ตอนที่ 3

บ้านของกำนันทองแม้จะเป็นเพียงเรือนไม้หลังย่อม แต่ก็สะอาดสะอ้านน่าอยู่อาศัย

“บ้านน่าอยู่จังค่ะพ่อทอง… ”

หญิงสาวชม หลังจากเดินเข้าไปดูในห้องนอนที่มีทั้งฟูกทั้งเตียง ค่อยๆ วางร่างน้อยๆ ของลูกชายไว้ในมุ้งที่มีฟูกปูไว้กับพื้น ลูกชายของหล่อนกำลังหลับสนิท

“มันคงไม่สะดวกสบายเหมือนบ้านที่กรุงเทพฯ ของหนู”

กำนันทองกล่าว

“แบบนี้ก็ได้อารมณ์นะคะ… ได้บรรยากาศดีค่ะ นอนมุ้งก็ได้ความรู้สึกไปอีกแบบ”

วัลยามองมุ้งสี่สาย คลุมครอบฟูกปูนอนวางชิดผนังด้านหนึ่ง สูงขึ้นไปจากหัวเตียงเป็นกรอบหน้าต่างเปิดรับลมเย็นโชยเข้ามาจากทิวเขา

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง เดินมาที่หน้าต่าง ทอดสายตาไปยังบึงน้ำกลางไร่ เห็นบ้านเล็กๆ อีกหลังตั้งอยู่ริมบึงที่มีแม่น้ำไหลผ่าน ด้วยความสงสัยทำให้ต้องหันมาพ่อสามีที่แอบมองทรวดทรงเซ็กซี่ของหล่อนอยู่เงียบๆ

“บ้านเล็กๆ อีกหลังนั่นบ้านใครคะ… ”

วัลยาถาม ทว่าพ่อผัวไม่ทันจะได้ตอบคำถามของหล่อน เสียงร้องขัดจังหวะของเจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่ในมุ้ง ก็ทำให้แม่ลูกอ่อนรีบปรี่เข้าไปอุ้มลูกออกมาจากมุ้ง

“หิวนมใช่ไหมจ๊ะลูกจ๋า… มาม๊ะแม่จะป้อนนมให้นะจ๊ะ… นมกำลังคัดมาก”

คำพูดที่ได้ยิน…

ทำให้กำนันทองหูผึ่ง รีบหันขวับมาทางสะใภ้ พลันสายตาปะทะเข้ากับภาพของแม่ลูกอ่อนที่นั่งอยู่บนเตียงไม้ ควักนมออกมาจากเสื้อ

‘คุณพระ… ’

กำนันทองเผลออุทานอยู่ในใจ ก็ใครจะคิดว่าหล่อนจะควักนมออกมาต่อหน้าต่อตาแบบนี้

“ดูดเยอะๆ… วันนี้นมแม่คัดมากจนปวด”

มือข้างหนึ่งโอบร่างของลูกน้อยแนบอก มืออีกข้างบีบหัวนมจนปลายยอดปูดพอง ขยับขยอกอยู่ในอุ้งปากของทารกน้อยดูดดึงกินนมจากเต้าเอร็ดอร่อย

‘นมใหญ่เหลือเกิน… แม่คุณเอ๊ย’

กำนันทองพึมพำอยู่ในใจ กลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อก ตาจ้องมองริมฝีปากของเด็กน้อยกำลังครอบดูดปลายหัวนมชูชันขึ้นมาเป็นช่ออย่างนึกอิจฉา

‘โอ้ว… ’

กำนันทองยังคงอุทานอยู่ในใจ ตื่นเต้นจนท่อนเอ็นแข็งเป็นลำ ไม่อาจดึงสายตากลับมาจากภาพของทารกน้อยที่กำลังกะซวกดูดกินนมจนน้ำนมสีขาวเอ่อออกมาชุ่มอยู่รอบๆ ขอบปากจิ้มลิ้ม

‘ใหญ่สุดๆ… ’

กำนันทองยังคงพึมพำในใจ จ้องมองทารกดูดนมเสียงดังซ่วบๆ อย่างไร้เดียงสา

นั่งมองอยู่ครู่สั้นๆ จนรู้สึกได้ว่าแก่นกายของตัวเองตั้งลำคัดแข็งแทงตุงขึ้นมาจากกางเกงขาก๊วย

“เอ่อ… พ่อขอไปนั่งรอข้างนอกนะ… ”

กำนันทองกลัวว่าสะใภ้จะรู้ว่าพ่อผัวมีอารมณ์ จึงรีบขยับลุกขึ้นยืน หันหลังให้สะใภ้ ก้าวเดินออกไปเสียก่อนที่หล่อนจะเห็นความเป็นชายยาวใหญ่ตั้งลำตุงอยู่ในกางเกงขาก๊วย

ในเวลาต่อมา

เมื่อเสร็จจากให้นมลูกแล้วกล่อมนอนจนหลับ วัลยาเดินออกมาจากห้อง เมื่อเห็นว่ากำนันทองไม่อยู่ในบ้าน จึงเดินออกมาที่หน้าบ้าน

“ทำอะไรอยู่จ๊ะพ่อทอง”

สะใภ้สาวร้องถามพ่อสามีที่นั่งทอดอารมณ์อยู่บนแคร่ไม้ใต้ต้นมะม่วง

“นั่งรับลมจ้ะ… วันนี้ลมเย็นดีจัง”

พ่อผัวหันมาตอบ

“อยู่คนเดียวคงเหงาแย่… ”

วัลยาถาม

“ก็มีบ้าง… แต่อันที่จริงพ่อไม่ได้อยู่คนเดียว จำได้ไหมว่าเมื่อเย็นหนูถามว่ากระท่อมริมบึงหลังนั้นเป็นของใคร”

“ค่ะ… จำได้ค่ะ… ”

“พ่อของพ่ออาศัยอยู่ที่กระท่อมหลังนั้น… หนูคงต้องเรียกปู่… เรียกว่าปู่ ‘เพชร’ ก็แล้วกัน”

“ค่ะ… แล้วตอนนี้ปู่เพชรพ่อของพ่อทองอายุเท่าไรแล้วคะ”

หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้

“ปีนี้ก็ย่างหกสิบห้าแล้ว… แต่ยังแข็งแรงมาก ปู่เพชรเก่งเรื่องสมุนไพร และเป็นหมอนวดแผนโบราณ เก่งเรื่องการนวดถึงขั้นเคยเป็นครูสอนการ”

กำนันทองกล่าว วัลยาหายสงสัยแล้วว่าเรือนเล็กๆ ที่ปลูกต้นไม้สีเขียวจนรอบ ตั้งอยู่หลังกระท่อมริมบึง ที่แท้ก็คือสถานที่ปลูกสมุนไพรของปู่เพชร

“ดีจัง… แล้วทุกวันนี้ปู่เพชรยังนวดอยู่ไหมจ๊ะ”

วัลยาอยากรู้

“นวดจ้ะ… ปู่เพชรมีลูกค้าประจำแวะเวียนมาให้นวดบ่อยๆ… แกจะรับเฉพาะลูกค้าประจำ”