หาพ่อให้โนอา

บทที่ 5 หาพ่อให้โนอา

เช้ารุ่งขึ้นฟ้าได้จัดการส่งโนอาขึ้นรถรับส่งโรงเรียนเธอเองก็ได้เข้ามาในบ้านเพื่อเตรียมตัวออกไปหาคนที่ชมพู่นัดให้ หลังจากที่ฟ้าคลอดโนอาเธอก็เลี้ยงจนโนอามีอายุสามเดือนเงินที่ฟ้ามีอยู่ก็เริ่มจะหมดไปเธอตัดสินใจพาโนอาไปฝากป้าที่รับเลี้ยงเด็กใกล้ๆบ้านพัก ฟ้าก็ได้ออกหางานทำ ฟ้ามีใบหน้าที่สวยงามการหางานจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ เธอขยันทำงานเพื่อเก็บเงินไว้ซื้อนมให้กับลูก ชมพู่เองเมื่อเธอเรียนจบเธอก็ได้ทำงานทันที หลังเลิกงานเธอก็ได้ไปรับโนอามาเลี้ยงรอฟ้าที่ห้องเพราะฟ้าทำงานสองที่เพื่อที่จะได้มีเงินมาใช้จ่าย กว่าจะกลับถึงห้องโนอาก็หลับไปแล้ว การมีชมพู่คอยอยู่เคียงข้างทำให้ฟ้าสบายในหลายๆอย่าง ตอนนี้ฟ้าเองก็มีงานประจำที่สามารถเลี้ยงดูและส่งโนอาเรียนเท่าที่แม่คนหนึ่งให้เธอได้ งานประจำของฟ้าคือนักเขียนทำงานอยู่ที่บ้านไม่ต้องออกไปทำงานข้างนอกอย่างที่เคยทำมา ทำให้เธอสามารถแบ่งเวลาให้ลูกได้มากขึ้น

ตอนนี้ฟ้าได้เดินเข้ามาในร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่ชมพู่ได้นัดไว้ เมื่อเธอเดินเข้ามาที่ร้านก็ได้เดินไปที่โต๊ะที่ชมพู่ได้จอง เธอเหลียวมองหาชมพู่เท่าไหร่ก็ไม่เห็น เห็นเพียงชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้เธออยู่ แต่โนอาไม่แน่ใจว่าเป็นคนที่ชมพู่นัดให้หรือเปล่าเธอจึงโทรไปหาชมพู่อีกครั้ง

ตรู้ดดด !!! เพียงไม่นานปลายสายก็ได้รับสายของฟ้า

“นี่แกอยู่ไหนตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านกาแฟที่แกบอกแล้วเนี้ยะ” ปลายสายเสียงหายใจหอบแฮ่กๆคล้ายๆเธอกำลังเร่งรีบทำอะไรอยู่บางอย่าง

“แกฉันไปหาแกไม่ได้แล้วว่ะ ฉันกำลังออกไปหาแกแต่ว่าฉันดันขับรถไปเฉี่ยวผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ฉันต้องพาเขาไปที่โรงพยาบาลก่อน แกเข้าไปเลยตามโต๊ะที่ฉันบอกเพราะคนนั้นไปนั่งรอแกนานแล้ว” ชมพู่พูดออกมาอย่างเร่งรีบ

“แล้วแกเป็นอย่างไรบ้างบาดเจ็บตรงไหนมั้ย ฉันไปหาแกดีมั้ยส่วนเรื่องของโนอาค่อยว่ากันใหม่” ฟ้าเป็นห่วงกลัวว่าชมพู่จะได้รับบาดเจ็บ

“เฮ้ย! ไม่ต้องมาแกทำธุระของแกเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหลานเสียใจ ฉันเสร็จธุระแล้วจะโทรหาแค่นี้ก่อนนะ”

“อืม ยังไงก็อย่าลืมโทรมาด้วยล่ะ” เมื่อสายถูกตัดฟ้าก็ได้เอามือถือใส่กระเป๋าถือพร้อมเดินไปหาผู้ชายที่นั่งรอเธออยู่ เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ๆหัวใจเธอได้เต็นระรัวเพราะด้านหลังของเขาช่างเหมือนกับนนท์ยิ่งนัก แม้ว่าตั้งแต่วันนั้นที่เธอได้บอกเลิกก็ไม่ได้พบกันอีก แต่เธอจำนนท์ได้เป็นอย่างดี ฟ้ายกมือขึ้นมาทาบอกและเดินเข้าไปหาอย่างเขอะเขิน

“สวัสดีค่ะ ใช่เพื่อนของชมพู่หรือเปล่าคะ” เสียงนุ่มน่าฟังของฟ้าทำให้ชายที่นั่งเล่นมือถืออยู่รีบวางลงและลุกขึ้นหันมามองฟ้า เพียงเขาเห็นหน้าเธอเขาก็นิ่งไปสักพักเพราะตกตะลึงในความสวยของฟ้า เขาคิดว่าเพื่อนของชมพู่จะเป็นมนุษย์ป้าเพราะเธอได้มีลูกติด แต่ไม่คิดเลยว่าฟ้าจะสวยขนาดนี้หากไม่บอกว่าเธอมีลูกติดก็ไม่มีใครรู้แน่นอน

“คุณคะ คุณได้ยินที่ฉันพูดมั้ยคะ” ฟ้าใช้มือโบกไปมาตรงหน้าเขาทำให้เขาได้สติและทักทายฟ้า

“อุ้ย! ขอโทษด้วยครับพอดีผมคิดว่าตัวเองเจอนางฟ้า สวัสดีครับใช่คุณฟ้ามั้ยครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขาขยับเก้าอี้ตัวตรงข้ามให้ฟ้านั่ง พร้อมหันไปเรียกพนักงานมาสั่งกาแฟและขนมหวาน

“รับอะไรดีครับเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง “

“อุ้ยไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันซื้อเองได้ เอาลาเต้ร้อนจ๊ะ”ฟ้าพูดกับชายผู้นั้นพร้อมหันไปบอกพนักงานยืนรอรับออเดอร์

“เอาขนมเค้กมาชิ้นหนึ่งด้วยนะครับ” เขาเองก็ได้สั่งพนักงานให้เอาขนมหวานด้วย เมื่อพนักงานเดินออกไปฟ้าเองก็ไม่รอช้าเพราะเวลาของเธอค่อนข้างมีคุณค่าและอีกอย่างเธอไม่อยากให้เขาเข้าทำงานช้า

“ชมพู่ได้บอกคุณแล้วใช่มั้ยค่ะ ว่าที่ฉันขอพบในวันนี้เพราะอะไร” เขาเอาแต่จ้องมองเธอไม่กระพริบ

“ครับ ผมชื่อว่านัทนะครับเป็นรุ่นน้องของพี่ชมพู่ คุณเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชมพู่ใช่ครับ ผมพอทราบมาจากพี่ชมพู่ว่าคุณต้องการพ่อให้กับลูกสาวที่น่ารักของคุณเอ่อ ผมขอเรียกว่าคุณฟ้านะครับ ”นัทยิ้มหวานให้กับฟ้าเธอรู้ดีว่าสายตาที่เขาจ้องมองเธอหมายความว่าอย่างไรแต่เธอเองไม่อยากจะมีความรักอีกแล้ว เธอเข็ดกับความรักครั้งแรกละครั้งสุดท้าย เธออยากให้ความรักกับลูกก็เพียงพอแล้ว

“ได้ค่ะ ลูกสาวของฉันอายุ7ขวบ ชื่อโนอาชอบตุ๊กตามากๆ เธอเป็นคนขี้ร้อน ชอบกินขนมอร่อยๆและที่ชอบที่สุดคือการเล่าเรื่องราวของพ่อให้เธอฟัง ที่ฉันจ้างคุณเพราะเธออยากจะมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับพ่อให้เพื่อนๆฟัง เสาร์อาทิตย์นี้หากคุณว่างช่วยไปเป็นคุณพ่อและเป็นฮีโร่ให้เธอหน่อยได้มั้ยค่ะ ส่วนค่าจ้างฉันจะให้คุณตามที่คุณร้องขอฉันรู้ว่าการอยู่กับเด็กไม่ใช่เรื่องง่าย คุณเรียกค่าตัวมาได้เลยค่ะ” นัทยังไม่ทันได้ตอบพนักงานก็ยกกาแฟมาให้ฟ้าพร้อมขนม

“คุณกินขนมกับจิบกาแฟใจเย็นๆก่อนนะครับ ผมต้องเรียนรู้การกินนิสัยของโนอาก่อน ว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไรและคุณฟ้าชอบอะไร ผมจะต้องรู้ให้หมดไม่เช่นนั้นเวลาที่โนอาถามผมจะตอบเธอไม่ได้ ” เมื่อฟ้าได้ยินก็พยักหน้าเพราะเธอเองก็ลืมคิดเรื่องนี้ไป เธอก็ยกกาแฟมาเป่าพร้อมจิบลงคออย่างช้าๆ และวางลงเพื่อบอกรายละเอียดกับเขา

“ได้ค่ะ ฉันชื่อฟ้าอายุ27 ปีชอบสีฟ้า ชอบกินของกินพวกเส้นมากกว่าข้าวสิ่งที่เกลียดที่สุดคือการโกหก ” นัทพยักหน้ารับรู้และถามฟ้าต่อ

“เราพบกันที่ไหนครับแล้วรักกันยังไง หากโนอาถามจะได้ตอบตรงกัน ”

“เราพบกันเหรอคะ ” ฟ้าพูดย้อนคำถามเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะพบเจอและรักกันอย่างไร เธอไม่อยากให้ลูกรู้ว่าเธอนั้นพบเจอกับพ่อที่แสนเลวของเธอยังไง

“หากคิดไม่ออกเอาตามนี้นะครับ ”นัทยิ้มอ่อนและพูดต่อ

“เราพบกันที่ร้านกาแฟ ผมตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกเห็นเพราะความสวยที่ส่องสว่างออกมาไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องหลงรักอย่างโงหัวไม่ขึ้น และผมก็ตามตื้อจนคุณยอมใจอ่อนและรักก็รักกันมาก จนกระทั่งคุณท้องผมก็มีเรื่องที่ต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอกทำให้ผมไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณและโนอา แต่ถ้าหากว่าโนอาถามว่าทำไมผมไม่ติดต่อเดี๋ยวเรื่องนั้นผมจะเป็นคนตอบโนอาเอง คุณว่าความคิดผมเป็นอย่างไรครับ” ฟ้าได้ยินก็ชื่นชมเขาอยู่ในใจ ถึงแม้ว่าเขาจะเด็กกว่าแต่ความคิดคำพูดช่างเหมือนโตกว่าอายุเป็นอย่างมาก รอยยิ้มของเขาเองก็มีให้เธอได้ตลอดเวลา ช่างเป็นคนที่ยิ้มเก่งอะไรเช่นนี้

“ดีค่ะ ฉันว่าดีแล้ว เอาตามนี้นะคะแล้วค่าแรงคุณล่ะคะ”ฟ้าได้ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาและหันไปถามนัท

“ค่าตัวผมยังไม่รู้ครับเพราะยังไม่ได้คิด ผมก็บอกกับพี่ชมพู่ไปแล้วว่าจะช่วยพร้อมไม่คิดเงิน” เขารีบปฏิเสธ

“ไม่ได้หรอกค่ะฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร” ฟ้ารีบบอกปัดออกไป เธอได้ล่วงกระเป๋านำซองขาวออกมาวางไว้บนโต๊ะพูดกับเขาก่อนจะเดินออกไปจากร้าน

“นี่ค่าตัวครึ่งหนึ่งเมื่อทำงานเสร็จฉันจะให้เพิ่มอีก เบอร์ของฉันก็อยู่ข้างในเมื่อถึงวันเสาร์คุณติดต่อมานะคะแล้วฉันจะให้คุณไปรับโนอาที่บ้าน”

“เดี๋ยวสิครับ จะกลับเลยเหรอเสียดายจังผมอุตส่าห์ลางานออกมาครึ่งวัน เอาอย่างนี้ไม่ครับให้ผมไปรับโนอาพร้อมคุณวันนี้เลยได้มั้ยครับ” เขาลุกขึ้นเดินตามฟ้าออกมานอกร้านและจับแขนเธอไว้

“ไม่เอาค่ะ ฉันจ้างคุณวันเสาร์เท่านั้นเมื่อเสร็จงานแล้วเราก็ใช้ชีวิตได้ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ” ฟ้ารีบพูดตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ทำให้นัทยอมปล่อยมือและให้ฟ้ากลับ

“งั้นวันเสาร์เจอกันครับคุณฟ้า” นัทพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา