สามีตีตรา (นิยายสั้น)

หลังจากฝ่าการจราจรที่หนาแน่นบนท้องถนนในยามเย็นไปได้สักพัก ก็ต้องอึดอักกับอุบัติเหตุบนท้องถนนจนรถไม่สามารถเคลื่อนตัวหลบเลี่ยงไปได้ ต้องอดทนรอจนกระทั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาจัดการ

ทำให้ปรัชญ์รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก และทันทีที่เขาก้าวมาถึงบ้าน ก็พบว่าภรรยาสุดที่รักยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเศร้าหมองจัด

“มีอะไรหรือครับสุ..”

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ พยายามเก็บแล้วผลักดันความเหนื่อยเหน็ดออกไปเสียจากอารมณ์

“สุ..สุ..”

เจ้าหล่อนพูดแค่นั้นก็สะอึกสะอื้น จนเขาต้องยื่นมือเข้าไปโอบกอดเอาไว้แนบแน่น

“มีอะไรครับ..บอกผมสิ..ใจเย็น ๆ ..”

เจ้าหล่อนยกมือเช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าเขา

“วันนี้ทางธนาคารมีหนังสือมาค่ะ..เพราะว่าเราขาดส่งบ้านมาหลายงวดแล้ว..”

เขาลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“สุรักบ้านหลังนี้มากนะคะ..สุไม่อยากเสียมันไปค่ะปรัชญ์..”

เขากอดตะกองหล่อนเข้ามาในบ้าน

“ใจเย็น ๆ เถอะครับ..ผมจะไปขอยืมเงินคุณแม่มาจ่ายก่อน..”

เขาพยายามหาทางออก

“จะดีหรือคะ..”

เขาพยักหน้าช้า ๆ

“ขออาหารอร่อย ๆ ให้ผมทานสักจานก่อนได้ไหมครับ..ผมหิวมากเลย..นะ..”

สุชานรียิ้มหวาน

“สุขอโทษค่ะ..ไม่ได้ซื้ออะไรติดตู้ไว้เลย..เพราะมัวแต่เสียใจ..สุเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะวันนี้..”

เขาต้องผ่อนลมหายใจออกมาอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้

“อาบน้ำแล้วออกไปหาอะไรนอกบ้านทานกันไหมคะ..นะคะ..สุหิวมากเลย..”

เขามองหน้าหล่อนนิ่ง

“ผมอยากให้เราประหยัดหน่อยดีไหม..”

เจ้าหล่อนหน้าม่อยไป

“พอจะมีอะไรที่ทำทานได้..ก็ทำมาเถอะนะครับ..ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน..”

เขาพูดจบก็เดินกลับขึ้นไปบนบ้านที่เขาสร้างเอาไว้เป็นเรือนหอ โดยกู้เงินจากธนาคารแล้วทยอยผ่อนเป็นรายเดือนแทนการพาสุชานรีเข้าไปอยู่ในบ้านของเขา ที่มีพ่อกับแม่รวมทั้งน้องชายและน้องสาวอยู่

นั่นเป็นเพราะว่าทุกคนในบ้านของเขาไม่ชอบสุชานรีนั่นเองเขาจึงตัดสินใจออกมาผ่อนบ้านอยู่แล้วหางานทำโดยไม่กลับไปข้องแวะกับทางบ้านอีกเลย

เมื่อปรัชญ์อาบเสร็จลงมาก็พบว่าสุชานรียังง่วนอยู่ในครัว เขาจึงเดินเข้าไปดูเห็นหล่อนกำลังปรุงอาหาร ซึ่งก็มีเพียงไข่หนึ่งฟองกับบะหมี่สำเร็จรูปอีกหนึ่งห่อ แถมผักเหี่ยว ๆ อีกนิดหน่อย

“เสร็จหรือยังครับสุ..”

“ยังค่ะ..เพราะสุไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน..สุบอกให้ปรัชญ์หาแม่ครัวมาให้สุก็ไม่ยอม สุทำอาหารไม่เก่ง..”

เขายิ้มน้อย ๆ พลางสอดแขนไปกอดเอวกลึงของหล่อนเอาไว้อย่างปลอบโยน

“ผมสัญญานะว่า ให้เราผ่านวิกฤตินี้ไปก่อน..ผมจะให้สุทุกอย่างที่สุต้องการเลย..”

เขาพยายามปลอบโยนหล่อน

“แล้วอาหารนี่ล่ะคะ..”

“ผมทำเอง..สุไปหุงข้าวนะ..”

“ข้าวหมดค่ะ..”

เขายิ้มเครียด ๆ

“ไม่เป็นไร มีเท่าไหร่ก็ทานเท่านั้น..”

ว่าแล้วเขาก็จัดการต้มบะหมี่สำเร็จรูปใส่ไข่แล้วก็หั่นผักใส่ลงไปปรุงรสแล้วแบ่งเป็นสองชาม

หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็เข้าห้องทำงานต่อ ฝ่ายสุชานรีก็นั่งดูรายการทีวีจนดึก หล่อนเข้านอนแต่เขายังคงนั่งทำงานอยู่

เขาเข้านอนเมื่อไหร่นั้นหล่อนไม่รู้เลย จนกระทั่งเช้า เขาก็ตื่นก่อนอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน

“วันนี้ผมจะแวะที่บ้านนะครับสุ..จะคุยกับคุณแม่เรื่องเงิน..”

เขาหันมาบอกหล่อน

“งั้นขอสุไปช็อปปิ้งบ้างสิคะ อาหารหมดทุกอย่างเลย..ดูสิ ผิวสุไม่ได้ขัดมาเป็นเดือนแล้วนะคะ..หน้าตาหมองมากเลย..สุอยากได้ครีมบำรุงสักชุด..นะคะปรัชญ์ขา..”

เขาขบฟันแน่นก่อนจะหยิบเงินออกส่งให้หล่อนแล้วก็ลงไปด้านล่าง ขับรถตรงไปทำงาน ส่วนสุชานรีเมื่อได้เงินก็ออกจากบ้านไปพบเพื่อน ๆ ทำราวกับเป็นเศรษฐี เพราะคุยไว้นักหนาว่าสามีของหล่อนร่ำรวยเป็นลูกชายมหาเศรษฐี

ต่างกับปรัชญ์ที่ทำงานแทบไม่มีเวลาได้พัก เมื่อเลิกงานเขาก็รีบขับรถกลับบ้านเพื่อจะขอหยิบยืมเงินจากแม่ของเขา

แต่เมื่อเขาเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านก็ต้องแปลกใจเพราะเห็นรถคันหนึ่งที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่

แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจนักเดินขึ้นไปยังห้องโถงซึ่งขณะนั้นคุณภริตา แม่ของเขากำลังมีแขก

“พี่ปรัชญ์มาค่ะแม่ขา..”

พันธิตาหันมาเห็นพี่ชายคนโตเดินเข้าบ้านก็ดีใจรีบบอกแม่ ไม่เพียงแต่แม่ของเขาที่หันมามอง แม้แต่แขกคนสำคัญที่อยู่ในที่นั้นก็หันไปมองเช่นกันด้วยหัวใจที่ไหววาบ

และทันทีที่มธุรดาได้มองเห็นปรัชญ์ ผู้ชายที่พันธิตาเพื่อนรักของเธอมักจะเล่าให้ฟังบ่อย ๆ อย่างถนัดตา ก็เกิดความรู้สึกหนึ่งที่แล่นปราดเข้ามาครอบครองหัวใจและความรู้สึกของเธอ

“สวัสดีครับแม่..”

เขายกมือไหว้แม่ของเขาอย่างนอบน้อม

“จ้ะ..ลมอะไรหอบมาหาแม่..”