ตอนที่ 5 งานเลี้ยง

หยางไซซี

หลังจากที่ตัวของข้าประทับนามลงไปในหนังสือหย่า ผู้คนที่อยู่ละแวกนั้นที่มาร่วมเป็นสักขีพยาน ต่างพากันปาดเหงื่อกันถ้วนหน้าเพราะคนละแวกนี้ต่างรู้จักกันดี ถึงความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของพวกเรา ที่ท่านพ่อเข้าวังไม่จำเป็นต้องคุกเข่าให้กับฮ่องเต้ แม้แต่ไทเฮาท่านพ่อก็ไม่เคยคุกเข่าให้ ท่านพ่อก็เป็นข้อยกเว้น นอกเสียจากท่านพ่อจะเป็นคนคุกเข่าเอง

"พิธีการอยากขาดก็จบลงแล้วเชิญพวกท่านกลับไปได้"

"นายท่านหยางตอนนี้ฮองเฮาต้องกลับวังแล้วข้าต้องขอนำทางฮองเฮากลับแล้วในตอนนี้"

"ต้องรบกวนเป้ยกงกงแล้ว"

"ไม่รบกวนอะไรหรอกฮองเฮาพะยะค่ะไปกันเถอะ"

"ท่านนำทางได้เลย"

"ถวายพระพรฮองเฮา พะยะค่ะ"

"เพคะ"

หลังจากที่คล้อยหลังฮองเฮาเสด็จกลับไป ตัวของอดีตสามีก็รั้งแขนข้าไว้

"เจ้าไม่เห็นเคยพูดเลย ว่าเจ้ามีครอบครัวมีฐานะ ยศฐาบรรดาศักดิ์มากมายถึงเพียงนี้"

"ถ้าการที่เจ้าต้องการที่จะแต่งงานกับข้าเพราะยศถาบรรดาศักดิ์ ข้าก็ไม่มีวันแต่งงานกับเจ้า แต่ที่ข้าแต่งงานกับเจ้าเพราะเจ้าไม่สนฐานะที่ยากจน ที่มีบ้านแค่หลังเดียวเช่นข้าเป็นลูกของ พ่อค้าธรรมดาเช่นข้า แต่ไม่คิดว่ามารดาของเจ้า จะคิดกับข้าเช่นนั้น และไม่คิดว่าเจ้าจะกล้าทำเรื่องที่ทำให้ข้าต้องเจ็บขนาดนี้ในเมื่อเราหย่ากันแล้วก็ไม่มีเรื่องใดที่ต้องคุยกันอีก"

"เจ้าโกหกข้ามาโดยตลอด"

"เจ้าเองก็สมเขาให้ข้ามาดูตลอดเช่นกัน"

"หวังว่าพวกเราสองคนจะไม่ได้พบกันอีก"

ในเมื่อหย่ากันแล้วก็ไม่มีเยื่อใยอื่นๆที่ผูกพันกันอีกแล้วไม่เหลืออะไรอีกต่อไป

"ไซซี เจ้ามันแน่มากที่กล้าหลอกให้พวกเรามาที่นี่เพื่อฉีกหน้าพวกเรา"

"พูดอะไรก็ระวังปากไว้ด้วยฮูหยินผู้เฒ่าเฟิง ไม่เช่นนั้นปากของเจ้าจะฉีกถึงใบหู"

"จะกล้าหรือ"

"เจ้าเป็นใครหน้าตาเหมือนจะมีข้าอย่างนั้นหรือก็ไม่ใช่ หากเจ้ายังไม่หยุดพูดข้าจะใช้ดาบมีกลิ่นปากเจ้า ไม่อย่างนั้นก็จะให้น้องสิเป็นคนเย็บปากให้"

"เอาล่ะ ฮูหยินรองอย่าพูดขู่อีกเลย แค่นี้พวกเขาก็กลัวจนจะแย่อยู่แล้ว มาครั้งนี้พวกเจ้ายกโขยงมาก็จะฉีกหน้าบุตรชายของข้าที่โดนสามีหย่า แต่พอมาถึงกลับโดนฝ่าย อดีตลูกสะใภ้ฉีกหน้ากลับ กลายเป็นว่าบุตรชายของข้า เป็นฝ่ายผิดอย่างนั้นหรือ"

"ถ้าพวกเจ้าไม่เอาของเขามาขู่พวกเรา ก็คงไม่น่าจะจบเพียงนี้"

"สามีมีภรรยาน้อย ลับหลังภรรยาเอกโดยที่ภรรยาเอก ไม่ต้องการและไม่ได้รับรู้แถมยังขับไล่ภรรยาโดยไม่มีเหตุผล โดนแม่สามีด่าว่าทุกวัน ทำให้เป็นคนเก็บกด เรื่องแค่นี้กูก็รู้ว่าใครเป็นคนผิดแต่ถ้าพวกท่านยังพูดจาดูหมิ่น บุตรชายของข้าแล้วก็ตระกูลเราคงจะต้องเป็นศัตรูกัน ตัวของข้า ชอบนักการเป็นศัตรูกับคนอื่น ไม่เว้นแม้แต่ตระกูลเหว่ย ที่เสแสร้งแกล้งทำฉ้อโกงเก่งเช่นนี้ อีกไม่นานหากจุด เดือดของข้าศึกขีดสุดพวกเจ้าจะไม่เหลือแม้แต่ชื่อเสียงที่นี่ รีบกลับไปซะก่อนที่จะเหลือแค่วิญญาณกลับไป"

"ท่านพ่อ"

"เฮ้อ เอาเถอะส่งแขก!!!"

หลังจากที่ส่งแขกเรียบร้อยข้าเองก็มานั่งจมปุกอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ โดยมีสายตาของบรรดาพี่น้องต้องเมามายังข้า

"เป็นอะไรหน้าเครียดเชียว"

"ท่านพี่ใหญ่ ข้าเพิ่งหย่ากับสามีเมื่อกี้นี้เองท่านจะให้ข้าเริงร่ากระโดดโลดเต้นนั้นหรือ"

"จะทำแบบนั้นก็ได้นะจะเสียใจอะไรกับบุรุษเช่นนั้น ตอนที่ยังไม่รู้ฐานะของเจ้าเชิดหน้าชูตาว่าตนเองร่ำรวยเพราะน้อง 10 เอ่ยวาจาจะให้เขา มอบสินสมรสคืนให้แก่เจ้าส่วนหนึ่ง กลับทำหน้าเสียและหน้าไม่พอใจใส่เจ้า เจ้าหญิงจะต้องการบุรุษเห็นแก่ตัวเช่นนี้หรือ"

"ข้าไม่ต้องการเขาตั้งนานแล้วแต่ที่ข้าไม่สบายใจ เขาไม่อยากให้ท่านพ่อกับท่านแม่ผูกใจเจ็บ กับคนตระกูลนั้น"

"น้อง 4 คงไม่รู้อะไร ตระกูลเหว่ย ใส่ร้ายขบวนการค้าของตระกูลหยาง โดยการแอบเอาฝิ่น ของต้องห้าม ใส่เข้าไปในขบวนสินค้าทำให้สินค้าเกิดการเสื่อมเสียชื่อเสียงต่างแคว้น ทำให้ฮ่องเต้เชิญท่านพ่อเข้าวังดุด่าอยู่ 2-3 คำทำให้ แค้นเคืองตระกูลเหว่ยที่ส่งหนอนมาที่นี้"

"แล้วท่านพ่อจะทำอย่างไร"

"ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ที่แน่ๆท่านพ่อ ต้องเอาคืนแน่นอนเพราะดูจากนิสัยของท่านพ่อแล้ว ทางนั้นคงจะอยู่มีความสุขได้อีกไม่นาน"

"ก็ขอให้ท่านพ่อจัดการเรื่องนี้โดยเร็วเท่านั้นแหละ"

พี่สาม เดินมาก่อนที่จะเอ่ยปากขึ้นพร้อมกับบุรุษรูปงามอีกสองคนเดินตามมาข้าไม่เจอพี่สามมาเกือบปีไม่คิดว่าเขาก็อยู่ที่นี้ด้วย

"ท่านพี่สาวท่านก็มาด้วยหรือ"

"อืม งายแต่งงานเจ้าข้ามาไม่ทันแต่วันที่เจ้าหย่าข้ามาทันนะ"

ดูพูดเขาถึงแม้จะเรียกพี่สามแต่เราก็อายุเท่ากันเราเกิดวันเดียวกันปีเดียวกันแต่คนละชั่วยามเท่านั้นข้าหน้าแก่กว่าท่านพี่สามเสียอีกคนอะไรหน้าเด็กกว่าอายุจริงตัวเอง

"ไม่ใช่แค่น้องสามแต่ข้าก็มาด้วย"

"พี่รองท่านอยู่ไกลถึงแคว้นเหลียงมาได้อย่างไร"

"พึ่งควบม้ามาถึงถ้ามาเร็วกว่านี้คงตัดคอเจ้าคนแซ่เฟิงไปแล้ว"

"ท่านพี่ใจเย็นๆก่อนนะขอรับ เรื่องจบแล้วปล่อยไปเถอะ"

"เฮ้อ ถือว่าเจ้าขอก็แล้วกัน หึ!"

"พี่รองพูดเยอะกว่าทุกวันอีก"

เสียงดังอันห้าวหาญออกมาจากทางด้านหลังทำให้ข้ารีบหันกลับไปมองทันที

"น้องสิบห้า"

"คุณหนูสิบห้า"

"คาราวะท่านพ่อ คาราวะท่านแม่ และคาราวะท่านพี่ทุกคน"

"เจ้าเองก็มาด้วยหรือ"

"ต้องมาสิ งั้นเอาอย่างนี้มั้ยในฐานะที่เรากลับมารวมตัวกันวันนี้ก็เตรียมงานเลี้ยงฉลองให้กับพวกเราที่กลับมาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตากีนดีมั้ย"

"ความคิดดีเจ้าสิบห้านี้เก่งยิ่งนัก"

"ต้องบอกว่าเป็นความดีความชอบของท่านพี่สี่ที่หย่าสามีกลับบ้านเรามาเรามาทานอาหารร่วมกันเถอะ"

"เจ้าเด็กคนนี้"

"งั้นเรามาดื่มให้สุดๆไปเลย!!"

"เยี่ยม!!!"

การแต่งงานก็คือการเริ่มต้นใช้ชีวิตด้วยกันทุกอย่างมันคือการเริ่มต้นนับหนึ่งไปด้วยกันแต่หลังจากที่หย่าร้างแล้วก็คือการเริ่มต้นใหม่เช่นเดียวกัน แต่คือการเริ่มต้นใหม่ในอีกรูปแบบหนึ่ง ที่ข้ากำลังเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้