้าจะลำเลิกบุญคุณมันถึงเมื่อไหร่ต่อให้ข้าจะเสียดายแต่ข้าก็ไม่ชอบมันอยู่ดี

"ท่านแม่...ข้าเลือกคนที่ข้ารักเองไม่อยากให้ท่านยุ่งเกี่ยวอีกถ้าไม่ใช่เพราะว่าท่านแม่เห็นหยางไซซีมีเงินทองและหัวอ่อน ท่านคงไม่ให้ข้าไปตามจีบเขาจนตอนนี้ได้เข้ามาครอบครองเช่นนี้หรอก ข้าขอโทษนะข้ารักนาง ท่านให้ข้าอยู่กับนางเถอะอย่าบังคับให้ข้าไปแต่งงานกับคนรวยอีกเลย"

"เจ้ากล้าว่าข้าที่เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดหรือ!!!"

"ท่านแม่ ในเมื่อคนมันไม่รัก ก็อยากได้บังคับจิตใจกันมากเกินไปเพราะถ้าข้าขายกิจการทุกอย่างแล้วหนีไปเริ่มต้นใหม่กับอวี่หงท่านจะไม่เหลืออะไรอีกเลย"

"เจ้ากล้ามากนะ!!!"

"ท่านหยุดได้แล้วท่านไม่เหนื่อยหรือไรที่ต้องทำแบบนี้ข้าอยากดลือกทางเดินของตัวเองข้าไม่อยากให้ใครมาบังคับอีกข้าขอตัว"

ตัวเองก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมารดาผู้ให้กำเนิดกลัวว่าตายไปจะตกนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด หรืออาจได้เกิดเป็นเด็กพิกลพิการก็เป็นได้

.......

......

....

........

......

.......

หยางไซซี

หลังจากดื่มฉลองในการหย่าร้างในครั้งนี้เสียยิ่งใหญ่ทุกคนก็สลบไสลไปจนข้ามวันข้ามคืนวันนี้อากาศปลอดโปร่งหลังจากฟื้นคืนสติจากการดื่มสุราข้าเองก็ได้ฤกษ์ได้ชัยเดินเที่ยว ตลาดที่ข้าฝันว่าสักวันหนึ่งข้าจะได้มีโอกาสมาเดินสักทีและครั้งนี้ก็เป็นสิ่งที่ข้าได้ทำสำเร็จก็คือการมาเดินตลาด

แต่การมาเดินตลาดครั้งนี้ก็มีผู้ติดตามอย่างว่าที่พี่เขยทั้งสองคนที่เดินตามมาคุมเพราะคำสั่งของท่านที่ 3 สั่งกำชับเอาไว้ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่รองที่ตามมาคุ้มข้า กลัวว่าข้านี้จะเดินหลงทางกลับบ้านไม่ถูกข้าก็โตแล้วไม่เดินหลงทางมักง่ายเพียงนั้นหรอกก็มีหลุมบ้างแต่ไม่ได้หลงบ่อยขนาดนั้น

"พี่รองปิ่นอันนี้สวยหรือไม่เอาไปฝากพี่สะใภ้สัก 2-3 อันนี้ไหม"

"วันๆนางเอาแต่ฝึกรบฝึกยิงธนูสึกการต่อสู้นางไม่มีเวลามานั่งแต่งตัวหรอกนะไม่ต้องซื้อ"

"ท่านพี่ไม่มีอารมณ์ร่าเริงอภิรมย์อะไรเลยหรือภรรยาของท่านพี่สะใภ้ของข้าก็อยากแต่งตัวสวยๆให้ท่านพี่ชื่นชมแต่ฉันพี่ก็เอาแต่นางสักวันเถอะพอนางไม่รักพี่แล้วท่านจะหนาวเอาได้"

"ไม่มีทางหรอกถ้าไม่ใช่เพราะนางมาขอข้าแต่งงานขอข้าออกเรือนข้าก็ไม่ต้องให้ใครทั้งนั้น"

"แต่ข้าชอบนะข้าจะซื้อไปฝากว่าที่ฮูหยินข้า"

"ข้าเจ้าซื้อขายก็จะซื้อด้วยเพราะเขาก็คือว่าที่ฮูหยินของข้าเช่นกัน!"

"ว่าที่พี่เขยพวกท่านอย่าทะเลาะกันเลยคนมองกันหมดแล้ว"

ข้าพูดติดตลกก่อนที่จะเดินเลือกของต่างๆดูน่าตื่นเต้นยิ่งนักตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมาเที่ยวตลาดเช่นนี้มาก่อนมันๆขลุกอยู่แต่ในจวนไม่ค่อยออกไปที่ไหนเลย

ในขณะที่ข้าเลือกซื้อของอยู่นั้นบรรดาพ่อค้าแม่ค้าและคนที่จับจ่ายใช้สอยซื้อของอยู่นั้นก็คันกระซิบกระซาบกันก่อนที่จะต้องบอกว่ายังข้าอย่างเอาเรื่อง ข้าไปทำอะไรผิดต่อใครกันนะอยู่ๆก็โดนเช่นนี้

"นั้นสินะ ที่เป็นอดีตฮูหยินตระกูลเฟิง ที่สามีอยากขาดไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมากล้ามากที่เดินควงบุรุษที่ 3 คนหน้าไม่อายยิ่งนัก"

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าแม่ค้าพ่อค้าที่อยู่ตรงนั้นทำให้ข้าหยุดเลือกของไปในทันที

"ดีแล้วที่คุณชายเฟิงหย่ากับเขาไปไม่อย่างนั้นคงอกแตกตายเมื่อเจอความส่ำส่อนของอดีตภรรยาเช่นนี้"

"นั้นคุณหนูเหว่ยอวี่หงมาแล้ว"

จะท้อข้าแต่สรรเสริญสตรีผู้นั้นช่างน่าละอายใจเสียจริงไม่เคยละอายใจเลยสินะเชิดหน้าชูตาได้ขนาดนี้ก็คงไม่พ้นเป็นข่าวมาจากนางอย่างแน่นอน

"อุ้ย นึกว่าใครที่แท้ก็ท่านพี่...ไม่สิคุณชายหยางนี้เอง"

"ข้าเองก็คิดว่าใครที่แท้ก็เจ้านี่เอง"

"ไม่เจอกันหลายวันหน้าตาดูอิ่มเอมยิ่งนักมีคนรู้ใจไหมแล้วหรือเจ้าคะ แต่ละคน มีบุคลิกที่แตกต่างกันรูปงามแตกต่างกันจริงๆเจ้าค่ะค่านับถือท่านจริงๆที่เลือกคนได้ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้"

"ไซซีไปกันเถอะ"

"ขอรับ"

"อายหรือเจ้าคะไม่ต้องอายใครๆก็รู้ว่าที่ท่านอย่าไม่ใช่เพราะท่านต้องการแต่เป็นสามีของท่านไม่สิอดีตสามีของท่านเป็นคนต้องการจะทนความประพฤติของท่านไม่ไหวไม่ต้องอายหรอกเจ้าค่ะ"

"หุบปากของเจ้าซะหน้าตาก็งดงามกล่าววาจาแต่ละคำออกมาเหมือนมีหนอนอยู่ในปากมีตะขาบอยู่ในตัวยิ่งนักเป็นสตรีเป็นบุตรสาวของตระกูลเหว่ย ที่บิดาขายสินค้าเป็นพ่อค้าเร่มาหลายปีพอลืมตาอ้าปากไม่ได้เชิดหน้าชูตาหยิ่งผยองใส่ผู้คนอยากว่าผู้ใดก็ได้ไม่เจียมตัวยิ่งนักถ้ากล่าววาจาล่วงเกินน้องชายข้าเจ้าคงจะเตรียมพบกับสิ่งที่ตามมาแล้วใช่หรือไม่"

"น้องชายงั้นหรือเจ้าคะ"

"ไม่ใช่กิจธุระกงการอะไรของเจ้าคนชั้นต่ำเช่นเจ้า ปีนจากโคลนตมสร้างขึ้นมาได้เพียงนิดหน่อยกับทำกำแพงด่าทอผู้อื่นมารยาทต่ำทรามเยี่ยงนี้เป็นไพร่เป็นแค่เพียงทาสชั้นต่ำเท่านั้น!"

"นี้ท่าน!!!"

"ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นสตรีผู้ใดที่ทำตัวน่าละอาย อย่างนี้มาก่อนก่อนที่จะแต่งงานออกเรือนหัดอ่านมารยาทของผู้ดีเสียหน่อย จะได้นำความรู้ไปปรับใช้กับคนชนชั้นสูงไม่ใช่ทำตัวต่ำเตี้ยเรี่ยดินเป็นชนชั้นรากหญ้าถึงเพียงนี้ไปกันเถอะน้องสี่ อย่าอยู่ที่นี่นานเลยพวกคนชั้นต่ำมันจะกระเด็นเข้าตัว"

"ท่านพี่พอเถอะขอรับ"

"ท่าน!!! กรี๊ดดดดดด!!!!!"

"แค่มารยาท ที่จะสงบเสงียมต่อหน้าผู้อื่นยังทำไม่ได้ชั้นต่ำยิ่งนัก"

ข้ารีบลากท่านพี่และว่าที่พี่เขย ออกไปจากตรงนั้นก่อนที่ชาวบ้าน ที่พากันมุงดูต่างหน้าเสียกันหมดจะเอาอะไรมาขว้างใส่ข้า เมื่อออกมาแล้วข้าก็ไปหาซื้อของจนเสร็จก่อนจะกลับบ้านในระหว่างทางที่กลับบ้านข้าก็คุยกับท่านพี่ทันที

"ท่านพี่ไม่น่าไปต่อว่านางถึงเพียงนั้น"

"มันน้อยไปด้วยซ้ำข้าอยากเอามีดกรีดใบหน้าของนางยิ่งนักคิดว่าตนเองงดงามเพียงใดจึงกล้ามาดูถูกผู้อื่นถึงเพียงนี้กล้าแย่งสามีของคนอื่นยังพูดจาดูหมิ่นให้คนอื่นเดือดร้อนอีกหน้าไม่อาย!"

"อย่างไรก็เป็นสตรี ท่านพี่อย่าพูดเช่นนี้อีกเลย"

"เพราะเจ้าหรอกนะข้าถึงยอม"

"ขอรับแต่เมื่อกี้ท่านพี่ท่านเก่งยิ่งนักข้าชอบ"

"ข้าไม่ชื่นชอบสตรีเช่นนี้เลยดีแล้วที่ข้าแต่งงานกับพี่สะใภ้เจ้านางไม่น่ารำคาญเหมือนสตรีคนเมื่อกี้นี้"

"ดีแล้วที่ท่านพี่เลือกพี่สะใภ้มาเป็นภรรยาถ้าได้แบบสตรีคนเมื่อกี้คงจะปวดหัวแย่ดูแค่นี้ก็รู้ว่านางจะไม่จบกับข้าถ้านางมารังแกข้าอีกข้าจัดการนางเอง"

"พี่ตามใจเจ้า เรากลับบ้านกันเถอะ"

"ขอรับเรากลับบ้านกันเถอะ"

พี่รองแรงอยู่เด้อ ด่าได้ด่าฟาดได้ฟาดถ้าเตะได้ก็เตะไปแล้ว ปกติพี่ลองจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดแต่พูดขึ้นมาแล้วเหมือนขวานผ่าซากพูดตรงไปจน ผู้หญิงบางคนรับไม่ได้ตลกตอนนี้สร้างขึ้นมาเพราะชื่นชอบและบุคลิกท่าทางของพี่รองเพราะเป็นคนไม่ได้คิดอะไรกับใครอยู่แล้วแต่ถ้าได้คิดแล้วก็เขาจะไม่ปล่อยคนคนนั้นมันรังแกครอบครัวของเขาเป็นอันขาด ฝากติดตามด้วยนะคะ