EP.5 : ล่อลวงผู้เฒ่า

ยามเช้าตรู่ในชนบท นกน้อยออกจากรังส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว สัตว์ฟันแทะซุกซ่อนถั่วและลูกไม้ไว้ภายใต้โพรงลับและกระพุ้งแก้มอูมสำหรับฤดูหนาวที่ใกล้จะมาถึง สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านทิวแมกไม้สีเหลือง ส้ม และแดงปลิดปลิวผลัดใบ น้ำค้างบนยอดหญ้าเริ่มกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งแวววาว

เมื่อเหมันต์คืบคลาน ทุกสรรพสิ่งล้วนคืนสู่ความสงบหลังจากเตรียมตัวอย่างวุ่นวายในสารทฤดู

ทว่าท่ามกลางความอ้างว้างในวันที่ดวงอาทิตย์เกียจคร้าน ที่หน้าเรือนบรรพบุรุษตระกูลซีกลับปรากฏรถม้าไม้สักแดงเลอค่าพ่วงอาชาหนุ่มสีดำและขาวพ่วงพี รายล้อมพร้อมด้วยบ่าวรับใช้ชายหญิงหน้าตาสะอาดสะอ้านขวักไขว่ ในมือไม้เต็มไปด้วยหีบสมบัติอาภรณ์ เครื่องประดับ เครื่องประทินโฉม ไม่ใกล้ไม่ไกลมีเหล่าผู้คุ้มกันในชุดทะมัดทะแมงล้วนคุ้นหน้าคุ้นตา

ตงฟางเลิกปลอมตัวเป็นนายพราน และหานจ้าวเลิกทำตัวเป็นค้างคาวบนหลังคาบ้าน

พ่อบ้านชราหลิวเค่อโค้งคำนับนายหญิงตระกูลซีด้วยรอยยิ้ม “คารวะฮูหยิน”

“คารวะฮูหยิน” บ่าวไพร่คำนับพร้อมเพรียง

“พ่อบ้านหลิว..” เว่ยเฉินลี่รำพึงเสียงเบา นางเพียงตั้งใจจะออกมาตรวจสอบดูเสียงเอะอะคล้ายมีคนจำนวนมากป้วนเปี้ยนที่หน้าบ้าน ทว่าไม่คิดว่าจะพบเจอกับคนของสามี

คิ้วเรียงตัวสวยขมวดมุ่น

“พ่อบ้านหลิว ท่านมาถึงนี่ คนที่บ้านหลักต้องการอะไรหรือเจ้าคะ?”

ขาดการติดต่อนานถึงสองปี มิใช่ว่าสามีหน้าเหม็นผู้นั้นสิ้นลมหายใจไร้คนเหลียวแลแล้วมาตามนางกลับไปทำศพกระมัง

ชายชราเข้าใจความคับข้องในอกของหญิงสาว นางถูกทำให้คิดว่าสามีทอดทิ้งไว้กับลูกน้อยนานนับปี ไม่แปลกหากเว่ยเฉินลี่จะคิดในแง่ร้าย ทั้งวาระในครานี้ใช่ว่าจะเป็นวาระมงคล เกรงว่าแจ้งคำออกไปแล้วฮูหยินไม่สาดน้ำไล่ก็นับเป็นผู้มีอารยะผู้หนึ่งแล้ว

“เรียนฮูหยิน ฮูหยินผู้เฒ่าสิ้นแล้วขอรับ” หลิวเค่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบไร้ระลอกคลื่น

มารดาลูกแฝดขานรับ “อ่อ”

“…”

“เกรงว่าข้าสะใภ้อกตัญญูคงไม่อาจหลั่งน้ำตาให้สักหยด”

นี่ไม่ใช่ข่าวที่น่ายินดีหรอกหรือ หญิงชราร้ายกาจที่พยายามสังหารเจ้าก้อนแป้งฝาแฝดของนาง บัดนี้หลงเหลือเพียงชื่อบนป้ายหลุมศพ หากแสร้งกล่าวออกไปว่าเศร้าโศกคงทรยศต่อความซื่อสัตย์ในใจตนเองแล้ว

น่าเสียดายที่นางไม่มีน้ำชาต้อนรับสำหรับผู้ส่งสาส์นสักป้านเดียว

“งื้อ ใครร้องไห้หรือเจ้าคะท่านแม่?”

เสียงใสกระจ่างของเด็กหญิงตัวน้อยถามไถ่มาจากประตูไม้ที่แง้มออก หงส์น้อยคนพี่โผล่ออกมาเพียงศีรษะที่มีซาลาเปาสองก้อนลูกโตและลำคอซึ่งปกคลุมด้วยเสื้อคลุมขนกระต่ายฝีมือมารดาทั้งอบอุ่น หนานุ่ม และมิดชิด

“หงึ ผู้ใดรังแกท่านแม่หรือขอรับ?” อีกพริบตาหนึ่งมังกรน้อยคนน้องก็โผล่ออกมาด้วย

ผู้เฝ้ามองกุมอกกุมใจ

คุณหนูน้อยคุณชายน้อยไม่พบนานถึงสองปี น่ารักน่าใคร่จนบ่าวไพร่ใจจะขาดแล้ว

“เยว่เอ๋อร์ หยวนเอ๋อร์ อย่ากังวล” เว่ยเฉินลี่เอ่ยตอบก้อนแป้งน้อยเสียงนุ่มนวล หญิงงามหันหลังให้แขกไม่ได้รับเชิญ ย่อตัวลงจับกระชับเสื้อคลุมขนกระต่ายที่นางสะสมไว้ตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้ว “ผู้ร่ำไห้ไม่ใช่มารดาของพวกเจ้า”

“อ๊า เช่นนั้นก็ช่างเถอะเจ้าค่ะ” “ดีขอรับ”

ฝาแฝดหงส์มังกรไม่สนใจแม้แต่น้อยหากผู้ใดจะเสียใจ เพียงแต่ไม่ใช่มารดาของตนเองก็เป็นอันใช้ได้

ในทางกลับกัน เมื่อประตูอ้ากว้างเหล่าข้ารับใช้จึงสามารถมองเห็นเลือดเนื้อเชื้อไขรุ่นต่อไปของตระกูลซีได้เต็มตา เข้าใจครานี้เองว่าเหตุใดหน้าที่รับส่งความในชนบทจึงเป็นที่แข่งขันกันหนักหนาในหมู่ผู้คุ้มกัน

ที่แท้เพราะจะได้พบเจอเทพบุตรและเทพธิดาตัวน้อย!

บ่าวเก่าแก่ล้วนอยากย้อนเวลากลับไปตบปากนักพรตต้มตุ๋นผู้นั้นให้ยับเยิน! หึ ในอดีตหากไม่เพราะฮูหยินผู้เฒ่าคุ้มกะลาหัว มีหรือมันจะได้หลุดรอดออกจากบ้านตระกูลซีไปอย่างไร้ร่องรอย อย่างไรก็ดีมีเพียงพ่อบ้านหลิวเค่อและผู้คุ้มกันไม่กี่คนเท่านั้นที่รับรู้ว่ามันผู้นั้นได้รับบทลงโทษที่สาสมแล้ว

หลิวเค่อโค้งศีรษะ “คารวะคุณหนูน้อย คุณชายน้อย”

“คารวะคุณหนูน้อย คุณชายน้อย” บ่าวไพร่ยอบกาย

เท่านั้นเองฝาแฝดจึงเพิ่งสังเกตว่ามีคนตั้งมากมายที่หน้าบ้าน

ซีหยวนเม้มริมฝีปาก เด็กชายขยับขึ้นมายืนเป็นด่านหน้าให้มารดาและพี่สาว ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นผู้คนเยอะเพียงนี้เป็นตอนที่ตนเองถูกบิดาทอดทิ้ง เวลานั้นเขาสามขวบแล้วย่อมจดจำใบหน้าพ่อบ้านหลิวและบ่าวเก่าแก่บางคนได้

ยังจำหยดน้ำตาบนใบหน้ามารดาและเจี่ยเจียได้ด้วย

เอ่ยอย่างกล้าหาญ “ยะ...หยวนเอ๋อร์จะยอมให้รังแก ตะ...แต่อย่าแกล้งท่านแม่กับเจี่ยเจียนะ!”

ใครว่าเด็กอ่อนลืมง่าย

ความเจ็บปวดในยามเล็กฝังใจยากแก้ไข ความสุขกายสบายใจมีน้อยครั้งจนไม่นับเป็นความทรงจำด้วยซ้ำ

เว่ยเฉินลี่เห็นลูกชายออกหน้าปกป้องด้วยร่างกายเล็ก ๆ ที่สั่นเทาขอบตาแดงรื้น ทั้งลูกสาวที่กล้าหาญร่าเริงกลับเกาะกุมกระโปรงของนางซุกซ่อนใบหน้าคล้ายหวาดกลัว ในหัวใจพลันเจ็บหน่วง

หญิงงามซ่อนลูกสาวไว้ข้างหลัง กอดลูกชายไว้กับอก “หากหมดธุระแล้วเชิญพ่อบ้านหลิวกลับเถอะ”

คนมองล้วนสะท้อนใจ

“...” พ่อบ้านตระกูลซีมีคำพูดมากมายจุกที่ลำคอ

ย้อนนึกถึงสิ่งที่นายท่านกระทำเพื่อปกป้องครอบครัวนั้นดีแล้วจริงหรือ เห็นได้ชัดว่าสร้างบาดแผลฝังลึกไว้เพียงใด “เรียนฮูหยิน พ่อบ้านเฒ่าได้รับคำสั่งให้เดินทางมาเพื่อเชิญฮูหยินกลับบ้านสกุลซีเพื่อร่วมงานศพของฮูหยินผู้เฒ่า”

ร่วมงานศพ?

ซีเฉาหยางอยากให้นางไปหัวเราะหน้าหลุมศพมารดาบังเกิดเกล้าของเขาหรืออย่างไร!

ดวงตาคู่งามซึ่งเคยอ่อนโยนทอประกายแข็งกร้าว “พ่อบ้านหลิวกลับไปบอกซีเฉาหยางว่า ข้ากับลูกไม่สะดวกเดินทางไปร่วมงานศพฮูหยินผู้เฒ่าเถอะ”

“ฮูหยิน-”

ชายชราต้องการจะโน้มน้าวทว่ากลับมีเสียงเล็ก ๆ เรียกหามารดาของตนเองก่อน

ซีเยว่ถามดวงตาใสแจ๋ว เสียงสั่นเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงฝันร้าย “ท่านแม่ งานศพฮูหยินผู้เฒ่า หมายถึงท่านแม่ของท่านพ่อหรือ? ปีศาจนางนั้นตายแล้วหรือ?”

“...”

เว่ยเฉินลี่โอบลูกสาวไว้อีกคนคิดหาคำปลอบประโลมเสียมากมาย ที่ไหนได้ กำลังจะเอ่ยคำอยู่แล้วกลับมองเห็นรอยยิ้มกว้างราวกับฤดูใบไม้ผลิของซีเยว่และซีหยวน ก้อนแป้งคนน้องแสนขี้อายถึงกับเด้งตัวหายกลัวเป็นปลิดทิ้ง ซีหยวนยิ้มกว้างดวงตาวิบวับเปล่งประกาย

ส่งเสียงดังถึงแดนเซียน “ดีจริง!”

“ดีมาก! ”ซีเยว่ส่งเสียงตาม

อย่างที่คิด การตายของหญิงชราผู้นั้นเป็นเรื่องมงคล!

อย่างไรก็ตาม เด็ก ๆ คึกคักเพียงชั่วขณะก่อนที่ใบหน้าของเด็กชายจะยับยู่คล้ายกับคิดบางอย่างขึ้นได้ “นางตายแล้ว ท่านแม่ เช่นนั้นนางจะได้ขึ้นสวรรค์หรือไม่?”

“อ๊า! ไม่ดีเลย หากนางได้ขึ้นสวรรค์ล่ะ? ”ซีเยว่ทำตาโต ใบหน้ายับยู่ตาม

“ไม่นะ เจี่ยเจีย เช่นนั้นหยวนเอ๋อร์ต้องเลิกถือศีลแล้ว!”

ต้องเลวร้ายเพียงใด เด็กไร้เดียงสาสองคนถึงกับไม่ต้องการอยู่ร่วมด้วยแม้บนสวรรค์

ผู้เป็นแม่ลูบศีรษะปลอบประโลมบุตรชายหญิงอย่างอ่อนโยนผิดจากใจความในคำพูด “เจ้าก้อนแป้งของแม่วางใจเถอะ แม่ไม่คิดว่าเหยียนหลัว[ เหยียนหลัวหวาง [ 阎罗王 ; Yan Luo Wang ] หมายถึง พญายมราชผู้ตัดสินโทษวิญญาณในนรกของจีน

]หวาง จะยินยอมให้นางไปสู่แดนสุขาวดีโดยง่าย”

คล้ายว่าจะสาปแช่ง

ซีหยวนผ่อนคลายลงในอ้อมกอดนุ่มนิ่มหอมกรุ่น ไถ่ถามต่อ

“แล้วซีเฉาหยางคือผู้ใด?”

เด็กน้อยจากบ้านมานาน จนแม้กระทั่งชื่อบิดาแท้ ๆ ก็จำไม่ได้แล้ว

“อ่า” เว่ยเฉินลี่กระอักกระอ่วน มองดวงตาใสซื่อของคู่แฝดแล้วจำต้องตอบอย่างไม่เต็มใจ

“ซีเฉาหยาง ชื่อบิดาของพวกเจ้า”

เด็กทั้งสองมีปฏิกิริยาต่างกัน

ซีหยวนผงะ ปากคว่ำคิ้วขมวด เห็นได้ชัดว่าไม่ชื่นชอบคนที่เป็นผู้ให้กำเนิดฝั่งชาย ผิดกับซีเยว่ที่มีดวงตาพราวระยับประหนึ่งว่ามีของขวัญชิ้นโตอยู่ตรงหน้า

บ่าวไพร่ล้วนคิดตรงกันว่านายท่านยังมีหวังให้บุตรสาวรัก!

ผิดกับตงฟางผู้ถูกข่มขู่โดยซีเยว่

เด็กหญิงที่กำลังจะพามารดาและน้องชายหนีไปแดนเซียนหรือจะรักบิดา!? เกรงว่าต้องไถ่บาปเป็นร้อยเป็นพันเท่าก่อนจึงจะได้รับการให้อภัย!

น่าเสียดายที่คนรู้กลับไม่คิดเปิดโปง

คุณหนูน้อยตระกูลซีจึงยังปั้นหน้าซื่อได้น่าสงสารยิ่ง “เยว่เอ๋อร์จะได้พบท่านพ่อหรือไม่เจ้าคะ?”

“หากไปร่วมงานศพฮูหยินผู้เฒ่าย่อมได้พบ” หญิงงามตอบตามตรง

“อือ เช่นนั้นเยว่เอ๋อร์ไม่เจอหน้าท่านพ่อก็ได้” ซีเยว่เอียงศีรษะซบไหล่มารดา เสียงใสเบาลงเต็มไปด้วยความผิดหวังและเป็นห่วงเป็นใย 

“ท่านแม่ไม่อยากไป หยวนเอ๋อร์ไม่อยากไป เยว่เอ๋อร์ย่อมไม่ไป”

เห็นหงส์น้อยเศร้าใจ มารดาและน้องชายจะทนได้อย่างไร

“เจี่ยเจีย เจี่ยเจียอย่าเศร้าใจ ตี้ตีอยากไปแล้ว!”

“หากลูกอยากพบเขา แม่ย่อมพาไป” 

เด็กหญิงโปรยยิ้มหวาน “จริงรึ!?”

ครอบครัวมารดาลูกแฝดโอบกอดกันกลมกลายเป็นภาพอบอุ่นหัวใจในต้นฤดูหนาวที่แห้งแล้ง

พ่อบ้านหลิวเค่อพรูลมหายใจ แต่เดิมผู้ชราครุ่นคิดศีรษะแทบล้านว่าจะเกลี้ยกล่อมฮูหยินอย่างไร ดียิ่งที่มีคุณหนูน้อยผู้เป็นแก้วตาดวงใจสนับสนุน เขารู้สึกขอบคุณจากใจ แม้จะรู้ชัดแจ้งว่าเด็กหญิงเป็นฝ่ายสั่งให้บิดาส่งคนมารับกลับก็ตาม

ซีเยว่ผู้กำลังเอาอกเอาใจคนงามและฟัดแก้มนุ่มหนุ่มน้อยยิ้มกริ่ม

เป็นไปดั่งกลอุบาย!

การเสแสร้งแกล้งทำตัวน่าสงสารเท่านี้ไม่ครณามือสักน้อยนิด เชื่อเถอะว่านี่ยังไม่ใช่ฝีไม้ลายมือทั้งหมดของมีทูปเบอร์ยอดฟอลโลว์เรือนแสน! เจ้าแต้มเตรียมรางวัลไว้หรือยัง? จะแจกล่วงหน้าก็ได้นะ นางไม่ถือแม้แต่น้อย

ระบบผู้รู้ทุกอย่างแต่พูดออกไปไม่ได้ [ โฮสต์ที่รัก ระบบไม่มีบริการแจกรางวัลล่วงหน้า! ]

[ แต่ระบบมีภารกิจใหม่! ]

ตีดิ้ง!

[ ขอแสดงความยินดี โฮสต์ที่รักปลดล็อกภารกิจย่อย ผู้เฒ่ามองมาที่ข้าสิ ]

[ รายละเอียด โฮสต์ที่รักจะต้องทำให้พ่อบ้านหลิวเค่อตกหลุมรักก้อนแป้งแฝดหัวปักหัวปำ! ]

[ รางวัล ยันต์อัญเชิญเมฆทองมงคล จำนวนหนึ่งแผ่น ]

ง่ายมาก!

ซีเยว่และซีหยวนยืนอยู่เฉย ๆ ล้วนมีผู้คนอยากกระโดดลงหลุมรัก!

[ … ] ระบบคืนความสุขแก่คู่ยวนยางเห็นด้วย แต่ไม่อาจยอมแพ้ให้โฮสต์ขี้เกียจได้ [ โฮสต์ที่รักกรุณาใช้ความพยายามด้วยขอรับ! ]

“จ้า ๆ”

เนื่องจากเป็นการกลับไปร่วมงานสำคัญในฐานะฮูหยินคนสำคัญอย่างสมเกียรติ หีบสมบัติที่บ่าวไพร่หอบหิ้วมาย่อมไม่ใช่เพียงพร็อพประกอบฉาก เมื่อได้รับสัญญาณจากพ่อบ้านหลิว สาวใช้ทั้งเด็กและมีอายุก็แทบจะออกตัวด้วยการพุ่งเข้าไปมะรุมมะตุ้มแต่งตัวให้เซียนน้อยและเทพธิดาคนงาม

เคราะห์ดีที่พวกนางเปี่ยมมารยาทและรู้ความเป็นอย่างมาก สิ่งที่คิดเก็บไว้เพียงในใจ เบื้องหน้าคลี่รอยยิ้มเบาบางเชื้อเชิญอย่างละมุนละม่อม

ใช้เวลาไม่นาน ฝาแฝดหงส์มังกรแปลงโฉมเรียบร้อยก่อนเพราะมีมารดาคอยคุมคอยช่วยเลือกสรร

จะว่ายังไม่ไว้วางใจก็ถูก

ทว่าการแต่งตัวลูกน้อยให้น่ารักล้วนเป็นหนึ่งในที่สุดของความปรารถนาของบรรดามารดา

กระนั้น แม้อยากจะประโคมลูกด้วยสีสันสดใสสักเท่าไหร่แต่เพราะเป็นงานศพจึงจำใจจะต้องสวมใส่เพียงอาภรณ์ไร้สีสันและลวดลาย ด้วยผ้าไหมเนื้อดีเนียนละเอียดขาวโพลนเสียยิ่งกว่าหิมะทว่าทดแทนด้วยรูปแบบที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่ผู้มีอันจะกินเมืองใหญ่ เด็กชายหญิงอวบอิ่มที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อคลุมขนกระต่ายจึงยิ่งดูเหมือนก้อนแป้งนุ่มนิ่ม

ซีเยว่เป่าปากโล่งใจ 

อย่างน้อยวัฒนธรรมโลกนี้ก็ไม่ต้องใส่ผ้ากระสอบเพื่อไว้อาลัย

ตรวจสอบความน่ารักของตนเองและน้องชายเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเสียงกรีดร้องของเหล่าพี่สาวผู้คลั่งไคล้โลลิ[ โลลิ [ Loli ] หมายถึง เด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่า]และโชตะ[ โชตะ [ Shota ] หมายถึง เด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่า

] ซีเยว่ที่มีความมั่นใจในพลังทำลายล้างเต็มเปี่ยมจึงจับจูงมือน้องชายเพื่อออกล่าเหยื่อ

เป้าหมายเท่ากับพ่อบ้านหลิวเค่อ

แน่นอนว่าหงส์น้อยต้องเตี๊ยมกับมังกรจิ๋วไว้แล้วว่าปฏิบัติการนี้มีความสำคัญอย่างไร การพิชิตใจพ่อบ้านหลิวเค่อนอกจากมีความสำคัญสอดคล้องกับภารกิจย่อยของระบบแล้ว ยังมีความสำคัญในเชิงความเป็นอยู่ภายในบ้านหลักตระกูลซีอย่างมีนัยยะ

แม้จะรู้เรื่องราวของถ้ำเสือรังมังกรมาจากม้วนไม้ไผ่ของเหล่าผู้คุ้มกันไม่มาก แต่ก็พอที่จะรู้ว่าหากไม่มีฮูหยินผู้เฒ่าแล้วพ่อบ้านชราผู้นี้ก็เป็นรองเพียงซีเฉาหยางเท่านั้น

แถมยังเป็นอดีตจอมยุทธ์มากฝีมือ!

ด้วยเกียรติแห่งนักล่า เหยื่อน่าอร่อยเช่นนี้แฝดจิ้งจอกย่อมไม่มีทางปล่อยให้หลุดรอด!

มองหาเหยื่อพบแล้วก็ส่งเสียงใสนำหน้าไปก่อนตัว

“ท่านปู่พ่อบ้าน!”

แสงแดดยามสายกระทบลงบนร่างก้อนแป้งซึ่งพร้อมอย่างยิ่งที่จะหว่านเสน่ห์ ซีเยว่และซีหยวนส่งสายตาสื่อสารพอเป็นพิธีพลางแยกกันคว้าหมับที่มือของพ่อบ้านชราซึ่งเต็มไปด้วยร่องรอยชีวิตคนละข้าง พากันจับจูงร่างที่มีวิญญาณแต่คล้ายไม่มีสติเดินไปตามเส้นทางมุ่งหน้าสู่โถงใหญ่ที่ถูกใช้เป็นสถานที่รับประทานอาหารในทุกวัน

ซีเยว่ช้อนดวงตาคู่งาม เอ่ยด้วยน้ำเสียงไพเราะน่าฟัง

“ท่านปู่พ่อบ้าน เดินทางไกลท่านหิวหรือไม่?”

ซีหยวนบีบมือหลิวเค่อแน่นขึ้น ดวงตามองไปข้างหน้าทว่าระมัดระวังดูแลผู้เฒ่าดียิ่ง 

“หากท่านปู่พ่อบ้านสัญญาว่าจะไม่รังแกท่านแม่กับเจี่ยเจีย หยวนเอ๋อร์จะให้ลูกพลับกับท่าน”

อนิจจา พ่อบ้านชราผู้ไม่มีลูกหลานได้ยินเพียงเสียงเล็ก ๆ ร้องเรียก ‘ท่านปู่’ อย่างเชื่อฟังเท่านั้น เวลานี้ไม่ว่าจิ้งจอกแฝดจะขอดาวขอเดือนล้วนให้ได้ทั้งหมดไม่มีตะขิดตะขวงใจ!

สวรรค์เป็นพยาน เพียงสัมผัสปลายนิ้วมือบอบบางของคุณหนูและคุณชายน้อย หลิวเค่อก็ไม่สามารถปีนขึ้นจากหลุมพรางลึกเกินหยั่งได้อีกต่อไป ต่อให้มีบันไดอยู่ตรงหน้าเขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่แตะต้อง เข้าใจความรู้สึกของเหล่าสหายในยุทธภพที่ชื่นชอบการอวดลูกอวดหลานก็ครานี้

กระชุ่มกระชวยเป็นอย่างยิ่ง! อยากจะมีชีวิตอยู่อีกร้อยปี!

วันหนึ่งในช่วงลี่ตง[ ลี่ตง [ 立冬 ; Li Dong ] หมายถึง ช่วงเริ่มฤดูหนาวในปฏิทิน 24 ฤดูกาลของจีน

] ความทรงจำระหว่างนั่งกินลูกพลับกับหลานสาวและหลานชายอย่างเรียบง่าย กลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตชายชราไร้ญาติขาดมิตรผู้หนึ่ง

ตีดิ้ง!

[ ขอแสดงความยินดี โฮสต์ที่รักปฏิบัติภารกิจย่อย ผู้เฒ่ามองมาที่ข้าสิ สำเร็จอย่างสวยงาม ]

[ ได้รับรางวัล ยันต์อัญเชิญเมฆทองมงคล จำนวนหนึ่งแผ่น ]

[ ยันต์อัญเชิญเมฆทองมงคล จำกัดจำนวนการใช้หนึ่งครั้ง ยันต์ซึ่งถูกเขียนโดยเซียนอักขระในวาระมงคล เหมาะสำหรับแจกเซียนมือใหม่เป็นที่ระลึก สามารถใช้เรียกปรากฏการณ์เมฆทองย้อมผืนฟ้า แสดงอภินิหารขั้นพื้นฐานได้ ]