บทที่ 5 มือสังหาร ! 1

บทที่ 5

มือสังหาร !

“คราวก่อนเป็นโรคจิต วันนี้เป็นขโมยเหรอไงคะ” หญิงสาวถามลอดไรฟัน มือเย็นเฉียบไม่ต่างจากน้ำแข็ง ยิ่งสบดวงตาเข้มคมคู่นั้นก็ยิ่งทำให้ใจปั่นป่วนจนแทบทนไม่ไหว

ทำไมนะ…ทำไมต้องเจอเขาอีก ในเมื่อเขาก็มีอีกคนอยู่เคียงข้างกาย เขาทำร้ายจิตใจหล่อนอย่างเลือดเย็น หล่อนต้องกินน้ำตาพร้อมข้าวมานานถึง 3 เดือน และในวันนี้ หล่อนก็ได้เจอเขาอีกครั้ง

เขายังหล่อเหมือนเดิม…แต่ดูเหมือนจะผอมลงหรือเปล่านะ

“ผมอยากรู้คำตอบ” เสียงทุ้มกระซิบติดริมหูเล็ก ชวนให้แก้มนวลร้อนผะผ่าว รีบเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง

“อยากรู้อะไรของคุณ ถอยไปนะ ฉันหนัก”

“สิ่งที่ผมอยากรู้ก็คือ…” กันติทัตหลุบตาลงมองไหล่นวลเนียน และทรวงอกอวบที่ซ่อนอยู่ใต้บราเซียตัวจิ๋ว ให้ตายเถอะ…หล่อนเซ็กซี่ยิ่งกว่าในฝันเสียอีก !

“ผมเคยทำแบบนี้กับคุณใช่ไหม” สิ้นสุดประโยคนี้ ปลายจมูกโด่งก็แนบลงที่แก้มนุ่มพร้อมสูดดมกลิ่นกายสาวที่มีกลิ่นส้มอ่อนๆรวยริน…ชวนให้เขาเจียนคลั่ง

กลิ่นที่เขาปรารถนา กลิ่นที่ตามไปรบกวนเขาถึงในความฝัน

เมริน…หญิงสาวปริศนาที่ทำให้เขาเกิดความปรารถนาทุกค่ำคืนทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน !

“ปะ ปล่อย…” หล่อนพูดเสียงสั่น ก่อนทุกน้ำคำจะถูกกลืนลงลำคอหมดสิ้นเมื่อเขาประทับจูบลงมาที่กลีบปากบางอย่างเร่าร้อน

สัมผัสที่คุ้นเคยทำให้อารมณ์สาวกระเจิง เผลอสนองจูบกลับไปอย่างคุ้นเคย ลิ้นน้อยพันเกี่ยวกับลิ้นของเขา จูบซับทุกอณูความคิดถึง ความใคร่ ทุกความรู้สึกทั้งมวลถูกส่งผ่านทางจุมพิตครั้งนี้

แต่เมื่อรู้สึกตัว หล่อนก็เบิกตากว้าง พร้อมออกแรงดิ้นอีกครั้ง

“อื้อ…อื้อ” หญิงสาวพยายามหันหน้าหนี แต่เขายังไม่ลดละความพยายามที่จะล่วงเกิน เพราะจมูกโด่งได้เลื่อนลงสู่ลำคอระหง แล้วขบเม้มแรงๆราวจะตีตราจองจนเกิดรอยแดงเล็กๆไปทั่ว

“ผมเคยทำแบบนี้กับคุณใช่ไหมแมว” ชายหนุ่มถามเสียงพร่า ความปรารถนาแล่นพล่านทั่วกาย…เขารู้สึกคุ้นเคยกับร่างกายนี้ราวกับว่าเคยเป็นเจ้าของหล่อนมาก่อน

“ปล่อย…ปล่อยนะ” แม้กายจะสั่นพอๆกับเสียง แต่หล่อนก็ยังพยายามจะดิ้น ทว่าไม่เป็นผล

“ผมไม่ปล่อย คุณมีความลับที่ปิดบังผมอยู่ใช่ไหม”

“ไม่ปล่อยใช่ไหม” หล่อนถามเสียงแข็ง ก่อนคว้าหมับที่ใบหูของชายหนุ่มแล้วออกแรงบิดอย่างแรง “จะปล่อยหรือไม่ปล่อย ห๊ะ !”

“โอ๊ะ !” กันติทัตอุทาน รีบผละถอยห่างร่างนุ่ม ซึ่งหล่อนก็ดีดกายลุกขึ้นนั่ง ตะเกียกตะกายไปคว้าเสื้อมาสวมปกปิดอกอวบให้รอดพ้นจากสายตาซุกซนของเขา

“กล้าดียังไงมาบิดหูผม”

“แล้วคุณกล้าดียังไงมาล่วงเกินฉัน”

“…”

ชายหนุ่มนิ่งงัน เขาลืมตัวไปได้อย่างไร…ถึงขั้นกอดจูบหล่อนทั้งๆที่เพิ่งเจอหน้ากันเพียงครั้งที่สอง

แล้วดูตาหล่อนตอนนี้สิ วาววับราวจะแผดเผาเขาเลยทีเดียว

“ผมขอโทษ…” สุดท้ายก็พูดเสียงแผ่ว หลุบตาลงมองพื้น หัวสมองคิดวุ่นวายไปต่างๆนาๆ

เผียะ !

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นพร้อมกับหน้าคมที่หันสะบัดไปอีกทางตามแรงตบของหล่อน

“คุณตบผม !”

“ฉันเกลียดคุณ ออกไปจากบ้านของฉันซะคุณกันติทัต !”

ชายหนุ่มตัวชาวาบ นั่งตัวแข็งอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ก่อนจับไหล่บางยึดไว้แน่นแล้วเขย่าอย่างแรง

“คุณรู้ชื่อผม ? เราเคยรู้จักกันมาก่อนจริงๆใช่ไหม ตอบผมมาสิ”

“ปล่อยฉัน” หล่อนร้องบอก พยายามแกะมือเขาออกจากไหล่ ทว่าเขาไม่ยอมให้หล่อนทำสำเร็จ เพราะมือแกร่งบีบบ่าหล่อนแรงจนหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ “ฉันเจ็บนะ”

“คุณรู้จักผมได้ยังไง ตอบผมมาสิ”

“คุณเล่นตลกอะไรมิทราบ คุณบุกเข้ามาในบ้านฉัน แล้วยังมาถามว่าฉันรู้จักคุณได้ยังไงงั้นเหรอ ? น่าขันจริงๆ” หญิงสาวแค่นเสียงใส่

“ตอบผมมา…”

“ฉันได้ยินมาว่าผู้ชายจะลืมง่าย แต่ไม่คิดเลยว่าเวลาแค่เดือน สองเดือน จะทำให้คุณลืมแฟนเก่าได้ มันน่าหัวเราะจริงๆ” ปากบอกว่าอยากหัวเราะ แต่ในแววตากลับเปี่ยมด้วยความทุกข์ระทม

“ห๊ะ !” ตาคู่คมเบิกกว้างอย่างตกตะลึง “แฟนเก่า ?”

“ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะคะคุณกันต์ คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ กลับไปได้แล้ว” หล่อนบอกเสียงหยัน

“ผม…” เขาตั้งท่าจะพูดบางอย่าง แต่ไม่มีโอกาสได้พูด เมื่อจู่ๆหล่อนก็ฉุดแขนเขาให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ดันหลังเขาให้ออกจากประตูบ้าน

“กลับไปซะ”

“เดี๋ยวสิ ถ้าออกไปตอนนี้แล้วไอ้หมาอ้วนตัวนั้นเกิดมาไล่งับน่องผมอีกล่ะ”

หญิงสาวชะโงกหน้าออกไปดูหน้าบ้าน แล้วกลับมาดันคนตัวใหญ่อีกครั้ง

“ปลอดภัยจากหมาแน่นอนค่ะ ป่านนี้มันคงกลับไปบ้านของมันแล้ว คุณก็ควรกลับไปได้แล้ว บ้านนี้ไม่ต้อนรับคุณ”