ตอนที่ 2 คุณชายกับห้องอาบน้ำ

ตอนที่ 2

คุณชายกับห้องอาบน้ำ

หยาดน้ำจากฝักบัวยังคงรินไหลลงกระทบ ร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มอย่างต่อเนื่อง เสียงซู่ซ่าของสายน้ำที่ตกกระทบกับกระเบื้องผนังห้องน้ำอย่างสม่ำเสมอ กลับกลายเป็นเสียงกลบเกลื่อนที่ไม่อาจซ่อนเสียงหัวใจที่เต้นรัวระรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอกของใครอีกคน ที่ยังคงยืนนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่หน้าประตูห้องน้ำ ช่อฟ้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมวิ่งหนีไป ทั้งที่ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว หัวใจก็เต้นแรงยิ่งกว่าปีกผีเสื้อที่กำลังโบยบินอย่างบ้าคลั่ง เธอรู้ดีว่าเขา...คุณชายคณาธิป...ไม่ใช่แค่คนธรรมดาทั่วไป

เขาเป็น คุณชายสูงศักดิ์ ผู้ที่ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ล้วนอยู่ภายใต้อาณัติของเขาและเธอ...เป็นเพียง ลูกสาวแม่บ้าน ที่ต่ำต้อย ไม่มีสิทธิ์จะอาจเอื้อมแม้เพียงเงาของเขา

แต่กระนั้น ร่างกายของเธอกลับสั่งให้ยืนนิ่งราวกับถูกตรึงเอาไว้ เมื่อเสียงทุ้มต่ำนุ่มลึกราวต้อง มนต์สะกดนั้นดังขึ้นอีกครั้งจากหลังม่านน้ำที่พร่ามัว

“คุณมองผมเหมือนคนไม่มีอะไรปิดบังเลยนะช่อฟ้า...หรือว่า...อยากเห็นมากกว่านี้?”

คำพูดเรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยอำนาจและเชื้อเชิญนั้นทำให้ช่อฟ้าเบิกตากว้าง มือน้อยกำชายเสื้อเชิ้ตที่เธอสวมใส่อยู่แน่นจนข้อขาว ดวงหน้าร้อนผ่าวราวกับถูกไฟสุมจนแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ความร้อนลามเลียไปทั่วทั้งใบหน้า ลำคอ และแผ่ซ่านลงไปถึงหน้าอก

“ฟ้า...ฟ้าไม่ได้...ไม่ได้ตั้งใจดูค่ะ!”

เสียงของเธอสั่นพร่าอย่างควบคุมไม่ได้ บ่งบอกถึงความประหม่าและความหวาดกลัวที่ถาโถมเผมใส่จนทำอะไรไม่ถูก

“ผมให้โอกาสเดินออกไปเสีย...ก่อนจะเปียกไปทั้งตัว”

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถอยหลังออกไป มือแกร่งของเขาก็เอื้อมมาคว้าข้อมือเรียวเล็กของเธอเอาไว้ทันที แรงรั้งนั้นไม่ได้รุนแรงถึงขั้นกระชาก แต่กลับแน่นหนาพอที่จะส่งร่างของเธอให้ก้าวเผมมาในอาณาเขตของน้ำตกจากฝักบัว

น้ำเย็นจัดจากฝักบัวพุ่งตรงเผมกระทบร่างของเธอในทันที ทำให้เสื้อผ้าของช่อฟ้าที่สวมใส่อยู่เปียกชุ่มและแนบเนื้อ เผยให้เห็นรูปทรงโค้งเว้าของเรือนร่างภายใต้เสื้อเชิ้ตผ้าบางเฉียบอย่างชัดเจน คุณชายคณาธิปหยุดมองตรงนั้นไม่ใช่ด้วยสายตาล้อเล่นหรือเย้าแหย่ แต่เต็มไปด้วย แรงปรารถนา อันร้อนแรงที่ส่องประกายอยู่ในดวงตาคมกริบของเขา

“เสื้อคุณบางกว่าที่คิด…”

เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า ดวงตายังคงจับจ้องที่เรือนร่างของเธออย่างไม่ลดละ ราวกับจะกลืนกินให้ได้

“หรือคุณตั้งใจจะยั่วผม”

“ไม่นะคะ! ฟ้า...ไม่ได้ตั้งใจเลย...ฮื่อ” ช่อฟ้าพยายามปฏิเสธเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มคลอหน่วยด้วยความหวาดกลัวและอับอาย

“อย่าร้องเสียงแบบนั้น ถ้ายังไม่อยากให้ผมทำมากกว่าแค่ฟัง...”

เขาก้าวเผมมาหาเธออีกหนึ่งก้าว ร่างสูงใหญ่ที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำบดบังแสงสว่างทั้งหมดจากภายนอก มือผมงหนึ่งสอดเผมใต้ชายเสื้อที่เปียกแนบเนื้อของเธอ ผิวสัมผัสเย็นเฉียบของน้ำและมืออุ่นร้อนของเขาทำให้เธอสะท้านไปทั้งร่าง อีกมือหนึ่งประคองท้ายทอยของเธอไว้เบา ๆ ก่อนจะออกแรงกดใบหน้าของเธอให้เผมหาแผงอกเปียกชื้นที่หยาดน้ำเกาะพราว กลิ่นสบู่สะอาดจาง ๆ ผสมผสานกับกลิ่นกายหอมกรุ่นของชายหนุ่มอบอวลไปทั่วโพรงจมูกของเธอ ทำให้ร่างบางอ่อนปวกเปียกเหมือนคนหมดแรง สติสัมปชัญญะเริ่มเลือนราง

“ถ้าคุณสั่นเพราะกลัว...ผมจะหยุด” เขาหยุดเว้นวรรคให้เธอได้ตอบ “แต่ถ้าคุณสั่นเพราะอยาก...ก็อย่าห้ามผม”

ช่อฟ้าสั่น...สั่นอย่างรุนแรง...และเธอรู้ดีว่ามันคือ อย่างหลัง

ริมฝีปากของเขาบรรจงประทับจูบลงบนซอกคอที่เปียกชื้นของเธออย่างนุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยความดุดันและเร่าร้อน เขาลากไล้ปลายลิ้นอุ่นร้อนไปตามผิวเนื้อละเอียดอ่อนอย่างช้า ๆ แต่หนักแน่นราวกับกำลังลิ้มรส มือของเขาไม่ได้เร่งรีบ เขาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออกทีละเม็ด...ทีละเม็ดอย่างใจเย็น ราวกับกำลังแกะกล่องของขวัญที่รอคอยมาแสนนาน

เมื่อเสื้อเชิ้ตเปียกชุ่มถูกปลดจนหลุดจากไหล่ ร่างขาวนวลที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ลมหายใจของเขาขาดห้วงไปชั่วขณะ

“ผมรอสิ่งนี้มาหลายปี…” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบผมงหูของเธอ “เรือนร่างคุณ...กลิ่นคุณ...ทำผมแทบบ้า”

ชายหนุ่มแนบริมฝีปากเผมกับเนินอกอิ่ม ก่อนจะลากไล้ไปถึงยอดอกที่แข็งขึงเพราะความเย็นจากสายน้ำและอารมณ์ปรารถนาที่พุ่งพล่าน ลิ้นของเขาอุ่นร้อน ตัดกับหยาดน้ำเย็นที่ไหลย้อยจากเส้นผมของเธอ ทำให้ความรู้สึกยิ่งทวีความอ่อนไหวและกระตุ้นเร้าจนเธอต้องแอ่นอกรับสัมผัส

เสียงครางแผ่ว ๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ หลุดออกจาก ริมฝีปากของช่อฟ้าอย่างไม่อาจควบคุมได้

“อ๊ะ…คุณชาย…ขะ…ขอ…”

“คุณจะขออะไร…” เขาผละริมฝีปากออกมาเล็กน้อย จ้องมองดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยความปรารถนาของเธอ “ขอให้ผมหยุด...หรือขอให้ผมทำต่อ...”

มือหนาสอดเผมใต้กางเกงผ้าฝ้ายที่เปียกแนบลำตัว ลากผ่านหน้าท้องแบนราบลงไปยังจุดที่ร้อนรุ่มที่สุดของหญิงสาว เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจและซ่านเสียวในคราวเดียวกัน แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงจะผลักไสเขาออกไป นิ้วแกร่งของเขาเริ่มคลึงวนเบา ๆ ที่ใจกลางความปรารถนาของเธอ จนเธอต้องจิกไหล่เขาไว้แน่นด้วยเล็บคมอย่างเผลอไผล

“มัน...เปียก...หมดแล้ว” เขากระซิบเสียงพร่าผมงหูของเธออย่างยียวน รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏบนใบหน้าคมคาย

“เปียกเพราะฝักบัว...หรือเพราะผม?”

ช่อฟ้าไม่อาจตอบได้เลยว่าเปียกเพราะอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างพร่าเบลอไปหมดจนเธอไม่อาจแยกแยะได้อีกต่อไปแล้ว เธอหลุดพ้นจากกรอบของคำว่า ควร" และไม่ควรอย่างสิ้นเชิง เหลือเพียงแค่...ความรู้สึกที่ถูกปลุกให้ลุกโชนขึ้นมาอย่างรุนแรงจนยากจะต้านทาน

เขายกเธอขึ้นนั่งบนขอบอ่างเย็นเฉียบ เรียวขาของเธอสั่นระริกแต่กลับโอบรอบเอวเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว เขากดจูบลงมาอีกครั้งคราวนี้ลึกซึ้งและดูดดื่มยิ่งกว่าเดิม ลิ้นของเขากวาดไล้ไปทั่วโพรงปากอย่างไม่รีบร้อน แต่กลับเร่าร้อนจนเธอครางในลำคอด้วยความซ่านเสียว

“อย่าร้องเสียงนั้น…ผมจะห้ามตัวเองไม่ได้” เขาผละจูบออกมา พลางพึมพำเสียงกระเส่า “แต่ผมก็ไม่อยากห้ามอยู่แล้ว”

เมื่อทุกอย่างเชื่อมต่อกันในจังหวะเดียว...จังหวะที่หัวใจเต้นตรงกันด้วยแรงปรารถนา

เสียงครางเบา ๆ ก็หลุดออกมาจากริมฝีปากของช่อฟ้าในขณะที่เขาเริ่มเคลื่อนไหวช้า ๆ อย่างนุ่มนวล แต่หนักแน่นไปด้วยอารมณ์รุนแรง ทั้งห้องน้ำมีเพียงเสียงน้ำที่ยังคงไหลริน และเสียงร่างกายที่กระทบกันอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่กำลังก่อตัวและพุ่งทะยานขึ้น

“คุณชาย…อื๊อ…ช้า…ช้าได้ไหมคะ…”

เธอพยายามร้องขอด้วยเสียงที่แหบพร่า แต่เขากลับไม่ยอมทำตาม

“ไม่ได้...ผมรอคุณมานานเกินไปแล้ว…”

เขาเร่งจังหวะขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงครางของเธอถูกกลืนหายไปกับจูบที่ดูดลมหายใจของเธอแทบหมดสิ้น ร่างเปียกชุ่มของทั้งคู่สั่นไหวไปตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุดในเวลาไม่นานนัก ราวกับกำลังร่ายรำไปตามท่วงทำนองแห่งความปรารถนาที่ร้อนแรง

เมื่อทุกอย่างจบลง เขาไม่ได้ปล่อยเธอไป เขากอดเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปจากอ้อมแขน ราวกับจะหลอมรวมเธอให้เป็นส่วนหนึ่งของเขา

“ผมขอโทษ...ที่ไม่ยั้งใจ” เขากระซิบเสียงแผ่ว พลางจูบเรือนผมนุ่มที่เปียกชื้นของเธอซ้ำๆ “แต่คุณเป็นของผมแล้ว…ทั้งร่างกายและหัวใจ”

ช่อฟ้าไม่กล้าตอบ เธอได้แต่ซบหน้าลงกับแผงอกเปียกชื้นของเขา น้ำตาหยดหนึ่งรินไหลออกมาจากหางตาอย่างช้าๆ เธอไม่รู้เลยว่ามันคือน้ำตาแห่งความสุข ความรู้สึกเติมเต็ม หรือความกลัวในความสัมพันธ์ต้องห้ามที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นนี้...

แต่เธอแน่ใจว่า...หัวใจของเธอ ถูกเขาครอบครองโดยสมบูรณ์แล้ว ไม่เหลือพื้นที่ให้ใครอื่นอีกต่อไป