บทที่ 4 ช่วยด้วย

บุคคล 3 คนเดินกึ่งวิ่ง งานสำคัญต้องเสร็จเรียบร้อยในคืนนี้ ขณะที่เดชเร่งการก้าวเพื่อให้ถึงบ้านขลุ่ยเร็วที่สุด เขาเกือบจะชนใครคนหนึ่งหากฟ้าไม่แลบสว่างขึ้นเสียก่อน

“อุ้ย!”

เดชชะงักเท้า คนที่เดินสวนมาชะงักเช่นเดียวกัน คนแรก มองหน้าผู้ที่หยุดยืนเพื่อเบี่ยงทางให้พวกเขา

“ใช่มันไหม”

คนยืนหน้าเดชเอ่ยออกมา ไม่ได้ถามเดชแต่ถามพรรคพวกตัวเอง คนที่ 2 เหลียวไปหาคนที่ 3 เสียงตอบดังมา

“อือ”

เดชไม่ได้ยินเสียงของกลุ่มคนถนัดนักเพราะเสียงฟ้าครางหลังแลบอีกสองสามครั้ง เขารับรู้ในพริบตาต่อมา อะไรบางอย่างฟาดลงที่คอใกล้กับใบหู สติดับวูบลงแต่ยังไม่นิ่งสนิทเสียทีเดียว หูแว่วเสียงมาไกลๆ

“รีบไป ไม่มีใครช่วยนังนั่นแล้ว พ่อมันแก่เกินจะทำอะไรได้ จัดเก็บให้เรียบร้อยอย่าให้เหลือ ประเดี๋ยวความซวยจะตามมาถึงพวกเรา”

เสียงฝีเท้าย่ำน้ำดังห่างออกไป ห่างออกไปและหายเงียบไปกับสายฝน ทุกสรรพสิ่งดับวูบ ดำมืด สติสัมปชัญญะขาดลงเพียงเท่านั้น

บ้านสะเทือนเมื่อชายปกปิดใบหน้าทั้ง 3 คนเดินขึ้นเรือนหลังเล็กของสไบ หล่อนเงยหน้ามองพวกบุกรุก หล่อนเข้าใจว่าเป็นสามีพาขลุ่ยมาหาพ่อหล่อนแต่คนที่ยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้าไม่ใช่สามี ไม่ใช่ขลุ่ยและไม่ใช่คนที่หล่อนคุ้นเคย พวกเขาก้าวตรงมาหาหล่อน

“พวกแกเป็นใคร ขึ้นบ้านฉันมาทำไม”

“ไม่ต้องถาม ลูกมึงอยู่ไหน กูขอ”

“ไม่...อย่านะ พวกมึงเป็นใคร...อย่าเข้ามานะ”

หญิงสาวถอยหลังเข้าห้องที่ลูกน้อยทั้งสองนอนหลับอยู่ในมุ้ง พวกมันตามติดและคนหนึ่งกระชากแขนหล่อนเหวี่ยงออกจากห้อง อีกสองคนกระชากมุ้งหูขาด มันเหวี่ยงมุ้งไปอีกทางแล้วทรุดลงอุ้มเด็กทารกขึ้นจากเบาะ

“อย่านะ อย่าลูกกูไป อย่านะ อย่าเอากูไป อย่า อย่า”

หล่อนร้องเสียงหลง เสียงของหล่อนดังแข่งกับเสียงฝนซึ่งยังตกแรงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เคลือบลืมตาด้วยความยากลำบาก ม่านตาของเขากำลังจะปิด ร่างกายกระดิกแทบไม่ไหวแต่ด้วยความรักลูก รักหลานและรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกและหลานคืออะไร เขากัดฟันต้านความปวดร้าวลุกขึ้นนั่ง

“หยุดนะ พวกมึงจะเอาหลานกูไปไหน วางหลานกูลงเดี๋ยวนี้ไอ้ชาติหมา”

“ปากดีนักไอ้แก่”

คนที่เหวี่ยงสไบกระเด็นไปเมื่อครู่หันกลับมาหาเคลือบ เท้าก้าวมาหยุดตรงหน้าเคลือบ ทรุดลงนั่งชันเข่าข้างหนึ่งไว้อีกข้างยันกับพื้นบ้าน

“ไอ้สารเลว พวกมึงเป็นใคร มาทำร้ายลูกหลานกูทำไม”

“ใครใช้ให้ลูกมึงมีลูกล่ะ แถมมีตั้งสองคน มึงรู้แค่ว่ามีคนอยากได้หลานมึงแค่นั้นแหละ กูก็เลยมาขอไงล่ะ ขอดีๆ พวกมึงไม่ยอมให้อยู่แล้วกูต้องใช้วิธีนี้ ไปนรก ไปฟ้องร้องที่นรกนะมึงไอ้แก่”

แสงวาวขาววับขยับแว้บรวดเร็ว ผ่านลำคอของเคลือบ เสียงร้องไม่ได้ยินถึงหูของสไบ ร่างผู้ชราหงายหลังล้มตึงลงบนเสื่อที่ปูนอน สไบตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ หล่อนเรียกพ่อเสียงแหลมและร่ำไห้ออกมาปานจะขาดใจ

“พ่อ....อ๊ายยย....ฮื่อ ฮื่อ ฮือๆ”

หล่อนโผเข้าหาร่างนอนเหยียดยาว น้ำอุ่น ไหลออกจากลำคอราวกับน้ำหกออกจากขวด กลิ่นคาวคละคลุ้ง พื้นเสื่อนองไปด้วยน้ำอุ่นคาว สไบกอดพ่อไว้แน่น ร้องสุดเสียงของหล่อน

“เอาลูกมันไป เดี๋ยวกูจัดการมันเอง”

คนถือมีดเหลียวไปสั่งสองคนอุ้มเด็กทารก คำสั่งนั่นกระชากหัวใจของสไบให้ผละจากร่างไร้วิญญาณของพ่อถลาไปหาลูกน้อย

“อย่าเอาลูกกูไปนะ”

หล่อนผวาแย่งลูกจากคนโน้น มาคนนี้ ทั้งสองคนเบี่ยงอ้อมแขนที่มีเด็กหนีและตบหน้าหล่อน จิกผมหล่อนกระชากจนหน้าหงายด้วยมืออีกข้าง คนลงมือส่งเคลือบไปอีกโลกหนึ่งก้าวเข้ามาหาแม่ของเด็กน้อย

“กูจะเอาลูกมึงไปเลี้ยงให้ดี ไม่ต้องห่วงนะ มึงรีบไปดูแลพ่อมึงในนรกเถอะ”

ปลายสีเงินวาวพุ่งใส่หน้าท้องของสไบ ความวาวหายไปกับร่างของหล่อน พริบตาร่างหญิงสาวทรุดลงไปกองกับพื้น มีดเล่มเดียวกันแทงซ้ำตรงหน้าอกอีกสองครั้ง

“ไปโว้ย”

“เดี๋ยวพี่ จัดการศพพวกมันก่อน”

“กูรู้ พวกมึงไปก่อนประเดี๋ยวกูตามไป กูจะเผาพวกมันก่อน”

“เผายังไงพี่ ฝนตกแรงอย่างนี้”

“ให้ไฟลุกในบ้าน จะไหม้หมดไม่หมดก็ช่างปะไร ไปเถอะน่ะ อย่ามัวพูดอยู่”

เด็กทารกร้องลั่น แข่งกันร้องเหมือนรู้ว่าเกิดเรื่องเลวร้ายกับตาและแม่ของพวกแก คนอุ้มรีบเดินลงบันได หาผ้าบังให้เด็กก่อนลงจากบ้าน ครู่เดียวคนที่ออกคำสั่งเดินตามลงไป เบื้องหลังของคนนิรนามทั้ง 3 ก้าวพ้นบันไดบ้านไปแล้ว กลุ่มควันไฟอบอวลอยู่ในบ้าน เปลวไฟลุกแลบเลียไปทั่วบริเวณที่มีเศษผ้า กองฟืนแห้ง กลิ่นน้ำมันตะเกียงคลุ้งปะปนกับกลิ่นควันไหม้

น้ำตาไหลออกทางหางตาขณะตะเกียกตะกายไปหาร่างนอนบนเสื่อ เสียงร้องดังออกจากปาก เต็มไปด้วยเลือด

“พ่อ พ่อ อย่าเป็นอะไรนะพ่อ ช่วยพ่อฉันด้วย ช่วยด้วย ช่วยพ่อฉันด้วย ช่วย...ด้วยยยย...”

เสียงร้องนั้นหยุดหายไป เสียงสำลักดังออกมาสองสามครั้ง เสียงร้องเรียกดังขึ้นอีก ครั้งนี้เบาลงๆ และเลือนหายไปกับเสียงฟืนแตก

“ช่วยพ่อฉันด้วย ช่วย...ด้วย...เอาลูก กู...คืน...มา ลูกกู...คืน...ม่ะ...มา...”

“เปี๊ยะ...แป๊ะ...เปี๊ยะ...เปี๊ยะ...”