บทที่ 4 เพื่อนรัก รักเพื่อน

จอมขวัญนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือฆ่าเวลาระหว่างรอภูมินทร์อยู่ในรถ สักพักก็เห็นร่างสูงของเพื่อนชายเดินกลับมา

เขาเปิดประตูรถเข้ามานั่งและปิดประตูเสียงดังปังใหญ่จนหล่อนสะดุ้ง ก่อนจะทิ้งตัวเอนกายพิงเบาะและถอนหายใจหนักหน่วง สายตาหม่นหมองไม่แพ้กับใบหน้าที่เหม่อมองออกไปหน้ารถ

" แกเป็นอะไรวะมิน ปิดประตูแรงซะจนขวัญตกใจหมดเลยเนี่ย " หล่อนถามออกไป คนถูกตั้งคำถามไม่ตอบเอามือลูบใบหน้าที่หล่อเหลาและใช้ปลายนิ้วเรียวยาวคลึงไปที่หัวคิ้วเข้มเบาๆ แล้วสะบัดหน้าไปมา สักครู่ก็ฝืนยิ้มบางๆ ออกมา

" เอาไว้เดี๋ยวจะคุยให้ฟังก็แล้วกัน กลับบ้านก่อนดีกว่าป่านนี้น้ารสรอทานข้าวแย่แล้วล่ะ "

เขาหันมาพูดตัดบทเพราะยังไม่อยากบอกอะไรจอมขวัญในตอนนี้ เขากำลังสับสนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี เอาไว้คิดออกค่อยบอกหล่อนก็แล้วกัน

" ขวัญโทรไปบอกแม่แล้วล่ะ แม่จะได้ไม่เป็นห่วง เออ แม่บอกว่าทำไข่พะโล้ไว้ให้มินด้วยนะ "

หล่อนบอกและหันไปยิ้มให้กับภูมินทร์อย่างอ่อนโยน นัยน์ตาโตของหล่อนเป็นประกายจนภูมินทร์ต้องยิ้มตอบหล่อนอย่างอดใจไม่ได้

" น้ารสนี่ รู้ใจมินอีกแล้วน่ารักที่สุด "

เขากล่าวก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกจากคอนโดที่ราเชนทร์พักอยู่เพื่อตรงไปยังบ้านของจอมขวัญ

จอมขวัญเป็นผู้หญิงสวยหวานรูปร่างดี เอวเล็กสะโพกผายมีหน้าอกหน้าใจที่ไม่ได้เล็กเลย แต่ก็ไม่ใหญ่โตจนเกินงาม เรียกว่าเป็นหุ่นที่ผู้ชายทุกคนต้องมองตามแล้วเหลียวหลังเลยนั่นแหละ

แต่นิสัยและบุคลิกนั้นไม่ได้หวานเหมือนกับหน้าตาเลย หล่อนเป็นคนเข้มแข็งปากกล้า ไม่ยอมคน ตอนเรียนอนุบาลหรือประถมหล่อนจะเป็นคนปกป้องภูมินทร์เสมอ

ด้วยความที่เขาเป็นคนอ่อนโยนไม่สู้คน บ้านรวยพกเงินไปโรงเรียนเยอะกว่าเพื่อนคนอื่นๆ จึงโดนกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่เกเรในชั้นเรียนข่มเหงรังแกอยู่บ่อยๆ

" เฮ้ย ไอ้มินมึงนี่เป็นผู้ชายรึผู้หญิงวะ อ่อนปวกเปียกขนาดนี้เกาะแต่กระโปรงอีขวัญอยู่นั่นแหล่ะ ไหนแล้ววันนี้เอาตังมาเท่าไหร่ พวกกูหิวขนมแล้วนะ อย่าให้รอนานเดี๋ยวจะโดนรุมแบบเมื่อวานอีก จะเอามั้ยฮะ "

เสียงโจ้เด็กชายวัย 10 ขวบที่เป็นหัวโจกของกลุ่มเด็กชาย4-5 คนที่ยืนคุมเชิงอยู่ข้างหลังดังขึ้นช่วงพักกลางวัน

" วันนี้เราเอามา 100 เดียวเอง เราจะเอาไปซื้อข้าวกินกับขวัญน่ะ คงไม่มีให้เธอหรอกโจ้ "

ภูมินทร์จะเอาเงินมาเผื่อซื้อข้าวกลางวันให้จอมขวัญกินด้วยเสมอ เพราะรู้ว่าบ้านของหล่อนค่อนข้างขัดสนจึงต้องประหยัดกระเหม็ดกระแหม่

หล่อนต้องห่อข้าวไปกินตอนกลางวันเพราะประหยัดเงินช่วยแม่ แถมเงินค่าขนมก็แทบไม่มี แค่ได้เรียนหล่อนก็คิดว่าเป็นบุญหัวที่สุดแล้ว

" เฮ้ย อย่ามาพูดมาก อีขวัญมันก็ห่อข้าวมากินจะเอาเงินไปซื้อข้าวให้มันทำไมอีก เอามา 50 ไม่งั้นมึงโดนดีแน่ "

โจ้เข้ามากระชากคอเสื้อของมิน และสั่งให้ลูกกระจ๊อกข้างหลังมาค้นล้วงเงินในกระเป๋ากางเกงของภูมินทร์ออกมา

" นี่100 หนึ่งว่ะโจ้ "

เด่นเพื่อนร่วมแก๊งของโจ้ชูเงินแบงค์ร้อยของภูมินทร์หราด้วยรอยยิ้มสะใจ

" พวกมึงทำอะไรมินน่ะ เอาตังค์คืนมินเดี๋ยวนี้นะ "

เสียงใสๆของเด็กหญิงวัย 10 ขวบดังขึ้นก่อนที่ตัวหล่อนจะเดินเข้าไปแทรกกลางวง แล้วกระชากเอาเงินแบงค์ร้อยคืนกลับมาจากมือของเด่น

" อีขวัญมึงอีกแล้ว เอาตังค์กูคืนมา มึงนี่เสือกตลอดทุกเรื่องสิน่า "

" ไม่คืน ไหนเงินมึงนี่มันเงินของมิน มันจะเอาไว้ซื้อข้าว ไอ้พวกหมาหมู่ "

โจ้ได้ยินถ้อยคำด่าทอฉอด ๆ จากปากน้อย ๆ จิ้มลิ้มนั่นก็เดือดดาลขึ้นทันที กำหมัดขึ้นแน่น

" อีขวัญกูเห็นมึงเป็นผู้หญิงนะ ทำไมมึงต้องคอยปกป้องไอ้ตุ๊ดนี่ตลอดเลยวะ หรือว่ามึงชอบมัน ฮ่าๆๆๆ "

สิ้นคำพูดเสียดสีของโจ้ เด็กแก๊งนรกก็พากันหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน

" พลั๊ว พลั่ก ตุ๊บตั๊บ! "

หมัดน้อยๆ แต่เน้นๆ ของจอมขวัญ เหวี่ยงไปบนใบหน้าของโจ้ครึ่งปากครึ่งจมูกพอดิบพอดี จนคนยืนหัวเราะอยู่ร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น จอมขวัญในวัยเด็กตามไปเอาเท้าเตะประเคนไปที่สะโพกของโจ้อีกป๊าบหนึ่งสุดแรง จนเจ้าเด็กอันธพาลร้องเสียงลั่น เสียมาดผู้นำแก๊งเด็กแสบไปเลยทีเดียว

" มินไม่ใช่ตุ๊ด มันแค่เป็นคนเรียบร้อยไม่สู้คนไม่ใช่อันธพาลแบบพวกมึง ผู้ดีอ่ะมึงรู้จักไหมไอ้โจ้ ถ้ากูได้ยินมึงเรียกมินว่าตุ๊ดอีกกูจะเตะให้ไข่มึงแตกเลยคอยดูสิ "

จอมขวัญลงไปนั่งยองพูดข้างๆร่างของโจ้ที่ยังกองอยู่ที่พื้น พวกเด็กแสบลูกน้อง3-4 คนถอยกรูดออกไป เพราะเคยรู้ รสหมัดรสเท้าของจอมขวัญมาแล้วทั้งนั้น

" โธ่ นี่กูแค่ไม่อยากรังแกผู้หญิงหรอกนะอีขวัญ "

โจ้พูดแก้หน้าให้ตัวเองก่อนจะรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นและวิ่งออกไป เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นบ่อยๆ และจอมขวัญจะคอยอยู่ข้างภูมินทร์เสมอ

จนโตขึ้นเป็นหนุ่มสาว ความรู้สึกนั้นมันสะสมพัฒนาขึ้นในใจของจอมขวัญ เป็นความรัก แต่หากว่าภูมินทร์นั้นก็รักหล่อนเช่นกัน แต่มันเป็นความรักแบบมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน รสนิยมทางเพศของเขา ไม่ใช่ผู้หญิง เขาไม่เคยคบผู้หญิงเลย นอกจากจอมขวัญคนเดียว หล่อนก็ไม่เคยมองผู้ชายคนอื่นเลยเช่นกัน

นึกถึงเรื่องในวัยเด็กทำให้ภูมินทร์ยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ จนคนนั่งข้างๆหันไปมองอย่างสงสัย

" ขำอะไรรึมิน "

" เปล่าๆ ขวัญ ถ้าเรารักกันได้จริงๆ คงจะดีสินะ "

เขาพูดขึ้นลอยๆ เป็นคำพูดที่ทำให้หล่อนนิ่งอึ้งไป เพราะหล่อนน่ะรักเขาจริงๆ แต่เขานั่นแหละที่ไม่เคยมองเห็นความรักของหล่อนเลย

แต่การได้อยู่ใกล้ชิดคนที่ตัวเองรักทุุกวันแบบนี้ ถึงจะเจ็บอยู่บ้างที่เขามีราเชนทร์เข้ามา หล่อนก็พอใจและสุขใจแล้ว

" ขวัญจะรอวันที่มินหันมานะ ถึงแม้มันจะนานตลอดชีวิตก็เถอะ " หล่อนพูดเบาจนภูมินทร์ได้ยินไม่ถนัด

" อะไรนะ "

" เปล่าๆ จะถึงแล้ว ท้องขวัญร้องแล้วเนี่ย "

หล่อนเฉไฉไปพูดเรื่องอื่น ภูมินทร์หันมามองที่ท้องของจอมขวัญพร้อมทั้งยิ้มกว้างเอามือมาขยี้ผมบนหน้าผากหล่อนเล่นอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

" ไอ้ตะกละเอ้ย " แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะไปด้วยกัน.......