ตอนที่ 2

จริงอย่างที่วัลยาคาดเดาเอาไว้ พอวางสายจากกำนันทองผู้เป็นบิดา สันต์ก็โทรไปเชียงใหม่

แต่นางยุพาแม่ของวัลยาก็แกล้งโกหกไปตามแผน สันต์บอกว่าวันเสาร์ที่จะถึงนี้จะไปรับลูกเมียกลับบ้าน แต่แม่ของวัลยาก็บอกตามที่ลูกสาวสั่งเอาไว้ว่ายังไม่ต้องมารับ ถ้าสบายใจเมื่อไรหล่อนกับลูกจะกลับไปเอง

“งั้นหนูอยู่ที่นี่สักพักให้สบายใจแล้วค่อยกลับนะ”

กำนันทองบอกกับลูกสะใภ้

“จ้ะ… พ่อทอง… หนูกับลูกคงต้องขอรบกวนสักสองสามคืน”

หญิงสาวยกมือไหว้พ่อสามีอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร… อย่าคิดว่าเป็นการรบกวน คิดว่าพาหลานมาเยี่ยมปู่ก็แล้วกัน… ว่าไงเจ้าตัวเล็ก มาให้ปู่อุ้มนะ… ดูสิ… กำลังน่ารักน่าชังเชียวหลานปู่”

กำนันทองเอื้อมมือมารับร่างจ้ำม่ำของเด็กชายจากอกของวัลยา

และตอนที่หล่อนส่งลูกให้ หลังมือข้างหนึ่งของกำนันทองบังเอิญไปโดนเต้านมข้างหนึ่งของสะใภ้อย่างไม่ตั้งใจ

“อุ๊ย… พ่อขอโทษ… ”

กำนันทองรีบกล่าว

“ไม่เป็นไรจ้ะ… ”

วัลยารู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่อุบัติเหตุเมื่อครู่ก็ทำให้กำนันทองรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

กำนันทองอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองทรวงอกอวบใหญ่ของสะใภ้แม่ลูกอ่อน ผิวพรรณของหล่อนช่างเนียนขาว ทรวดทรงอวบอัดอะร้าอร่ามทำเอาคนมองใจเต้นแรง

“แล้วนี่จะอยู่กี่วันจ๊ะ… ”

กำนันทองถามขณะอุ้มร่างจ้ำม่ำของหลานชายไว้ในอ้อมอก

“บรรยากาศดีจังค่ะ… ที่นี่อากาศดีมากเลยค่ะ ได้มาเห็นแล้วอยากอยู่สักอาทิตย์”

วัลยาตอบขณะทอดสายตามองทิวเขาทาบทะมึนเป็นฉากหลังของไร่สับปะรด ยืดอกสูดเอาความบริสุทธิ์ของมวลอากาศไว้เต็มปอด

แสงแดดลำสุดท้ายสาดทอประกายสีทองทาบทาไปทั่วไร่ นกกระยางฝูงใหญ่บินชักแถวเป็นแนวเส้นสีดำพาดผ่านแนวขอบฟ้าเบื้องทิศตะวันตก

“วันนี้อากาศหนาวนะคะ… ”

วัลยาเอามือลูบแขน กล่าวขณะทอดสายตาดูพระอาทิตย์สีแดงเหมือนไข่ดาว ลอยเรี่ยต่ำเกือบแตะสันเขา

“ใช่… วันนี้หนาวกว่าเมื่อวาน ข่าวว่าอุณหภูมิจะลดต่ำลงจนถึงสิบห้าองศา”

สันต์กล่าวตามที่ได้ฟังมาจากข่าวพยากรณ์อากาศเมื่อตอนเช้า อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองเรือนร่างเอิบอิ่มไปด้วยเลือดเนื้อวัยสาวสะพรั่งของลูกสะใภ้

ในมุมที่วัลยายืนย้อนแสง กำนันทองมองจากทางด้านหลังจึงเห็นสรีระสาวชัดเจน

วัลยาเป็นผู้หญิงสวย ทรวดทรงเซ็กซี่ หล่อนมีส่วนเว้าส่วนโค้งน่ามอง โดยเฉพาะสะโพกผายและเต้านมอวบใหญ่สะดุดตาชาย ช่างเป็นภาพที่ทำให้กำนันทองรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาด ยอมรับอย่างไม่กระดากอายว่าสะใภ้อวบคนนี้ทั้งสวยและเซ็กซี่จนน่าจับปล้ำเอาทำเมีย

“ชอบที่นี่จัง… อากาศดีมากเลยจ้ะ”

วัลยายังคงทอดสายตามองพระอาทิตย์ ชื่นชมกับภาพความงดงามของธรรมชาติที่ไม่อาจหาดูได้ในกรุงเทพฯ

ครั้นเมื่อมีโอกาสได้กลับมาสัมผัสวิถีชีวิตชนบทบ้านไร่อีกครั้ง ก็รู้สึกหลงใหลจนแทบไม่อยากกลับกรุงเทพฯ

ในเวลาต่อมา

“นั่นพ่อทองจะไปไหนจ๊ะ… ”

วัลยาถาม เมื่อเห็นกำนันทองถือไม้กวาดกำลังจะเดินอ้อมไปทางหลังบ้าน

“พ่อจะไปเก็บกวาดห้องหลังบ้าน… คืนนี้พ่อจะไปนอนหลังบ้าน ให้หนูกับลูกนอนห้องพ่อนะ มันกว้างกว่าห้องเล็กที่ยังไม่ได้เก็บกวาด… ”

กำนันทองหันมาตอบ วัลยารีบห้าม

“โถ… ไม่ต้องหรอกค่ะ นอนห้องเดียวกันก็ได้ค่ะ… หนูกับลูกก็ตัวเล็กๆ นอนเตียงเดียวกันก็ได้จ้ะ แล้วหนูก็คงอยู่ไม่กี่วัน บางทีอาจจะไม่ถึงอาทิตย์ ไม่ต้องเสียเวลาจัดห้องให้ใหม่หรอกนะคะ รบกวนพ่อทองเปล่าๆ”

คำพูดที่ได้ยิน ยิ่งทำให้พ่อผัวใจเต้นแรง

“แต่ว่า… ผู้หญิงกับผู้ชาย…นอนห้องเดียวกันสองต่อสองคงไม่เหมาะมั้ง”

พ่อผัวกล่าว

“ใครว่าสองต่อสองล่ะจ๊ะ… นี่ไง… พ่อทองลืมหรือจ๊ะว่ายังมีอีกคน”

วัลยาชี้มายังลูกน้อยที่หล่อนอุ้มไว้แนบอก

“มันก็จริง… แต่… ”

ไม่ทันที่กำนันทองจะพูดจบ สะใภ้แม่ลูกอ่อนก็ตัดบทด้วยการอุ้มลูกเดินนำเข้ามาในบ้าน