ยาปลุกกำหนัด2

เจินเจินถึงกับหัวใจเต้นแรงแบบผิดจังหวะ เลือดสูบฉีดแบบผิดปกติ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

นางหายหน้าไปจากเขาไม่กี่วันก็จริง

แต่นางคิดถึงเขา

นางคิดถึงเขามาก

นางคิดหาวิธีการมากมายเพื่อที่จะเอาชนะใจของเขา

แต่ดูเขายามนี้

นอกจากไม่คิดจะชอบตอบนางยังจะมาพลอดรักกับสตรีนางอื่นต่อหน้าต่อตา

อืม...

นางควรตัดใจใช่หรือไม่

ใช่!

นางควรตัดใจ

แต่ว่า

แต่…

ก่อนตัดใจ  ขอตัวหัวสตรีนางนี้ก่อนเป็นไร

ร่างงามของเจินเจินเร็วเท่าความคิด

เพียงเสี้ยวเวลาเดียวหญิงสาวก็พุ่งตัวมาจนถึงร่างของหลี่เซียวเหยาและเซียงอวี๋

นางจับกระชากร่างของเซียงอวี๋ออกจากตักแกร่งของหลี่เซียวเหยา จนร่างเซียงอวี๋กระเด็นออกไปจากร่างของหลี่เซียวเหยาในทันที

“กรี๊ด!” เซียงอวี๋ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ทำนางกระเด็นออกมา

และเสียงกรีดร้องของเซียงอวี๋ทำให้เจินเจินพลันได้สติในทันที  “อา... ข้าขอโทษ  เจ็บหรือไม่” เจินเจินรีบเดินมาดู     เซียงอวี๋ที่กลิ้งอยู่กับพื้นด้วยฝีมือของนางเอง

นางไม่ควรทำร้ายสตรีของหลี่เซียวเหยา  เขาจะชมชอบใครมันก็เป็นสิทธิ์ขาดของเขา  นางไม่มีสิทธิ์ทำลายจังหวะพลอดรักของใคร  หากพวกเขาเต็มใจมีใจให้กัน

ซึ่งมันแตกต่างจากการที่บุรุษพยายามเอาเปรียบสตรี

ถ้าเป็นเหตุการณ์นั้น นางต้องกระชากบุรุษออกมาสังหาร  มิใช่กระชากสตรีออกมาทารุณ

อา...

นางเป็นเอามากนะนี่

กับหลี่เซียวเหยาผู้นี้

เจินเจินคิดเอาเองอยู่ภายในใจขณะทอดสายตามองกลับไปทาง หลี่เซียวเหยา

วันนี้นางตั้งใจมาทำให้เขาประทับใจในตัวนาง

แต่กลับกลายเป็นว่า มาขัดจังหวะหฤหรรษ์ของเขาเสียนี่

นางจะทำอย่างไรดี…

หลี่เซียวเหยายังคงนั่งตะลึงงันกับสตรีผู้เข้ามาใหม่

นางเหมือนนางฟ้ามาโปรดเขา

เขาคิดอย่างนั้นในเวลานี้

               “เจ้า...เจ้า..” เซียงอวี๋ส่งเสียงเกรี้ยวกราดอยู่ด้านหลังของเจินเจิน

หญิงสาวพยายามประคองร่างของตนเองให้ลุกขึ้นยืนก่อนบันดาลโทสะใส่เจินเจิน  “เจ้ามันสตรีน่ารังเกียจ  ออกไปนะ!”

เจินเจินไม่ได้กล่าวสิ่งใดตอบกลับ นางเพียงกัดริมฝีปากยืนตัวแข็งทื่อ

อยากจะเดินออกไปอยู่นะ  แต่ขามันก้าวไม่ออก  ฮือ... ทำใจไม่ได้...

“ออกไป” เสียงแหบพร่าทุ้มต่ำของหลี่เซียวเหยาพลันเอ่ยขึ้น

“ออกไป...”  เขาย้ำด้วยประโยคที่บาดใจเจินเจินเหลือเกิน

หญิงสาวคิดอย่างนั้น ก่อนหลับตาลงเพื่อพยายามข่มใจของตนให้ก้าวเท้าเดิน หมายจะออกไปจากห้องแห่งนี้ตามคำ นางพยายามยกเท้าขึ้นเพื่อย่างก้าวอย่างยากลำบาก

จู่ๆมือของเจินเจินพลันกระตุกอย่างแรงพร้อมกับรู้สึกได้ถึงฝ่ามือร้อนลวกซึ่งจับดึงกระชากตัวของนางให้กลับเข้ามาในห้อง

ในจังหวะเดียวกันร่างของสตรีของหลี่เซียวเหยาคล้ายกับถูกผลักจนกระเด็นออกไป หญิงสาวมองตามร่างบางที่กระเด็นหายออกไปนอกห้องก่อนจะหันมามองเจ้าของฝ่ามือที่จับแขนของนางอยู่

นางเห็นเป็นหลี่เซียวเหยาก้มหน้ามองลงมาในระยะประชิดด้วยสายตาร้อนแรง  ใบหน้าแดงก่ำ  ริมฝีปากแดงสดเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ก่อนจะเผยอออกแล้วเคลื่อนเข้ามา

หลี่เซียวเหยาก้มหน้าลงจูบเจินเจินอย่างเร่าร้อน สองมือของเขาจับประคองสองไหล่ของนางเอาไว้แน่น

เจินเจินถึงกับยืนตัวแข็งทื่อตาโต ขณะถูกเขาครอบครองริมฝีปาก

เพียงไม่นานร่างบางระหงของเจินเจินก็ถูกหลี่เซียวเหยาโอบอุ้มเข้ามายังห้องนอนด้านในอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มยังคงขบเม้มไล้เลียริมฝีปากและใบหน้าของหญิงสาวอย่างหนักหน่วงรุนแรงเร่งร้อน

มันหนักหน่วงร้อนเร่าเสียจน....

ผิดปกติ…

เจินเจินรู้สึกได้ว่ามันไม่ถูกต้อง

มันมีอะไรซักอย่างที่นางรู้สึกได้ว่ามันไม่ถูกต้อง มันผิดปกติแปลกๆ

นี่ไม่ใช่หลี่เซียวเหยาที่นางรู้จัก

เมื่อเจินเจินคิดได้ดังนั้นจึงพยายามเอื้อมมือของตนขึ้น

“เดี๋ยว  เดี๋ยว หยุด  หยุดก่อน” เจินเจินพยายามขัดขืนพร้อมกับจับกุมใบหน้าร้อนผ่าวของหลี่เซียวเหยาให้ออกห่างแม้ร่างของนางจะถูกลำแขนของเขากอดเกี่ยวเอาไว้อย่างแนบแน่นก็ตาม

“เกิดอะไรขึ้น  เกิดอะไรกับท่านกันแน่”  หญิงสาวถามออกไปอย่างมีสติ

ทำให้ชายหนุ่มเองถึงกับชะงักงันกับอาการขาดสติของตนเองทันที

“ใจเย็น  ใจเย็นก่อน”  เจินเจินถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ  “ท่านเป็นอะไรไป  เป็นอะไรหรือไม่”

“ข้า...” หลี่เซียวเหยากลั้นใจบอกตามจริง

“ยาปลุกอารมณ์... ในน้ำชา... สตรีนางนั้น..นาง..นาง”

ชายหนุ่มกล่าวออกมาอย่างยากลำบากแม้จะไม่จบประโยคแต่เจินเจินกลับเข้าใจได้ในทันที

อา...

ไม่ดีแน่...

เจินเจินคิด

หากเขาจะลุกออกจากเตียงนอนหลังเสร็จกิจ

แล้วเดินจากไปอย่างงุนงงสับสนกับชีวิตเมื่อหมดฤทธิ์ของยาตามที่หงเหม่ยหลงเคยบอกกล่าวเอาไว้…

ไม่ดี    

ไม่ดีแน่ๆ

“ท่าน...” เจินเจินพยายามเรียกสติของหลี่เซียวเหยา

“มีสติไว้  ทำสมาธิ  ใช่ ต้องทำสมาธิ”  หญิงสาวเอ่ยออกไปขณะพยายามแกะมือที่คล้ายคีบเหล็กออกจากตัวเพื่อพาเขาไปนั่งลงที่เตียงนอน

นางยังคงกล่าวต่อเนื่อง  “หลับตา  ท่านหลับตาก่อน ตั้งสมาธิ เร็ว!”

หลี่เซียวเหยาถึงกับอ้าปากค้าง  ในขณะที่เจินเจินกำลังพาร่างกำยำของเขาให้ไปนั่งที่เตียงนอน

ชายหนุ่มยังคงแข็งค้างกลางอากาศ

ทรมานก็ทรมาน

แต่สตรีนางนี้

นาง...

นาง...

ทำไมนางเป็นคนอย่างนี้

บัดซบ!

บัดซบจริงๆ

สวรรค์

ช่วยข้าด้วย....

หลี่เซียวเหยาได้แต่ร่ำร้องร่ำไห้อยู่ในใจ

ขณะถูกเจินเจินบังคับในนั่งหลับตาทำสมาธิเพื่อควบคุมสติที่มีเพียงน้อยนิดอยู่อย่างนั้น