ตอนที่ 3 ว่าที่ฮูหยินคนใหม่

หยางไซซี

"เจ้ามันคนหน้าหนาหน้าทนมีเจ้าเป็นภรรยาช่างน่าอับอายวงศ์ตระกูลข้ายิ่งนักไม่น่าคิดผิดที่จะเอาเจ้ามาเป็นภรรยาเลย ข้าคิดผิดเสียจริงคนเช่นเจ้าไม่สมกับเป็นภรรยาของใครไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาใครทั้งสิ้น!!!"

"อย่าทะเลาะกันเลยเจ้าค่ะท่านพี่"

"ท่านพี่อย่างนั้นหรือ"

"ฮูหยินท่านคงเข้าใจในความหมายนี้"

"ดีเสียจริงข้าไม่อยู่ที่จวนแค่อาทิตย์เดียวพวกเจ้าเรียกกันฉันสามีภรรยาเสียแล้วจิตใจพวกเจ้านี้ข้าไม่สามารถหาอะไรมาเปรียบเทียบได้จริงๆ"

"ข้าเองก็เคยบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าไม่ได้รักเจ้าอีกต่อไป ข้ารักเหว่ยอวี่หงข้าจะแต่งงานกับนาง!"

"แต่ข้ารักท่าน รักมากแต่ไม่คิดเลยว่าท่านจะกล้าทำแบบนี้"

"ทุกคนในจวนแห่งนี้ตามรู้ว่าเหว่ยอวี่หง เป็นว่าที่ฮูหยินคนใหม่ของจวนตระกูลเฟิงมีแค่เจ้าที่ไม่รู้"

ที่แท้คนในจวนแห่งนี้ก็รู้หมดทุกอย่าง มีแค่เพียงข้าที่โง่คนเดียว คนอื่นเขาต่างฉลาดกันหมดรู้ทุกอย่าง ขนาดบ่าวรับใช้พวกทาสก็ยังรู้ ข้าเป็นนายพวกมันพวกมันเหยียบหัวข้าขึ้นมา ช่างเป็นคนที่ดีแท้

ข้าวตังยิ้มเยาะให้กับตนเองถึงความโง่เขลาเบาปัญญาที่คิดว่าการอยู่ห่างเขาจะทำให้เขารู้สึกคิดถึงข้าแต่ไม่คิดเลยว่านอกจากเขาไม่คิดถึงข้าแล้วยังจะพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทนที่ตัวข้าเช่นนี้

"พวกเจ้าก็รู้งั้นหรือ"

"ขอรับ"

"เจ้าค่ะ"

น้ำตาของข้าไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ความเจ็บช้ำที่ได้รับมา ไม่มีครั้งไหนเลยเจ็บปวดใจเหมือนโดนมีดกรีดนับพันเล่มเช่นนี้มาก่อน อย่างที่ท่านแม่เคยพูดกับบรรดาพี่น้อง 15 คน ข้าเป็นคนเดียวที่อ่อนแอที่สุด หัวอ่อนที่สุด โดนหลอกง่ายที่สุด แต่ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วคนที่หลอกลวงข้าจะเป็นคนที่ข้ารักขนาดนี้

"เป็นไงล่ะรู้ทุกอย่างแล้วก็หย่ากับบุตรชายข้าซะ เป็นบุรุษไม่พอยังท้องไม่ได้อีกน่าขยะแขยงสิ้นดี"

ได้ฟังคำพูดนั้นเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง โดนแม่สามีกับสามีดูถูกเหยียดหยามต่อว่าสารพัดแต่ไม่เคยที่จะถอยออกมาเลยแม้แต่น้อย เมื่อคิดได้ดังนั้นยกมือลูบท้องที่ตัวเองห่วงแหนมาตลอด ข้าจะไม่เอาลูกมาเป็นข้อบังคับให้เขาหยุดอยู่กับข้าอย่างแน่นอน

"ท่านเลือกเอาเถอะว่าข้ากับนาง ท่านเลือกใคร นี่คือคำตอบครั้งสุดท้ายที่ข้าอยากได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากท่าน"

"ข้าเลือกนาง ข้าไม่มีวันเลือกเจ้าอีกแล้ว"

"หึๆ ฮ่ะฮ่าๆๆๆๆ!!!!"

เสียงหัวเราะที่ดังกึกก้อง อย่างลืมตัวหมดสิ้นอะไรทุกอย่างประดังประเดออกมาหัวเราะให้มันสุดเสียง ขึ้นระบายความเจ็บปวดที่อยู่ในหัวใจสามีเอ๋ยเจ้าทำข้าแสบมาก เจ้าทำให้ข้าเจ็บปวดมากนัก เจ็บจนไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว

"เลือกนางก็อยู่กับนางซะ"

เมื่อกล่าวจบของที่ข้าเตรียมเอามาให้กับแม่สามีให้กับสามีตนเอง ก็วางทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ใยดีอีกต่อไปก่อนเดินกลับเรือนของตนเอง

เหนื่อยเหลือเกิน

ท้อเหลือเกิน

ไม่ไหวเหลือเกิน

........

..................

..........

ไม่รู้ว่าหลับนานเท่าไหร่แล้วไม่ตื่นขึ้นมา จึงถามสาวใช้ข้างกาย จึงได้ความมาว่าขาดหลับไป 2 วันติดกัน โดยที่ไม่เต็มเลยทำให้นางที่เป็นสาวใช้ต่างตกอกตกใจกลัวว่าข้าจะเป็นอะไรไป ข้าเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกก่อนจะยิ้มให้กับนาง

สาวใช้นางนั้นก็เตรียมอ่างล้างหน้าให้แก่ข้า เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จการออกจากเรือน เป็นครั้งแรกในรอบ 2 วัน ทำให้ข้ารู้สึกไม่อยากออกไปที่ใดเลยเมื่อเจอกับว่าที่ฮูหยินคนใหม่ของเฟิงหมิงหลิงนั่งยิ้มนั่งหัวเราะกับสามีของข้าอย่างมีความสุขอย่างเปิดเผย

"ท่านพี่หยาง"

"....."

"ท่านพี่หยางฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ ข้าว่าจะไปเยี่ยมท่านอยู่พอดี"

"...."

"ท่านพี่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะหายหรือยัง"

"...."

"ฮูหยิน..."

"เสี่ยวเหมยไปกันเถอะ"

"ท่านพี่คงเกลียดน้องแล้วเพราะท่านพี่คิดว่าน้องแย่งสามีท่านงั้นหรือเจ้าคะ"

"อวี่หงอย่าร้องอีกเลย แล้วไม่ต้องเรียกคนเช่นนี้ว่าท่านพี่อีกเพราะเขาจะไม่เกี่ยวอะไรกับข้าอีกแล้ว"

"งั้นหรือเจ้าคะ"

"ใช่แล้ว"

"เสี่ยวเหมย"

"เจ้าคะฮูหยิน"

"ไปกันเถอะ"

ข้าไม่ได้สนใจเสียงนกเสียงกานั้นอีก ก่อนที่จะเดินไปยังห้องอาหารก็ทานอาหารในตอนเช้า หลังจากที่ทานอาหารเสร็จก็กลับเข้าห้องของตนเอง แล้วสั่งให้สาวใช้เก็บของของข้าใส่หีบ เตรียมกลับจวนตระกูลหยาง ตั้งแต่แต่งเข้ามาคนที่นี้ก็ไม่เคยมีใครต้อนรับข้านอกจากเสี่ยวเหมยเพราะคนที่นี้รู้แค่ว่าท่านพ่อข้าเป็นแค่พ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดก็เท่านั้น

"เก็บของให้หมดเลยนะ"

"เจ้าค่ะ"

"สิ้นเดิมของข้ามีอะไรบ้างให้เก็บตามรายชื่อของนี้ก็แล้วกัน"

"เจ้าค่ะฮูหยิน"

"ไม่ต้องเรียกฮูหยินแล้ว ให้เรียกคุณชายหยางเถอะ"

"คุณชายจะหย่าจริงๆหรือเจ้าคะ"

"อืม ข้าคงต้องทำอย่างนั้น"

"คุณชาย...ข้าขอติดตามกลับบ้านเดิมด้วยได้มั้ยเจ้าคะ"

"ได้สิถ้าเจ้าเต็มใจที่จะกลับกับข้า"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ คุณชายบ่าวไม่อยากอยู่ที่นี้เลยทั้งชีวิตมีเพียงคุณชายที่ดีต่อบ่าว บ่าวจะไม่ลืมบุญคุณ คุณชายเลยเจ้าค่ะ จะทดแทนบุญคุณจนกว่าจะตายจากกันเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกมาเถอะเก็บของข้าแล้วก็เก็บของเจ้าไปด้วยล่ะ อ้อไปเรียกรถม้ามาให้ข้าสักสี่ห้าคันมาด้วยนะ"

"เจ้าค่ะ"

เพราะเหตุใด ข้าถึงยอมถอยออกมา ทั้งๆที่ว่าบิดาของข้าก็มีภรรยาถึง 10 คน เหตุใดข้าถึงไม่ใจกว้างยอมเป็นฮูหยินใหญ่ เพราะว่าท่านพ่อของข้าแม้จะมีภรรยามากมายและท่านพ่อของข้าก็ไม่เคยที่จะลำเอียงรักใครกว่ากันเลยแม้แต่น้อย ท่านพ่อแสดงความรักให้แก่ท่านแม่ทุกคน ให้รู้ว่าท่านพ่อรักทุกคนเท่าๆกันแม้กระทั่งบุตรชายบุตรสาวไม่เคยแบ่งแยก

รักก็รักเท่าๆกัน นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่ท่านพ่อต่างยอมรับกันได้แต่ข้า ไม่ใช่คนที่เขารักอีกต่อไป เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารักตัวของเหว่ยอวี่หงมากกว่าหลงนางมากกว่า ต่อให้ข้าอยู่ที่นี่ก็ทำให้ตนเองต้องเจ็บปวดตลอดชีวิต สู้ออกมาจากที่นี่กลับบ้านตัวเองไม่ดีกว่าหรือ