PROLOGUE

อากาศร้อนอบอ้าวของกรุงเทพมหานครในช่วงบ่ายวันศุกร์ เพียงแค่ก้าวลงจากรถเข้ามาในบริษัท ฝนก็กระหน่ำเทลงมาทันที นั่นทำให้มารีถอนหายใจโล่งอก มองดูสายฝนที่สาดซัดลงมาอย่างไม่ขาดสายนอกอาคาร

วันนี้มารีออกมาเจอเพื่อนสมัยเรียน พอแยกกันก็นึกได้ว่าร้านที่นัดกับเพื่อนอยู่ใกล้ที่ทำงานของสามี จึงแวะซื้อกาแฟเย็น ๆ มาให้เขา โชคดีที่เธอเข้ามาในตึกแล้วฝนจึงเทลงมา ไม่อย่างนั้นกาแฟที่เธอหอบหิ้วมาให้สามีคงพลอยเปียกฝนไปด้วย ร่างเพรียวระหงก้าวฉับ ๆ ออกจากลิฟต์ไปยังห้องทำงานของผู้เป็นสามีด้วยความคุ้นเคย

“คุณมารี” อาทิตย์เลขาคนสนิทของเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา มารีรีบใช้นิ้วชี้จุ๊ปาก แล้วโบกมือห้ามไม่ให้เลขาหน้าห้องส่งเสียงดัง

“พี่ปริญอยู่หรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถาม

“อยู่ครับแต่...” ท่าทางของเขาดูกังวลเล็กน้อย

“มารีแค่จะเอากาแฟมาให้ค่ะ” ร่างผอมบางไม่ได้สังเกตสีหน้า หรือฟังคำคัดค้านของอาทิตย์จนจบ เพราะเธอเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว ซึ่งเขาก็คงกำลังทานข้าวอยู่

สามีของเธอชอบสั่งข้าวมากินในที่ทำงาน เพราะเขาไม่ชอบออกไปข้างนอก ไม่ชอบอากาศร้อน และการจราจรติดขัดบนท้องถนน นั่นทำให้อาทิตย์เองก็ติดนิสัยห่อข้าวมากินที่ทำงานด้วยเช่นกัน มารีส่ายหน้าด้วยความสงสารเลขาหนุ่ม เพราะเขาชอบทำตัวราวกับทำงานอยู่ตลอดเวลา

ทว่ามือของชายหนุ่มที่กำลังจะเคาะประตูห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านายกลับต้องชะงักไป เมื่อพบว่าประตูห้องปิดไม่สนิท ยังไม่ทันที่จะเอ่ยบอกอะไรเจ้าของร่างเล็ก มือเรียวของเธอก็ยื่นมาเปิดประตูออกเสียแล้ว

เจ้าของใบหน้ากลมฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีเป็นรูปสระอิ เพราะนึกภาพออกเลยว่า เมื่อเปิดประตูเข้าไป คงพบสภาพสามีที่กำลังยุ่งอยู่กับกองเอกสาร จนไม่แม้แต่จะสนใจว่านี่เป็นเวลาพักทานข้าวแล้ว แต่ภาพตรงหน้าที่มารีได้เห็นกลับทำเธอชาดิกไปทั้งร่าง ดวงตาเบิกโตอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง เพราะสิ่งที่เห็น...มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดเลย

ร่างสูงกลมกลึงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเขย่งตัวขึ้นหวังประกบริมฝีปากอิ่มเข้ากับริมฝีปากเขา ทว่าปริญกลับกอดเอวรั้งร่างสวยของหญิงสาวตรงหน้าไว้ ริมฝีปากเธอจึงปัดผ่านแก้มเขาแผ่วเบา

“ทำไมคะ” คนสวยหน้านิ่วขึ้นเสียงหงุดหงิด

“เพราะผมอยากเป็นคนเริ่มเอง”

พอพูดจบร่างสูงก็เป็นฝ่ายโน้มคอเข้าหา ประกบริมฝีปากกระด้างเข้าหาริมฝีปากอิ่มของหญิงสาว รวดเร็วจนคนสวยตั้งตัวไม่ทัน มือแกร่งของเขารั้งต้นคอเธอให้แหงนเงยขึ้นรับรสจูบแสนดิบเถื่อน

แม้จะหยาบกระด้างแต่มีนากลับชอบใจ เธอเปิดปากปล่อยให้เขาดูดกลืนความหอมหวาน ด้วยเธอชอบผู้ชายคนนี้ ชอบทุกอย่างที่เป็นเขา ไม่ว่าจะใบหน้าคมเข้ม ดวงตาเรียวรี จมูกโด่งเป็นสันคม และไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ภายนอก ความเฉลียวฉลาดของเขาที่ทำให้บริษัทนี้ผ่านวิกฤตมาได้ มีนาชอบมันทั้งหมด

หญิงสาวคิดถึงขั้นว่าขอเพียงมีปริญ เธอก็เหมือนได้ครอบครองโลกนี้ด้วยสองมือแล้ว ทว่าไฟปรารถนาที่ทั้งสองก่อขึ้น ทำให้ลืมไปเลยว่าตอนนี้ทั้งคู่ยังอยู่ที่บริษัท และนี่เป็นห้องทำงาน แต่คนทั้งสองกลับพลอดรักกันอย่างไม่คิดอายฟ้าดิน ไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่ามีใครบางคนได้มาพบเห็นเรื่องบัดสีเข้าแล้ว หรือต่อให้รู้พวกเขาก็อาจจะไม่สนใจ

ภาพบาดตาทำคนถือกาแฟหมดเรี่ยวแรง มารียกมือสั่นระริกขึ้นปิดปากของตัวเองไว้ แทบไม่อยากเชื่อว่าภาพที่เห็นจะเป็นความจริง แต่พอกะพริบตาไล่น้ำตาที่เอ่อมาขังคลอดวงตากลมโตไว้ ภาพตรงหน้าก็ยังคงชัดเจน

สามีกับพี่สาวของเธอ พวกเขาทำแบบนั้นได้ยังไง จะมีอะไรเสียใจได้มากกว่าการที่ถูกคนที่รักและไว้ใจที่สุดหักหลัง...คงไม่มีอีกแล้ว

“มารี!” เสียงห้าวของคนเป็นสามีเรียกชื่อภรรยาสาวราวละเมอ เมื่อหันมาเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาเห็นฉากวาบหวิวคือใคร

มารีที่ถูกความเสียใจถาโถมใส่รีบหันหลังวิ่งออกจากจุดนั้นทันที มือเรียวกดลิฟต์ปิดเมื่อเห็นร่างสูงของปริญวิ่งตามมา แต่เพราะเขาถูกพี่สาวเธอรั้งไว้ จึงไม่ทันประตูลิฟต์ที่กำลังปิดลง

ร่างบางวิ่งออกมาจากลิฟต์โดยไม่สนใจสายตาของใครต่อใครที่มองมา บางทีคนในบริษัทนี้อาจจะรู้เรื่องราวฉาวโฉ่ของคนทั้งคู่หมดแล้ว คงมีแต่เธอเท่านั้นที่เป็นคนโง่ให้สามีสวมเขา

เมื่อมาถึงรถที่จอดไว้หน้าบริษัทเธอก็ขับออกไปทันทีทั้งที่น้ำตายังไหลกลบหน้า หญิงสาวไม่รู้ว่าควรจะไปไหน ไม่รู้ว่าจะไปหาใคร เพราะเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อเธอเสียไปแล้ว พี่สาวกับแม่เลี้ยงที่เธอคิดมาตลอดว่าเป็นครอบครัวก็ไม่ใช่ แม้แต่สามีก็ไม่ใช่ครอบครัวอีกต่อไป เธอไม่เหลือใครอีกแล้วบนโลกใบนี้

ขณะนี้ฝนยังคงตกลงมาอย่างหนัก บดบังวิสัยทัศน์บนท้องถนนไปกว่าครึ่ง เธอจึงขับรถด้วยความเร็วต่ำ มารีขับรถอย่างไร้ทิศทางมาเกือบสิบนาที โดยไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของตัวเองคือที่ไหน เธอปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่แบบนั้น

“ฮึก...ฮือ” คนเสียใจปล่อยโฮออกมาดัง ๆ ให้สมกับความเจ็บปวดที่ได้รับ ใบหน้าซีดขาวไร้เครื่องสำอางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาที่รินไหลลงมาไม่หยุด ตอนนี้เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เพราะไม่รู้จะมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโลกที่โหดร้ายใบนี้ไปทำไม

ทันใดนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมีรถบรรทุกคันหนึ่งที่ขับสวนเลนพุ่งตรงมาทางรถยนต์ของมารีอย่างไม่คิดลดความเร็วลงสักนิด เสี้ยวลมหายใจตื่นตะลึงนั้นก็เกิดเสียงดังโครมใหญ่

มารีหลับตาลงยอมรับชะตากรรม เมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไปอยู่กับพ่อเสียที เธอคิดถึงพ่อเหลือเกิน ในที่สุดพ่อก็มารับเธอไปจากโลกมนุษย์ที่โหดร้ายใบนี้แล้ว