ตอนที่ 4 หย่าสามี

หยางไซซี

หลังจากที่เก็บของทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็ให้บ่าวรับใช้ขนของขึ้นรถมาทั้ง 5 คัน โดยไม่พูดอะไรอีกมีแม่สามียืนมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแต่นางก็ไม่พูดอะไร ปล่อยให้ข้าเก็บข้าวของจนเสร็จแล้วค่อยเอ่ยปากขึ้น

"ไปได้ก็ดีตระกูลเหว่ยร่ำรวยกว่าตระกูลพ่อค้าเช่นตระกูลเจ้าเสียอีกดีแล้วที่เจ้าไปพ้นๆลูกชายข้าเสียที"

"ข้าไปแน่ท่านไม่ต้องห่วงหรอกข้าไปแล้วข้าก็จะไม่กลับมาอีกเป็นแน่ อีกห้าวันให้ฝ่ายท่านเตรียมหนังสือหย่ามาที่จวนข้าเมื่อนั้นข้าจะยอมลงตราประทับให้"

ว่าจบก็ขึ้นรถมากลับไปยังชวนตระกูลหยางทันที ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงตระกูลของตนเอง ที่มีบรรดาพี่น้องมายืนรอคอยต้อนรับ ข้าเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ความเจ็บปวดที่คาดคิดว่ามันสงบอยู่แล้วกลับมาทันพอดีขึ้นมาอีกครั้ง และคงเป็นครั้งนี้คงจะเจ็บที่สุดแล้วสำหรับชีวิตข้า

"ทุกคนข้ากลับมาแล้ว"

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านของเรา"

"อึก ข้า กลับมาแล้ว ฮืออออๆ กลับมาแล้ว..."

"ดีแล้วที่กลับมา"

ท่านแม่ใหญ่เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะเดินเข้ามาสวมกอดข้าข้าร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นจนตอนนี้ข้าหมดแรงที่จะร้องไห้อีกแล้ว

"เจ้าไปพักได้แล้วเดินทางมาไกล"

ข้าหันไปหาท่านแม่ของข้าที่ยืนหน้านิ่ง ข้ารู้ว่าท่านแม่ปลอบใจใครไม่เป็น และเขาก็รู้ด้วยว่าชายชาติทหารชาตินักรบจะไม่ร้องไห้ ให้ใครได้เห็นแต่ในแววตาที่นิ่งเรียบของท่านแม่ของข้าก็เห็นถึงความห่วงใยที่เขามีต่อข้าเป็นอย่างมาก

"ขอรับ"

"เรื่องหย่าของเจ้า..."

"อีกห้าวันทางนั้นจะมาหย่าที่จวนเราให้ทุกคนในจวนรับรู้ร่วมกัน"

"จะเรียกฮองเฮามามั้ย"

"ข้าไม่อยากให้พระนางมาที่นี้"

"ตามใจแต่ถ้าฮองเฮามาโดยพระองค์เองแม้ว่าข้าผู้เป็นบิดาก็ไม่อาจห้ามได้นะ"

"ขอรับ"

หากฮองเฮามาจริงๆคงเป็นเรื่องราวใหญ่โตแค่ ท่านพี่ แล้วก็น้องๆท่านพ่อท่านแม่ครอบครัวของข้ามา เป็นสักขีพยานในการหย่าร้างครั้งนี้ก็บีบบังคับคนพวกตีได้มากมายเหลือเกินแล้ว ถ้าของเฮามาจริงๆ ก็คงจะมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน

5 วันผ่านมาไวยังกับเรื่องโกหกระยะที่ข้าทำใจในช่วง 5 วันก็ทำให้ข้ารู้สึกสบายใจ มันขึ้น ไม่รู้สิตอนนี้สิ่งที่ข้าควรกังวลที่สุดก็คือเด็กในท้องที่กำลังจะลืมตาดูโลกใบนี้ที่แสนโหดร้าย ข้าต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดและเขาเป็นบุตรของข้าแต่เพียงผู้เดียว

"เรียนนายท่านหยาง เรียนฮูหยินทั้งสิบและเรียนคุณหนูคุณชาย ตอนนี้คนตระกูลเฟิงกับคนตระกูลเหว่ยมาแล้วขอรับ"

"ยกขบวนมาเพื่อจะหักหน้าหักตาพวกเราสินะ"

"น้องแปด"

ท่านแม่ใหญ่เอ่ยห้ามปรามท่านแม่แปด เพื่อไม่ให้ฉันแม่แปดเอ่ยต่อว่าผู้คน ในบรรดาฮูหยินทั้ง 10 แต่ละคนมีสถานะที่แตกต่างกันต่างก็สูงส่งมีเพียงท่านพ่อที่ฐานะไม่สมคู่ควรกับท่านแม่สักคน แต่อย่างใดก็ตามท่านแม่ทั้ง 10 ก็เอาใจท่านพ่อแต่เพียงผู้เดียวแต่เมื่อทะเลาะกันทันพ่อก็จะโดนหนักหน่อย เพราะเวลาท่านแม่ทั้ง 10 โกรธก็ไม่มีใครสามารถที่จะหยุดยั้งพวกเขาได้ และเรื่องครั้งนี้คงไม่จบง่ายๆแน่นอน เพราะฝ่ายตระกูลเฟิงกับตระกูลเหว่ยต่างรู้แค่ว่าท่านพ่อเป็นพ่อค้าสอนท่านแม่ทั้งสิบเป็นแค่ฮูหยินธรรมดาเท่านั้น เรื่องนี้ไม่ค่อยได้ปิดบังใครแต่ก็ไม่อยากให้ใครรู้เพราะว่าในเมื่อเราอยู่สูงแล้วกลัวว่าคนอื่นจะไม่กล้าเข้าใกล้จึงปิดบังฐานะที่แท้จริงเอาไว้ ซึ่งตัวข้าก็มีเรือนเป็นของตัวเอง ทุกคนเลยรู้ว่าข้ามีแค่เรือนหลังเดียวกับสินเดิมแค่ไม่กี่คันรถเท่านั้น

"เจ้าเชิญเรามาที่นี้ทำไม เหตุใดไม่เชิญพวกเราไปบ้านของเจ้า"

"ฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงกล่าวผิดแล้ว นี่คือบ้านของข้า ที่อยู่มาตั้งแต่เด็กส่วนบ้านหลังนั้นท่านพ่อของข้าซื้อให้เป็นเรือนหอในวันแต่งงานเท่านั้น"

"จะอวดว่าตัวเองรวยว่าอย่างนั้นหรือ"

"ครอบครัวของข้าก็ไม่ได้รวยขนาดนั้น หนังสือหย่าอยู่ที่ใด"

"ลูกหมิงหลิงเอาหนังสือหย่าให้เขาไป"

"ขอรับ"

"ฮองเฮาเสด็จ!!!!!!"

เสียงร้องของทันทีทำให้ข้าต้องรีบทรุดตัวลง ทำความเคารพต่อฮองเฮาที่เสด็จมา ไม่คิดว่าพระนางจะมีเวลาออกมาข้างนอกเช่นนี้

"ลุกขึ้นเถอะ"

"พะยะค่ะ"

"เพคะ"

ข้ารอบสังเกตของเฮาที่มองมายังข้าและมองไปยังอดีตสามีและครอบครัวฝั่งนั้น และดูท่าทางว่าพระนางคงจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"ฮองเฮาเสด็จมาได้อย่างไรพะยะค่ะ"

"ท่านพี่ไซซี พวกเราเป็นพี่น้องร่วมบิดาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเหตุใดจึงไม่ชวนข้ามาที่นี่ด้วยได้ข่าวว่าท่านกับคนแซ่เฟิง จะตกลงหย่ากันใช่หรือไม่"

"ย่อมเป็นความจริง"

"ข้ามาที่นี่ในฐานะน้องสาวเป็นบุตรสาวคนที่ 10 ของตระกูลหยาง และเป็นพยานในการหย่าร้างในครั้งนี้ด้วย ลงตราประทับหนังสือหย่าเถิด"

"พะยะค่ะ"

"ก่อนที่ท่านพี่ไซซีจะหย่าขาด ได้ยินว่าโรงน้ำชาที่มีชื่อเสียงของตระกูลเฟิงก่อร่างสร้างตัวตน มาพร้อมกับตอนที่ท่านที่แต่งเขาตระกูลเช่นนั้นก็เป็นสินสมรสกันมิใช่หรือ ท่านพี่ไม่เอามาแบ่งกันล่ะ"

"เอ่อ... แต่นี่เป็นสิ่งที่บุตรชายของหม่อมฉันเป็นคนดูแลทั้งหมดนะเพคะ"

"ฮูหยินผู้เฒ่าเฟิง ข้าพูดอยู่เจ้าอย่าเพิ่งพูดสอด"

"หม่อมฉัน ขอประทานอภัยเพคะ"

"ท่านก็อยู่มานานแล้วเหตุใดไม่รู้มารยาทของการพูดจากับคนที่มีฐานะสูงกว่า แต่ถ้าข้าไม่ลงโทษ ก็จะเป็นการยามเกียจจนเกินไป เป้ยกงกงตบปากนางตามอายุของนาง"

"พะยะค่ะ"

"เอาล่ะนอกเสียจากโรงน้ำชาแล้วยังมีโรงเตี๊ยม อีก 5 แห่งก็ต้องแบ่งกันคนละครึ่ง แล้วค่อยลงชื่อประทับตราหนังสือหย่าได้"

"ฮองเฮา คือว่า..."

"เป็นคำสั่งห้ามขัดขืน เขียนหนังสือมอบสิทธิ์ ให้แก่ท่านพี่ของข้า ว่าท่านจะแบ่งอะไรให้กับท่านพี่บ้างในเมื่ออยากอย่าไปแต่งงานกับสตรีอื่นก็ต้องแบ่งสินสมรสให้กับอดีตภรรยาเพื่อให้พวกเขาไปตั้งตัว ไม่เช่นนั้นมันจะน่าเกลียดเกินไปคนมีฐานะเช่นท่านคงจะไม่ถือสาใช่ไหม"

"พะยะค่ะ จะเขียนหนังสือมอบอำนาจให้เดี๋ยวนี้"

"อีกอย่าง คุกเข่าลงและขอขมาท่านพี่ของข้า เดี๋ยวนี้"

"ไม่ต้องขอขมาช่างเถิด กิจการของพวกเจ้าข้าก็ไม่ต้องการแค่กิจการของครอบครัวทรัพย์สินเงินทองค่านอนกินบนกองเงินกองทองก็ไม่เสียหาย เก็บเอาไว้เลี้ยงดูลูกเมียของพวกเจ้าเถิด"

"ถ้าท่านพี่พูดอย่างนั้นข้าก็ตามใจท่าน"

"หยางไซซีเจ้าเอาคนมารังแกกันเกินไปแล้ว"

"อยู่ต่อหน้าเรายังกำแหงนัก!!"

"ฮองเฮาอย่าส่งพิโรจน์เลยพะยะค่ะ"

"แสดงว่าท่านพี่ของข้า ไม่ได้แนะนำตัวไม่ได้แนะนำฐานะยศศักดิ์ของบรรดาท่านแม่สินะ เป้ยกงกงแนะนำท่านพ่อท่านแม่ของข้าหน่อยสิ"

"พะยะค่ะ"

"นายท่านหยาง เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในแคว้นฉิน อันนี้พวกท่านคงรู้แล้ว

ฮูหยินใหญ่เป็นบุตรชายของท่านมู่อวี้หลางกับองค์ชายจากโครยอ

ฮูหยินรองเป็นแม่ทัพใหญ่ จากแคว้นเว่ยมียศสูงสุดก่อนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี้

ฮูหยินสาม เป็นกุนซือของแคว้นเว่ยก่อนที่จะมาอยู่ที่นี้

ฮูหยินสี่ เป็นหมอหลวงส่วนพระองค์ของไทเฮาและคอยดูและรักษาเหล่าเชื้อพระวงศ์ทุกคน

ฮูหยินห้า เป็นผู้ที่ทำนายฟ้าดินมีชื่อเสียงมาในหมู่เชื้อพระวงศ์

ฮูหยินหก อดีตเคยเป็นประมุขพรรคมารตอนนี้มาช่วยกิจการของนายท่านหยาง

ฮูหยินเจ็ด เป็นจอมยุทธ์ที่มีชื่อเสียงเป็นเจ้าสำนักเมฆาล่องลอย

ฮูหยินแปด เป็นคุณชายจากตระกูลขุนนางที่มีชื่อเสียง

ฮูหยินเก้า เป็นท่านอ๋องเก้าของแคว้นฉินพวกท่านคงเคยได้ยินมาบ้างแล้วว่าอ๋องเก้าแต่งงานออกมาจากวัง

ฮูหยินสิบ เป็นแม่ทัพพยัคฆ์เดินดินผู้โหดเหี้ยมรบร้อยครั้งพันครั้งก็ชนะทุกครั้ง

ทั้งหมดนี้ก็เป็น ตำแหน่งและยศของฮูหยินทั้งสิบ"

"เช่นนั้นการแนะนำตัวก็จบลง ถ้าอย่างนั้นก็ลงนามได้"

"เอ่อ..."

"ฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงกลัวอันใดทุกอย่างแค่ฐานะทางบ้านเท่านั้นไม่เห็นจะยิ่งใหญ่อะไรเลยท่านพี่ไซซีลงนามลงตราประทับในหนังสือหย่าเลย"

ข้ารู้ว่า ที่ฮองเฮาทำแบบนี้เพราะต้องการฉีกหน้าพวกนั้นที่มารู้ความจริงทีหลังว่าตัวข้าร่ำรวยและมีบิดามารดาเป็นผู้ที่มียศฐาบรรดาศักดิ์ในแคว้นฉินนั้นคือสิ่งที่คนเรียบง่ายเช่นข้าไม่ต้องการที่จะเปิดเผยอะไรแบบนี้เลย

หลังจากที่ลงตราประทับนามในหนังสือหย่าแล้วข้าก็เก็บหนังสือหย่าไว้กับตัวเอง 1 ฉบับของเขาอีก 1 ฉบับ เพื่อเป็นหลักประกันว่าค่ากับเขาได้หย่ากันแล้วจริงๆ