5.คมมัจจุราช

จากนั้นงานเฉลิมฉลองไท่เว่ย์ของแคว้นจิ้งก็เริ่มขึ้นตลอดทั้งสามวันสามคืน ทว่าไท่เว่ย์คนใหม่ไม่อาจนิ่งนอนใจกับข่าวคราวจากชายแดนที่แพร่สะพัดอยู่ขณะนี้

“ฝ่าบาท” ไท่เว่ย์คุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้ที่กำลังทรงสำราญกับงานเฉลิมฉลองที่กำลังเป็นไป

“จางหย่งหลานข้า เจ้าจงมองไปเบื้องหน้าสิ แคว้นจิ้งของเรามีงานเฉลิมฉลองเช่นนี้ได้เพราะมีไท่เว่ย์เข้มแข็งและกล้าหาญเช่นเจ้านะ” น้ำเสียงอันเต็มไปด้วยความสำราญของฮ่องเต้อย่างที่จางหย่งไม่เคยได้ยินมาก่อนทำให้เขาไม่กล้าที่จะเพ็ดทูลความเป็นไปของบ้านเมืองในตอนนี้

“พระอาญามิพ้นเกล้าเป็นพระกรุณาอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ หลานมีบางสิ่งที่จะกราบทูลอย่างเร่งด่วนในตอนนี้”

“เจ้าชักอยากมีสนมแล้วล่ะสิ”ฮ่องเต้ตรัสติดตลกพร้อมแย้มพระสรวล

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ หัวเมืองเหนือเพิ่งพ้นจากเหล่าคนพาล ทว่ายังไม่อาจวางใจได้ในคราวเดียว หลานจึง...”สายพระเนตรคมดั่งราชสีห์ละจากสิ่งบันเทิงเบื้องหน้าหันมาปราดมองจางหย่งที่กำลังคุกเข่าลงตรงหน้าในทันทีที่เข้าใจได้ว่าเจ้าหลานตัวดีกำลังตีตัวจากวังหลวงอีกครั้งด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา

“...เจ้าก็เลยจะออกทัพอีกแล้วเช่นนั้นล่ะสิ”

“พระองค์ทรงพระปรีชาพ่ะย่ะค่ะ” จางหย่งก้มหน้าลงอย่างไม่อาจโต้แย้งสิ่งใด

“ไปเถิดไท่เว่ย์ไปทำหน้าที่ของเจ้า” จางหย่งได้ยินเช่นนั้นก็รีบก้มหน้าผากของตนลงกับพื้นรับพระราชโองการที่ไร้พิธีรีตอง

“ขอบพระทัยฝ่าบาท กระหม่อมทูลลา”

จางหย่งรู้ดีว่าตนไม่ควรจะออกทัพในขณะที่วังหลวงกำลังเฉลิมฉลองตำแหน่งของตน แต่ในขณะเดียวกันนี้งานเฉลิมฉลองกลับทำให้วังหลวงอ่อนแอด้วยเพราะทุกผู้ทุกเหล่าเอาแต่สำราญอาจถูกโจมตีจากข้าศึกภายนอกได้ ถึงจะเข้มแข็งอย่างไรก็มิควรประมาท ไท่เว่ย์จึงเลือกที่จะเคลื่อนไพร่พลในยามจื่อ[ ยามจื่อ (子：zǐ) คือ 23.00 – 24.59 น.]อย่างไม่รีรอ

…

ท่ามกลางแสงไฟจากโคมที่สุกสว่างไปทั่วพระราชฐาน เว้นก็แต่บนหอสุราที่สูงเด่นราวประภาคาร สายตาคมคู่หนึ่งทอดมองไปยังลานกว้างเบื้องหน้า เห็นธงกองทัพปลิวไสวค่อยเคลื่อนตัวออกเป็นแนวยาว ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากขึ้น ทั้งมือก็ค่อยลูบขนเจ้าแมวในอ้อมกอดไม่ลามือ

“เป็นไปตามพระประสงค์พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย” ซุ่มเสียงทุ้มในเงามืดของชายอาวุโสเอ่ยขึ้น เจ้าของแววตาคมกระตุกยิ้มขึ้นมุมปาก มือหนึ่งเอื้อมหยิบถุงผ้าไหมสีแดงที่วางอยู่ข้างจอกสุราโยนลงพื้น

“เป็นพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าของเงาภายใต้หมวกทรงสูงคลานเข่าเข้าคว้าถุงที่ถูกโยนลงกับพื้นราวกับสุนัขโหยหิวเศษเนื้อ

ชายหนุ่มยังคงทอดสายตายังตรงที่ธงกองทัพเคลื่อนผ่าน ริมฝีปากพรายยิ้มบางครั้นก็งึมงำออกมาแต่เพียงลำพัง

“ขอให้สนุกนะ ท่านพี่”

…

กองทัพค่อยเคลื่อนฝ่าความมืดมุ่งไปยังหัวเมืองเหนือด้วยฝีเท้าของม้าศึกอย่างเงียบเชียบ ลึกเข้าไปยังกลางใจป่าไม้เบญจพรรณอันเงียบสงัด แสงจันทร์เสี้ยวสาดส่องผ่านร่องเงาแมกไม้ลงมาเป็นทาง ทดแทนแสงคบเพลิงที่มิอาจโชติช่วงในการเคลื่อนทัพแบบซ่องโจร

จากยามจื่อน่าจะอีกเพียงสองยามทัพภายใต้การนำของไท่เว่ย์ก็จะไปถึงหัวเมืองเหนือโดยสวัสดิภาพ ระหว่างที่ทัพยังคงเคลื่อนที่ไปอย่างเงียบเชียบราวกับล่องหน เสียงอากาศถูกแหวกออกจนหวีดดังไปทั่วท้องฟ้า ก่อนที่จะมีบางสิ่งตกลงมาจากฟากฟ้า

“ไท่เว่ย์...ทัพเราถูกซุ่มโจมตี!!!” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของเสิ่นเฉิง ธนูห่าใหญ่ก็ตกลงมา พาให้พลกองทัพม้าต่างก็จับกระบี่ออกฟาดฟันห่าธนูหลายร้อยที่สาดลงมาเป็นสายไม่มีท่าทีจะหยุด

…

เสิ่นเฉิงเบิกเปลือกตากว้าง เมื่อมองเห็นธนูดอกหนึ่งมุ่งตรงมายังจางหย่งราวกับตั้งใจ “ไท่เว่ย์!” ชายหนุ่มตะโกนกร้าวครั้นก็ตบเท้าขับม้าเข้าหาไท่เว่ย์ในอารักขาของเขาด้วยหวังจะให้เขาผู้นั้นได้หลบเลี่ยงธนูร้ายดอกนั้นได้ทันการณ์

ทว่าเมื่อขับม้าเข้าเทียบเขาก็เห็นธนูก้านยาวเจาะเกราะปักอยู่ตรงสีข้างของจางหย่งเสียแล้ว “ไท่เว่ย์ ท่าน ท่าน ได้รับบาดเจ็บ” สีหน้าของเสิ่นเฉิงไม่สู้ดีนัก ด้วยเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของจางหย่ง เขารู้ในทันทีว่าธนูร้ายดอกนั้นเจาะเกราะปักเข้าถึงเลือดเนื้อของจางหย่งเป็นแน่

“อภัยให้ข้าด้วยไท่เว่ย์ ข้ามาไม่ทันที่จะป้องกันท่าน...!” เสิ่นเฉิงเพ่งมองสีหน้าของจางหย่งในความมืด ยิ่งทำให้เขายิ่งลุถึงความผิดเป็นเท่าทวี

“เจ้าจะมาสำนึกผิดอะไรตอนที่พิษกำลังวิ่งเข้าหัวใจข้า” สายตาคมมองปราดพาให้คนถูกมองหลบตาแทบไม่ทัน ก่อนที่เจ้าของแววตาคมจะทอดสายตาไปข้างหน้าแล้วพูดต่อ “ข้าไม่มีเวลารอจัดทัพออกเคลื่อนอีกครั้ง ฝากทัพให้เจ้ารับผิดชอบด้วย ข้าจำต้องถึงค่ายในหนึ่งยามมิเช่นนั้นเห็นทีว่าข้าจะได้ไปเฝ้าเง็กเซียนเป็นแน่” ถ้อยคำติดตลกของจางหย่งสวนทางกับเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายไปทั่วใบหน้าจากความเจ็บปวด

“เชิญไท่เว่ย์เถิด ข้าจะดูแลทัพหลังนี้ให้ปลอดภัยแล้วรีบเคลื่อนตามท่านไป”

“ฝากท่านด้วย เสิ่นเฉิง” น้ำเสียงขาดห้วงของไท่เว่ย์ยิ่งทำให้เสิ่นเฉิงเป็นห่วงหากแต่เขาก็ไม่อาจตามอารักขาเคียงข้างได้