บทที่ 8 สง่างาม งดงาม ล้ำค่า

เยว่ชิงก้าวเดินตามเขามายังห้องสุดทางเดินของหอคณิกา ห้องนี้ห่างไกลผู้คนก็จริง แต่ระหว่างทางนางเห็นนางคณิกาและเหล่าชายวัยกลางคนถึงวัยชรากำลังก้าวเดินมากับหญิงคณิกาเพื่อไปเสพสุขกันในห้องแดง อีกทั้งนางยังได้ยินเสียงกระเส่าวาบหวามจากห้องที่ปิดประตูไม่สนิท เป็นเสียงที่นางไม่อยากได้ยินด้วยซ้ำ นางจึงรีบก้าวตามเขาไปทันที

จนมาถึงห้องที่เขาจับจองเอาไว้ หญิงคณิกาที่ตามเขาและนางมาก็เข้ามาด้วย เขากลับยืนใช้มือหนายัดขวางประตูเอาไว้ทันที

“ถ้าข้าไม่เรียก ไม่ต้องเข้ามา” น้ำเสียงของเขาที่เอ่ยบอกนางคณิกาทั้งสองคนช่างน่ากลัวและน่าเกรงขามราวกับเป็นผู้มีอำนาจ นางคณิกาทั้งสองต่างรู้สึกหวาดกลัวด้วยน้ำเสียงและท่าทางของเขา แล้วเขาก็ปิดประตูลงทันที ทำให้นางรู้สึกแปลกใจ

“ทำไมท่านถึงปิดประตูใส่นาง ไม่ให้นางมารับใช้พวกเรา” เยว่ชิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่ทว่าความสงสัยนั้นต้องจบลง เมื่อเขาดึงหน้ากากของนางออกมา พร้อมกับดึงผ้าคลุมหัวออก และยังดึงปิ่นบนรัดเกล้า ทำให้ผมดกดำสยายลงมา

“ข้ามองคนไม่ผิดจริงๆ เหตุใดถึงมาในหอคณิกาเช่นนี้ หรือเจ้าชอบเที่ยวผู้หญิงหรือถึงมาที่นี่” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ และแสยะยิ้มทอดสายตามองนางไม่กะพริบ แต่ทว่านางกลับรู้สึกตกใจ ที่เขาล่วงรู้ว่านางเป็นหญิง ขนาดนางคณิกายังไม่รู้ แต่เขากลับล่วงรู้ เขากลับจับลำตัวของนางทั้งสองข้าง

“ข้าแค่ออกมาเที่ยว โดนแม่เล้าลากเข้ามา ข้าก็เลย เลยตามเลย” เยว่ชิงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาโน้มตัวมาหานางใช้มือทั้งสองข้างดันกำแพง เขาโน้มใบหน้าเข้าหาข้างพวงแก้มของนาง ทำให้เขาได้กลิ่นเครื่องหอมชั้นสูงอย่างแจ่มชัดกว่าเมื่อครู่

“เครื่องหอมชั้นสูงเช่นนี้ มีเพียงบรรดาเจ้านายเท่านั้นที่ใช่ได้ เจ้าคงเป็นคนในสกุลเยว่เป็นแน่” เขาเอ่ยบอกนางด้วยรอยยิ้ม นางกลับรู้สึกตกใจอีกที่เขาพอเดาได้ว่านางเป็นใคร

“อย่ามาเสียมารยาทกับข้า” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทอดสายตามองใบหน้าเขาที่เขากำลังมองนางไม่ลดละ เขาใช้หลังมือลูบไล้พวกแก้มของนางแผ่วเบา

“สง่างาม งดงามและล้ำค่า เป็นสิ่งที่ข้าชอบยิ่งนัก”

.........................................

น้องโดนต้อนแล้วทุกคน น้องโดนแน่ 555

อย่าลืม! กดหัวใจ และ เขียนคอมเม้นท์มาพูดคุยกันบ้างน๊า ไรท์จะได้ไม่เหงา

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์นะจ๊ะ