ตอนที่ 5

ระเบียบ มันแสดงออกถึงสภาพจิตใจและนิสัยของผู้เป็นเจ้าของ

“สวัสดีค่ะ..ฉันดีใจที่คุณมาถึง แม้ว่าจะมาค่ำไปสักนิด..”

น้ำเสียงหวานหูดังมาจากเบื้องหลังของเขาที่ยืนอยู่กลางห้องกว้างแล้วกำลังมองภาพของชายวัยกว่าหกสิบคนหนึ่งที่ติดตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ที่ผนัง

“นั่นภาพสามีของฉันเองค่ะ..”

เธอแนะนำให้เขาได้รู้จักอย่างเต็มปากเต็มคำก่อนจะเดินเข้ามาหยุดใกล้ ๆ เขาแล้ว มองดูใบหน้าที่คมขรึมของเขานิ่งพลางส่งยิ้มหวานเยือนมาให้อย่างตั้งใจ

“ฉันให้แม่ครัวเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว..”

“ผมยังไม่หิว..”

เธอมองหน้าเขาอย่างสังเกต

“นั่งคุยกันก่อนไหมคะ..บางทีความเคยชินของลูกคนละพ่อคนละแม่แล้วมาเจอกันตอนโต..เราอาจจะต้องปรับตัวเข้าหากัน..โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ได้รักกันด้วย..ฉันว่าควรอย่างมากที่จะต้องทำความคุ้นเคย..”

“ก็ดี..”

เธอเดินไปยังเฉลียงด้านนอก โดยมีเขาตามไปห่าง ๆ พลางมองไล่กวาดสายตามองตั้งแต่ศีรษะของเธอที่มีเส้นผมดัดหยิกยาวสยายแผ่นเต็มแผ่นหลังเป็นกรอบทำให้เห็นดวงหน้าหวานสดใสน่ารักราวกับตุ๊กตา

บ่าไหล่กลมกลึงได้สัดส่วนเอวเว้าคอดกิ่วสะโพกผายกลมมนปลีน่องเรียวสะอาดกลมกลึง

“ผมอยากรู้เรื่องสัญญาที่คุณให้ผมเซ็น..โดยที่ผมไม่ได้อ่าน..”

เธอยิ้มหวาน เผยไรฟันที่ขาวสะอาดอย่างมีสุขภาพดี

“ตราบใดที่ไม่หย่า คุณมีสิทธิ์ทุกอย่างเท่าที่ฉันมี..หากหย่าวันใด ไม่ว่าทรัพย์สินใดที่คุณมีหรือเคยมีต้องตกเป็นของฉันพร้อมกับเงินที่ฉันจ่ายให้วันนี้พร้อมด้วยดอกเบี้ยอีกร้อยละยี่สิบต่อเดือน..”

เขามองสบตาของเธอด้วยแววตาหนึ่ง

“หน้าเลือด..เป้าหมายของคุณก็คือ..ยึดผมไว้ตลอดชีวิต..”

เขาถากเธอด้วยสายตาและน้ำเสียง

“แน่นอนค่ะ..เพราะฉันเสียเงิน..ซื้อคุณมา..คุณก็เป็นสมบัติของฉันแล้วแต่ฉันจะชี้นิ้วหรือออกคำสั่ง..”

“ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยง..”

เธอเดินเฉียดมาใกล้เขาแล้ววางมือบางลงบนบ่าก่อนจะลูบไล้มาที่แผ่นอกกว้างที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัด

“โถ..อย่าเปรียบตัวเองแบบนั้นสิคะ..ฉันเพียงแค่ สงสารสมเพชเวทนาคุณก็เท่านั้นเลยยื่นข้อเสนอนี้ให้..”

เขาปัดมือของเธอออกแล้วจ้องหน้าเธอนิ่ง

“บอกมาเลยดีกว่าว่า..ครั้งละเท่าไหร่..นานแค่ไหนผมจะเป็นอิสระ..อย่าเอาสัญญาบ้าบอนั่นมาบังคับผม..”

เธอฟังแล้วอึ้งก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างสดใสแต่ในความเป็นจริงเธอรู้สึกขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่มีวันที่คุณจะเป็นอิสระ..เพราะปัจจุบันคุณคือสามีที่ฉันตีตราเอาไว้แล้ว..และอย่าคิดหวนคืนไปหาอดีตภรรยาของคุณอย่างเด็ดขาด..หากเกิดอะไรขึ้น..จะมาหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะคะ..เพราะว่า..”

เธอทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น

“ฉันว่าเราคุยกันพอสมควรแล้ว..หากคุณไม่หิวก็เชิญขึ้นไปอาบน้ำให้สบายเถอะนะคะ..”

เธอเหลียวมองหาสาวใช้ของเธอ

“ไสวพาคุณปรัชญ์ขึ้นไปยังห้องใหญ่ที่จัดเอาไว้...”

“ค่ะ..แล้ว..”

“ฉันจะออกไปข้างนอก..กลับดึกสักหน่อย..”

เธอก้าวผ่านหน้าเขาไปแล้วก็หันกลับมาหาพร้อมกับรอยยิ้ม

“คืนนี้แล้วค่อยพบกันนะคะ..อย่าเพิ่งหลับก่อนล่ะ..หากว่าหลับก่อน..ฉันจะคิดดอกเบี้ยเพิ่ม..”

เธอเปล่งเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะก้าวออกไปยังรถของเธอที่จอดอยู่ใกล้รถของเขาที่ขับมาจอด

แล้วขับออกไปจากรั้วบ้านหลังนั้นท่ามกลางสายตาของเขา ที่มองไปด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก

มธุรดากลับเข้ามาในบ้านของเธอเกือบตีหนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่หลับ ยังนั่งรอเธออยู่ที่ห้องนอนใหญ่

และทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไปเห็นเขานั่งอยู่จึงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าลงที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วหันมาหาเขา

“นึกว่าหลับไปเสียแล้ว..”

เธอฉีกยิ้มหวานใส่หน้าเขาเมื่อเขาหันมามอง ..ในความรู้สึกของเขาผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรที่เหมือนกับสุชานรีเลยแม้แต่น้อยนิด

มธุรดาดูคล่องแคล่ว ปราดเปรียว แล้วก็สง่างาม เธอคงเจนจัดโลกเพราะผ่านการมีสามีมาแล้วคงจะเคยชินกับการใช้เงินหรือไม่ก็คงจะหาผู้ชายมาปรนเปรอบ่อยครั้งตามความปรารถนาของเธอ

“คิดอะไรอยู่คะ..คงไม่คิดจะหาตัวเลขจากหน้าของฉัน..”

เธอถามเมื่อเห็นเขามองหน้าเธออย่างไม่ยอมละสายตา

“ผมกำลังคิดว่า..ผมเป็นผู้ชายคนที่เท่าไหร่ ที่คุณใช้เงินที่เป็นมรดกตกทอดมาจากสามีเฒ่าของคุณ ซื้อมาเพื่อผ่อนคลายตัณหา..”

เธอยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วก็ก้าวไปที่ห้องแต่งตัวเลือกหยิบชุดนอนออกมา

“เมื่อฉันมาถึงแล้ว..ก็นอนเถอะนะคะ..ตามสบายค่ะ..ความจริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรอฉันหรอก..แต่ไม่คิดว่าจะรอจริง ๆ ..”

เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปสักพักก็ออกมาพร้อมกับสวมชุดนอนเนื้อดีมีราคา คลุมทับด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ เรือนผมหยิกดัดถูกสระล้างอย่างสะอาด

เธอนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหยิบไดมาเป่าผมจนแห้งแล้วก็เตรียมเข้านอน แต่พอหันไปพบสายตาของเขาจ้องมองมาก็ต้องนิ่งงัน

“ไม่ใช้ครีมบำรุงหรือครับ..ไม่กลัวแก่ก่อนกำหนดหรือ..”

เธอยิ้มหวานให้เขา