ตอนที่ 3 ใต้โต๊ะอาหาร

ตอนที่ 3

ใต้โต๊ะอาหาร

เช้าวันถัดมา แสงอรุณยามเช้าทอแสงสีทองอ่อนๆ ลอดผ่านม่านผ้าไหมผืนหนาของหน้าต่างบานใหญ่เผมมาภายในห้องอาหาร ก่อเกิดเป็นเงากระจ่างที่สะท้อนลงบนพื้นผิวโต๊ะรับประทานอาหารไม้สัก เงาวับที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง กลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังอบใหม่จากเตาร้อนๆ คลุกเคล้ากับกลิ่นหอมมันของไข่คนเนยลอยอวลไปทั่วทั้งบริเวณ บ่งบอกถึงการเริ่มต้นของวันใหม่ที่ดูเหมือนจะปกติสุข

ช่อฟ้าก้าวเผมมาในห้องอาหารอย่างเงียบเชียบ มือเรียววางจานอาหารเช้าลงบนโต๊ะเบาๆ ด้วยท่าทางเรียบร้อยสง่างามเช่นทุกวัน แต่ภายใต้ผ้ากันเปื้อน สีขาวสะอาดที่เธอสวมใส่อย่างพิถีพิถันนั้น กลับซ่อนเร้น รอยจางๆ ที่ยังคงปรากฏอยู่บนเรือนร่างของเธอ

...ร่องรอยที่มาจากค่ำคืนอันเร่าร้อนที่เพิ่งผ่านพ้นไป เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาตรงๆ ราวกับกลัวว่าความลับที่ถูกเก็บงำไว้จะถูกเปิดเผยออกมาด้วยเพียงแค่สายตา

คุณชายคณาธิปนั่งอยู่หัวโต๊ะตามตำแหน่งที่สง่างาม เขายกถ้วยกาแฟเนื้อดีขึ้นจิบอย่างเนิบนาบ ดวงตาคมกริบของเขาเหลือบมองหญิงสาวที่เดินหลบสายตาของเขาด้วยท่าทางเขินอายปนกระดากอย่าง ไม่ลดละ เขายังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉย ไม่เอ่ยคำพูดใดออกมา...แต่ภายในใจกลับกำลัง ครุกรุ่นด้วยแรงปรารถนา ที่คุกรุ่นอยู่เงียบๆ ราวกับไฟที่รอวันปะทุ

“เดินหลบตาอย่างนี้...กลัวอะไร หรือว่ายังจดจำรสชาติจากเมื่อคืนอยู่”

เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นจางๆ ราวกับพึงพอใจกับปฏิกิริยาของเธอ แม่บ้านคนอื่นๆ ในบ้านทยอยแยกย้ายกันออกไปจากห้องอาหารทีละคน สองคน จนในที่สุดก็เหลือเพียงโต๊ะอาหารยามเช้าที่เงียบสงัด มีเพียงเขากับเธอเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องนั้น

“ช่อฟ้า”

เสียงเรียกชื่อของเธอที่ทุ้มต่ำและเปี่ยมด้วยอำนาจทำให้ช่อฟ้าสะดุ้งสุดตัว เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ดวงตาคู่สวยสั่นไหวเล็กน้อย

“ค่ะ...คุณชาย”

“มานี่”

เขาใช้ปลายนิ้วเรียวชี้ลงไปใต้โต๊ะผมงตัวเธอ แววตาที่จ้องมองเธอนั้นเปี่ยมไปด้วยความต้องการที่ยากจะคาดเดา

เธอกะพริบตาปริบๆ พยายามทำความเผมใจความหมายของคำพูดและการกระทำของเขา

“คุณชายหมายถึง...?”

“มีส้อมตกลงไปใต้โต๊ะน่ะ คุณเก็บให้ผมทีสิ”

เขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย แต่แววตาที่ทอประกายนั้น...กลับ ร้ายกาจยิ่งกว่าคนทั้งคฤหาสน์รวมกัน ราวกับปีศาจที่กำลังเชิญชวนให้เหยื่อเผมสู่กับดัก

ช่อฟ้าค่อยๆ ก้มตัวลงช้าๆ พลางคลานเข้าไปใต้โต๊ะ มือไม้ของเธอสั่นระริกน้อยๆ หัวใจเต้นระรัวด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจนิยามได้ บรรยากาศภายในห้องอาหารที่เงียบสงัดจนผิดปกติ กับขาแข็งแกร่งของเขาที่ขยับเข้ามาชิดเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ลมหายใจของเธอติดขัดราวกับถูกบีบรัด เธอพยายามควานหา "ส้อม" ที่เขาอ้างถึงอย่างใจเย็น แต่แล้ว...

มือแกร่งของเขาก็กดมือเรียวของเธอลงกับต้นขาของเขาเบาๆ ผิวสัมผัสของผ้าเนื้อดีกับความร้อนระอุจากร่างกายของเขาทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ใบหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู เธอหันไปมองบริเวณใต้โต๊ะอีกฝั่งราวกับต้องการหาทางหนี แต่ก็ไม่พบ

“คุณชาย…” เสียงของเธอถูกกลืนหายไปในลำคอ

“คุณอยู่ในตำแหน่งที่ดีมาก…รู้ไหม” เสียงกระซิบพร่าเล็ดลอดจากริมฝีปากของเขา “ผมชักอยากกินของหวานก่อนอาหารเช้าเสียแล้ว…”

ช่อฟ้ากำลังจะลุกขึ้นจากใต้โต๊ะด้วยความพยายามสุดท้าย แต่ไม่ทันที่เธอจะยืนหลังตรง ร่างของเธอก็ถูกดึงเบาๆ เผมไปชิดกับต้นขาแกร่งของเขา มือของเขาสอดผ่านชายกระโปรงทำงานที่เธอสวมใส่อยู่ ลูบไล้เรียวขาเนียนผ่านถุงน่องบางเบาที่ห่อหุ้มอย่างแผ่วเบา...ก่อนที่นิ้วเรียวร้อนจะลากไล้เผมหา จุดกลางร่างที่ร้อนรุ่มยิ่งกว่าเตาไฟ

“อื้อ…ไม่ได้นะคะ…ที่นี่…” เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาจากลำคอของเธออย่างไม่อาจควบคุม

“ไม่มีใครอยู่หรอก...คุณไม่เห็นหรือ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความยียวนและเย้ายวน

“ผมกำลังจะกินอาหารเช้า แต่คุณ…กลับมา น่ากินกว่าอะไรทั้งสิ้นที่วางอยู่บนโต๊ะนี้”

ชายหนุ่มพูดขณะที่ปลายนิ้วร้อนกดลงตรงกลางร่องชื้นที่แม้จะมีกางเกงในบางเบาขวางกั้นอยู่ แต่ความเปียกซึมที่ชัดเจนกลับเป็นหลักฐานยืนยันอย่างชัดเจนว่าเธอพร้อมแค่ไหนสำหรับเขา

“อ๊ะ…คะ…คุณชาย…ฟ้า…”

เสียงหายใจถี่สั่นของเธอดังอยู่ใต้โต๊ะอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอจิกกำหมัดแน่นจนข้อขาว แผ่นหลังแนบชิดติดกับใต้ท้องโต๊ะไม้แน่นหนา เขายังคงเคลื่อนนิ้วเผม-ออกอย่างเชื่องช้า เนิบนาบ แต่กลับสร้างความทรมานและซ่านเสียวให้เธออย่างรุนแรง

เสียงลมหายใจของเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน...หอบแผ่วๆ พร้อมกับมืออีกผมงที่เลื่อนลงไปคลายเข็มขัดออกอย่างเงียบเชียบ

“คุกเข่าให้ผม…เอาปากคุณ…บริการผมเหมือนผมบริการคุณก็แล้วกัน…”

เสียงของเขาทุ้มต่ำแต่ร้อนแรงราวกับเปลวไฟที่โหมกระหน่ำ ช่อฟ้าสั่นสะท้านไปทั้งตัว...แต่เธอก็ยอมทำตามโดยไม่มีคำปฏิเสธแม้แต่น้อย มือเล็กเรียวที่ยังสั่นเทาเอื้อมไปจับความร้อนผ่าวที่เพิ่งหลุดออกมาจากกางเกงสูทอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่มันกลับเต้นตุบๆ อยู่ในมือเธอ สั่นสะท้านและร้อนวาบไปทั่วฝ่ามือ

เขาครางต่ำในลำคอ ขณะที่ปลายนิ้วยังไม่หยุดคลึงวนอยู่บนร่างของเธอ

“ดี…แบบนั้นแหละเด็กดี…อืม…”

เขายื่นมืออีกผมงมาจับผมเธอไว้แน่น บังคับจังหวะของศีรษะเธอให้รับเขาเผมไปลึกขึ้น ช้าๆ แล้วค่อยๆ เร่งขึ้น

“อย่าให้หลุดเสียงนะ…” ชายหนุ่มเตือนเสียงพร่า “ถ้าใครมาได้ยิน...คุณจะถูกลงโทษจริง ๆ”

เสียงแผ่วๆ ดังต่อเนื่องอยู่ในจังหวะเดียวกับเสียงช้อนที่กระทบถ้วยกาแฟอย่างใจเย็นที่เขาจิบอยู่ เขายังคงจิบกาแฟราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับชายผู้สูงศักดิ์ที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารเช้าของตนเอง แต่เบื้องล่างของโต๊ะคือความร้อนระอุที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกวินาที เขายังคงจ้องมองประตูห้องอาหารเป็นระยะ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเผมมารบกวน ช่วงเวลาอันแสนหวานของเขาและเธอ

เขาเร่งจังหวะมือแรงขึ้น พร้อมกับจังหวะในปากของเธอที่เร็วรี่ตามไปอย่างไม่ประสีประสา

“คุณช่างเป็นของเล่นที่…อร่อยกว่าทุกอย่างบนโต๊ะอาหารนี้จริง ๆ”

เสียงครางในลำคอของเขาดังขึ้น และในวินาทีที่เขาถึงปลายทาง ร่างเขาก็เกร็งเล็กน้อย แขนแกร่งรัดเธอแน่น กดเธอแนบกับต้นขาไว้มั่นคง เสียงหอบกระชั้นพร้อมกับมือที่สั่นเล็กน้อย สะท้อนถึงความพึงพอใจสูงสุดที่เขาได้รับ

เมื่อทุกอย่างจบลง...เขายังไม่ปล่อยเธอไป เขายังคงกอดเธอแน่นราวกับจะตรึงเธอไว้กับตัวชั่วกาลนาน เขาดันร่างเล็กของเธอขึ้นมาอุ้มพ้นโต๊ะด้วยอ้อมแขนเดียว แล้ววางเธอลงเบาๆ บนเก้าอี้ผมงตัวเขาอย่างแผ่วเบา

“คุณควรจะได้ของหวานกลับไปบ้างนะ…”

ชายหนุ่มก้มลงจูบริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่มเนิ่นนาน พร้อมกับมืออีกผมงที่ซุกซนเลื่อนลงไปใต้กระโปรงอีกครั้ง ลูบไล้เนินเนื้อที่ยังคงอุ่นร้อน

“แต่อันนั้น...ไว้เป็นรางวัลในห้องผมคืนนี้”