ถูกหักหลัง

เสียงอู้อี้ที่รอดผ่านประตู มีทั้งเสียงครวญครางและเสียงร้องภายในห้อง ชายคนหนึ่งกำลังร่อนสะโพกเพื่อกระแทกความเป็นชายเข้าออกในร่างของหญิงสาวอย่างออกรส

“ผมอยากให้คุณเบาเสียงมากกว่านี้นะ ที่รัก” โนอาร์บอก เมื่อเสียงครวญครางของหญิงสาวนั้นยิ่งดังขึ้น เมื่อเขากระแทกแก่นกายเข้าไปในตัวเธอ "อาจจะมีคนได้ยินเสียงคุณ"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา “ใครจะสนล่ะ บางทีฉันควรจะตะโกนให้เอมิเลียได้ยิน เพราะนั่นจะทำให้เธอตาสว่างสักที”

โนอาร์ข่มอารมณ์ไว้และจดจ่อกับความสุขของหญิงสาวตรงหน้าต่อไป เอมิเลียคือสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากจะพูดถึง เพราะในตอนนี้เขายังอยากสนุกกับร่างกายพี่สาวของเธอ

“ทำไมคุณไม่ยอมบอกเลิกเธอเสียที ในเมื่อตอนนี้คุณมีฉันแล้ว ทำไมคุณยังเก็บผู้หญิงไร้ค่าคนนั้นไว้อีก”

โนอาร์ดึงแก่นกายของเขาออกมาเกือบทั้งหมด แล้วดันกลับเข้าไปในตัวเธออีกครั้งอย่างรุนแรง เสียงหอบหายใจดังออกจากปากของเธอ ขณะที่เขาเร่งความเร็วและแรงขึ้น ร่างกายของเธอก็โยกไปตามจังหวะนั้นอย่างมีความสุข เธอชอบการกระทำแบบนี้ของเขา

"โอ้พระเจ้า...โนอาร์...แบบนั้นแหละ...ใช่...อ้า" เธอส่งเสียงครางให้ดังขึ้นกว่าเดิม

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มและจมอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ประตูห้องก็เปิดออก เอมิเลียก้าวเข้ามา จิตใจของเธอเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขตั้งแต่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตอนที่เธออยู่ตรงบันได

เธอตัดสินใจเดินขึ้นมาตามเสียง และเปิดประตูห้องออกดู ภาพที่เห็นตรงหน้ามันทำให้หัวใจของเธอแตกสลาย

เธอกำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปโรงพยาบาล ที่นั่นยังมีผู้มีพระคุณของเธอรออยู่ โรสได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคไตวายเฉียบพลัน และเอมิเลียรู้สึกผิดและทำอะไรไม่ถูกที่เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้

ก่อนหน้านี้โรสทำทุกอย่างเพื่อเธอ เธอเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอหวังว่าจะช่วยให้โรสได้รับการรักษาที่ถูกต้อง แต่นั่นก็ต้องใช้เงินจำนวนมาก แต่เธอไม่มีเงินจำนวนนั้น

แม้ว่าเอมิเลียจะไม่ยอมแพ้ เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะทุ่มเททุกวิถีทางเพื่อพยายามหาเงินเพื่อรักษาโรสให้ได้

เอมิเลียมาหยุดที่โถงทางเดินชั้น 1 เมื่อมีเสียงแปลก ๆ ดังแว่วเข้าหูเธอ ตอนแรกเอมิเลียคิดว่าเธอคงจะหูฝาด เธอเลยคิดจะเดินจากไป แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินออกไป ก็มีเสียงอื่นเข้ามาอีก มันเป็นเสียงคนรักของเธอ เสียงครวญครางดังลั่นออกมานอกประตูห้องนอนของพี่สาวเธอ เอมิเลียถอนหายใจและหลับตาฟังไปพักหนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเดินตามเสียงนั้นไป

"โอ้พระเจ้า โนอาร์ คุณคือสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับฉัน ฉันชอบลีลาของคุณ" เทเรซ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่น

“โนอาร์? ทำไมพี่สาวของเธอถึงเอ่ยครางชื่อแฟนของเธอ?” หัวใจของเอมิเลียเต้นรัว เธอยังยืนอยู่หน้าห้องพี่สาวของเธอ

“ชอบอย่างนั้นเหรอ?” โนอาร์เอ่ย

เอมิเลียอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเสียงผู้ชาย นั่นเป็นเสียงแฟนของเธอจริงๆ!

"ใช่! โอ้ ... โอ้ ... " พี่สาวของเธอครวญครางเสียงยาว

เอมิเลียชะงักอยู่หน้าประตูด้วยความตกใจจนเธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ในใจส่วนหนึ่งของเธอไม่อยากเชื่อว่าสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นจริง ๆ ว่าพี่สาวและแฟนของเธอจะ? เธอส่ายหัว และคิดว่ามันคงไม่จริง

“ฉันทำให้คุณได้ทุกอย่างโดยที่เอมิเลียทำไม่ได้ โนอาร์ ทิ้งเธอซะ!”

เอมิเลียสะดุ้งเมื่อเสียงของพี่สาวดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เอมิเลียมั่นใจแล้ว เพราะเสียงนั้นดังชัดเจน

เสียงของโนอาร์เบาลง แต่เธอจับคำพูดของเขาได้ “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันขอเวลาจัดการเรื่องนี้นะ เทเรซ่า”

“คุณก็พูดแบบนี้มาตลอด ฉันไม่อยากจะแบ่งปันผู้ชายหรือใช้ผู้ชายร่วมกับเด็กกำพร้าไร้ค่าคนนั้น! ถ้าคุณไม่เลิกกับเธอ ฉันจะบอกเธอเรื่องของเราเอง”

"เทเรซ่า" โนอาร์รู้สึกไม่พอใจหญิงสาว เขาไม่อยากเสียผู้หญิงดีๆ อย่างเอมิเลีย

เอมิเลียยอมอดทนฟังและได้ยินทั้งสองคนคุยกันมากพอแล้ว เธอจับที่ประตูแล้วบิดผลักให้ประตูเปิดออก จนชนเข้าผนังห้องอย่างแรง

“เอมิเลีย?” โนอาร์เรียกชื่อของเธอ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

เอมิเลียยืนอยู่หน้าประตู ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธ เธอกำมือแน่น ตั้งใจว่าจะไม่อดทนต่อความอัปยศของคนทรยศทั้งสอง

โนอาร์มองไปรอบ ๆ เตียง ในที่สุดเขาก็พบกางเกงบ็อกเซอร์ของเขาและดึงมันขึ้นมาใส่ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นคานคุกเข่าเข้าไปหาเธอ ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

“เอมิเลีย…มันไม่ใช่อย่างที่คุณเห็น ผมสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้” เขาแก้ตัว

ไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นงั้นเหรอ? เขาคิดว่าเธอโง่เหรอ? "กล้าดียังไง? คิดว่าฉันโง่หรือไง ความจริงทุกอย่างอยู่ตรงหน้าฉันหมดแล้ว" เอมิเลียเดือด

โนอาร์ส่ายหัว “มันเป็นแค่ความผิดพลาด ฉันขอสาบาน คุณได้โปรดให้ผมได้อธิบาย” เขาขอร้อง

เธอเกลียดการมองหน้าเขา เขาดูสำนึกผิดจริง ๆ หลังจากที่เธอจับได้ว่าเขามีความสัมพันธ์กับพี่สาวของเธอ ช่างไร้ยางอายจริง ๆ การกระทำของเขาในตอนนี้ ดึงความทรงจำของเธอและเขาที่ผ่านมา และมันทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดจนแทบกระอักเลือด

เธอคิดเสมอว่าโนอาร์คือแฟนหนุ่มในอุดมคติ เขาเป็นคนอ่อนโยน เอาใจใส่ และโรแมนติก เขาปฏิบัติต่อเธออย่างดีและมักทำให้เธอประหลาดใจด้วยของขวัญ เธอไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นแค่เรื่องโกหก โนอาร์ไม่ได้มีความจริงใจให้เธอ การกระทำของเขาในครั้งที่ผ่านมามันทำให้เธอตกหลุมรักเขา...

"มันจบแล้ว!" เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ไม่ ไม่” โนอาร์ร้องอ้อนวอน “อย่าทำแบบนี้ เอมิเลีย! ดูสิ!” เขาตบหน้าตัวเอง "ฉันเสียใจ" เขาตบตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า “ฉันมันโง่ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ได้โปรดอย่าเลิกกับฉัน” เขาขอร้องอ้อนวอนเธอ

เอมิเลียเดินเข้าไปหาเขา เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เขาพยายามเอื้อมมือไปหาเธอ แต่เธอก็สะบัดมือของเขาออก "อย่ามาแตะต้องฉัน!" เธอรู้สึกว่าเขาก็คือขยะที่สกปรกมาก

เมื่อคิดว่ามือทั้งสองข้างของเขานั้นจับต้องพี่สาวของเธอ และมือคู่นั้นที่เคยกุมมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน ในขณะที่เขาบอกเธอว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่มันก็เป็นแค่เรื่องโกหก...

"กิจกรรมของเราจบลงแล้ว เรื่องของเธอก็เหมือนกัน เอมิเลีย" เทเรซ่าดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของตัวเองไว้ เทเรซ่ายิ้มเยาะเย้ยขณะที่เธอดูความสนุกของโนอาร์กับน้องสาวของเธอ เธอต้องการให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้ และตอนนี้เธอก็ทำมันได้แล้ว

เอมิเลียมองมาที่เธอ ดวงตาสีน้ำตาลของเธอจ้องมองอย่างเย็นชา เทเรซ่าหันศีรษะกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ เตรียมพร้อมสำหรับคำสบประมาทและคำต่อว่าทุกอย่างที่เอมิเลียต้องการจะต่อว่าเธอ

แต่สิ่งที่เอมิเลียทำคือมองเธออย่างไร้เยื่อใย ราวกับว่าเอมิเลียไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันยิ่งทำให้เทเรซ่าเกลียดเธอเข้าไปอีก เอมิเลียกล้าดียังไงมาใช้สายตามองเธอแบบนั้น ราวกับว่าเอมิเลียอยู่เหนือเธอหรืออะไรสักอย่าง? เอมิเลียเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ของเธอไม่ควรรับเลี้ยงไว้ตั้งแต่แรก

“ไม่ เอมิเลีย อย่าไป” โนอาร์กลับมาขอร้องอีกครั้งขณะที่เอมิเลียหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป “ผมสาบานว่าจะไม่ทำอีก! ผมขอให้คุณให้โอกาสผมสักครั้ง”

"ปล่อยเธอไป! อย่าลืมสิว่าฉันยังอยู่ตรงนี้" เทเรซ่าขู่ รู้สึกรังเกียจการกระทำที่น่าสมเพชของเขา "เกิดอะไรขึ้น? " เดเรียลถาม เขาเป็นพ่อของเอมิเลียและเทเรซ่า

เทเรซ่าหุบปากทันทีเมื่อพ่อและแม่ของเธอปรากฏตัวอยู่ที่ประตู เอมิเลียก้าวไปด้านข้าง ดวงตาจ้องมองลงไปที่พื้น โนอาร์ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและถอยไปที่เตียง

สายตาของเดเรียลจับจ้องไปที่ลูกสาวคนโตของเขา “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเทเรซ่า”

เทเรซ่ามองไปทางอื่น ดวงตาของเธอจ้องมองไปทั่วทั้งห้องขณะที่เธอถือผ้าปูที่นอนรอบตัวเธอ เธอไม่ได้ตอบคำถามของพ่อ และเธอก็ไม่จำเป็นต้องตอบ เมื่อหลักฐานและสิ่งที่เกิดขึ้นมันปรากฎให้ทุกคนได้เห็นหมดแล้ว

“เธอหมั้นหมายกับเดมอน มาร์เซล แล้วเธอยุ่งกับแฟนของน้องสาวเธอได้อย่างไร!” พ่อของเธอเอ่ยอย่างรู้สึกเจ็บปวด

“ฉันไม่สนใจเดมอน มาร์เซล” เทเรซ่ากล่าว “ฉันจะไม่แต่งงานกับเขา”

“หยุดคิดเรื่องไร้สาระเดี่ยวนี้” เดเรียลออกคำสั่ง เขาหันไปหาโนอาร์และชี้ไปที่เขา "คุณออกไปซะ!"

โนอาร์ทำตามคำสั่งของเดเรียลทันที โดยที่ไม่กล้าพูดอะไร เขาหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ แต่เทเรซ่าคว้าแขนโนอาร์ไว้และพูด "เรากำลังมีลูกด้วยกัน"

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ เอมิเลียเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวของเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะถ้าหากเทเรซ่าท้องกับโนอาร์จริง ๆ ก็แปลว่าโนอาร์หลอกเธอมาตลอด และพี่สาวของเธอก็หักหลังเธอมานานแล้ว

"ลูกพูดอะไร? " ดอลลี่ แม่ของเธอถาม

“ฉันท้องลูกของโนอาร์ ฉันแต่งงานกับเดมอน มาร์เซลไม่ได้”

เดเรียลเดินเข้าไปในห้อง เอามือเสยผม "ลูกรู้ไหมว่าลูกทำอะไรลงไป เทเรซ่า! เรามีข้อตกลงกับครอบครัวมาร์เซล เราจะทำอย่างไรตอนนี้" เดเรียลคิดหนัก

"เอมิเลียสามารถแต่งงานกับเขาได้" ดอลลี่กล่าว

เอมิเลียเปลี่ยนไปมองที่แม่บุญธรรมของเธอ ดวงตาของดอลลี่ก็มองมาที่เธอเหมือนกัน

"อะไรนะ? ไม่ ฉันจะไม่แต่งงานแทนเทเร่ซ่าแน่นอน" เธอพูดเสียงแข็ง ทำไมเธอต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย เธอเสียคนรักไปให้พี่สาวของเธอแล้ว แล้วยังจะให้เธอแต่งงานแทนพี่สาวของเธออีก เธอจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักเท่านั้น

“พี่สาวของเธอท้องลูกของผู้ชายคนอื่น เธอก็เป็นลูกสาวของเคิร์ตเหมือนกันที่ต้องทำตามข้อตกลงนี้”

ลูกสาวเหรอ? ตอนนี้พวกเขาคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของพวกเขาแล้วเหรอ?

“ฉันขอโทษ เอมิเลีย แต่แม่ของเธอพูดถูก” เดเรียลพูดพร้อมกับมองเธออย่างขอโทษ “เราไม่สามารถละเมิดข้อตกลงของเราได้ เราจะต้องเสนอเธอในฐานะลูกสาวคนโตของเรา เพื่อเธอจะได้แต่งงานกับลูกชายคนโตของมาร์เซล”

เอมิเลียส่ายหัว ไม่ เธอจะไม่ยอมถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก เทเรซ่าแย่งคนรักของเธอไปแล้ว พ่อกับแม่บุญธรรมของเธอยังต้องการให้เธอแต่งงานแทนเทเรซ่าอีกเหรอ

"เรารับเธอมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็ก ให้อาหารที่ดี เสื้อผ้าที่ดี เธอควรตอบแทนบุญคุณของพวกเรา" ดอลลี่บอกเธอ

เอมิเลียกัดฟันแน่น ทำไมพวกเขาถึงรับเธอมาจากสถานเลี้ยงเด็ก ในเมื่อพวกเขามองว่าเธอเป็นภาระ? พวกเขาถูกบังคับให้รับเลี้ยงเธองั้นเหรอ? พวกเขารับเธอมาเลี้ยงเองต่างหาก และตลอดเวลามานี้ โรสเป็นคนที่ดูแลเธอจากข้างนอก เป็นคนที่ดีกับเธอที่สุด

เอมิเลียรู้สึกว่าความโกรธทะลายหายไปทันทีที่พ่อบุญธรรมวางมือบนไหล่ของเธอมันทำให้เธอรู้สึกดี เดเรียลอบอุ่นกับเธอเสมอ “เอาแบบนี้ดีไหม แต่งงานกับเดมอน มาร์เซล แล้วฉันจะออกค่ารักษาพยาบาลให้โรส”

ดวงตาของเอมิเลียเบิกกว้างขณะที่เธอจ้องมองพ่อของเธอ "คุณพูดจริงใช่ไหม? "

เขาพยักหน้า “เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถจ่ายได้”

เอมิเลียอยากให้เธอมีตัวเลือกที่ดีกว่านี้ แต่ไม่มีเลย ครอบครัวของเธอต้อนเธอจนมุม และทุกวันที่โรสอยู่โดยไม่ได้รับการรักษา อาการของเธอก็แย่ลง ต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าเพื่อที่เธอจะได้เงินมาช่วยรักษาและจ่ายค่าโรงพยาบาลให้กับโรส?

เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองหากมีอะไรเกิดขึ้นกับโรส เพียงเพราะเธอปฏิเสธการแต่งงานที่เป็นสัญญาของครอบครัว เมื่อโรสทำเพื่อเธอมามากมาย... "โอเค" เธอพูด “ฉันจะแต่งงานกับเขา”