สัมผัสรักต้องห้ามของคุณชาย

ตอนที่1

เด็กหญิงที่ซ่อนคม

เสียงล้อกระเป๋าลากครูดกับแผ่นหินอ่อนสีขาวนวลของคฤหาสน์เก่าแก่อันสง่างาม ก่อกำเนิดเสียงแผ่วเบาพลิ้วไหวไปในมวลอากาศยามเช้าตรู่ที่ยังคงสดชื่นบริสุทธิ์ ละอองน้ำค้างเกาะพราวพรายที่ปลายใบเฟิร์นริมประตูทางเผม ราวกับไม่ปรารถนาให้ผู้มาเยือนคนใดมาบดบังหรือลบล้างความเงียบสงบที่โอบกอดสถานที่แห่งนี้ไว้

“ฟ้า...ตื่นเช้าจังเลยลูก”

เสียงอบอุ่นอ่อนโยนปานสายลมยามเช้าของ แม่นวล แม่บ้านประจำคฤหาสน์วงศ์ทัศนาเอ่ยทักทายลูกสาวสุดที่รักด้วยรอยยิ้มเปี่ยมล้นไปด้วยความรักและความคิดถึงที่เอ่อท้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ หลังจากการรอคอยอันยาวนานหลายเดือนที่ไม่ได้เห็นหน้ากัน

ช่อฟ้ายิ้มตอบรับอย่างอ่อนหวานก่อนจะโผเผมสวมกอดมารดาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มฉายแววความคิดถึงออกมาอย่างเด่นชัดจนยากจะปกปิด

“คิดถึงแม่จังเลยค่ะ...ฟ้าเลยรีบนั่งรถรอบตีสี่กลับมาเลย แม่เหนื่อยไหมคะ อยู่คนเดียว”

น้ำเสียงใสซื่อเจือความห่วงใยของลูกสาวทำให้หัวใจคนเป็นแม่พองโต

“ไม่เลยลูก...อยู่สบายดี แค่คิดถึงฟ้าเหมือนกันนั่นแหละจ้ะ” แม่นวลลูบเรือนผมดำขลับของลูกสาวอย่างเอ็นดู

“แต่...เอ่อ คราวนี้คงต้องขอให้ฟ้าช่วยงานในบ้านหน่อยนะลูก ช่วงนี้คุณชายคณากลับมาอยู่ประจำ คนน้อย งานเยอะ”

ช่อฟ้าชะงักไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำว่า คุณชายน้ำเสียงของแม่ที่เอ่ยคำนั้นดูจะมีความกังวลเจืออยู่เล็กน้อย ไม่ใช่เพราะเธอไม่รู้จักชื่อนี้...แต่เป็นเพราะเธอรู้จักดีเกินไปต่างหาก

“คุณชายคณา...เขากลับมาแล้วเหรอคะแม่”

“อื้ม กลับมาอยู่ได้สองเดือนแล้วล่ะ ไม่ค่อยออกไปไหนนะลูก อยู่แต่ในห้องทำงานเงียบ ๆ...ดูเหมือนจะไม่ไว้ใจใครเลย”

ภาพของชายหนุ่มในชุดสูทเผมรูปสีเข้ม ผมสีดำสนิทถูกจัดแต่งอย่างพิถีพิถัน คิ้วเข้มคมรับกับดวงตาเรียวยาวที่แสนดุดัน และเพียงแค่การเหลือบมองของเขาในวันวาน ก็เคยทำให้หัวใจของเด็กหญิงวัยสิบหกปีในวันนั้นสั่นไหวอย่างรุนแรง ภาพความทรงจำเหล่านั้นหวนกลับมาฉายชัดเจนในมโนสำนึกอีกครั้ง

เขาเคยเป็นคนเดียวที่ยื่นมือเผมช่วยเธอจากการถูกเด็กในหมู่บ้านแกล้งรังแก

เขาเคยมอบร่มให้เธอในวันที่สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

แต่กระนั้น...เขากลับไม่เคยเอ่ยคำพูดใดกับเธอเลย นอกจากประโยคที่เหมือนถูกป้ายสีด้วยถ้อยคำอันเจ็บปวดว่าเด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

“ห้องที่ว่างอยู่ ชั้นสอง ปีกซ้ายนะลูก เดี๋ยวแม่พาไป”

ระหว่างที่เท้าเล็กๆ ก้าวขึ้นบันไดไม้เนื้อดีที่ผ่านกาลเวลามาอย่างยาวนาน แต่ยังคงเงางามสะท้อนภาพเงาของทุกสิ่งราวกับกระจก ช่อฟ้าแอบชำเลืองมองไปรอบคฤหาสน์แห่งนี้ ที่เธอจากไปตั้งแต่วัยมัธยมต้น ทุกสิ่งทุกอย่างดูหรูหราโออ่าขึ้นกว่าเดิม...แต่ในขณะเดียวกัน มันก็ดูเย็นชาและห่างเหินกว่าที่เคยรู้สึกเช่นกัน

หญิงสาวไม่รู้เลยว่า...สายตาคู่หนึ่งที่คมกริบราวเหยี่ยว ที่กำลังทอดมองลงมาจากชั้นบนสุดของระเบียง...กำลังจับจ้องมาที่เธออย่างไม่วางตา

คุณชายคณาธิปวางแก้วกาแฟเนื้อดีลงบนโต๊ะผมงตัวอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในอก เขามองร่างบางที่กำลังก้าวเดินขึ้นบันไดด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา

เขาจำเธอได้รอยยิ้มเรียบร้อยอ่อนหวานนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ผิวขาวอมชมพูระเรื่อที่ดูอ่อนเยาว์บ่งบอกถึงการเลี้ยงดูอย่างดี ดวงตากลมโตที่ดูซื่อตรงและเชื่อฟัง...ทว่ากลับซ่อนประกายความท้าทายบางอย่างไว้ลึก ๆ จนน่าค้นหา

“โตขึ้น...มากกว่าเด็กที่เคยช่วยไว้เยอะเลยนี่”

เสียงทุ้มต่ำของเขาพึมพำกับตัวเองขณะที่ปลายนิ้วแกร่งกรีดวนอยู่บนขอบแก้วกาแฟอุ่น ๆก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย พลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

“แม่บ้านนวล...มีของล้ำค่าซ่อนเอาไว้ขนาดนี้เชียวหรือ…”

หลังจากที่ช่วยงานแม่จัดโต๊ะอาหาร บรรจงเย็บผ้าเช็ดมือด้วยความประณีต และเคลียร์งานจิปาถะ อื่น ๆ จนทั่วคฤหาสน์จนร่างกายอ่อนล้า ช่อฟ้าจึงขอตัวไปอาบน้ำเพื่อชำระล้างความเหนื่อยล้า ห้องน้ำในปีกซ้ายของคฤหาสน์เงียบสงบผิดปกติ และไม่มีใครใช้งานเลยมาเป็นเวลานาน เพราะโดยปกติแล้ว ห้องนี้เป็นของแขกที่มาเยี่ยมเยือน...แต่ในวันนี้...บานประตูไม้เนื้อแข็งของห้องน้ำกลับแง้มเปิดทิ้งไว้เล็กน้อย

เสียงน้ำไหลรินเบา ๆ ดังลอดออกมาจากด้านใน...เธอชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินออกไป

มือเรียวเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดประตูทองเหลืองเอาไว้แน่น แต่ยังไม่ทันที่จะบิดเปิดให้สุด...เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นเคยก็ดังลอดออกมาจากด้านในอย่างไม่ทันตั้งตัว

“จะยืนอยู่ตรงนั้นนานไหม...”

เธอสะดุ้งเฮือก ร่างกายชาวาบไปทั่วสรรพางค์ หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ราวกับจะประท้วงการกระทำอันไม่ตั้งใจของเธอ เธอไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟัง หรือย่องมองใครทั้งสิ้น...แต่มันคือความบังเอิญ...ที่ช่างประจวบเหมาะเสียเหลือเกิน

“ขะ...ขอโทษค่ะ! ฟ้าไม่รู้ว่าคุณชายอยู่...ฟ้าแค่จะ...” น้ำเสียงของเธอสั่นพร่าด้วยความตกใจและประหม่า

“จะเผมมาหาผมเหรอ?เผมมาสิ ผมอนุญาต”

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยอำนาจ ราวกับเป็นคำสั่งที่ยากจะขัดขืน แต่ในขณะเดียวกันก็เจือไปด้วยคำเชื้อเชิญที่ชวนให้ใจสั่นระรัวอย่างประหลาด

ก่อนที่บานประตูจะถูกผลักให้เปิดออกช้า ๆ...เผยให้เห็นร่างสูงสง่าของชายหนุ่มในสภาพครึ่งตัวเปลือยเปล่า ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำ ผ้าขนหนูสีเข้มพันรอบเอวต่ำราวกับจะหลุดมิหลุดแหล่ แผงอกหนั่นแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่แข็งแรงน่าสัมผัส พร้อมกับหยดน้ำใสที่ไหลเลาะตามร่องกล้ามเนื้อหน้าท้องลงไปเบื้องล่างอย่างเชื่องช้า ภาพตรงหน้าทำให้ร่างของช่อฟ้าร้อนวูบวาบในพริบตาเดียว เลือดในกายสูบฉีดอย่างรุนแรงจนใบหน้าเห่อร้อนผ่าว

เธอเบือนหน้าหนีทันทีด้วยความกระดากอายและตกใจ แต่เขากลับยื่นมือมาประคองคางมนของเธอเบา ๆ บังคับให้ใบหน้าหวานหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

“หน้าแดงขนาดนี้...กลัว...หรืออยาก” น้ำเสียงยียวนของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกเปลือยเปล่า

เธอเม้มริมฝีปากแน่นจนเป็นเส้นตรง พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย

“ฟ้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ”

“งั้นเงยหน้าขึ้นสิ...ผมจะเชื่อ ถ้าคุณกล้ามองตาแล้วบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ”

หัวใจของช่อฟ้าเต้นแรงจนเธอได้ยินเสียงจังหวะของมันด้วยตัวเอง ดังระรัวราวกับกลองศึก เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของเธอประสานเผมกับดวงตาคมเข้มดุดันที่จ้องลึกเผมไปถึงก้นบึ้งของจิตวิญญาณ...

วินาทีนั้น ทุกสิ่งในห้องน้ำเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคนและเสียงหัวใจของช่อฟ้าที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

ก่อนที่เสียงหยดน้ำที่ไหลจากเรือนร่างของเขาจะดังขึ้น...ราวกับเป็นการย้ำเตือนว่าเธอกำลังยืนอยู่ใน พื้นที่ต้องห้าม ที่ไม่ควรเหยียบย่างเผมมา

เขาโน้มใบหน้าคมคายลงมาใกล้...ใกล้จนปลายจมูกโด่งแตะลงบนหน้าผากเนียนของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาสัมผัสกับผิวของเธออย่างจัง กลิ่นหอมสะอาดเจือกลิ่นไอความดิบเถื่อนของชายชาตรีคละคลุ้งจนทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

“จำไว้นะช่อฟ้า...เด็กหญิงที่ผมเคยช่วยไว้ในวันนั้น...วันนี้โตแล้ว”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่าผมงใบหูของเธอจนขนกายลุกชัน

“โตพอจะทำให้ผมคลั่งได้...ถ้าคุณยังเดินเผมมาใกล้แบบนี้อีก”

ช่อฟ้าวิ่งกลับมาที่ห้องนอนของเธอทันที กอดอกแน่น ใบหน้าแดงก่ำไปถึงลำคอ ปลายนิ้วเรียวสั่นระริกไม่หยุด เธอไม่เผมใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอสับสนวุ่นวายไปหมดกับความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นแต่มันไม่ใช่แค่ความบังเอิญ...เธอรู้ดี

มันคือ แรงดึงดูดต้องห้าม ที่เธอเอง...ก็ยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าอยากโดนดึงดูดกลับไปหาเขาอีกครั้ง

ด้านนอกห้อง คุณชายคณาธิปยืนพิงบานประตูไม้เนื้อดีที่ปิดสนิท เสียงหัวใจของเขาเต้นกระหน่ำอยู่ในอกอย่างบ้าคลั่ง ไม่ต่างจากของเธอ

เขายิ้มเล็ก ๆ...รอยยิ้มที่เย็นชาและแฝงไปด้วยความร้ายกาจ

“ก็แค่ของหวานในคฤหาสน์...ผมจะเล่นให้หนำใจ แล้วค่อยทิ้ง...ถ้าผมใจแข็งพอ”