บทที่ 1 ฉันมาทำอะไรที่นี่

หญิงสาวร่างเล็กนามว่า จอมขวัญ พงษ์พิพัฒน์ นั่ง ชันเข่าอยู่บนโซฟาหน้าทีวีในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง หล่อนยกสองมือมาปิดใบหูทั้งสองข้างเอาไว้หลับตาปี๋เหมือนไม่อยากรับรู้หรือได้ยินอะไร แต่มันก็ยังคงได้ยินอยู่ดี

" อื้มมม อาาา ดีจังครับพี่เชน "

" แบบนี้ชอบไหมครับมิน "

" ชอบครับพี่เชน แรงๆ โอยยย อย่างนั้น มินไม่ไหวแล้ว ซี๊ดดด "

เสียงครางประสานกันระหว่างสองหนุ่มที่อยู่ภายในห้องนอนที่มีเพียงผนังห้องกั้นอยู่แต่มันไม่อาจยับยั้งเสียงนั้นไว้ได้ จอมขวัญปิดหูส่ายหน้าไปมา

" โอ๊ย นี่เรามาทำอะไรที่นี่เนี่ย มันเวรกรรมอะไรของฉันที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ "

หล่อนสบถออกมาพึมพำกับตัวเอง ภาวนาให้มันเสร็จๆไปเสียทีจะได้ไหม ให้มันผ่านไปเสียที

เหมือนคำภาวนาของเธอจะได้ผล เสียงครางในห้องนอนเงียบลง หล่อนจึงลืมตากลมโตใสแป๋วของหล่อนขึ้นและเอามือที่ปิดหูอยู่ลง ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเสียงดัง

" เห้อ "

หล่อนเอนกายพิงพนักโซฟาเหยียดท่อนขายาวเรียวยืดออกไปอย่างเมื่อยขบเพราะนั่งชั่นเข่าอยู่เป็นนาน

" เป็นอะไรยัยขวัญ ถอนหายใจซะดังเลย "

เสียงภูมินทร์ดังขึ้นร่างสูงของเขายืนเปลือยอกกว้างอยู่ข้างประตู ท่อนล่างสวมเพียงกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้มหลวมๆ เกาะอยู่ตรงสะโพกสอบมองเห็นแนวขนรำไรจากแผงอกลงมาหน้าท้องที่มีซิกซ์แพ็คและลงไปในกางเกง ดูเซ็กซี่มีเสน่ห์เหลือร้าย

แต่หากว่าเสน่ห์ที่ผู้หญิงหลายคนหลงใหล เขาไม่เคยสนใจ ภูมินทร์ กลับมีรสนิยมรักเพศเดียวกันกับเขา ซึ่งไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจาก จอมขวัญ กับ ราเชนทร์ แฟนหนุ่มของเขาเท่านั้น

" แกลองมาเป็นฉันดูไหมล่ะมิน เป็นหนังหน้าไฟ เป็นไม้กันหมา หรือไม่รู้เป็นตัวห่าอะไรให้แกก็ไม่รู้เนี่ย "

จอมขวัญพูดใส่หน้าคนที่ยืนกอดอกพิงขอบประตูอยู่ด้วยอารมณ์หงุดหงิด จนคนยืนฟังหน้าเจื่อนลงอย่างรู้สึกผิด

" ขวัญ มินขอโทษ ก็ถ้าไม่มีแกมาด้วยพ่อกับแม่ก็จะสงสัยเรื่องของพี่เชนได้ แกเป็นเพื่อนสุดที่รักของฉันไง ฉันไม่ได้คิดว่าแกเป็นอะไรอย่างที่แกพูดมาเลยนะ "

ภูมินทร์เดินเข้าไปนั่งข้างๆและโอบไหล่บอบบางของจอมขวัญไว้หลวมๆ มือเรียวยาวของเขาลูบศีรษะของหล่อนไปมาอย่างปลอบประโลม มันเป็นการกระทำที่เขาชอบทำกับหล่อนเสมอโดยที่ตัวเขาเองไม่คิดอะไรเกินเลยกับหล่อนนอกจากคำว่าเพื่อน

แต่ทว่ามันไม่ใช่กับจอมขวัญ หล่อนใจอ่อนยวบลงเมื่อเขาโอบกอดชิดใกล้ ต่อให้ภูมินทร์ไม่คิดอะไร แต่หล่อนคิดและคิดมานานแล้วด้วย หล่อนหลงรักภูมินทร์เพื่อนรักมานาน ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเกย์ให้กลับมาเป็นชายแท้ แต่หล่อนก็ไม่อาจเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นได้เลย

" เป็นอะไรกัน ขวัญงอแงอะไรอีกรึ หืม "

เสียงทุ้มนุ่มหูของชายร่างสูงกำยำดังขึ้น ราเชนทร์ อยู่ในกางเกงยีนเข้ารูปสีน้ำเงินเข็มเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนเก็บชายเข้าในกางเกงยีนดูสมาร์ท

จอมขวัญหันขวับไปมองค้อนเจ้าของเสียงทันที

" ใครงอแง พี่เชนอย่ามาว่าขวัญนะ ก็แค่รำคาญเสียงน่ะ จะดังอะไรกันนักกันหนา เห็นใจคนนั่งรอหัวโด่อยู่ตรงนี้มั่งก็ได้นะ ฝากไว้ให้คิด "

หล่อนแหวเข้าใส่ราเชนทร์อย่างไม่เกรงใจ หล่อนมานั่งรอให้ทั้งคู่มีความสุขกันแบบนี้มาตั้งสองปีแล้ว ยังเคยถามตัวเองว่า นี่หล่อนทนได้ยังไงกันนะ

" ก็ถ้าไม่อยากนั่งรอ จะมาร่วมแจมด้วยพี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ ยินดี "

ราเชนทร์ตอบกลับจอมขวัญยิ้มๆ เขาชอบแหย่ให้หล่อนอารมณ์ขึ้นเสมอ ไม่ใช่เพราะเขาเกลียดจอมขวัญเขาเห็นใจและชอบหล่อนเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่เขาคิดว่า เวลาหล่อนโมโหแล้วตาโตหน้าแดงมันดูน่ารักดีในสายตาเขาก็เท่านั้น

" พี่เชน พอเถอะครับดูสิยัยขวัญเลือดขึ้นหน้าแล้วเนี่ย "

ภูมินทร์เห็นท่าไม่ดี จึงรีบห้ามทัพเอาไว้ก่อน

" พี่เชนพูดมาได้ไงเนี่ย คนบ้า บัดสีบัดเถลิง ทีหลังขวัญจะไม่มาเป็นไม้กันหมาให้อีกแล้ว คอยดูสิ "

หล่อนผุดขึ้นยืนเดินมาเชิดหน้าขึ้น พูดใส่หน้าราเชนทร์อย่างไม่ลดลาวาศอก

ราเชนทร์ยิ้มจนตาหยี ใบหน้าหล่อเหลาระบายไปด้วยความขบขันที่การยั่วยุของเขาได้ผล

" โอ๋ๆๆ ไม่โกรธน๊าคนดี๊ คนดี พี่ก็ล้อเล่นไปงั้นเอง ขอโทษนะครับน้องขวัญคนสวยเลิศในปฐพี "

เขายกมือใหญ่ขึ้นจับไหล่ทั้งสองของคนตัวเล็กไว้แล้วลูบท่อนแขนหล่อนแผ่วเบาเพื่อปลอบให้หล่อนอารมณ์เย็นลง

จอมขวัญสะบัดหน้าพรืดยืนกอดอกหันหลังให้ทันที

" พี่ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังขวัญหรอกค่ะ "

ภูมินทร์ถอนหายใจหนักหน่วง ยกมือขึ้นกุมขมับทันที

ส่วนราเชนทร์ยังคงยิ้มกริ่มที่เห็นจอมขวัญยังคงงอนเขาอยู่

" ก็เวลาหนูขวัญโกรธเนี่ยมันน่ารักดีนี่นา พี่ชอบ ฮ่าๆๆ "

" พี่เชนโรคจิต "

จอมขวัญเริ่มเสียงดังขึ้นอีก จนภูมินทร์มองหน้าราเชนทร์ตาเขียวปั๊ด

" พอเถอะพี่เชน มินว่าเดี๋ยวนางได้แจกยันต์ห้าแถวให้จนได้หรอกน่า " ราเชนทร์หันไปยิ้มให้กับภูมินทร์อย่างอ่อนโยน

" เราก็ตามใจนางจนเสียเด็กแล้วเนี่ย เห้อ เอาล่ะๆ ไม่แหย่แล้ว เอางี้เพื่อเป็นการขอโทษพี่จะเลี้ยงข้าว แล้วก็พาไปดูหนังด้วยดีไหม ขวัญอยากดูเรื่องผีแม่ชีไม่ใช่รึหนังฝรั่งเพิ่งเข้าวันนี้ใช่มั้ย "

จอมขวัญหันขวับกลับมา คลายมือที่กอดอกออกแล้วมาเกาะแขนราเชนทร์เขย่าเหมือนเด็กได้ของถูกใจ จนภูมินทร์ที่มองอยู่ถึงกับกรอกตามองบนที่เพื่อนสาวหายโกรธง่ายๆเพียงเพราะเห็นกับของกินกับหนังผี

" จริงๆนะพี่เชนต้องพาไปดูนะ มินไม่ยอมไปดูกับขวัญอ่ะ ขวัญไม่มีเพื่อนดู รอมาตั้งนานภาค2 แล้วก็ถ้าจะให้ขวัญหายโกรธจริงๆมินต้องเข้าไปดูด้วยกัน โอเคป่ะ "

พอจอมขวัญพูดจบ ราเชนทร์ก็ยิ้มอ่อนและยักคิ้วให้กับภูมินทร์ ทำนองว่า

'เห็นมั้ยแค่นี้ก็หายโกรธแล้ว'

" อะไรนะ ให้มินไปดูหนังผีด้วย โอ้ยตาย ไม่เอาอ่ะขวัญก็รู้มินกลัวผีจะตาย พี่เชนนี่ชวนอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้ "

" ไม่รู้ล่ะถ้ามินไม่ไปดูด้วยกัน ขวัญจะไม่มาเป็นเพื่อน มินอีก " หน้าหล่อของภูมินทร์ซีดลงทันทีที่ได้ยินคำพูดของเพื่อนสาว

" ไม่เอาน่าขวัญ เออๆๆ ก็ได้วะ แต่ถ้ามินเยี่ยวราดขึ้นมาล่ะก็รับผิดชอบด้วยก็แล้วกัน "