บทที่ 5

หญิงสาวร้องออกมาด้วยความแปลกใจ ในวงการค้าใครบ้างจะไม่รู้จักตาเฒ่าผู้นี้ เป็นพ่อค้ารายใหญ่ที่ควบกิจการค้าขายในหลายพื้นที่ หรือเรียกว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่ถ้าหากว่าบ้านของเธอเข้าไปอย่างถูกต้องมีใบอนุญาตจากทางการก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่นา

“ใช่แล้วเจ้ารู้ไหมว่าที่นั่นเป็นฐานการค้าหลักของเป่าชุน รากฐานการเมืองที่ต้าหรงมีเป่าชุนคือหนึ่งในนั้น แล้วเจ้าคิดว่าคนอย่างเป่าชุนจะต้องการอะไรจากบ้านเราล่ะ”

คุณหนูรองสกุลหมิงถึงกับเงียบไปสักพักพร้อมกับเสดวงตากลมโตสังเกตสีหน้าเคร่งเครียดของแม่ใหญ่และพี่สาวไปด้วย เมื่อนึกขึ้นได้เธอก็ตัวชาวาบ ดวงตาหวานหยดย้อยเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

“อย่าบอกนะท่านพ่อ ว่าตานั่นจะให้พวกข้าแต่งเข้าไปเป็นอนุ!”

เถ้าแก่หมิงไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ แม้ว่าจะนั่งอยู่บนเก้าอี้แต่หมิงซูฮวาก็รู้สึกได้ว่าตนนั้นเข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรงแทบจะอยากกองลงไปนั่งกับพื้น ชื่อเสียงของเป่าชุนพ่อค้าเฒ่าผู้นี้นั้น ชอบสาวน้อยพรหมจรรย์เป็นที่สุด จากที่ได้ยินข่าวลือเรื่องอนุนั้นก็เหมือนว่าเขาจะมีเป็นสิบเกือบยี่สิบเห็นจะได้

หากว่าท่านพ่อจะส่งเธอกับพี่สาวเข้าไปเป็นอนุตาเฒ่านั่นเพื่อการค้าจริงแล้วล่ะก็ชีวิตของพวกนางก็คงจะไม่ต่างกับการต้องตกนรกทั้งเป็น กลายเป็นนกน้อยในกรงทองที่ไม่มีอิสระอีกต่อไปอย่างแน่นอน

“ข้าไม่แต่ง แล้วข้าก็ไม่ยอมให้ท่านพ่อแต่งพี่หญิงใหญ่ไปด้วยหรอกนะเจ้าคะ”

หมิงซูฮวาผุดลุกขึ้นร้องออกมาด้วยความโกรธระคนหวาดกลัวใจพ่อตัวเอง สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความระแวง

“ซูฮวาใจเย็น ๆ เจ้านั่งลงก่อนนะ ฟังท่านพ่อพูดก่อนสิ”

หมิงเพ่ยเพ่ยครางเรียกชื่อน้องสาวร่วมบิดาออกมาเสียงเบา พยายามดึงแขนอีกฝ่ายให้นั่งลงไปด้วย ในใจของเธอก็อดซาบซึ้งไม่ได้ที่น้องสาวนั้นรักและปกป้องตนไปในขณะเดียวกัน

เถ้าแก่หมิงสบตากับผู้เป็นภรรยาอย่างเยว่ซูหลินที่นั่งเงียบมานานด้วยความหนักใจ ก่อนที่ฮูหยินใหญ่จะเป็นคนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงและแววตาที่มีแต่ความรู้สึกผิด ดวงตาของนางแดงก่ำพอกันกับปลายจมูก

“พ่อบ้านถังบอกว่า เป่าชุนอยากให้แต่งเจ้าไปหนิงหนิง”

ราวกับสายฟ้าฟาดหมิงซูฮวาแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินแม่ใหญ่ของตนพูดอย่างนั้น ใบหน้างามซีดเผือดหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวและตอนนี้หูนางดับไปแล้ว

“ไม่นะเจ้าคะ ท่านพ่อ แม่ใหญ่ข้าไม่แต่งนะ ข้าไม่แต่ง”

เมื่อพูดจบแล้วร่างบางหมุนก็กายวิ่งออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ยอมฟังเสียงทัดทานของใครอีกด้วยความเสียใจและตกใจ เพราะนางรู้ดีว่าสถานการณ์ที่บ้านไม่ค่อยจะดีนักไม่ว่าอย่างไรท่านพ่อก็คงจะยอมให้เธอแต่งออกไปเป็นอนุของเฒ่าเป่าชุนอย่างแน่นอน