ตอนที่ 2 ระยะห่าง

หยางไซซี

"ท่านแม่ฮึก...ฮือออๆ..."

"พวกเจ้าทะเลาะกันหรือ"

"ขอรับ"

"ครั้งนี้เรื่องอะไรอีก"

"เขาเบื่อข้า"

"เพราะเรื่องแค่นี้หรือ"

"ข้ามันไม่น่ามองขนาดนั้นเลยหรือ"

"เจ้าเป็นอะไรเจ้าสี่เหตุใดถึงร้องไห้มาเช่นนี้!"

"ข้า...อึก...ข้า..."

"เฟิงหมิงหลิงสินะ!"

"ขอรับ"

"ข้าจะไปคุยกับมันเองเจ้าคนสาระเลวกล้าทำร้ายจิตใจลูกชายข้าถึงเพียงนี้!!!"

"สามีท่านหยุดก่อน"

"ฮูหยินรองเจ้าไม่เห็นว่าไซซีโดนรังแกมา"

"ทำไมข้าจะไม่เห็นล่ะน้องสาม แต่ที่ข้าห้ามท่านพี่เอาไว้ไม่ใช่เพราะว่าเห็นดีเห็นงามหรอกนะแต่ว่าเจ้าดูสิ ไซซีทำตัวอ่อนแอเช่นนี้"

"บุรุษคนใดก็เหนื่อยในใจในฐานะคนเป็นมารดาอยากให้ตัวของบุตรชายของข้านี้พักอยู่ที่นี่สักวันสองวัน เพื่อให้เขาได้คิดทบทวนดูเรื่องราวต่างๆก่อนถ้ามัวใจร้อนวิ่งไปหาเรื่องอีกฝ่ายอาจจะทำให้ฝ่ายนั้น ขอหย่ากับบุตรของเราได้ง่ายๆเพราะจะมีขออ้างที่ทำการหย่าร้างได้ เจ้าทนเห็นบุตรชายต้องเจ็บปวดได้หรือ"

"ท่านพี่ลองพูดมาก็มีเหตุผลแต่ฉันคิดดูว่าถ้าเราไม่ทำอะไรเลยฝ่ายนั้นก็จะทำร้ายจิตใจตัวของไซซีมากกว่าเดิม"

"ตราบใดที่เราไม่ไปวุ่นวายปล่อยให้เขาได้มีอิสระบ้าง ตราบนั้น บุตรชายของเราก็ยังไม่ถูกหย่าเราจะค้นหาวิธีการแก้ปัญหานี้ให้ได้ก่อนเรื่องอะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้"

"ท่านแม่ลูกจะทำอย่างไรดีลูกไม่อยากเป็นหม้ายเหมือนน้องหกนะขอรับ"

"บุรุษเมื่ออยู่ด้วยกัน อาจจะมีปากเสียงกันบ้างการใช้ชีวิตครอบครัวก็อาจมีการเปลี่ยนไหนกันเจ้าอยู่ข้างๆเขาซัก 2-3 วันเมื่อเขาไม่เห็นเจ้าความรู้สึกโหยห่าก็จะกลับมาอีกครั้งเชื่อแม่เถอะนะ"

"ขอรับลูกจะเชื่อท่านแม่"

ขอเพียงเขาไม่หย่ากับข้าข้าพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาคืนกลับมาไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะนำตัวสามีของข้าไปเด็ดขาด ข้าไม่ยอม

1 อาทิตย์ต่อมา

ตอนแรกกะว่าจะอยู่ 2-3 วันแต่อยู่ไปอยู่มาการอยู่ที่บ้านของตนก็มีความสุขมากกว่าการนั่งรอสามีให้กลับบ้านแต่ว่าหลังจากที่ผ่านมา 1 อาทิตย์ก็ไม่คิดเลยว่าใจของข้าก็เรียกร้องที่จะกลับไปหาเขา ความรักของข้าไม่เคยลดถอยลงไปเลยแม้แต่น้อยเหตุใดจึงเป็นคนเช่นนี้ก่อนที่จะลาทั้งพ่อทั้งแม่กลับมาข้าก็เตรียมของทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เป็นของขวัญที่ข้าตั้งใจมอบให้กับท่านพ่อและท่านแม่และตอนนี้เมื่อค่าเดินทางมาถึงสวนของตนก็ถือของที่ต้องการมอบให้กับสามีที่ไม่เจอกันนานถึง 1 อาทิตย์ ด้วยความคิดถึงจึงรีบเข้ามาหาแต่สิ่งที่ข้าได้พบเจอ กลับเป็นเขาที่ผ่านสตรีคนอื่นเข้ามาภายในจวนของเราทานข้าวกันหัวเราะกันอย่างมีความสุข

"ฮูหยินกลับมาแล้วขอรับนายท่าน"

เสียงของบ่าวรับใช้คนสนิทของสามี เลยดังขึ้นมาทำให้ 2 คนนั้นแยกจากกัน สามีของข้านอกจากไม่ เกรงกลัวอะไรแล้วยังทำสีหน้าไม่พอใจข้าอีกต่างหาก ความอดทนของข้าเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้เพราะตอนนี้ข้ายังรักเขาอยู่ไม่อาจทำอันตรายเขาได้

"สามีท่านพานางเข้ามาที่บ้านได้อย่างไร"

"ขออภัยที่อวี่หงมาไม่บอกกล่าวฮุหยินผู้เฒ่าเชิญข้ามาทานอาหารด้วยกันเจ้าค่ะ"

ท่านแม่เคยชวนท่านมาที่นี่แล้วไหนท่านแม่ล่ะเหตุใดถึงนั่งทานอาหารกันแค่ 2 คน

"ข้าอยู่ที่นี่มาช้าหน่อยจะเป็นไรไป"

"คารวะท่านแม่"

"ลูกสะใภ้คนนี้น่าเบื่อน่ารำคาญเป็นบุรุษ ก็น่าเกลียดพอแล้ว ยังเป็นคนนิสัยขี้อิจฉาริษยาคนอื่นอีกน่ารักจริงๆไม่รู้ว่าบิดามารดาสอนเช่นไรแต่ก็อย่างว่าแหละนะ บิดาก็เป็นบุรุษมารดาก็เป็นบุรุษสั่งสอนเรื่องสตรีคงไม่ได้"

"ฮูหยินผูเฒ่าเฟิง ท่านเป็นมารดาของสามีจะต่อว่า ตัวของข้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ท่านล่วงล้ำถึงบิดามารดาของข้าคงจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ ตั้งแต่แต่งงานมา จนถึงปัจจุบันนี้ ตัวของข้าผู้เป็นสะใภ้ไม่เคยด่าทอท่านเลยแม้แต่คำเดียวสามีข้าก็ไม่เคยด่าเหตุไฉนท่านถึงกล้ามาด่าบิดามารดาของข้า"

"บิดามารดาของเจ้าสูงขนาดใดกันเชียวจึงได้ไม่มีใครที่จะกล้า ด่าทอเป็นแค่ลูกพ่อค้า ริทำตัวสูงส่งน่าไม่อาย"

"ลูกพ่อค้าแล้วอย่างไรบิดาข้าก็ไม่เคยโกงใคร และไม่เคยด่าทอผู้อื่นเช่นท่าน"

"มันจะมากเกินไปแล้วนะเจ้านี้ลามปามถึงมารดาข้าเลยหรือ"

"เดี๋ยวอย่างไรมารดาของเจ้า เจ้ารักเจ้าหัวแหนและบิดามารดาของข้าข้าไม่รักและห่วงแหนอย่างนั้นหรือ!"

"เจ้ายังไม่หยุดพูดอีกข้าจะหย่ากับเจ้า!!"

"เฟิงหมิงหลิง เจ้ากล้างั้นหรือข้าบอกไว้ก่อนเลยนะ แค่คิดก็ทำไม่ได้แล้วอดทนจะมามากพอแล้วถ้าหากข้ายังได้ยินมารดาเจ้าด่าบิดามารด่าข้าอีกข้าจะจับฉีกปากเสีย!!!

"ท่านพี่หยางท่านใจเย็นก่อนนะเจ้าคะ"

"เหว่ยอวี่หง เจ้าอย่าเสแสร้งแกล้งเป็นคนดีหน่อยเลย แค่ทุกวันนี้มีเจ้าเข้ามาในชีวิตก็ทำให้ข้ากับสามีทะเลาะกันจะตายอยู่แล้วเลิกเสแสร้งแกล้งได้แล้ว ถ้าจะให้ดีเลิกมาที่นี่เลิกยุ่งกับสามีของข้าจะดีที่สุด"

"นางคงจะเลิกยุ่งกับข้าไม่ได้เพราะข้าได้ตกลงแต่งงานกับนางแล้ว"

"ตกลงแต่งงานกับนางข้าเป็นฮูหยิน เหตุใดถึงไม่รู้เรื่องนี้"

"ก็ข้าจะแต่งนางเข้ามาเป็นฮูหยินแทนตำแหน่งของเจ้า"

"หึ ถ้าทำได้ก็ลองดู!!"

"เจ้ามันคนหน้าหนานักข้าพูดขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับข้าสักที"

"ข้าไม่มีวันยอมยกเจ้าให้กับใครเด็ดขาด เป็นว่าตอนที่เจ้าเป็นคนหรือไม่ว่าตอนเจ้าเป็นวิญญาณข้าก็ไม่ให้เจ้าแก่ใคร"

"นังเด็กสามห้าวมารดาไม่สั่งสอน!!"

เพี๊ยะ!!!!!

"ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าอย่ามาด่ามารดาข้า!"

"เจ้ากล้ามากนะที่ตบมารดาของข้าเช่นนี้"

"ต่อให้มารดาเจ้าเป็นเทพเซียนบนสวรรค์ ตะกร้ามาดามบิดามารดาของข้า ข้าก็จะถีบตกสวรรค์เช่นกัน"

"เจ้ามันคนหน้าหนาหน้าทนมีเจ้าเป็นภรรยาช่างน่าอับอายวงศ์ตระกูลข้ายิ่งนักไม่น่าคิดผิดที่จะเอาเจ้ามาเป็นภรรยาเลย ข้าคิดผิดเสียจริงคนเช่นเจ้าไม่สมกับเป็นภรรยาของใครไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาใครทั้งสิ้น!!!"

"อย่าทะเลาะกันเลยเจ้าค่ะท่านพี่"

"ท่านพี่อย่างนั้นหรือ"

**เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนเรื่องของหยางหลีหยุน**