บทที่ 2 หนังหน้าไฟ

จอมขวัญนั่งจ้องตาแป๋วไปที่จอภาพยนตร์ขนาดใหญ่ในโรงภาพยนตร์อย่างใจจดใจจ่อด้วยความสนใจ ในมือถือถ้วย ป๊อบคอร์นและอีกมือก็หยิบป๊อบคอร์นใส่ปากเคี้ยวอย่างเพลิดเพลิน

ผิดกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย รายนั้นเอามือปิดตาหลับตาปี๋ภายใต้ฝ่ามือของตน ภูมินทร์เอนกายไปซบไหล่ราเชนทร์ที่นั่งเก้าอี้ถัดมาด้วยความกลัวผีแม่ชีในหนัง ราวกับว่าผีตนนั้นจะกระโดดออกมาจ๊ะเอ๋เขาต่อหน้ายังไงยังงั้น

" ว้าย! น่ากลัวจังพี่เชน ผีมันไปรึยังมินกลัว "

ภูมินทร์ร้องถามราเชนทร์เบาๆภายใต้ฝ่ามือที่ยังปิดตาตัวเองอยู่ จอมขวัญได้ยินเข้าก็ทำหน้าเบ้ กลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ

" ยังเลยครับ อย่าเพิ่งลืมตานะมันกำลังหลอกพวกแม่ชีในโบสถ์อยู่ "

ราเชนทร์ก้มลงไปกระซิบข้างใบหูของภูมินทร์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และยื่นมือไปกุมมือของเขาไว้ให้รู้สึกอุ่นใจและคลายความหวาดกลัวลง

" ผีมันอยู่ข้างหลังแกอ่ะมิน อื้ยยย "

จอมขวัญอดที่จะแหย่ภูมินทร์ไม่ได้ เพราะรู้สึกหมั่นไส้เหม็นความรักขึ้นมาทันที

" จริงรึแก โอ๊ย ไม่เอาแล้วมินจะออกไปรอข้างนอกนะขวัญ พี่เชน "

ราเชนทร์หันไปมองหน้าจอมขวัญอย่างรู้ทัน ในความมืดสลัวในโรงภาพยนตร์ จอมขวัญสะบัดหน้าพรืดหันไปดูหนังต่อทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้อิโหน่อิเหน่อะไร

" ไม่มีหรอกครับมิน ผีมันไม่มีตัวตนหรอกนั่นมันในหนัง พี่อยู่ข้างๆนี่ไงมินไม่ต้องกลัวนะ "

ราเชนทร์ยกท่อนแขนกำยำขึ้นโอบไหล่ภูมินทร์และลูบต้นแขนเขาแผ่วเบาเพื่อปลอบประโลม ทำให้แขนของราเชนทร์ไปโดนไหล่ของจอมขวัญโดยไม่ได้ตั้งใจ

หล่อนหันมามองภาพบาดตานั้น ด้วยความรู้สึกเซ็งในอารมณ์ ภูมินทร์หลับตาพริ้มซุกอยู่ในอกของราเชนทร์อย่างมีความสุข หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ เกิดอาการเบื่อไม่อยากดูหนังต่อซะอย่างนั้น

" ผีมันไปแล้วมิน มีแต่แกนั่นแหละจะเข้าสิงพี่เชนได้อยู่แล้ว "

ภูมินทร์ยังไม่เอามือออกจากใบหน้าหล่อของเขาแต่ก็กางนิ้วเรียวยาวออกและมองลอดระหว่างช่องนิ้วมือออกมองดูหน้าจอหนัง เมื่อเห็นว่าไม่มีฉากที่มีผีน่ากลัวเขาจึงเอามือที่ ปิดหน้าลงและยิ้มเจื่อนๆ อายๆ ให้กับราเชนทร์กับจอมขวัญ

" ก็มินบอกแล้วนี่ว่ากลัว ขวัญก็ขู่จะให้มินมาดูด้วย จนได้ ” เขาหันมาบ่นกับจอมขวัญ

" งั้นไม่ดูแล้ว ขวัญเบื่ออยากกลับบ้านแล้วล่ะ "

จอมขวัญตัดบทดื้อๆ ราเชนทร์ได้ยินก็ถามขึ้นทันที

" อ้าว ไหนบอกอยากดูนักอยากดูหนา นี่ดูไม่ทันจบเลยจะกลับซะแล้ว " หล่อนหันไปมองหน้าคนถามด้วยสายตา เย็นชา

" ก็ถ้าขืนดูจนจบ มินคงได้หลับคาอกพี่เชนนั่นแหละ ไม่เคยลืมหูลืมตาเลยนะแก "

หล่อนหันมาแขวะภูมินทร์อีกตามเคย คนโดนแขวะยิ้มเจื่อนๆเขินๆ ในหน้า

" แกก็ว่าไปยัยขวัญ งั้นกลับก็ได้นี่ก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวแม่ขวัญจะเป็นห่วง "

ภูมินทร์กล่าวขึ้น จอมขวัญนั้นใช้ชีวิตอยู่กับแม่ซึ่งป่วยเป็นโรคหัวใจโตเพียงสองคน หล่อนต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆในครอบครัวตั้งแต่พ่อเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ซ้ำร้ายแม่ก็มาป่วยเป็นโรคหัวใจ

ภูมินทร์เห็นใจหล่อนจึงให้มาทำงานที่ร้านขายวัสดุก่อสร้างและเฟอร์นิเจอร์ของครอบครัวเขา ซึ่งมีสองสาขาพ่อกับแม่ของภูมินทร์คุมอยู่ที่สาขาใหญ่ในตัวจังหวัด ส่วนภูมินทร์แยกออกมาเปิดสาขาย่อยในตัวอำเภอ แต่ก็อยู่ในจังหวัดเดียวกัน

เขาจึงให้จอมขวัญมาช่วยงานเป็นเลขาให้เขา ซึ่งพ่อกับแม่เขาก็ยินดีและรักใคร่เอ็นดูจอมขวัญเช่นกัน เพราะรู้จักและเป็นเพื่อนสนิทกับภูมินทร์มาตั้งแต่สมัยเรียน และเข้าใจว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกัน

จอมขวัญเช่าบ้านอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน เพื่อที่เวลาพักกลางวันจะได้กลับไปทานข้าวที่บ้านและดูแลแม่ไปด้วย

ครอบครัวของภูมินทร์นั้นคุณดิเรก พ่อของเขาเป็นคนเข้มงวดมาก และแอนตี้สุดๆเกี่ยวกับเรื่องเพศที่สาม เคยมีข่าวของภูมินทร์แว่วเข้าหูของคุณดิเรกมาแล้วและเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต จนเขาต้องอ้างว่าเขาคบอยู่กับจอมขวัญ คุณดิเรกจึงคลายความสงสัยลงไปบ้าง

เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ดูหนังต่อจนจบ และจะกลับบ้านทั้งสามจึงออกจากโรงหนังเดินไปขึ้นรถของภูมินทร์ที่ ลานจอดรถในห้างสรรพสินค้า

" เดี๋ยวไปส่งพี่เชนที่คอนโดก่อนแล้วเราค่อยกลับนะขวัญ จะได้แวะซื้อกับข้าวไปฝากน้ารสด้วย "

ภูมินทร์กล่าว เขามีความเอื้ออาทรกับแม่และจอมขวัญเสมอตลอดมา ไม่แปลกที่จอมขวัญจะหลงรักเขาเข้าเต็มหัวใจ ทั้งหล่อ ทั้งรวย จิตใจดี สุภาพอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษที่สาวๆทุกคนใฝ่หา แต่เป็นเกย์นี่สิ คือสิ่งที่ไม่มีใครรู้

สาว ๆทุกคนต่างอิจฉาจอมขวัญที่ได้ครอบครอบใจภูมินทร์ แต่เปล่าเลย หล่อนเป็นเพียงหนังหน้าไฟที่เขาเรียกว่าเพื่อนสุดที่รักของเขาก็เท่านั้นเอง ...