บทที่ 3 ทะเลาะ

รถเก๋ง BMW สีดำมันวาวจอดเทียบหน้าคอนโดหรู แต่คนในรถที่นั่งข้างคนขับยังนั่งหน้านิ่งไม่ยอมลง ภูมินทร์ดึงเบรคมือขึ้นแล้วหันมาพูดกับชายหนุ่มข้างกาย

" ถึงแล้วครับพี่เชน มินไม่ขึ้นไปส่งนะครับเดี๋ยวต้องไปส่งขวัญที่บ้านอีก จะค่ำแล้วเดี๋ยวแม่ขวัญจะรอทานข้าวน่ะ "

ราเชนทร์ได้ยินก็ถอนหายใจพรืด หันมามองหน้าจอมขวัญที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยสายตาเย็นชาและเปลี่ยนเป็นแววตาตัดพ้อเมื่อมองกลับมาที่ภูมินทร์

" เมื่อไหร่ที่เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันเพียงลำพังสองคนบ้างฮะมิน เราไม่เคยมีความเป็นส่วนตัวเลย พี่อยากคุยเรื่องนี้กับมินนานแล้ว ขึ้นไปคุยกับพี่สัก 10 นาทีจะได้ไหม "

ราเชนทร์พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในคอนโดโดยไม่รอคำตอบจากภูมินทร์

" เอ่อ ขวัญ มินขอเวลาสัก 10 นาทีนะ ขวัญรอในรถได้ไหมเดี๋ยวมินกลับมา "

เขาหันมาถามหล่อนด้วยความเกรงใจแต่สายตาก็มองตามหลังชายคนรักไปด้วยแววตาร้อนรน

" ก็ได้ๆ เห้อ "

จอมขวัญมองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาแสดงออกถึงความเข้าใจ และเหนื่อยใจแทนกับความสัมพันธ์ที่ต้องพยายามรักษาไว้ภายใต้การปกปิดที่แสนจะอึดอัด

" ขอบใจนะเพื่อนรัก "

ภูมินทร์ยิ้มให้หล่อนแล้วรีบร้อนลงจากรถตามราเชนทร์ขึ้นไปบนห้องพักในคอนโด

" ก๊อก ๆ ๆ "

สิ้นเสียงเคาะประตูของภูมินทร์ประตูห้องก็เปิดออกแทบจะทันทีราวกับว่าเจ้าของห้องรู้ว่ายังไงเขาก็ต้องตามมา

มือเรียวของราเชนทร์ดึงตัวของภูมินทร์เข้ามากอดแน่น แน่นจนเขารู้สึกอึดอัดแปลกๆ

" พี่เชนมีอะไรจะคุยครับ เป็นอะไรรึเปล่ากอดมินซะแน่นเชียวเนี่ย " ภูมินทร์ถามยิ้มๆ แต่คนถูกถามสีหน้าเครียดขึ้นทันที

" มินย้ายมาอยู่ด้วยกันกับพี่ได้มั้ย พี่อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับมินอย่างเปิดเผย ไปไหนมาไหนด้วยกันโดยไม่ต้องมีคนอื่น พี่อึดอัดมานานแล้วนะ "

ราเชนทร์คลายอ้อมกอดของเขาออกแต่ยังคงเลื่อนมือลงไปโอบอยู่ที่เอวสอบของภูมินทร์ไว้หลวมๆ ก้มหน้าลงไปจ้องตาคนตัวเล็กกว่าอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ

" โธ่ พี่เชนครับมินก็อยากทำอย่างนั้นใจจะขาด แต่พี่ก็รู้นี่ครับว่าพ่อกับแม่มินท่านไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ ท่านหัวโบราณมาก อีกอย่างพ่อก็เคยระแคะระคายเรื่องของเรามาแล้วด้วยยังดีที่มินอ้างว่าคบยัยขวัญเป็นแฟน ไม่งั้นคงบ้านแตกลามมาถึงพี่เชนแน่เลย " พอได้ฟังคำอธิบายของชายคนรัก ราเชนทร์ก็อารมณ์หงุดหงิดขึ้นทันที สองแขนที่โอบเอวภูมินทร์อยู่ตกลงข้างลำตัว เขาเดินถอยออกไปสองสามก้าวแล้วหันหลังให้

" พี่เบื่อที่ต้องมีบุคคลที่สามอยู่ตลอดเวลาที่คบกันมาจะสามปีอยู่แล้ว ไม่เคยที่จะได้ใช้เวลาร่วมกันลำพังสองคนเลย เปิดเผยก็ไม่ได้ รู้มั้ยพี่อยากจับมือกันเดินบ้างเดินโอบไหล่กันบ้าง แต่มินก็ทำไม่ได้ จะอยู่กันแบบอึดอัดแบบนี้เพื่ออะไร "

" พี่เชนมินขอโทษ แต่มินรักพี่เชนมากนะ พี่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง "

" หมายความว่าพี่จะหมดความอดทนแล้วน่ะสิมิน แล้วอย่าคิดว่าพี่ดูไม่ออกนะ ว่ายัยขวัญน่ะคิดอะไรกับมิน พี่ไม่ได้โง่นะ "

" แต่ขวัญเค้าก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ขวัญเป็นเพื่อนรักของมินนะครับพี่เชน มินไม่ได้คิดอะไรกับขวัญเกินเพื่อนเลย ก็เพราะมีขวัญไงเราถึงได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน "

ภูมินทร์พยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เดินเข้าไปกอดเอวหนาของราเชนทร์เอาหน้าแนบซบไปกับแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างรักใคร่

" มินไม่คิดแต่ขวัญคิด พี่รู้และบางทีพี่ก็อดสงสารขวัญไม่ได้ ถ้าหากเป็นพี่จะรู้สึกเจ็บแค่ไหนที่มาหลงรักคนที่ไม่มีทางรักตัวเองได้แบบนี้ " เขาแกะมือภููมินทร์ออกจากเอวเขา และหันหน้ามาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

" พี่อยากใช้ชีวิตอยู่กับมินโดยที่ไม่ต้องแอบซ่อน ถ้าเป็นอยู่แบบนี้คงไม่มีทางมีวันนั้นได้ และถ้าจะให้พี่ทนอยู่กับความสัมพันธ์แบบนี้ตลอดไปพี่ว่ามันไม่แฟร์สำหรับพี่เลยมิน พี่อยากเปิดโอกาสให้ตัวเองมีคนอื่นที่สามารถที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้แบบเปิดเผย ถ้ามินให้พี่ไม่ได้ เราก็เลิกเป็นแฟนกันเถอะ ลดสถานะลงมาเป็นแค่พี่น้องกันจะดีกว่า "

ภูมินทร์ยืนตะลึงจนตัวชาเมื่อได้ยินคำบอกเลิกของราเชนทร์ เขามองหน้าชายคนรักด้วยตาที่พร่าไปด้วยม่านน้ำตาที่ไหลรินลงมาเป็นสาย

" ไม่นะพี่เชน มินไม่ยอมทำไมพี่เชนอยู่ ๆ มาบอกเลิก มินแบบนี้ ทั้งไปที่เราก็เคยมีความสุขกันดีแบบนี้มานาน มันต้องมีอะไร พี่มีคนอื่นใช่มั้ย "

ภูมินทร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความเสียใจ เขายื่นมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือของราเชนทร์มาพยายามจะเปิดดูข้อมูลในไลน์ แต่ก็เปิดรหัสหน้าจอล็อคไม่ได้ เพราะราเชนทร์เปลี่ยนรหัสใหม่

" ต้องใช่แน่ๆ พี่เชนเปลี่ยนรหัสทำไม เปิดให้มินดูเดี๋ยวนี้นะ " ราเชนทร์ยื้อแย่งมือถือคืนมาด้วยสีหน้าเย็นชา

" มันไม่มีอะไร นี่มันพื้นที่ส่วนตัวของพี่ที่มินไม่ควร ก้าวก่าย ถ้ามินให้พี่อย่างที่ขอไม่ได้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคบกันต่อไป "

" มันต้องมีสิ พี่เชนถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ แล้วถ้ามิน พยายามทำให้เราได้อยู่ด้วยกันเป็นส่วนตัวจริง ๆ ล่ะ พี่ยังจะเลิกกับมินไหม " ภูมินทร์ถามคำถามออกไปและจ้องหน้าราเชนทร์นิ่งเพื่อรอคำตอบ

ราเชนทร์ถอนหายใจหนักหน่วง เขามีใครบางคนที่น่าสนใจเข้ามาใหม่จริง แต่เขาก็ยังไม่ได้ให้ความรู้สึกอะไรกับคนๆนั้นมากนัก เขารักภูมินทร์ด้วยใจจริง แต่มันอึดอัดที่ต้องแอบซ่อนตลอดมา

“ ถ้ามินทำให้เราได้อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องแอบซ่อนได้ พี่ก็จะไม่เลิกกับมิน แต่มินจะทำได้รึ ไหนจะทางบ้านที่ตั้งความหวังกับลูกชายคนเดียวของตระกูลขนาดนี้ ถ้าเกิดโดนตัดออกจากกองมรดกอย่างที่พ่อของมินขู่ไว้จริงๆล่ะ มินจะรับได้รึ "

ราเชนทร์พูดกับภูมินทร์อย่างรู้สึกหมดความหวัง ไม่เชื่อว่าภูมินทร์จะทำตามที่พูดได้

" มินทำได้ มินจะหาทางทำทุกวิธีที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน ขอเพียงพี่เชนอย่าทิ้งมินไปก็พอ "

ภูมินทร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ราเชนทร์ยกมือเรียวขึ้นกรีดซับน้ำตาบนแก้มของภูมินทร์อย่างอ่อนโยนแล้วถอนใจ ดึงร่างสูงของคนรักเพศเดียวกันเข้ามากอดไว้และจูบที่หน้าผากของเขาแผ่วเบา

" ถ้ามินทำได้ พี่ก็จะรอครับ ที่รัก "