ตอนที่ 1 อาการเบื่อหน่าย

หยางไซซี

นับตั้งแต่เจอกันและแต่งงานกันได้ 2 ปี สามีข้าไม่เคยนอกใจเลยสักครั้งที่แคว้นแห่งนี้บุรุษกับบุรุษสามารถแต่งงานอยู่ด้วยกันได้เฉกเช่นเดียวกับบุรุษสตรีทั่วไปข้าเองก็แต่งให้บุรุษเช่นกัน

เมื่อ 2 ปีก่อนข้ารักใคร่กับบุรุษอันดับหนึ่งที่มีคนมากมายต่างหมายปองเป็นที่อิจฉาแก่ทุกคนหากใครได้แต่งให้กับเขาแต่ข้าไม่คิดอย่างนั้นข้าหลงรักเขาด้วยใจจริงไม่เคยคิดแย่งใครและสุดท้ายข้าก็ได้เขามาเป็นสามี

เฟิงหมิงหลิง คือนามของสามีข้าเราแยกออกมาอยู่ด้วยกันอย่างสงบจวบจนกระทั่งครอบครัวตระกูลเหว่ยย้ายเข้ามาที่แคว้นฉินแห่งนี้ ครอบครัวนี้มีอาชีพค้าขายเช่นเดียวกับตระกูลข้าชื่นชอบตัดราคาของถ้าตระกูลหยางของข้าขาย 10 ตำลึงเงิน ตระกูลเหว่ยจะขาย 8 ตำลึงเงินเป็นที่ทราบกันว่าครอบครัวข้าไม่ถูกกันกับครอบครัวตระกูลเหว่ยและตอนนี้ลูกสาวคนโตของตระกูลเหว่ยนั้นมาติดพันกับสามีข้าจนออกนอกหน้านอกตา

"เจ้าทำอันใดไซซี"

"ข้านั่งปักเสื้อให้ท่านพี่อยู่ขอรับ"

"ไปทำอะไรก็ไปน่าเบื่อยิ่งนัก"

"ข้าทำอยู่นะขอรับ"

"ไปทำอย่างอื่น"

"แล้วท่านจะให้ข้าทำอันใด"

"แล้วแต่ใจเจ้า"

"งั้นข้าจะนั่งปักผ้านี้แหละ"

"น่าเบื่อ"

"ท่านเบื่อข้าหรือ"

"ใช่"

"เพราะอะไร"

"เพราะเจ้าน่าเบื่อน่ารำคาญ"

"ข้าต้องทำอย่างไรให้ท่านหายเบื่อ"

"ไปไกลๆหน้า"

"คงไม่ได้ขนาดข้าอยู่กับท่านพี่ ท่านก็ยังแวะเวียนไปหาคุณหนูใหญ่เหว่ยเลยข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น"

"น่ารำคาญน่าเบื่อสิ้นดี!"

"สามีท่านจะไปไหน"

"ไปไกลจากเจ้า!"

ว่าจบสามีข้าก็หนีออกจากบ้านไปข้าออกตามหาอยู่สามวันสามคืนก็ไม่พบจนกระทั่งข่าวลือออกมาว่าท่านผู้เฒ่าเหว่ยจะมอบคุณหนูใหญ่เหว่ยมาแต่งงานกับสามีของข้า ข้าจึงรีบมาที่บ้านของตระกูลเหว่ยทันที

"เจ้ามาหาใคร"

"ข้ามาตามสามีกลับบ้าน"

"ที่นี้ไม่มีสามีเจ้าหรอก"

"เฟิงหมิงหลิงคือสามีข้าเรียกเขาออกมาให้ข้าเถอะนะ"

"เดี๋ยวข้าไปบอกเจ้านายของข้าให้ก็แล้วกัน"

"ขอบคุณเจ้ามาก"

ข้านั่งรออยู่ครึ่งค่อนวันแต่ไม่มีใครออกมาเลยแม้แต่คนเดียวข้านั่งรอจนถึงช่วงเย็นก็มีคนเปิดประตูออกมา

"เจ้ามาทำไม"

"สามี"

"เจ้ามาทำอะไรที่นี้"

"สามีท่านกลับบ้านกับข้าเถอะนะ"

"ข้าไม่กลับ"

"สามีท่านโกรธอันใดข้าหรือ"

"ข้าไม่ชอบเจ้าแล้ว"

"ท่านชอบนางหรือ?"

"ใช่ ข้าอยากแต่งนางเป็นภรรยา"

"แลเวข้าที่เป็นภรรยาท่านล่ะ"

"ข้าจะหย่าจากเจ้า"

"ท่านไม่รักข้าแล้วหรือ"

"ใช่ ข้าไม่รักเจ้าแล้ว"

"เหตุใดใจร้ายเช่นนี้ข้าไม่ปล่อยท่านไปหรอกนะ"

"เจ้ามัน!!"

"กลับบ้านเราเถอะนะ"

"ไม่ ข้าไม่กลับข้าจะหย่ากับเจ้า!!"

"งั้นถ้าท่านใจเย็นเราค่อยกลับมาคุยกันนะข้าจะกลับบ้านท่านแม่ส่วนท่านกลับบ้านของเรานะ"

"เหอะ!"

ข้ายังไม่พร้อมที่จะคุยอะไรกับเขาในตอนนี้ข้าไม่อยากหย่ากับสามีข้ารักเขามานานและไม่คิดเผื่อใจให้ใครด้วยซ้ำข้ารักเขาและที่ข้าเลิกกับเขาไม่ได้คือข้ากำลังตั้งครรภ์ลูกของข้ากับเขาอยู่

"ท่านแม่ฮึก...ฮือออๆ..."

"พวกเจ้าทะเลาะกันหรือ"

"ขอรับ"

"ครั้งนี้เรื่องอะไรอีก"

"เขาเบื่อข้า"

"เพราะเรื่องแค่นี้หรือ"

"ข้ามันไม่น่ามองขนาดนั้นเลยหรือ"

"เจ้าเป็นอะไรเจ้าสี่เหตุใดถึงร้องไห้มาเช่นนี้!"

"ข้า...อึก...ข้า..."

"เฟิงหมิงหลิงสินะ!"

"ขอรับ"

"ข้าจะไปคุยกับมันเองเจ้าคนสาระเลวกล้าทำร้ายจิตใจลูกชายข้าถึงเพียงนี้!!!"