บทที่ 2-1 กางกรงเล็บ

ป้ายหินอ่อนด้านหน้าอาคารหรูหราระบุชื่อบริษัทกิตติธารา ดีเวลลอปเม้นท์ กรุ๊ป จำกัด

เธอเคยมาที่นี่บ่อยเป็นอันดับสองรองจากโรงเรียน เพราะที่นี่เป็นบริษัทที่คุณลุงกับคุณพ่อร่วมกันปั้น จากธุรกิจรับเหมาก่อสร้างขยับขยายเป็นธุรกิจพัฒนาและบริหารอสังหาริมทรัพย์ครบวงจร มีโครงการมากมายที่เกิดขึ้นจากที่นี่ ทั้งบ้านจัดสรร อาคารพาณิชย์ คอนโดมิเนียม โฮมออฟฟิศ อาคารสำนักงานให้เช่า และมีคลังที่ดินเป็นของตัวเอง นี่คืองูที่แข็งแกร่ง เธอคิดขณะก้าวเข้าประตูเลื่อน

สายลมเย็นฉ่ำจากระบบปรับอากาศทักทายเธออย่างเป็นกันเอง แต่เจ้าหน้าที่ฝ่ายต้อนรับทำหน้าเหมือนเห็นผีเมื่อทอปัดยืนอยู่ตรงหน้า ชุดเดรสสั้นต่อใต้อกที่เธอใส่ดูน่ารัก ดูเหมือนเด็กสาวที่มารอป๊ะป๋าเลิกงาน เพียงแต่แววตาของทอปัดเย็นเยียบทรงพลัง ท่วงท่าของมีสง่าราศีราวกับมีแสงเจิดจ้าฉายติดตาม ความขัดแย้งกันนี้ทำให้ผู้ที่พบเห็นไม่อาจละสายตา มีคนทำงานที่นี่ไม่น้อยที่รู้จักเธอ ต่างก็นึกในใจว่าวันนี้มีหัวข้อร้อนแรงให้ซุบซิบแน่แล้ว

“คุณหนูทอปัด”

“สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ คุณลุงสุวิทย์อยู่มั้ยคะ”

“เอ่อ... ขอประทานโทษค่ะ กรุณารอสักครู่” เมื่อก่อนพี่พนักงานคนนี้เจอทอปัดก็จะพูดคุยสนิทสนม แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้เมื่อได้เจอกันอีกครั้งถึงเลือกที่จะพูดอย่างสุภาพเป็นทางการต่อทอปัดแทน และยกหูโทรศัพท์ติดต่อเลขาหน้าห้องของท่านประธานสุวิทย์

คุณป้าแจ่มจันทร์เพิ่งออกมาจากลิฟต์ พอเห็นทอปัดก็ไม่พอใจมากทันที

“มาทำไม มีธุระอะไร ใครอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ ไปๆ ออกไปซะ ถ้าจะมาขอเงินก็ไปขอที่อื่น”

พอได้ฟังป้าสะใภ้พูดจาเช่นนี้ใส่ ถ้าเป็นคนอื่นคงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปแล้ว แต่ทอปัดเผชิญเสียงด่าทอ คำเย้ยหยันมาหมดแล้วจนชาชิน ฟังอีกสักทีก็มิได้ทำให้แตกต่างแต่อย่างใด พ่อสอนว่าคนที่ Toxic ใส่เรา แปลว่าเขาไม่ได้รักเรา แล้วถามว่าถ้าเขาไม่รักเรา เราจะเป็นอะไรไหม ก็ไม่... เพราะฉะนั้นจบ ไม่มีอะไรต้องไปให้ราคาเลยสักนิด

“สวัสดีค่ะคุณป้า ตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่ของดิฉันเสียก็ไม่ได้พบคุณป้าเลย คุณป้าสบายดีใช่ไหมคะ”

“ฉันบอกให้เธอออกไป! รปภ. ไปตามรปภ.มา ออกไปไป๊ ที่นี่ไม่ต้อนรับ เดี๋ยวเชื้อซวยจากพ่อเธอมาติดที่นี่”

คุณป้าทั้งต่อว่าและพูดกระทบกระเทียบซึ่งหน้า ซึ่งถ้ามีคนหยาบคาย บันดาลโทสะพูดจาผรุสวาท วิธีเดียวที่จะสงบเขาลงได้ก็คือความสุภาพ ทอปัดจึงแทบไม่พูดอะไร แค่มองหน้าคุณป้าที่รักแล้วฉีกยิ้ม

“เชื้อซวยหรือคะ” ทอปัดทวนคำที่ป้าเพิ่งพูด แล้วถามกลับไปเรียบๆ แต่แทงใจดำ “ถ้าคุณป้าหงุดหงิดที่ลูกสาวถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปีแรกที่เข้าเรียน หรือโกรธที่เมียน้อยของคุณลุงแสดงตัวออกสื่อ หรือโกรธที่ถูกบรรดาไฮโซนินทาลับหลังว่าคุณป้าเป็นพวก New money[] คุณป้าก็เลยระบายความหงุดหงิดด้วยการพูดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยใช่มั้ยคะ ถ้าคุณป้าทำแล้วสบายใจ ดิฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ”

พี่พนักงานที่กำลังคุยโทรศัพท์ฟังแล้วเผลอหลุดขำ ต้องกลั้นหัวเราะเกือบจะช้ำใน ทำเอาคุณป้าที่รักโกรธจัด ยกมือขึ้นชี้หน้าด่าทอ

“นัง... นังเด็กไร้มายาท! นังขี้ครอก จนแล้วยังไม่เจียม อีลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน พวกตายหนีหนี้ต้องตกนรกร้อยชาติไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ตระกูลกิตติธาราต้องอับอายขายขี้หน้าเพราะเธอ”

รอยยิ้มน้อยๆ ของทอปัดละมุนละไมขึ้นกว่าเดิม เธอดูสงบนิ่ง ไม่อนาทรร้อนใจเหมือนเดิมทุกประการ

“มารยาทที่คุณป้าพูดถึง ไม่ว่าชายหรือหญิงก็ต้องมีติดตัวเป็นนิสัยอยู่แล้ว หลักการก็ไม่ยากเลย นั่นก็คือทำให้ทุกฝ่ายแฮปปี้ค่ะ ใครๆ ก็สุภาพและมีมารยาทได้ ไม่ต้องรอสอบสาแหรกตระกูลว่าเป็นผู้ดีเก่าหรือต้องนับเงินในบัญชี หรือรอตรวจคุณสมบัติทางการศึกษา และดิฉันเชื่อว่ามารยาทไม่สามารถสืบทอดได้ทางสายเลือด มันต้องเรียนรู้กันทั้งนั้นค่ะ”

“นัง... นัง...”

“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณทอปัดต้องการพบท่านสุวิทย์เรื่องใดคะ” พี่พนักงานเงยหน้าขึ้นถาม

“วันนี้ดิฉันมาเพราะมีลูกค้าต้องการซื้อที่ดินค่ะ”

พี่พนักงานแจ้งกลับไปทางโทรศัพท์ ก่อนจะวางสายพลางผายมือเชิญ “เชิญทางนี้ค่ะคุณทอปัด”

“ขอบคุณค่ะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะคุณป้า ฝากความคิดถึงถึงคุณพี่ดารินด้วยค่ะ”

ทอปัดยิ้มนุ่มนวล กรงเล็บของเธอเริ่มขยุ้มลงไปแล้ว คุณป้าแจ่มจันทร์โกรธจนตัวสั่น สองมือเกร็งแน่น ก่อนจะหันไปตวาดใส่พวกสอดรู้สอดเห็นที่หูยื่นหูยาวอยู่แถวนั้น ยิ่งคิดถึงคำพูดตอกกลับจากเด็กไร้หัวนอนปลายเท้านั่น คุณป้าก็ยิ่งเดือดดาล

“ติดต่อยัยดารินให้ฉันด้วย” คุณป้าแจ่มจันทร์กดโทรศัพท์แล้วแผดเสียงใส่ปลายสาย “บอกมันว่าฉันจะตัดเงินมันทั้งหมด หมดเวลาผลาญเงินพ่อแม่ หยุดเที่ยวเล่นแล้วกลับมากรุงเทพเดี๋ยวนี้! ถ้ามันไม่ยอมกลับก็บอกมันไปว่าไม่ต้องกลับมาอีกเลย!”

..................

คำสอนของพ่อที่ทอปัดจำได้ขึ้นใจก็คือ

“สิ่งที่ทำให้ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยิ่งใหญ่ขึ้นมาก็คือ ราคาทรัพย์สินของเราจะสูงขึ้นไปเรื่อยๆ หลักสำคัญมีสามข้อเท่านั้นนั่นคือ ทำเล”

“แล้วข้อสองล่ะคะ”

“ก็ทำเล”

ทอปัดงง “แล้วข้อสามล่ะคะ”

“ก็ทำเลอีกนั่นแหละ ทำเลคือจุดรุกฆาต”

ทอปัดนั่งอยู่ที่ห้องรับรอง มองภาพถ่ายของคุณลุงกับคนใหญ่คนโตหลากหลายแวดวง ถัดมาก็มีถ้วยรางวัล ใบประกาศเกียรติคุณ รางวัลด้านการลงทุนต่างๆ นานาตั้งอวดผู้มาเยือน พักใหญ่ๆ เธอก็ได้พบคุณลุงที่รัก ท่านประธานบริษัทกิตติธารา ดีเวลลอปเม้นท์ กรุ๊ป จำกัดผู้โด่งดัง นักพัฒนาอสังหามือทองที่ได้รับการยกย่อง คุณลุงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานโอ่อ่า สีหน้าเรียบเฉยไม่เป็นมิตร เมื่อทอปัดก้าวเข้ามาพลางยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ใบหน้าเหี่ยวย่นก็ปรากฏร่องรอยพึงพอใจที่หลานสาวผู้น่าสงสารคนนี้ยังสยบอยู่ใต้อำนาจ