บทที่ 4 คือเธอ

ชายหนุ่มเงยหน้าจากแฟ้มงานที่เพิ่งเปิดได้ครู่เดียวเมื่อนวลจันทร์วางแก้วเบียร์ลงข้างแฟ้มและวางเหยือกเบียร์ลงใกล้ๆ กัน นวลจันทร์รินเบียร์ใส่แก้วทรงสูงเกือบเต็มแก้ว

“ป้า มีใครโทรมาหาผมบ้างรึเปล่าช่วงที่ผมไม่อยู่” ภาคียกแก้วเบียร์ขึ้นมามองขณะถาม

นวลจันทร์

“มีค่ะ ผู้หญิงค่ะ” สาวใหญ่ตอบน้ำเสียงเรียบ

“ใครครับ” เขาถามเรื่อยๆ

“คุณลิตาค่ะ เธอบอกจะมาหาคุณตอนค่ำ จะมารับไปทานข้าวมื้อเย็นค่ะให้คุณเตรียมตัวรอไว้ด้วย”

“ครับ ขอบคุณครับป้า ไม่รบกวนแล้วล่ะ”

เขายิ้มให้นวลจันทร์แล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม นวลจันทร์ถอยห่างออกมา ภาคีดื่มเบียร์หมดแก้วแล้วก้มลงสนใจตัวหนังสือในแฟ้มบนโต๊ะ

ชายหนุ่มจะใช้เวลาทำงานอยู่ที่บ้านในวันจันทร์กับวันพุธ วันอังคารกับพฤหัสบดีเข้าบริษัทผ้าไหมไทย วันศุกร์ไปดูเรื่องบ้านจัดสรรส่วนเสาร์กับอาทิตย์เข้าไปดูรีสอร์ท เขามีเวลาพักผ่อนบ้างในวันอาทิตย์แต่ก็เป็นบางอาทิตย์เท่านั้น งานรัดตัวขึ้นทุกวันบางครั้งอยากปล่อยวางทุกอย่างแล้วอยู่อย่างสงบๆ ที่บ้านแต่ก็ทำไม่ได้ยังดีที่มีผู้ช่วยและหุ้นส่วนคอยดูแลให้

พิรุณเป็นหุ้นส่วนคนใกล้ชิดกว่าคนอื่นๆ หนุ่มใหญ่เป็นบิดาของลิตามีหุ้นส่วนในรีสอร์ทเกือบครึ่งหนึ่ง ภาคีจึงยกหน้าที่ให้เขาบริหารทั้งหมด พิรุณมีบุตรสาวคนเดียวคือลิตาหล่อนเป็นหญิงสาวที่เอาแต่ใจตัวเองเพราะพิรุณตามใจมาตั้งแต่เด็ก พิรุณส่งลิตาไปเรียนต่างประเทศในระหว่างนั้นมารดาของหล่อนเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวแต่หล่อนก็ไม่กลับมาเรียนในเมืองไทยยังคงเรียนที่เมืองนอกจนจบจึงกลับบ้าน

ลิตาจบทางด้านภาษามาโดยเฉพาะหล่อนต้องการเป็นมัคคุเทศก์หรือที่เรียกกันติดปากว่าไก๊ด์ พิรุณจึงฝากหล่อนเข้าทำงานในบริษัททัวร์แห่งหนึ่งโดยผ่านทางพ่อเลี้ยงภาคี ลิตาจึงรู้จักกับพ่อเลี้ยงหนุ่มโดยการแนะนำของบิดา หล่อนทำตัวสนิทสนมกับเขาอย่างรวดเร็วพิรุณไม่ห้ามแถมยังส่งเสริมบุตรสาวอีกด้วย

ภาคีให้ความสนิทสนมกับลิตาในระดับหนึ่งแต่ไม่ถึงกับสนิทเช่นคนรักเขาไม่พร้อมมอบหัวใจให้ใครในเวลานี้ขณะเดียวกันเขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาไม่ร่ำรวยเป็นพ่อเลี้ยงภาคีเช่นทุกวันนี้ลิตาจะสนใจเขาหรือไม่ ความสนิทสนมที่หล่อนมีต่อเขาในเวลาอันสั้นทำให้เขาไม่แน่ใจในตัวหล่อนทุกอย่างมันเร็วเกินไป เขาทำใจรับหล่อนเป็นคนรักไม่ได้และที่สำคัญหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาฝันไว้ แล้วผู้หญิงแบบไหนกันล่ะที่เขาต้องการ

“เธอ..”

ชายหนุ่มพึมพำออกมาและภาพของหญิงสาวที่เขาพบในบ้านของมานัสก็แวบเข้ามาในมโนสำนึก รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา เบียร์ถูกรินจนหมดเหยือกใบหน้าขาวสะอาดเปลี่ยนเป็นสีเรื่ออมชมพูเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ เขาปิดแฟ้มงานแล้วลุกขึ้นยืนฤทธิ์แอลฮอร์ทำให้พ่อเลี้ยงภาคีไม่สามารถฝืนทำงานต่อไปได้ เขาเดินออกจากห้องทำงานเรียกหานวลจันทร์

“ป้านวล ผมจะพักสักงีบนะถ้ามีโทรศัพท์มาไม่รับสาย ถ้ามีธุระด่วนโน้ตไว้เดี๋ยวผมโทรกลับ”

“ค่ะ คุณภาจะนอนที่ห้องนั่งเล่นมั้ยคะ ป้าจะจัดให้”

“ไม่ ผมจะนอนที่ห้องผม ห้ามรบกวนนะป้า” ชายหนุ่มยกมือขึ้นแล้วเดินไปทางห้องนอน

“ค่ะ แต่ถ้าคุณลิตามาล่ะคะ”

“บอกให้เธอรอ ถ้ารอไม่ไหวให้กลับไปก่อน” เขาตอบกลับมาโดยไม่เหลียวมอง

“พูดแปลกๆ นะคะวันนี้ คุณภาของป้าไม่เคยให้หญิงสาวกลับไปโดยไม่ให้พบตัวนี่นา”

“ไม่แปลกหรอก คนเราก็ต้องมีเวลาที่อยากพักบ้างสิ ป้าทำตามที่ผมบอกก็แล้วกัน”

ภาคีก้าวห่างออกไป นวลจันทร์มองตามอย่างห่วงใย ชายหนุ่มก้าวเข้าห้องนอนเดินไปล้มตัวลงบนเตียงกว้างทันทีที่ศีรษะตกถึงหมอนนุ่มเปลือกตาปิดลงทันทีแต่สมองของเขาไม่คิดจะหลับตามดวงตา

“ฉันอยากช่วยเธอ แต่ไม่รู้จะไปหาเธอที่ไหน ถ้าถามมานัส..”

ชายหนุ่มพูดกับตัวเองตามที่ใจอยากทำแต่เขาก็ต้องหยุดคิดดวงตาที่ปิดสนิทลืมขึ้น ใช่สิมานัสต้องรู้ว่าเธอเป็นใครอยู่ที่ไหน เขาคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแต่ก็ต้องวางลงที่เดิมเพราะเขาไม่เคยทำอย่างนี้ไม่เคยตามผู้หญิงไม่ว่าใคร ทุกคนวิ่งเข้ามาหาเขาเองด้วยความสมัครใจทั้งนั้น

“จะบ้าไปใหญ่แล้วเรา”

เขาหลับตาลงอีกครั้งเพียงครู่เดียวก็หลับไปและเพราะความคิดถึงหญิงสาวที่เพิ่งพบหน้าในบ้านมานัสทำให้เขาฝันเห็นหญิงสาว เขาเดินเข้าไปหาหล่อนแต่พอหล่อนเห็นหน้าเขาชัดเท่านั้นหล่อนก็หันหลังกลับวิ่งหนีไปดื้อๆ เขาวิ่งตามหล่อนจนกระทั่งตกใจตื่น…