CHAPTER 1

หญิงสาวตื่นขึ้นมาบนเตียงในโรงพยาบาล ที่มารีรู้ได้เพราะผนังสีขาวกับสายน้ำเกลือที่แขน รู้สึกตัวได้เพียงครู่เดียวหญิงสาวก็ต้องข่มตาลง เมื่ออาการปวดจี๊ดที่ศีรษะแล่นเข้ามาเป็นริ้ว ๆ ไม่นึกว่าคนเราจะตายยากขนาดนี้ ถูกรถบรรทุกพุ่งชนเสียขนาดนั้น แต่เธอกลับยังมีชีวิตรอดมาได้

ขณะนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก มารีได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนเดินเข้ามา แต่เธอไม่มีแรงจะหันไปดูเพราะยังปวดศีรษะอยู่มาก

“วันนี้อาการเป็นอย่างไรบ้างครับ ปวดหัวทุเลาลงบ้างไหม” เสียงนุ่มทุ้มแต่ไม่คุ้นหูทำให้เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมโตเห็นใบหน้าหล่อใส ตาเรียวเล็กภายใต้แว่นตาทรงสี่เหลี่ยมยืนอยู่ข้างเตียง ในมือของเขาถือชาร์ตประวัติคนไข้

เธอเคยเจอเขามาก่อน เขาคนนี้คือ ‘คุณหมอ นภัทร’ หมอโรคประจำตัวของเธอ ก่อนที่เขาจะเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากเธอแต่งงาน หมอนภัทรเป็นหมออายุรกรรมประสาท ตั้งแต่เข้าสู่วัยรุ่นเธอมีภาวะวูบบ่อย พ่อได้พาไปตรวจกับโรงพยาบาลชั้นนำมากมาย แต่ก็ไม่พบสาเหตุ เธอคิดว่านี่คงเป็นดวงจิตก่อนเสียชีวิต ถึงทำให้เธอเห็นภาพในอดีตแบบนี้

“คุณมารี ได้ยินเสียงหมอไหมครับ”

คนโดนเรียกขมวดคิ้วเมื่อคุณหมอไม่ยอมให้ดวงจิตเธอได้พักผ่อน

“คุณมารี” หมอหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงเอ่ยเรียกซ้ำ เมื่อเห็นคนไข้ไม่ตอบ

คราวนี้คนนอนบนเตียงจำต้องลืมตาขึ้น แม้จะยังอ่อนเพลียอยู่มาก เธอคิดว่านี่มันตลกสิ้นดี ในเมื่อเธอตายแล้วเธอก็ต้องการจากไปอย่างสงบ ทำไมถึงยังมีเสียงเขารบกวนอีก

“ปวดหัวไหมครับ” คุณหมอถาม มารีเพียงส่ายหน้าแทนคำตอบ

“วันนี้มีอาการผิดปกติอะไรบ้างครับ” คุณหมอหนุ่มยังสอบถามอาการต่ออย่างไม่ยอมแพ้

คนไข้ร่างผอมจึงส่ายหน้าอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นหมอไม่รบกวนแล้ว ถ้ามีอาการผิดปกติอะไรกดกริ่งเรียกพยาบาลนะครับ”

มารีถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเสียงรบกวนยอมเงียบลงเสียที แบบนี้หมายความว่าเธอจะได้จากไปอย่างสงบแล้วสินะ

“มารี!”

เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้คนที่เตรียมจะจากไปอย่างสงบผวาลืมตาขึ้น

“คุณพ่อ!” มารีอุทาน คุณพ่อของเธอในตอนนี้ดูหนุ่มกว่าในความทรงจำของเธอมาก และที่สำคัญคุณพ่อยังอยู่ตรงนี้ ยังไม่จากเธอไปไหน คนเป็นพ่อสำทับความคิดของมารีด้วยการเดินมายังข้างเตียง เมื่อคุณหมอขยับหลีกทางให้ญาติคนไข้ มือใหญ่แสนอบอุ่นที่เธอคุ้นเคยลูบลงที่เส้นผมชื้นเหงื่อของลูกสาวอย่างแผ่วเบา

ส่วนคุณหมอเมื่อตรวจเยี่ยมอาการเสร็จแล้ว จึงขอตัวออกจากห้องเพื่อให้ญาติ ได้เยี่ยมคนไข้

“เป็นไงบ้างลูก” เสียงของท่านสั่นเพราะวิ่งมา เมื่อคนที่บ้านโทรไปบอกเขาขณะที่ประชุมอยู่ที่บริษัทเขาก็รีบปิดการประชุมแล้วบึ่งรถออกมาทันที

“คุณพ่อ” แม้จะได้รับสัมผัสอ่อนโยน แต่เธอก็ยังไม่อยากเชื่อว่าความฝันจะเหมือนจริงได้ขนาดนี้

“ฟื้นสักทีมารี ทุกคนเป็นห่วงมากนะรู้ไหม” มารีละสายตาจากพ่อมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง นั่นแม่เลี้ยงของเธอ คุณดาราส่งยิ้มสวยมาให้ รอยยิ้มอ่อนโยนที่เธอเคยนึกรักประดับอยู่บนใบหน้าเต่งตึงอ่อนกว่าวัย และที่สำคัญอ่อนกว่าคุณแม่ดาราในความทรงจำของเธอด้วยซ้ำ

ยังไม่ทันที่มารีจะได้ตอบแม่เลี้ยง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคน มารีเม้มปากแน่นเมื่อคนที่เดินเข้ามาคือมีนาหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เธอเสียใจ และฟูมฟายขับรถออกไปกลางสายฝนจนเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่ แม้แต่ในความฝันที่ควรจะเป็นฝันดีของเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงตามมาหลอกหลอน

คุณแม่ดาราแต่งงานกับพ่อของมารีเมื่อสิบปีที่แล้ว ดาราหญิงสาววัย 35 ปีที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดพร้อมลูกสาวหน้าตาสะสวยในตอนนั้น ทั้งน่ามองและน่าสงสารในคราวเดียวกัน

ขณะนั้นมารีที่อายุเพียง 10 ขวบกำลังเดินทางกลับจากโรงเรียน ตอนที่กำลังจะข้ามถนนบนทางม้าลายก็มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งพุ่งมาด้วยความเร็วสูง โชคดีที่คุณแม่ดาราดึงเธอออกจากวิถีรถของสิงห์นักบิดคันนั้น ไม่อย่างนั้นคงได้แข้งขาหักกันบ้าง และหลังจากนั้นเธอก็เป็นเหมือนกามเทพตัวน้อย ที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้กับพ่อของเธอได้รู้จักกัน จนกระทั่งทั้งคู่ตัดสินใจแต่งงาน

มารีที่เสียคุณแม่ไปตั้งแต่อายุห้าขวบไม่รังเกียจแม่เลี้ยงและลูกติดเลยสักนิด ตรงกันข้ามทั้งสองคนกลับทำให้คำว่าครอบครัวของเธอสมบูรณ์มากขึ้น สำหรับเด็กที่จำความรักความอบอุ่นของแม่แท้ ๆ ไม่ได้เลยอย่างเธอ มารีจึงรักแม่เลี้ยงไม่ต่างจากแม่แท้ ๆ เธอเห็นมีนาเป็นทั้งพี่สาวและไอดอลที่เธอพยายามเอาเป็นแบบอย่าง เมื่อผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยและเก่ง มีนาอายุห่างจากเธอเพียงสามปี แต่ความเก่งและความฉลาดของผู้หญิงคนนี้กลับนำหน้าเธอไปมาก

มารีเม้มปากแน่น เมื่อมีนาเดินเข้ามาใกล้ และโดยไม่ทันคาดคิดเด็กสาวร่างผอมที่ไม่เคยมีพิษมีภัยกับใครก็คว้ากล่องกระดาษทิชชูที่อยู่ข้างเตียงขว้างใส่พี่สาวต่างสายเลือด

“ออกไป กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องของมารี และพฤติกรรมเกรี้ยวกราดทำให้ทุกคนต่างตกใจ ตื่นตะลึงอย่างคาดไม่ถึงไปตาม ๆ กัน

หลังจากนั้นความโกลาหลก็เกิดขึ้น แม่เลี้ยงของ มารีตั้งสติได้เร็วที่สุด เธอกดกริ่งเรียกหมอและพยาบาลเข้ามาทันที

มารีถูกมัดแขนไว้กับเตียงจากเหตุการณ์ที่เธอลุกขึ้นมาเอะอะโวยวายเมื่อครู่ ทุกคนคิดว่าเธอเสียสติไปแล้ว มาถึงตอนนี้หญิงสาวจึงพยายามสงบสติอารมณ์ เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น พอคิดดูแล้วก็จำได้ว่าเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้วครั้งหนึ่ง เธอเคยแอดมิทที่โรงพยาบาลเพราะวูบหมดสติบ่อย จนกระทั่งได้เข้าตรวจกับคุณหมอนภัทร หมอบอกว่าตรวจคอมพิวเตอร์สมองปกติ ตรวจคลื่นไฟฟ้าสมองปกติ จึงลงวินิจฉัยว่าน่าจะเกิดจากภาวะเครียด แต่เธอไม่เชื่อ เพราะเธอไม่ได้เครียด แต่หลังจากนั้นมารีก็ไม่มีอาการวูบอีก

คุณหมอนภัทร คือหมอคนสุดท้ายที่ได้ให้การรักษาเธอเรื่องนี้ หลังจากนั้นเธอก็แต่งงาน ส่วนเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นหน้าห้องปลุกให้คนที่ถูกมัดอยู่กับเตียงหลุดจากภวังค์ความคิดอีกครั้ง

“ได้เวลากินยาแล้วนะคะ”

คราวนี้ไม่ใช่หมอ ไม่ใช่พ่อหรือญาติคนไหนของเธอ แต่เป็นพยาบาลท่าทางเข้มงวด ผมทุกเส้นถูกรวบตึงเรียบร้อย บนศีรษะสวมหมวกพยาบาลสีขาว ใบหน้าเคร่งขรึม ไม่มีแววยิ้มแย้ม

“เดี๋ยวพยาบาลจะป้อนยาคนไข้นะคะ ให้กลืนแล้วดื่มน้ำตาม ห้ามคายทิ้งนะคะ” เมื่อพูดจบคุณพยาบาลสุดเข้มงวดก็เดินมาที่ข้างเตียง กดปุ่มให้หัวเตียงคนไข้เฉียงขึ้น

“มาค่ะ เดี๋ยวพยาบาลป้อนยานะคะ” เธอบอกซ้ำอีกครั้ง

มารีเห็นคุณพยาบาลแกะยาออกมาจากซอง ข้างซองเขียนว่ายาคลายเครียด และที่สำคัญวันที่จ่ายยาเป็นวันที่ 10 กรกฎาคม 2545

บ้าไปแล้วนี่มันปี 2565 แล้วนะ!

“เดี๋ยว! เดี๋ยวค่ะ” มารีพยายามดิ้นรน เอียงหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายจะป้อนยา แต่ทำได้ยากมากเมื่อมือทั้งสองข้างถูกมัดไว้

คุณพยาบาลสุดเคร่งครัดจับใบหน้าคนไข้ไว้ด้วยมือเดียว หลังจากนั้นก็กรอกยาเข้าปากอย่างรวดเร็ว

มารีหลับไปถึงแปดชั่วโมงหลังจากถูกป้อนยา ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ดึกมากแล้ว เธอหันมองไปที่โซฟาก็เห็นคุณดาราแม่เลี้ยงนอนคุดคู้เฝ้าเธออยู่ ท่าทางไม่น่าจะสบายตัวเพราะโซฟาตัวนั้นสั้นกว่าขาเธอมาก

มารีจำได้ว่าตั้งแต่แต่งงานเข้ามาผู้หญิงคนนี้ก็ดูแลเธอไม่ต่างจากแม่แท้ ๆ เวลาเธอป่วยก็คอยดูแลป้อนน้ำ ป้อนยา ในขณะที่พ่อต้องทำงานหนัก นั่นทำให้มารีรักแม่เลี้ยงมาก

คนถูกจ้องโดยไม่รู้ตัวงัวเงียตื่นขึ้น “หนูมารี รู้สึกตัวแล้วเหรอ”

แม่เลี้ยงของเธอรีบผุดมาที่เตียงทันทีที่ตื่นขึ้นมาเห็นว่าเด็กสาวจ้องอยู่ ครั้งนี้มารีเรียนรู้ที่จะไม่ร้องเอะอะโวยวาย แต่สะบัดหน้าไปอีกทางจะได้ไม่เห็นใบหน้าอ่อนโยนที่คุ้นเคยนั้น

มาถึงตอนนี้แม้ไม่อยากเชื่อนัก ทว่าเหตุการณ์ทุกอย่างทำให้เธอรู้ว่า เธอย้อนเวลากลับมาอดีตได้!