EP.2 : ทดสอบคุณภาพกล้ามเนื้อ

เรือนบรรพบุรุษตระกูลซีแต่เดิมคือบ้านหลังเก่าของซีเฉาหยาง ก่อนจะก่อร่างสร้างตัวจนประสบความสำเร็จในเมืองหูโจว ภายใต้กำแพงหินสีเทาซึ่งถูกสร้างเพื่อล้อมรอบมีเรือนไม้ยกพื้นสูงตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่สีเขียวเพียงหลังเดียว ประกอบด้วย ลานบ้านกว้างขวาง ต้นพลับขนาดใหญ่ บ่อน้ำใส และภูเขาทอดตัวยาว หมู่บ้านที่ตั้งเป็นชนบทเงียบสงบ อยู่ห่างออกมาจากเมืองหู

โจวเพียงเดินเท้าครึ่งวัน

“อื้อ” ซีเยว่ส่งเสียงครวญครางปวดเมื่อย

เด็กหญิงตัวน้อยระมัดระวังขณะยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงไม้สภาพกลางเก่ากลางใหม่ พินิจพิศมอง

ดี ๆ ยังสามารถเห็นลวดลายละเอียดลอออันเป็นร่องรอยความหรูหราก่อนจะถูกทิ้งไว้อย่างเลือนราง เช่นเดียวกันกับเครื่องเรือนชิ้นอื่นที่แม้ไม่ได้ใหม่จนขึ้นเงาแต่กลับมองเห็นเค้าลางความสวยงามอยู่ในที มองมุมไหนก็ดูดีเกินกว่าจะเป็นบ้านของสามแม่ลูกที่ขัดสนแม้กระทั่งเงินอีแปะไปมากโข

อ่อ ว่าบาป

ลืมไปว่าเรือนบรรพบุรุษจะปล่อยให้รกร้างน่าเกลียดก็ไม่ได้ บิดามากคุณธรรมผู้นั้นยังไม่เลวร้ายถึงขั้นส่งภรรยาและลูกไปไว้กระท่อมปลายนา

แต่ช่างศีรษะคนน่าชังน้ำหน้าผู้นั้นเถอะ

ตั้งแต่วันที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็เป็นเวลาเจ็ดวันแล้ว ที่ซีเยว่ถูกมารดาและน้องชายคุมเข้มไม่ให้ลุกออกจากเตียงเว้นแต่จะต้องไปทำธุระเป็นครั้งคราว นอกจากนี้มนุษย์แม่ยังจับโป๊ะเจอลูกพลับเซียนที่ซีเยว่ซ่อนเอาไว้ดิบดีใต้หมอนตั้งแต่วันที่สอง

หงส์น้อยแถสีข้างถลอกปอกเปิก ตีเนียนเล่าความเท็จตาใส ‘โอะ ท่านแม่นี่เหมือนผลไม้ที่ท่านปู่เครายาวมอบให้ในฝันเลยเจ้าค่ะ’

โชคดีที่ความเชื่อเรื่องเทพเซียนหยั่งรากลึกลงในชีวิตประจำวันของผู้คนยุคสมัยนี้

เว่ยเฉินลี่เชื่อเรื่องราวที่ลูกสาวตัวน้อยปั้นแต่งเล่าให้ฟังอย่างหมดใจ ขอบตาสาวงามแดงระเรื่อ โดยเฉพาะเมื่อได้ฟังความว่าในฝันของซีเยว่เต็มไปด้วยเมฆสีทองและเรือนหยกสวยงามนางยิ่งปักใจเชื่อว่าการตกจากต้นพลับครั้งนั้นเกือบจะทำให้นางสูญเสียแก้วตาดวงใจไปเสียแล้ว ยิ่งมีผลไม้เซียนสีทองเรืองรองประหนึ่งดวงสุริยาดวงน้อย ๆ เป็นหลักฐาน..

ฮูหยินเอกแห่งตระกูลซีน้ำตาร่วงเผลาะ “เยว่เอ๋อร์ลูกแม่ เคราะห์ดีเหลือเกินที่ท่านเซียนผู้โอบอ้อมอารีช่วยเหลือลูกไว้”

ซีเยว่ประหวั่นว่านรกจะกินกบาลนางเข้าสักวัน

เด็กหญิงมองมารดาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ บรรจงปูผ้าเนื้อดีหนานุ่มในหีบเครื่องประดับเพื่อเก็บรักษาลูกพลับเพลิงสวรรค์ทั้งเก้าผลแล้วก็ได้แต่ร้องขอโทษขอโพยในใจ น่าเสียดายที่ลูกพลับเพลิงสวรรค์ไม่เหมาะกับเด็กและสตรี ไม่เช่นนั้นนางคงชักชวนมารดาและน้องชายปอกกินวันละลูกใช้ล้างปากหลังสำรับเย็น

ไม่เก็บไว้เป็นหลักฐานความโป๊ะถึงทุกวันนี้หรอก!

อย่างไรก็ดี เรื่องเก่าก่อนเป็นเพียงเรื่องในอดีต วันนี้เป็นวันสำคัญที่ซีเยว่จะได้รับการปลดแอก! แผลแตกบนศีรษะตกสะเก็ดแล้ว แม้จะยังต้องดื่มยารสชาติไม่เป็นมิตรต่อลิ้น ทว่าหงส์น้อยไม่จำเป็นต้องอยู่แต่ในห้องอีกต่อไป!

ซีเยว่กำเบ็ดตกปลาไม้ไผ่สีม่วงเปี่ยมมนตร์ขลัง หมายมั่นปั้นมือว่าวันนี้จะพาซีหยวนไปตกปลา!

ฮึกเหิมมาก

“ตี้ตี บ่ายนี้เราไปตกปลาที่ลำธารกันเถอะ!”

หัวผักกาดขาวอวบที่เพิ่งถูกขุดขึ้นมาจากดินร่วงแหมะ น้องชายผู้ตั้งหน้าตั้งตาถือศีลกินเจเพื่อสักการะท่านเซียนผู้ประเสริฐแทนพี่สาวรู้สึกเคว้งคว้างเหมือนบางสิ่งไม่ถูกต้อง “...”

แผลบนศีรษะยังไม่ทันหาย พี่สาวก็จะฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเสียแล้ว ท่านเซียนจะดุหรือไม่?

น่าเสียดายที่คำถามนั้นไม่ได้รับคำตอบ ซีเยว่ช่วยน้องชายแบกหัวผักกาดขนาดใหญ่พิเศษไปขออนุญาตท่านแม่อย่างร่าเริง แม้เว่ยเฉินลี่จะยังไม่ไว้วางใจให้เจ้าก้อนแป้งขาวอวบทั้งสองก้อนออกไปซนแต่ก็จนใจด้วยลูกอ้อน อย่างไรเสีย ซีเยว่ที่มีรอยยิ้มเต็มใบหน้าย่อมดีกว่าสาวน้อยไร้ชีวิตชีวาในห้องหอ

คนเป็นมารดาได้แต่กำชับหลายคำ “แม่อนุญาตให้เจ้าไปได้ แต่ไปเล่นได้เพียงลำธารใกล้หมู่บ้านเท่านั้น ห้ามลงน้ำ ห้ามปีนต้นไม้ พวกเจ้าต้องดูแลกันและกันให้ดี หากเกิดสิ่งใดต้องรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือ อย่าวิ่งเข้าหาอันตรายเข้าใจหรือไม่”

เด็กน้อยพยักหน้ารับขึงขัง “เจ้าค่ะ” “ขอรับ”

เว่ยเฉินลี่พรูลมหายใจ เห็นเบ็ดตกปลาในมือซีเยว่จึงสำทับอีกประโยค “ที่สำคัญเบ็ดตกปลาของเจ้าหากผู้ใดถาม จงอ้างว่าบิดาส่งมาจากหูโจว อย่าบอกผู้ใดเด็ดขาดว่าท่านปู่เซียนมอบให้ หากมิเช่นนั้นแล้วจะมีคนไม่ดีมาแย่งไป”

“เจ้าค่ะ” ซีเยว่ทวนคำมารดาเจื้อยแจ้ว “เบ็ดตกปลาสีม่วงอันนี้บิดามอบให้เป็นของเล่น”

“นอกจากนี้..” เว่ยเฉินลี่สั่งย้ำกับฝาแฝดหงส์มังกรครู่ใหญ่ อยากจะตามลูกชายลูกสาวไปด้วยเพียงแต่งานปักเครื่องนอนบ่าวสาวชิ้นใหญ่ยังมิได้เก็บรายละเอียดให้เรียบร้อย ชิ้นงานต้องส่งวันพรุ่งนี้ ซ้ำเงินที่ได้ยังจะทำให้ครอบครัวแม่ลูกมีกินมีใช้ไปอีกหลายเดือนจึงไม่สามารถปลีกตัวได้

สาวงามมองส่งก้อนแป้งขาว “จับมือกันเดินดี ๆ รู้หรือไม่”

“เจ้าค่ะ” “ขอรับ”

ฝาแฝดกุมมือนุ่มนิ่มของกันและกันออกผจญภัยในหมู่บ้านชนบท เจอหน้าผู้ใดล้วนพากันทักทายอย่างร่าเริงอ่อนหวาน ลุงป้าน้าอาเอ็นดูสองพี่น้องฝาแฝดมาแต่ไหนแต่ไรใจอ่อนยวบ ถามไถ่เป็นอย่างไรมาอย่างไร กินข้าวหรือยัง แผลหายแล้วหรือไม่ กว่าจะถึงริมลำธารใสกระจ่างอ้อมแขนซีเยว่ซีหยวนล้วนเต็มไปด้วยผลหมากรากไม้ โดยเฉพาะลูกพลับที่เคยอยากทาน

หมู่บ้านมันเล็ก เรื่องราวน้อยนิดเท่าใดล้วนรับรู้ถ้วนทั่วกัน

“ซีเยว่! ซีหยวน!”

แม้แต่กลุ่มเด็กน้อยอายุสิบสองสิบสามปีในหมู่บ้านที่ออกมารอมารดาซักผ้าถือโอกาสวิ่งเล่นพอเห็นก้อนนุ่มทั้งสองยังถลาเข้าหาฝาแฝด ประคับประคองพานั่งบนขอนไม้ มะรุมมะตุ้มถามถึงแผลบนศีรษะ พี่สาวพี่ชายอายุสิบขวบใจดีมอบลูกพลับให้เพิ่มหลายผล

ใครเล่าจะรู้ว่าพวกเขาใจเจ็บเพียงใดที่ได้ข่าวว่าเจ้าหัวผักกาดน้อยน่ารักของหมู่บ้านหัวแตก!

“จะเป็นแผลเป็นหรือไม่” พี่สาวท่านหนึ่งถาม จับมือเด็กน้อยน้ำตาคลอเบ้า ใบหน้าเศร้าหมองราวกับเป็นตัวนางเองที่เจ็บ หากบิดามารดาไม่เกี่ยวคอเสื้อห้ามไว้ นางคงได้วิ่งถลาบุกไปเกาะขอบเตียงเฝ้าซีเยว่และซีหยวนเสียหลายวัน

ซีเยว่ส่ายศีรษะ ผมทรงซาลาเปาสองลูกส่ายดุ๊กดิ๊ก “อื้ออือ ไม่เป็นเจ้าค่ะ”

หงส์น้อยขู่บังคับระบบเจ้าแต้มไว้แล้ว เมื่อสะเก็ดหลุดลอกหน้าผากนางจะใสกิ๊งแน่นอน!

มีคนที่หนึ่งย่อมมีคนที่สอง พี่ชายบุตรคนรองของหัวหน้าหมู่บ้านดุเสียงนุ่ม “ทำไมไม่พักผ่อนเสียหลายวันหน่อย ออกมาเล่นเดี๋ยวเจ็บแผลหรอก”

ซีเยว่ยิ้มเผล่ถือโอกาสออดอ้อน เอนตัวซบพี่สาวที่บีบนวดมือน้อย

“มีพวกท่าน เยว่เอ๋อร์ไม่กลัวเจ็บเจ้าค่ะ”

แล้วใครจะไปไหนรอด

รับความห่วงใยจากกลุ่มสหายวัยเด็กอิ่มอกอิ่มใจ กว่าจะได้เริ่มกิจกรรมตกปลาที่หมายมาดจากที่ออกมาเมื่อสาย ๆ ก็ได้ตกเอาตอนบ่ายตามที่ปากว่าไว้จริง ๆ ดีที่ช่วงนี้เป็นช่วงต้นของฤดูหนาวแม้พระอาทิตย์จะอยู่ตรงหัวแต่อากาศก็จัดว่าค่อนข้างเย็นสบาย น้ำยังไม่เป็นน้ำแข็ง ปลายังแหวกว่าย เด็ก ๆ จึงยังได้รับอนุญาตให้เล่นใกล้ลำธาร

“เจี่ยเจีย ไม่ต้องใช้เหยื่อหรือ” หนุ่มน้อยขี้อายซีหยวนผู้จับจองมือข้างขวาของซีเยว่ไม่ห่างถาม

“ไม่ต้อง ๆ”

นางอยากจะรู้นักว่าเบ็ดตกปลาไผ่ม่วงจะกล้าแกร่งสมศักดิ์ศรีแดนเซียนสักเท่าใด

ระบบเจ้าแต้มโม้ไว้เชียวว่าไม่ต้องใช้เหยื่อก็ตกปลาคุณภาพดีที่สุดได้

เหอะ ซีเยว่จะคอยดู หาไม่แล้วก็ได้แต่หวังว่าคันเบ็ดไม้ไผ่ม่วงซึ่งเติบโตเฉพาะในดินแดนเซียน ปลูกและให้ปุ๋ยโดยทัณฑ์อัสนีจะแข็งแรงพอให้ใช้หวดคุณหญิงย่าได้หลาย ๆ ไม้

น่ายินดีที่คุณสมบัติหวือหวา เช่น การกำราบสัตว์น้ำได้ทุกชนิดไม่ใช่เพียงน้ำลายที่สักแต่จะพ่นออกมาของระบบคืนความสุขแก่คู่ยวนยาง บ่ายวันนั้นกลุ่มเด็ก ๆ ส่งเสียงร้อง ‘โหว’ ส่งเสียงอุทาน ‘ว้าว’ เจี๊ยวจ๊าว ซีเยว่และซีหยวนได้ปลาแม่น้ำตัวใหญ่หิ้วกลับบ้านเต็มมือ มิหนำซ้ำยังแบ่งให้กลุ่มเด็กน้อยได้ครบทุกคน

แต่ละตัวล้วนใหญ่ไม่น้อยไปกว่าน่องขาผู้ใหญ่ จัดว่าตัวโตสมราคาคุย หากไม่ใช่เบ็ดตกปลาคันนี้แล้ว ซีเยว่คงถูกมันดึงลงน้ำ!

น่ายินดี น่ายินดี

ตีดิ้ง!

อย่างไรก็ดี โบราณว่าไว้พูดถึงผี ผีก็มา

เสียงของเจ้าระเบิดดอกไม้ที่คุ้นเคยดังขึ้นในหูใบเล็กระหว่างทางที่ควงแขนน้องชายกลับบ้านอย่างมีความสุข ซีเยว่ยิ้มค้าง เช้านี้เห็นบอกว่าจะไปอัปเกรดตัวเองนี่ยังไม่ทันถึงวัน เจ้าเสียงนกแก้วนกขุนทองก็กลับมาแล้ว

[ ขอแสดงความยินดี โฮสต์ที่รักระบบอัปเกรดเสร็จสิ้นพร้อมฟังก์ชันใหม่ ]

[ กรุณาทำภารกิจย่อยเพื่อเปิดใช้งานฟังก์ชัน ]

[ ภารกิจย่อย ก้อนแป้งขาวอวบอย่างข้ามีเสน่ห์เกินจะต้านทาน ]

[ รายละเอียด เด็กน้อยที่น่ารักใครกันล่ะจะไม่อยากน้วย ในอีกหนึ่ง เค่อ จงหว่านเสน่ห์เรียกหาอ้อมกอดจากบุคคลแรกที่พบเจอ ]

กลับมาไม่มามือเปล่า หาเรื่องมาให้ครบพร้อมทีเดียวเชียว

ซีเยว่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากจะหยุมเจ้าหน้าต่างสีสดใสเสียเดี๋ยวนี้

ติดเสียแต่ข้าง ๆ มีซีหยวนที่เห็นพี่สาวหยุดเดินกะทันหันด้วยใบหน้าบิดเบ้ก็ร้องถามด้วยความร้อนใจ “เจี่ยเจีย เจี่ยเจียเจ็บแผลหรือขอรับ”

เปล่า! พี่สาวแค่กำลังหงุดหงิดมาก!

แม้ภายในใจจะคร่ำครวญแต่ภายนอกวิญญาณสวมร่างยิ้มหวานให้น้องชาย เอนศีรษะซบไหล่เด็กตัวน้อยบอกกล่าวให้หายเป็นห่วง “ม่าย~ ไม่เจ็บเลย อันที่จริงเจี่ยเจียเพียงนึกถึงอาหารที่ไม่ชอบเท่านั้น”

“เจี่ยเจียอย่ากังวล” มังกรน้อยให้สัญญา “หยวนเอ๋อร์จะบอกให้ท่านแม่ทำแต่อาหารที่ท่านชอบ!”

“หยวนเอ๋อร์ดีที่สุด”

ฮีลใจด้วยหนุ่มหล่อในอนาคต

กล้ำกลืนความอาฆาตระบบเจ้าแต้มเอาไว้ในใจ รอให้มารดาและน้องชายหลับลึกคืนนี้เมื่อใดจะย่องออกไปประทุษร้ายทางวาจาให้ไม่กล้าเหิมเกริมอย่างนี้อีก มีอย่างที่ไหนออกภารกิจเปลืองเนื้อเปลืองตัว รางวัลที่ว่าไม่ใช่สิทธิ์ที่นางควรจะได้อย่างชอบธรรมหลังจากที่ระบบอัปเกรดหรือ!

มันน่านัก

ระบบผู้ได้ยินเสียงในใจของโฮสต์ร้องไห้ ชั่งใจว่าคืนนี้จะออฟไลน์ดีหรือไม่

ถึงจะเกิดเหตุให้หยุดกลางทางชั่วครู่ พี่น้องฝาแฝดก็ยังคงเดินกลับบ้านด้วยรอยยิ้ม ทางสัญจรสายนี้เป็นทางที่ชาวบ้านมักใช้เป็นประจำ น่าแปลกที่วันนี้มีเพียงถนนดินโล่ง ๆ เงียบเหงา

กว่าจะพบผู้คนก็ครบหนึ่งเค่อตามเนื้อหาภารกิจย่อยพอดิบพอดี

ที่ไกล ๆ สายตาปรากฏชายผิวคล้ำกร้านแดด ร่างกายสูงใหญ่กำยำ เมื่อเดินเข้ามาใกล้จึงเห็นรอยแผลเป็นพาดบนแก้มขวาและทั่วลำตัว ซีเยว่และซีหยวนคุ้นเคยกับท่านลุงนายพรานคนนี้ดี มารดาเคยบอกกล่าวว่าเขาชื่อตง มักจะล่าสัตว์ในป่ามาขายให้สามแม่ลูกในเรือนบรรพบุรุษตระกูลซีราคาถูก ซีเยว่ตกจากต้นพลับก็เป็นท่านลุงคนนี้ที่แบกหาม เป็นธุระตามหมอ ซ้ำยังซื้อห้าเทียบยามาให้เป็นตั้ง

มีอยู่พักใหญ่ ๆ ที่ซีเยว่คนเก่าและซีหยวนนึกสงสัยว่าท่านลุงคนนี้แอบชอบมารดาคนงาม

กีดกันอยู่ได้ไม่นาน เด็กแฝดก็ถูกซื้อด้วยนกกระทาสองตัว

ความสัมพันธ์ค่อนข้างดีมาก เจอหน้าทีไรแม้แต่ซีหยวนยังอดมีรอยยิ้มแต้มริมฝีปากไม่ได้ เดินผ่านกันจึงไม่แปลกที่ก้อนแป้งจะทักทายเสียงใส

“ท่านลุงตง!” ทำตัวน่ารักอย่างมีจุดประสงค์แอบแฝง

ผู้ใหญ่มีหรือจะไม่รู้ แต่เพราะเอ็นดูมากเกินไปและเหตุผลที่มิอาจบอกกล่าวได้จึงยอมเป็นทาสเจ้าก้อนเหล่านี้ “โอะ จิ้งจอกแฝดยังไม่ทันหายดีก็ออกล่าเหยื่อแล้วรึ!? ”

“ท่านลุงอยากได้ปลาสักตัวสองตัวหรือไม่ พวกเราตกได้เยอะมาก!”

เด็กตัวเล็กชูปลาขึ้นสุดแขน แบ่งปันอย่างเอื้อเฟื้อ

ลุงตงหัวเราะร่วน ลูบศีรษะเด็กดีทั้งคู่ “ไม่ล่ะ เก็บไว้ให้มารดาบำรุงพวกเจ้าให้อ้วนท้วนดีกว่า”

คุยเล่นกันอยู่นานสองนาน ท่านลุงตงคนนี้ใจดีมาก นอกจากจะดูแลซีเยว่และซีหยวนเป็นอย่างดียังรับปากว่าขึ้นเขาล่าสัตว์วันนี้ได้กระต่ายจะนำไปฝากถึงบ้าน มอบให้ด้วยใจไม่คิดเงินสักอีแปะ ได้ยินดังนั้นสองแฝดที่มีเหยื่ออยู่เต็มมือยิ่งยิ้มกว้าง ชื่นชอบท่านลุงผู้นี้มากขึ้นไปอีก

อืม ๆ ซีเยว่พิจารณาแล้วว่าท่านลุงผู้นี้มีคุณสมบัติ นอกจากจะเป็นคนดียังกล้ามแน่นมาก!

นางจะยอมให้แตะเนื้อนุ่ม ๆ ก็ได้!

“ท่านลุงตง ท่านย่อตัวลงมาหน่อย” ซีเยว่ร้องขอตาใส

ลุงตงรู้สึกขนลุกพิกล “ทำไมหรือ?”

“ท่านตัวสูงเกินไป เยว่เอ๋อร์ปวดคอมาก”

“ได้สิ” ทว่าพรานหนุ่มหรือจะสู้จิ้งจอกน้อย

มีประสบการณ์มากมายแต่ก็ยังตามเจ้าตัวน้อยที่แม้จะเปลี่ยนวิญญาณไปแล้วไม่ทันอยู่ดี เห็นหน้ากลม ๆ กับผมทรงซาลาเปาไม่น่ามีพิษภัย ชายตัวใหญ่ย่อตัวลงอย่างว่าง่าย ไม่ทันได้ตั้งตัวพอระดับความสูงอยู่เท่าสายตา เจ้าก้อนแป้งคนพี่ก็พาน้องกอดหมับท่านลุงตงเต็มรัก

คุณภาพแน่นมาก สิบเต็มสิบ ไม่หัก

พรานหนุ่มกะพริบตาปริบ ก้อนแป้งคนน้องกะพริบตาปริบ สองบุรุษต่างวัยเป็นบื้อใบ้ไม่เข้าใจว่าจู่ ๆ เกิดอะไรขึ้น รู้ตัวก็ตอนที่เสียงใสโกหกซื่อ ๆ ไม่คิดปิดบังสายตาแพรวพราว

ซีเยว่ “โอ๊ะ สะดุดก้อนหินเจ้าค่ะ”

ถนนเรียบมาก! ไม่มีก้อนหินสักก้อน!

ทำภารกิจขโมยกินเต้าหู้ท่านลุงนายพรานกรุบกริบให้ชื่นฉ่ำหัวใจเรียบร้อย ซีเยว่ก็พาซีหยวนโค้งคำนับท่านลุงผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เก้าสิบองศา ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่ทำให้สุขภาพจิตสุขภาพใจดีงาม เมื่อระบบแจ้งว่าภารกิจสำเร็จแล้ว หัวขโมยตัวน้อยที่วันนี้เลือกจะขโมยอ้อมกอดก็เดินกลับบ้านพร้อมกับเมนูในใจ

วันนี้ ขอให้ท่านแม่ทำซุปปลากับลูกพลับดีกว่า

“ฮ่าฮ่า แย่ล่ะสิ”

ในขณะเดียวกัน พรานหนุ่มหัวเราะเสียงแห้ง สมองแล่นเร็วรี่คำนวณหาความเป็นไปได้ว่าจะต้องเสียนกกระทาอีกกี่ตัวเพื่อให้หนุ่มน้อยตระกูลซียกโทษที่ไปแตะต้องพี่สาวแสนหวงของเขา

หรือบางทีอาจจะต้องเป็นกวางสักตัวกันนะ?

คืนนั้น ท่านลุงตงของเด็ก ๆ นอนคิดไม่ตกไปกว่าค่อนคืน