บทที่ 4 นิมิตพิศวาส 1

บทที่ 4

นิมิตพิศวาส

มือเรียวดึงคอเสื้อเขาให้โน้มต่ำก่อนเงยหน้าขึ้นจุมพิตปลายคางสาก ตามด้วยเสียงกระซิบแผ่วหวาน

“แมวรักพี่กันต์นะคะ”

สิ้นสุดประโยคบอกรัก เขาจึงให้รางวัลด้วยการจูบเรียวปากอิ่มอย่างแผ่วเบา แล้วทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆพร้อมแผ่นหลังเนียนของหล่อนที่ค่อยๆเอนลงกับพื้นเย็นเฉียบกลางห้องโถงแคบๆ

“อา…” กันติทัตครางเสียงกระเส่า พึงใจกับจูบหวานๆที่ได้รับจากหล่อน และกลิ่นส้มเย็นๆที่ติดจมูกจนยากจะดึงใบหน้ากลับ ได้แต่เฝ้าคลุกเคล้าเนื้อนวล สูดดมกลิ่นกายสาวอย่างคลั่งไคล้ จนมาหยุดลงตรงปทุมคู่ซึ่งซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดตัวเก่า

มือหนาเลิกเสื้อขึ้นสูง ก่อนปลดตะขอบราเซียด้านหน้าออกอย่างชำนาญ ตามด้วยปลายลิ้นที่ตวัดเลียไล้ยอดอกสีทับทิมอย่างหลงใหล

“แมว…แมวทำให้พี่หลง แมวทำให้พี่รัก พี่ต้องการแมว อยากอยู่กับแมว อยากมีแมวคนเดียวตลอดไป รักพี่ได้ไหม คิดถึงพี่คนเดียวได้ไหม” เขากระซิบเสียงพร่ายามรูดกางเกงขาสั้นของหล่อนออกจากข้อเท้า ก่อนปลดชุดตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

เสื้อผ้าถูกเหวี่ยงออกห่าง เพราะตอนนี้อาภรณ์ใดๆก็ไม่มีความสำคัญอีกต่อไป เมื่อสองร่างประสานเป็นหนึ่งพร้อมเสียงครางที่ดังลั่นบ่งชัดถึงความหรหรรษ์ยามสอดประสานเป็นหนึ่ง

“รัก…แมวสัญญาค่ะว่าจะรักเพียงพี่กันต์คนเดียวตลอดไป” หล่อนบอกด้วยเสียงที่ขาดเป็นห้วงๆ หน้าหวานผุดพรายด้วยหยาดเหงื่อ แหงนเงยหลับตาพริ้มเมื่อเขากระหน่ำขยับส่วนกลางถี่เร้าจนเต้าอวบสะเทือนไหว ยั่วให้คนที่คร่อมทับกอดหล่อนแนบแน่นเกิดอดใจไม่ไหว ต้องกดลงครอบครองยอดถันด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวที่ดูดดึงอย่างแรงจนหญิงสาวถึงกับเผลอครางเสียงดังกว่าเก่า

“พี่…พี่กันต์”

เสียงหล่อนตะกุกตะกัก โอบรอบลำคอแกร่ง ก่อนหวีดร้องสุดเสียงเมื่อเขาหลั่งสายธารรักสีขาวออกมาท่วมทนจนเอ่อนอง

“อ๊าย ! พี่กันต์ !”

“พี่…พี่รักแมว” เขาบอกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนทิ้งใบหน้าลงแนบอกอวบ พร้อมสติสัมปัญชัญญะที่หวนกลับคืนมา

“โอ๊ะ !” กันติทัตอุทานอย่างตกใจ เมื่อผุดลุกขึ้นนั่ง ท่ามกลางความมืดมิดที่รอบกายเย็นเฉียบจนอดหนาวไม่ได้…ใช่ ตอนนี้เขานอนคนเดียวอยู่ในห้องกว้างที่คุ้นเคย แต่ทว่าตอนนี้กลับเหงาจับใจ

ฝันอีกแล้ว…ฝันถึงผู้หญิงคนนั้น !

คนที่ได้ตำแหน่งนางนพมาศ คนที่กล้ากัดลิ้นเขา ทั้งๆที่มีแต่ผู้หญิงมากมายอยากเป็นแฟนเขา แต่หล่อนกลับกล้าปฏิเสธเขาอย่างไม่ไยดี

เมริน…ในฝันหล่อนช่างร้อนแรงราวนางแมวยั่วสวาท ทว่าในโลกความเป็นจริง หล่อนกลับเกลียดขี้หน้าเขาและพร้อมที่จะฟาดฟันเขาทุกเมื่อไม่ต่างจากแม่เสือสาว

และทำไมกันนะ…เขาถึงปรารถนาเพียงหล่อน อยากพบอีกครั้ง พอนึกถึงหน้าเมรินที่สวมชุดไทยสีเหลืองรับดอกกุหลาบจากเขา เขาเป็นต้องใจเต้นแรงระคนปวดร้าว

หล่อนคือปริศนาที่เขาอยากค้นหา !

กันติทัตเปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วเดินออกนอกห้อง ไปรับลมเย็นๆริมระเบียงชั้นสอง โดยรอบเป็นสีดำหมดแล้ว แต่ยังดีที่มีแสงจันทร์เหลืองนวลช่วยขับกล่อมให้บรรยากาศไม่มืดหม่นเกินไปนัก

พระจันทร์สีเหลือง…ที่ชวนให้นึกถึงจูบที่ได้รับจากหญิงสาวในชุดเหลืองกลางน่านน้ำเย็นฉ่ำ

กลิ่นดอกส้มจากกายหล่อนที่ทำให้เขาเจียนคลั่ง แต่หล่อนกลับทำร้ายเขาอย่างรุนแรง จนป่านนี้ยังไม่หายเจ็บลิ้นเสียด้วยซ้ำ

หล่อนเป็นใครกันนะ ?

เสียงกุกกักจากทางด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมอง ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นเจซี่ ซึ่งอยู่ในชุดนอนเนื้อหนายาวกรอมเท้า

“ยังไม่นอนเหรอคะคุณกันต์ ตี 3แล้วนะคะ หรือว่าตื่นมาแล้วนอนไม่หลับ”

“ผมหลับไปบ้างแล้วเจซี่ แต่ฝันดีเกินเลยต้องตื่น ว่าแต่คุณเถอะ หายปวดท้องแล้วเหรอ”

“หายแล้วค่ะ กินยาไปสักพักก็หาย เมื่อช่วงหัวค่ำไปเที่ยวกับคุณพัชรามา เป็นอย่างไรบ้างคะ สนุกไหม”

กันติทัตนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อตอบว่า “ไม่…ผมไปกับพัช ไม่สนุกหรอก พัชเอาแต่ใจมากเกินไป แต่การที่ได้พบใครคนหนึ่งทำให้ผมรู้สึกดีมาก”

“ใครคะ ? คนนั้นเป็นผู้หญิงเหรอ” ถามเสียงสูงอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายราวกับหนุ่มน้อยที่เพิ่งเจอสาวถูกใจเป็นครั้งแรก

“ใช่ครับ เธอได้รางวัลนางนพมาศด้วยนะ สวยแบบไทยๆ”

“ท่าทางคุณกันต์จะสนใจเธอนะคะ”

“ใช่ ผมสนใจ” กันติทัตจุดรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนก้าวมายืนตรงหน้าแม่บ้านวัยกลางคนแล้วจับมืออวบอูมขึ้นมา “เจซี่ คุณรู้ใช่ไหมว่าผมต้องการอะไร”

“รู้ค่ะ…ถ้างั้นคุณกันต์พอจะรู้ไหมคะว่าสาวคนนั้นชื่ออะไร”

“รู้ครับ” ชายหนุ่มยิ้ม…แน่นอนล่ะ ชื่อของนางในฝัน เขาจำได้แม่นพอๆกับชื่อตัวเองเลยทีเดียว “เธอชื่อเมริน นราภัตติ”

“ได้รับตำแหน่งนางนพมาศด้วยใช่ไหมคะ ถ้างั้นก็พอจะหาตัวง่ายอยู่”

“รอเดี๋ยวนะครับ” กันติทัตเดินเข้าห้อง แล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมเงินสดในมือ “นี่เงิน 2 หมื่น ให้เป็นค่าใช้จ่ายในการสืบหาตัวเมริน เผื่อเจซี่จะหานักสืบสักคนมาทำหน้าที่นี้ จะได้เอาเงินก้อนนี้เป็นค่าจ้าง ถ้าขาดเหลืออะไรก็มาบอกผมได้”

“ค่ะ คุณกันต์ รับรองว่าไม่ผิดหวังแน่นอน” เจซี่ยิ้ม ก่อนรับเงินมาใส่ไว้ในกระเป๋าชุดนอน

“งั้นผมขอตัวเข้านอนก่อนนะครับ”

“หายคลื่นไส้แล้วเหรอคะ”

“ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำมาจนถึงตอนนี้ ผมไม่คลื่นไส้ ไม่เวียนหัวแล้วครับ บางทีอาจหายแล้วก็ได้”

“ถ้าหายจริงๆก็ดีสิคะ” เจซี่ยิ้มอย่างโล่งอก “ไปนอนพักผ่อนเถอะค่ะคุณกันต์”

“ราตรีสวัสดิ์ครับเจซี่” ชายหนุ่มจูบแก้มแม่บ้านเบาๆ ก่อนผละถอยห่างแล้วกลับเข้าห้องตัวเอง

เมื่ออยู่ตามลำพังในห้องที่มีเพียงโคมไฟให้แสงสว่าง เขาก็ทรุดลงนั่งตรงขอบเตียง กุมขมับ หลับตานิ่งพักหนึ่ง แล้วเข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำกลางดึกเหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา

บ้าชะมัด…บ้าจริงๆ อายุก็ปาไป 29 ปีแล้ว แต่ยังไม่เลิกฝันเปียกอีก ไม่ต่างจากวัยรุ่นเลยทีเดียว