บทที่ 5 มือสังหาร ! 2

“เดี๋ยวสิแมว…เรายังคุยกันไม่จบ” ชายหนุ่มแย้ง ขณะที่หล่อนหัวเราะเสียงปร่า

“คุณก็รู้นี่คะว่าฉันชื่อแมว แล้วทีฉันรู้จักชื่อคุณบ้าง ทำไมต้องทำท่าตกใจด้วยมิทราบ”

กันติทัตขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นกุมขมับ หลับตาแน่น หยุดเดินโดยอัตโนมัติแม้ว่าหล่อนจะดันหลังเขาจนเกือบถึงริมถนนแล้วก็ตาม

เขาจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักหล่อนมาก่อน…

จำไม่ได้แม้แต่ความหวานชื่นในขณะที่ยังเป็นแฟนกัน และสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์แตกแยก…

เขาจำอะไรไม่ได้เลย

รู้เพียงแค่ว่าในความฝันที่เขามีมานานนับสิบวัน ช่างร้อนแรง หอมหวาน อบอุ่น และให้ความรู้สึกดี ที่สำคัญ….ตอนที่ฝัน เขาจะเรียกหล่อนว่า‘แมว’

คำว่ารักที่เขาให้หล่อน และคำว่ารักที่หล่อนให้เขาในค่ำคืนแสนหฤหรรษ์ แม้จะเป็นเพียงในความฝัน แต่ก็ตราตรึงในใจไม่มีวันลืม

เขามั่นใจว่า…เขากับหล่อนต้องเคยรักกันมาก่อนแน่ๆ แล้วทำไมถึงเลิกกันได้นะ ?

“ผม…”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ กลับไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนหลายใจอย่างคุณอีก” หล่อนออกปากไล่ตรงๆ และนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกสะกิดใจ

“หลายใจ ? ผมเจ้าชู้งั้นเหรอ”

ฟังเขาถามแบบนี้ หล่อนก็หมดความอดทน ดวงตาเริ่มรื้นคลอด้วยหยาดน้ำใสก่อนจะพรั่งพรูรินรดอาบแก้มนวล

ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองไม่เจ็บปวดแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงๆ หล่อนถึงรู้ว่า…ที่แสร้งปั้นยิ้มได้ ไม่ใช่ว่าเลิกรักเขาได้แล้ว แต่เป็นเพราะหล่อนอยากเข้มแข็ง ทั้งๆที่หัวใจยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง

“คุณนอกใจฉัน คุณมีผู้หญิงคนอื่น คุณทิ้งฉัน แล้วยังมาทำหน้าซื่อเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้อีกเหรอ ฉันเกลียดคุณที่สุด”

“อ๊ะ !” เขาอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้ “ผมเนี่ยนะหลายใจ”

“ใช่ กลับไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันไม่น่าเจอคุณอีกเลย ไม่น่าเลยจริงๆ” เสียงหล่อนสั่น รวมทั้งไหล่และเนื้อตัวที่สั่นสะท้านราวกับพยายามเก็บกดความรู้สึกเสียใจไว้ไม่ให้แสดงออกมามากไปกว่านี้

“ผม…”

“กลับไปซะ !” หญิงสาวตวาดลั่น ก่อนผลักแผ่นหลังเขา และช่วงจังหวะนั้นเองที่สายตาของกันติทัตเห็นรถจักรยานยนต์แล่นมาอย่างช้าๆ คนขับเป็นชายร่างใหญ่ ส่วนคนซ้อนเป็นชายร่างเล็ก ทั้งคู่สวมหมวกนิรภัยปิดบังหน้าตา และที่มือของคนซ้อนก็มีวัตถุสีดำมะเมื่อมที่จ่อเล็งไปทางด้านหลังเขา

ด้านหลังเขา…?

ชายหนุ่มหันขวับไปมองเมริน ใช่แน่ๆ…หล่อนคือเป้าหมายของคนพวกนั้น

“แมว ระวัง !”

กันติทัตพุ่งเข้าหาร่างบาง โอบกอดหล่อนไว้แนบแน่นแล้วพาหล่อนล้มกลิ้งไปตามพื้นดิน โดยมีร่างของเขาคอยห่อหุ้มเป็นเบาะรองเพื่อไม่ให้หล่อนบาดเจ็บ

และช่วงวินาทีนั้นเองที่เสียงกัมปนาทได้แผดลั่น

ปัง !

“ว้าย !” หญิงสาวหวีดร้องอย่างตกใจ ขณะที่กัตติทัตเหลือบตามองไปทางถนน เห็นรถจักรยานยนต์คันดังกล่าวแล่นจากไปไกลทุกที และที่สำคัญ…รถคันนั้นไม่มีป้ายทะเบียน !

“เสียงพลุหรือไง ใครมาเล่นพลุตรงนี้” หล่อนแหว ทั้งๆที่ยังนอนอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่ม ซึ่งเขาก็ตะคอกลั่น

“พลุบ้าอะไร เสียงปืนต่างหาก เมื่อกี้คุณเกือบจะตายแล้วนะ ยังไม่รู้ตัวอีกเรอะ”

“ห๊ะ…” หน้างามเผือดสี อกข้างซ้ำกระหน่ำรัวด้วยความหวาดกลัว แต่พอได้สบดวงตาคมกล้าที่เห็นในระยะกระชั้นชิด ความกลัวก็เลือนหาย กลายเป็นความตื่นเต้นเข้ามาแทนที่

ตาต่อตาประสานกัน… ใจแนบใจ

ไออุ่นจากกายเขาส่งผ่านมาถึงหล่อน เขายังหล่อเหมือนเดิม…

แต่หล่อๆแบบนี้นี่แหละใจร้ายนัก หลอกให้หล่อนรักแล้วชิ่งหนี

“ใครกันที่คิดร้ายต่อคุณ” เขากระซิบถาม หน้าคมค่อยๆก้มต่ำ แต่ยังไม่ทันได้สัมผัสแก้มหล่อน หญิงสาวก็ผลักหน้าเขาออกเสียก่อน

“ลุกออกจากตัวฉันได้แล้ว คุณนี่เป็นผู้ชายอันตรายจริงๆ”

“ทำไมเราถึงเลิกกัน บอกผมได้ไหม”

“คุณจะเล่นตลกบ้าอะไร ทำเหมือนความจำเสื่อม เหอะ… ยังไม่ทันจะแก่ก็ความจำเลอะเลือนซะแล้วหรือไง แล้วก็เลิกมาถามฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ฉันอยากลืม ได้ยินไหม ?” หล่อนตะโกนใส่หูเขา

“จะเสียงดังทำไม พูดเบาๆผมก็ได้ยินแล้ว” ชายหนุ่มตะคอกกลับ

“ลุกจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะตาบ้า ตัวก็ใหญ่ถึกเหมือนหมีควาย ยังมานอนทับฉันอยู่ได้”

กันติทัตหน้าแดงก่ำ ให้ตายเถอะ…เคยโดนชมมามากมายว่าเขาเป็นผู้ชายเซ็กซี่ที่หุ่นดีคนหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้ยินหล่อนวิจารณ์รูปร่างเขาว่าเหมือน‘หมีควาย’ !

“ไม่ลุก” เขาโยกโย้

“ลุกเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวกัดฟันกรอด สั่งเสียงกร้าว

“ไม่ลุก ผมจะนอนทับคุณอยู่แบบนี้นี่แหละ อยากปากดีนัก เดี๋ยวจะโดนหมีควายจูบสั่งสอน”

เมรินอ้าปากค้าง ก่อนแหวลั่น “ตาบ้า ! ถ้าไม่ลุก ฉันถีบจริงๆนะ”

“เรี่ยวแรงเยอะจังนะแม่คุณ” เขายิ้มใส่ตาหล่อน แล้วก้มหน้าลงต่ำเรื่อยๆ หมายจะหอมแก้มนุ่มสักครั้ง ทว่ามีรถยนต์แล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านเสียก่อน

ชายหนุ่มจึงหันไปมอง เห็นสตรีวัยกลางคนผมสีดอกเลาเดินลงมาจากรถ ดวงตาเฉียบซึ่งซ่อนอยู่ใต้กรอบแว่นใสจ้องเขม็งมองมาที่เขาอย่างจับผิด เขาจึงจำต้องลุกจากร่างบางที่ตนทาบทับอยู่อย่างรวดเร็ว

“คุณแม่ขา” เมรินรีบลุกยืน ก่อนวิ่งถลาเข้าสู่อ้อมอกมารดา ไม่รู้น้ำตามาจากไหน พากันรินไหลอาบสองแก้มไม่ขาดสาย ไหล่หล่อนสั่นระริก เสียงสะอื้นดังแผ่วๆ และนั่นก็ทำให้อรุณศรีถึงกับขมวดคิ้ว รีบกอดลูกแล้วถามว่า

“เป็นอะไรหนูแมว ใครทำอะไรหนู”

หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่ซุกหน้าที่อกอุ่นๆ ร่ำไห้ออกมาไม่หยุดยั้ง หล่อนเครียด…ความเครียดเพราะผิดหวังจากความรัก และต้องกลับมาเจออดีตแฟนเก่าอีกครั้ง ไหนจะเจอคนลอบยิง ถ้าเมื่อครู่นี้กันติทัตไม่ช่วยไว้ หล่อนอาจตายไปแล้วก็ได้